แอบรัก

ตอนที่2

………………ต่อ…………………..

   ฉันเก็บของใส่กระเป๋าเป้ที่ฉันมักจะพามันมาเป็นประจำ..เตรียมตัวจะลุกขึ้นหากแต่ไม่มีเพื่อนสนิทของฉันมาขวางทางไว้ล่ะก็..

 

“ฟาง…เดี๋ยวฉันไปส่ง”  เป็นเควินที่พูดขึ้นค่ะ พร้อมส่งสายตาที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขาเป็นห่วงฉันอยู่..เขามักจะคอยอยู่ข้างๆฉันเสมอ..ฉันคิดว่าเขาคงจะรู้ข่าวเกี่ยวกับฉันและพี่ป๊อปแล้วล่ะ

 

“ฉันไม่เป็นไร” ฉันพูดออกไปแล้วสะพายกระเป๋าเสร็จสรรพ แต่เควินยังไงสีหน้าที่เป็นห่วงฉันอยู่

 

“ฟาง…ฉันบอกแกแล้วใช่มั้ยวะ..ว่าไอหมอนั่น..”  ก่อนที่เควินจะพูดเยอะกว่านี้ฉันก็พูดแทรกขึ้น

 

“ฉันกลับล่ะนะ..ขอบใจที่จะไปส่ง แต่ฉันอยากไปคนเดียว”  ฉันรีบเดินออกไปจากที่ตรงนี้..ฉันรู้ว่าเควินกำลังจะพูดถึงเรื่องที่เขามักจะคอยเตือนฉันเรื่องพี่ป๊อปอยู่เสมอว่าพี่เขาเป็นคนยังไง เย็นชา และร้ายกาจแค่ไหน แต่ตลอดเวลาฉันไม่คิดที่จะสนใจมัน

 

   เพราะฉันชอบพี่เขามาก..

 

   ไม่ว่าพี่เขาจะเป็นยังไงฉันก็ยังชอบพี่เขาอยู่ดี

 

   อาจเหมือนฉันเป็นคนงี่เง่าก็ได้ เพราะฉันตัดใจจากพี่เขาไม่ลง ฉันเดินออกจากห้องแน่นอนว่าทุกสายตามองมาทางฉันกันหมด อีกทั้งยังพูดเรื่องเมื่อตอนกลางวันอีกต่างหาก..น้ำเสียงดูถูกและคอยสมน้ำหน้าฉัน ฉันได้ยินพวกหล่อนกำลังหัวเราะเยาะเย้ยฉัน

 

   ฉันเลยหยิบหูฟังในโทรศัพท์ขึ้นมาใส่ พลางเปิดโทรศัพท์คู่ใจของตัวเอง พลันเห็นข้อความที่เข้ามาพอดี

 

‘ฟาง วันนี้แก้วกลับด้วยไม่ได้นะไม่ต้องรอ..ขอโทษด้วยนะ TT’

   

   เป็นข้อความจากแก้วเองล่ะค่ะ…ฉันตัดสินใจส่งสติ๊กเกอร์ไลน์ส่งไปให้แทนเป็นรูปยิ้ม ฉันไม่เป็นไรอยู่แล้วความจริงวันนี้ฉันอยากกลับคนเดียวเสียมากกว่า

 

“เฮ้ออออ…ฉันตัดใจจากพี่ไม่ได้หรอกนะ”   ฉันพูดพลางก้มหน้ามองต่ำลงพื้น พูดเพ้อไปเองคนเดียวแต่คำพูดของพี่ป๊อปก็โผล่เข้ามาในหัวฉันเฉยๆ

 

“แล้วเธอต้องการอะไรจากฉันหรอ..ต้องการให้ฉันชอบเธอรึไง..”พี่ป๊อปถามฉัน

“หึ..จะบอกให้นะ..ฉันไม่สนใจเธอเลยสักนิด..ฉันหวังว่าเธอจะเข้าใจมัน”

 

   ให้ตายเถอะ!!!

   

   ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ..จนฉันเดินตามทางมาได้สักพัก เกือบจะเข้าหอพักตัวเองแต่สายตาพลันไปหยุดกึกอยู่ตรงหน้าร้านเบเกอรี่หน้าห้องพักตัวเอง ฉันคิดว่าสายตาคงฝาดเพราะเห็นพี่ป๊อปกับจินนี่อยู่ในร้านนั้น

 

“ไม่นะฟาง..เราควรตัดใจจากพี่เขาสิ”ฉันพร่ำบอกกับตัวเองให้ลืมๆพี่เขาไป แต่ทำไมขามันไม่ไปตามสมองล่ะเออ -_-

 

   และสุดท้ายขาของฉันก็ทำให้ร่างของฉันตามไปดูพี่ป๊อปกับจินนี่ที่อยู่ในร้าน ส่วนฉันก็หลบอยู่หลังเสาไฟฟ้าเอง…มันควรเป็นเรื่องที่ฉันชินอยู่แล้วเพราะฉันชอบแอบมองพวกแก๊งแบล็คลิสที่ชอบมาร้านนี้บ่อยๆ

 

“เขามากันแค่สองคนน่ะหรอ..มาเดทกัน..”ฉันพูดขึ้นแล้วก้มหน้าต่ำ นั่นสิ..ฉันควรจะบอกตัวเองให้ลืมพี่เขาไป ส่วนเรื่องข่าวของจินนี่กับพี่ป๊อปความจริงฉันไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่เลย..แต่พอมาเห็นแบบนี้ ฉันก็พูดไม่ออกเหมือนกัน

 

“เห้ย!”ร่างของฉันถูกหลบอยู่หลังเสา หลังจากที่ฉันเห็นพี่ป๊อปมองมาทางฉัน..ได้แต่หวังว่าพี่เขาจะไม่เห็นฉันนะ..

 

…………………ต่อ………………….

    หลังจากเลิกเรียน ผมก็ต้องออกมาข้างนอกกับจินนี่จนได้..ผมมักทำแบบนี้เป็นประจำ ใช่ว่าผมจะไม่ปฏิเสธเธอแต่พอปฏิเสธเธอก็เอาไปบอกพ่อของเธอและพ่อของเธอก็มาบอกแม่ผมและแม่ผมก็มาด่าผม..มันมักจะเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ

 

   ตอนแรกเธอบอกว่าจะมากินข้าวแต่พอหลังๆเธอก็ให้ผมไปร้านเบเกอรี่ข้างหน้าหอพัก ซึ่งผมกับไอโทโมะและไอเขื่อนมักจะมากินเป็นประจำ

 

“พี่ป๊อปเราไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่า แป่ะ”  จินนี่ลากผมไปนั่งอยู่ที่โซนหนึ่งของร้านสีชมพูหวานแหวว ถึงผมจะไม่ชอบมันเลยสักนิด ผงเอือมระอากับจินนี่สิ้นดี แต่จะทำไงได้..

 

“เอาสมูทตี้สตอร์เบอร์รี่ค่ะ แล้วก็..สมูทตี้ชาเขียว”  ผมได้แต่มองปฏิกิริยาของจินนี่ที่มักจะทำแบบประจำคือการสั่งตามใจตัวเอง v_v

 

   เอาเถอะถึงยังไงผมก็ขัดไม่ได้…

 

“ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ มากับจินนี่มันน่าเบื่อขนาดนั้นเลยหรอ”

 

“….”  ผมได้แต่นั่งเงียบไม่ยอมตอบคำถามของเธอ ผมน่ะรักษาน้ำใจเธอมากขนาดนี้ก็บุญโขแล้ว

 

“ไม่ตอบ แสดงว่าปฏิเสธสินะ อิอิ ^^ จินนี่รู้หรอกว่าพี่ป๊อปชอบกินอะไรไม่กินอะไร ฮ่าฮ่า เก่งใช่มั๊ยล่ะ” 

 

   ที่ผมนั่งฟังมาทั้งหมดดูเหมือนเธอจะเข้าข้างตัวเองซะเหลือเกิน เหอะ เบื่อ! และผมกูฟังนะแต่พอเข้าหูซ้ายแล้วมันก็โผล่ออกมาหูขวาในทันทีทันใดทุกครั้งนั่นแหละครับ ผมมองไปรอบๆแล้วจู่ๆกลับไปสะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังเสา

   

   หึ ถ้าผมจำไม่ผิดยัยนั่นก็คงเป็นคนเดียวกับที่ผมด่าวันนี้ ผมล่ะรู้สึกสมเพชผู้หญิงคนนั้นจริงๆ คอยเดินตามผู้ชายอยู่แทบทุกก้าว ไม่เหนื่อยบ้างรึไง ผมไม่ชอบคือไม่ชอบ

 

   แล้วนั่นอะไร! ยัยนั่นพอรู้ว่าผมเห็นเข้าก็รีบมุดเข้าหลังเสาเลย? ทำไปได้ยังไงไม่หัดอายคนอื่นบ้างรึไงกัน

 

“มีอะไรหรอคะพี่ป๊อป”

 

“ปล่าว” ผมไม่สนใจหรอกพวกผู้หญิงไล่ตามผู้ชาย ทำตัวไร้ค่าชะมัด

 

“..พี่ป๊อป!”  ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อจินนี่จับมือผมโดยไม่ได้ตั้งตัว ผมพยายามชักมือกลับแต่เธอก็ยังจับไว้แน่น

บ้าชะมัด..

 

“ทำอะไรของเธอน่ะ”

 

“ปล่าวสักหน่อย จินนี่ก็แค่อยากจับหนิ”  เธอพูดด้วยหน้าตาเฉยแบบนั้นได้ยังไงกัน ไม่อายบ้างเลยหรอ เหอะ! ผู้หญิงพวกนี้ก็คงเป็นแบบนี้กันทุกคน

 

“พี่ป๊อป..เรื่องวันนี้น่ะ จินนี่สะใจจริงๆเลย”

 

“เรื่องอะไร”

 

“ก็ที่พี่ป๊อปพูดฉีกหน้ายัยฟางในห้องเรียนไง ชิ ทำมาเป็นถ่อมตัว จินนี่ไม่ชอบยัยนั่นสักนิด”

 

   พวกผู้หญิงเป็นแบบนี้กันหมดเลยสินะ..เรื่องหักหลังนินทาเพื่อนตัวเองน่ะ..

 

“…..”

 

“นี่พี่ป๊อป ระวังยัยนั่นดีๆล่ะ ทำมาเป็นสำออยบีบน้ำตา อย่าไปเข้าใกล้มันล่ะ”

 

  เหมือนนางมารร้ายเลยแฮะ..

  แต่เอาเถอะผมไม่ได้สนใจยัยผู้หญิงที่ชื่อฟางเลยสักนิดเดียว

  ไม่แม้แต่จะสนเลยแม้แต่นิด…

 

 

………..ต่อ…………

 

   ฉันหวังว่าป๊อปปี้จะไม่เห็นฉันนะ… งือออ ทำไงดี TT ถึงแม้ตอนนี้ฉันจะกลับมาถึงห้องแล้วก็ตาม ฉันฟุบนอนลงบนเตียงโดยยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ ชีวิตในวัยมอปลายก็คงเป็นแบบนี้..

 

   ฉันนั่งเหม่อมองเพดานสีขาวแล้วหัวสมองกลับประมวนภาพใบหน้าของผู้ชายที่ใจร้ายคนนั้นอีกแล้ว ฉันมักจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งหลังเลิกเรียน ทำไมนะ ทำไมฉันถึงได้ชอบเข้ามากมายขนาดนี้..

 

“เฮ้อ”  ฉันยันตัวเองลุกขึ้นแล้วตรงดิ่งไปที่โต๊ะทำงานก่อนจะนั่งลงพลันหยิบการบ้านหวังที่จะทำมันให้เสร็จๆ แต่มันก็ไม่ได้ง่ายแบบนั้นเมื่อฉันเห็นบางอย่างในกระเป๋า…

 

   ผ้าเช็ดหน้า…

 

   ฉันหยิบมันออกมาแล้วลูบตรงปลายผ้าที่ปักไว้ด้วยฝีมือของฉันว่า My heartฉันปักมันเองกับมือและหวังว่าอยากจะให้เขาในวันนี้แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยแม้แต่วินาทีเดียว..

 

“ฮึก…พี่คงเกลียดฉันแล้วใช่มั๊ย..ฮึก”  น้ำตาที่เกิดจากจุดลึกในหัวใจ  ฉันรู้ดีว่าต้องเผชิญกับมันในทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น ในทุกๆวันฉันจะคอยปาดน้ำตาตัวเองอยู่วันยังค่ำ ฉํนเป็นแบบนี้เสมอ จะว่าฉันทำตัวอ่อนแอกันได้นะ ฉันยอมรับมัน…

 

   ครืด ครืด ครืด

   เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขึ้น พอหยิบมันขึ้นมาก็เจอกับเบอร์เพื่อนสนิทตัวเอง

 

‘เควิน’

 

   ฉันกำลังครุ่นคิดว่าจะรับสายหรือไม่รับดี..ถ้าจู่ๆเควินพูดถึงพี่ป๊อปจะทำยังไง..แต่ใจนึงอาจจะไม่ใช่เรื่องนี้ก็ได้ นิ้วเรียวของฉันกดเลื่อนรับสาย

“ว่าไงเควิน..”  ฉันถามเขา แต่เสียงในสายมันดังจังเลยตอนนี้เขาคงอยู่ที่ไหนสักที่ที่เสียงมันดังแบบนี้

(ฟาง…ถึงห้องแล้วยังวะ)

 

“ถึงแล้ว..ทำไมเสียงดัง แกอยู่ไหนเนี่ย..” ฉันถามด้วยความเป็นห่วง หรือเขาอาจจะอยู่ที่ผับนั่นอีกแล้ว..

(อยู่ที่เดิม..ฉันจะมาบอกแกเรื่อง..ไอหมอนั่น..)

 

  ในที่สุดเรื่องที่ฉันคิดมันก็เกิดขึ้น..เควินกำลังถามเรื่องพี่ป๊อปแน่..ความจริงฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องคอยเอาแต่ถามถึงพี่ป๊อปกับฉัน แล้วยังบอกให้เลิกยุ่ง แต่พอครั้งไหนที่ฉันรู้สึกไม่ดีเขาจะมาอยู่ข้างๆฉันเสมอ

 

“เควิน!..แกดื่มแอลกอฮอร์อีกแล้วหรอ!คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่มั้ย!”

(ทำไม ก็ฉันแค่เบื่อ)

 

“ แกอยูตรงนั้นแหละ ห้ามไปไหนเด็ดขาด เดี๋ยวฉันไปหา”  ฉันพูดจบก็กดวางสายในทันที  ให้ตายเถอะ ฉันเป็นห่วงเขาจริงๆ..เวลาเควินเมาเมื่อไหร่ชอบอาละวาดหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว แล้วเมื่อหลายเดือนก่อนก็เกิดเรื่องใหญ่เพราะเควินดันไปมีเรื่องกับเด็กอาชีวะ วันนั้นเละไม่เป็นท่า เป็นตายเท่ากัน แต่โชคดีที่เควินรอดมาได้..

 

   และตอนนี้ฉันจะไม่ให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นอีก…

…………..ต่อ……….

 

   ผมกับไอเพื่อนคู่หูอย่างเขื่อนและไอโมะตัดสินใจมางานเลี้ยงสังสรรค์นิดหน่อย วันนี้มีพวกเพื่อนเก่าสมัยมอต้นนึกสนุกเรียกเพื่อนเก่ามาปาร์ตี้กันในยามดึก และพวกที่ชวนก็เป็นพวกเด็กหัวส้นตีน พวกเก่งไปวันๆ แต่ก็เอาเถอะ ยังไงมันก็เคยเป็นเพื่อนกัน ความจริงผมก็ไม่ค่อยชอบอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่แต่จะทำไงได้ เพราะคงปฏิเสธไม่ได้..

 

“พวกมึงรู้บ้างม่ะ กว่าที่กูจะทำความเข้าใจกับเฟย์ได้ต้องลงไม้ลงมือเลยนะเว้ย”  ไอเพื่อนหน้ายาวของผมพูดขึ้น  ผมก็พอได้ยินมาบ้างว่าเฟย์น่ะโหด? แต่ผมก็ไม่ค่อยเชื่อมันเท่าไหร่

 

   ก็หน้าตามันไม่ให้นี่หว่า..

 

“ไอสาสส นี่มึงถึงกับต้องลงไม้ลงมือกับเมียเลยหรอวะ ไอเลว” อันนี้ผมเห็นด้วยกับโทโมะอย่างยิ่ง

 

“มึงคิดอุบาทอะไรอีก กูหมายถึงกูต้องตามเกาะแข้งเกาะขาง้อเฟย์ตั้งแต่เช้าตรู่ยันเย็นเว้ย พวกมึงนี่มัน..”

 

“อ้าวมึง ก็ไม่พูดให้กระจ่างพวกกูจะไปรู้หรอ” อันนี้ผมเป็นคนพูด

 

“แต่ถึงยังไงก็คุ้ม”  ไอเขื่อนพูดยิ้มๆ ซึ่งผมและไอโทโมะก็พอจะเดาออกว่ามันคงฉวยโอกาสเฟย์ไปหลายรอบแล้ว ผมล่ะเบื่อพวกฝูงเพื่อนชิบหาย

 

“นั่นไงไอพวกนั้นอยู่นั่น”  เมื่อพวกผมเห็นแก๊งเพื่อนเก่ายืนกวักมือเรียกอยู่จึงเดินเข้าไปหา และแน่นอนว่าสาวๆในผับแห่งนี้มองตามพวกผมเป็นตาเดียว

 

   ทำไงได้ ก็คนมันหล่อ..

 

……..ต่อ………

  ฉันขับรถมายังผับที่เควินเคยมีเรื่องเมื่อครั้งก่อนในทันที แล้วรีบดินเข้าไปภายในทันที

 

  ฉันอยากจะกลับบ้านมันเดี๋ยวนี้เลยจริงๆ  แค่ฉันเดินเข้ามากลิ่นเหล้าก็โชยมาแล้วไหนจะเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มแบบนี้อีก ฉันเกลียดที่สุดพวกที่ดื่มด่ำอะไรแบบนี้ และฉันก็อายมากๆเมื่อเห็นผู้หญิงพวกนั้นพวกนี้แต่งตัวล่อแหลมและดูจะไม่รักนวลสงวนตูด? กันบ้างเลยรึไงกัน

 

“เควินอยู่ไหนกันนะ” ฉันเริ่มตั้งสติแล้วมองหาเควินก่อนแต่มันก็ไม่ง่ายเลยจริงๆ ทำไมคนถึงเยอะแบบนี้นะ ถึงฉันจะเป็นวัยรุ่นแต่ก็ไม่เคยคิดที่จะเข้ามาในผับแบบนี้เลยสักครั้ง

 

“โอ๊ย!”  ฉันเซจนล้มลงเมื่อทีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเบียดเข้ามาชนฉันอย่างจัง

 

“หัดดูทางบ้างสิย่ะ ยัยบ้านนอก!” อะไรกัน! ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครมาจากไหนด่าฉํนเหมือนรู้จักฉันดี ชิ

 

“ขอโทษค่ะ”

 

“แต่งตัวยังกับเด็กกะโปโลอะแก คริคริ”

 

“ฮ่าฮ่า เรารีบไปกันเถอะ เหม็นกลิ่นคนบ้านนอก”

 

   เห่อะ!!

   ว่าไงนะ! กลิ่นคนบ้านนอกงั้นหรอ! ฉันระงับอารมณ์ตัวเองเอาไว้สุดๆ ที่แม้มันจะพุ่งสุดขีดแล้วก็ตาม ฉันก็คงเป็นอย่างที่ผู้หญิงสองคนนั้นพูดจริงๆ ก็ในตอนนี้ฉันใส่แค่เสื้อเชิ้ดลายสก๊อตตัวยาวที่ยาวถึงเข่าและกางเกงขาสั้น ซึ่งมันก็แตกต่างจากผู้หญิงในผับนี้อย่างสิ้นเชิง

“โอ๊ะ เควินอยู่ตรงนั้น” ฉันเห็นเขาแล้วเควิน ฉันรีบเดินเบียดเสียดผู้คนนับร้อยเพื่อเดินไปหาเขา

 

   และแน่นอนว่าเควินเห็นฉันแล้ว และเขาก็เดินทุลักทุเลเต็มทีเพื่อมาหาฉัน แต่แล้วเรื่องคาดฝันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง…

   ภาพที่ฉันเห็นคือเควินดันเดินไปชนกับแก๊งนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นนักเรียนมอปลายเหมือนๆกับฉัน พวกเขาผลักเควินอย่างหาเรื่องแล้วหมัดหนักๆนั่นก็ชกเข้าเต็มๆหน้าของเขา

 

“เควิน!”  ฉันตกใจมากจึงรีบวิ่งเข้าไปดูแต่คนก็มากเหลือเกินทำไมเห็นแก่ตัวกันแบบนี้ ไม่เห็นมีใครเข้าไปช่วยเพื่อนฉันสักคนเดียวทุกคนทำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ

 

   และนั่น! เควินสวนหมักตรงไปที่หน้าไอผู้ชายคนนั้นเต็มๆ ไม่นะ! พวกนั้นกำลังเรียกพวกของเขามาทางเควิน ฉันทนดูไม่ได้แล้ว

 

“ขอทางหน่อยค่ะๆ”  ฉันพยายามเดินให้ใกล้เควินมากขึ้นจนมาถึงในที่สุด ฉันรีบวิ่งไปหาเควินทันที

“หยุดนะ!” ฉันรีบเข้าแยกแก๊งนั้นกับเควินได้ท่วงทันเวลาตอนนี้เควินเลือดกบปากเต็มที่แล้ว

 

“อู้ยยย น้องสาวน่ารักอ่ะ” ฉันอยากบอกว่าฉันขยักแขยงมันที่สุด!

 

“เควินแกเป็นไงบ้าง” ฉันพยายามเรียกตบหน้าเขาเบาๆเพื่อเรียกสติแต่เควินกลับยกยิ้มมุมปากคืนให้กับฉัน บ้าไปแล้วรึไง!

 

“เกิดอะไรขึ้นวะ” 

 

   เสี่ยงนั่นมันคุ้นๆ อ้ะ ฉันจำไม่ได้! และจำมันได้ดีมาตลอด…ฉันเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงนั้นและมันก็ใช้จริงๆ…

 

“เธอ/พี่ป๊อป..”  ไม่จริงใช่มั๊ย นั่นมันพี่ป๊อปนี่นา แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันฉันได้แต่มองใบหน้าที่แสนจะเรียบเฉยนั้นอยู่นานโดยไม่รู้ตัวว่าเขามองฉันกลับมาแบบไหน..

 

   เขามองแบบรังเกียจ…

 

“เห้ยไอป๊อป นั่นมันฟางเพื่อนของแก้วใช่ปาววะ”  พี่โทโมะกระซิบถามพี่ป๊อปซึ่งฉันได้ยินมันอย่างชัดเจน

 

“เห้ย คนที่มาขอเบอร์มึงวันนี้ใช่ม่ะ”

 

“หึ” ทำไมเขาต้องทำเสียงแล้วก็หน้าแต่แบบนั้นด้วย! ฉันไม่ชอบมันสักนิด

 

“ฉันขอโทษแทนเควินด้วยนะค่ะ”  ฉันนอบน้อมยกมือไหว้เพื่อเป็นการขอโทษแก๊งนั่นแล้วสายตาของฉันมันก็หันมามองพี่ป๊อปปี้อีกแล้ว

 

   ฉันมองดูพี่ป๊อปกับแก๊งคนที่มีเรื่องกับเควินสลับกัน แก๊งพวกนั้นมองพี่ป๊อปแล้วมายิ้มให้กับฉัน ยิ้มแบบนั้นฉันไม่รู้ว่าพวกมันจะสื่ออะไรหรอกนะ..แต่มันไม่ใช่เรื่องดีแน่

 

“ไอป๊อปมึงจัดการดิวะ…ไอห่านี่มันชนพวกกู”  ไอหมอนั่นชี้ไปที่เควิน แต่ฉันดึงเควินไปอยู่ด้านหลัง ฉันมองหน้าพี่ป๊อปเขาเองก็มองฉันเหมือนกัน แต่สายตาที่มันบอกได้ว่าพี่ป๊อปกำลังเหยียดฉัน

 

“ฉันขอโทษแทนเควินด้วยนะ แต่พอแค่นี้ได้มั้ย”  ฉันพูดขึ้นบอกกับนักเลงพวกนั้น พวกนั้นหันมาทางฉัน ส่วนฉันเองก็หันไปมองเขาเช่นกัน..ทำสายตาอ้อนวอนขอชีวิต แต่สิ่งที่ฉันไม่คิดก็เกิดขึ้น..เควินเอามือมากอดเอวฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉัน

 

“ไปเถอะครับฟาง ผมอยากกินคุณทั้งตัวจะแย่อยู่แล้ว..”  หมอนี่มันพูดอะไร แต่ฉันคิดว่าเควินคงพูดให้เราได้ออกจากตรงนี้ แน่นอนว่าฉันพยักหน้ารับแล้วทำท่าว่าจะเดินกลับ ไม่ลืมที่จะเงยหน้าสบตากับคนที่มองฉันด้วยความเหยียดหยาม พี่ป๊อปคงคิดว่าฉันเป็นพวกผู้หญิงกลางคืนไปแล้วแน่..ฉันก้มหน้าลงต่ำแล้วเดินพยุงเควินออกจากร้าน

 

  ฉันพยุงเควินออกจากผับแล้วตรงไปยังห้องพักของฉันเองค่ะ  เขามาห้องพักฉันบ่อยมาก..ก็เราสนิทกันฉันคิดว่ามันไม่น่าเสียหายอะไร แล้วฉันก็ไม่กลัวว่าเควินจะทำร้ายฉันแน่นอน..เขาเป็นคนดี

 

“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าดื่ม…พอดื่มแกก็หาเรื่องคนอื่นไปทั่ว…”  ฉันมักจะดุเขาแบบนี้เป็นประจำอยู่แล้ว แต่เหมือนพูดไปก็ไม่ค่อยเข้าหูเพื่อนสนิทฉันสักเท่าไหร่

 

“อื้อ…ฟางแกเลิกยุ่งกับ..อายยยยย หมออออ นั่นนนน เหออออ เอิ้ก!”  เควินพูดไม่เป็นภาษา ฉันก็พอจับใจความได้นะ..แต่ฉันก็ยังเหมือนเดิม..

 

“พอเถอะน่า…แกนอนไปได้แล้ว”  ฉันว่าจบก็จับเควินนอนแล้วปลดกระดุมเขาออกทีละเม็ด ฉันไม่อายหรอค่ะก็อย่างที่บอกกเราสนิทกัน..

 

   ฉันนิ่งไปสักพัก..ใจฉันมันกำลังสับสน..ฉันควรเลิกชอบพี่ป๊อป..ฉันควรทำอย่างนั้น

 

…………………ต่อ……………….

   ผมมองดูแผ่นหลังยัยนั่นออกจากผับไป..ผู้หญิงมันก็เป็นแบบนี้กันทุกคน ไม่รักนวลสงวนตัว ไม่จริงจังกับใคร..ง่ายไปซะหมด ผมเดินกลับเขามาในงานอีกครั้ง เห่อะ!น่าสมเพสจริงๆ ความจริงยัยนั่นก็ไม่ตรงสเปคผมเลยสักนิด อีกทั้งยังพูดจะอ้อนวอนไอพวกแก๊งเพื่อนเก่าของผมอีกแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรดีล่ะครับ..ร่านดีมั้ย..

 

“ฟางกับไอหมอนั่นมันสนิทกัน พวกเขาเป็นแค่เพื่อนกันนะเว้ย”  แล้วไปโทโมะมันจะมาบอกผมทำไม

 

“มาบอกกูทำไม”

 

“กูรู้มึงคงด่าฟางในใจ..เธอเป็นคนดีอย่าไปว่าฟางเลยว่ะ”  ไอโทโมะว่าพลางกินเหล้าในแก้วผมไมอึกนึง คนดีหรอ..ไม่มีทาง

 

“กูบอกแล้วไงว่ากูไม่สนใจยัยนั่นเลยสักนิด มึงไม่ต้องมาบอกกูหรอก กูไม่ได้อยากรู้”  ผมไม่เคยคิดที่จะสนใจเรื่องผู้หญิงเลยสักนิด ผู้หญิงก็เป็นแบบนี้ทุกคน ไม่มั่วแต่ทั่วถึง..และผมล่ะเกลียดนักกับผู้หญิงงี่เง่า

 

“หึ คร้าบบบคุณมึง แต่อย่าให้คุณกูรู้นะว่าวันไหนที่คุณมึงชอบฟางขึ้นมาจริงๆ แล้วฟางเขาไปจากคุณมึงล่ะก็..คุณกูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเลย”   มันจะไม่มีวันนั้นแน่นอน แต่มันก็คงจะดีถ้ายัยนั่นไปจากผม..เลิกทำตัวไร้สาระแล้วตามผู้ชายไปทั่ว แบบนั้นคงเหมาะกับเธอดี..

 

   หลังงานจบ ผมก็เดินออกไปพร้อมแยกทางกับไอเพื่อนสนิทสองคน ผมขึ้นรถแล้วตรงกลับบ้านไป..

 

   ผมเดินตรงดิ่งไปยังเตียงนอน ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนโดยไม่เปลี่ยนเสื้อผ้า..สายตาผมดันเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่ตั้งประดับบนหัวเตียง..

 

   มันเป็นรูปผมกับแม่…ความจริงในชีวิตผมก็คงจะเป็นผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่ผมไว้ใจมากที่สุดและรักมากที่สุด ผมไม่เคยคิดว่าโลกนี้จะมีผู้หญิงที่ดีเท่าแม่ และผมก็ไม่เคยคิดว่าผมจะรักใครเท่าแม่

 

“แม่ครับ…ป๊อปคิดถึงแม่..” ผมเอื้อมไปหยิบกรอบรูปนั้นแล้วกอดมันไว้ในอ้อมอกแน่น

 

   เมื่อไหร่ที่ผมรู้สึกเหงา อ้างว้างมากผมก็จะหยิบรูปแม่และกอดมันไว้แบบนี้เสมอ..

 

“ป๊อปอยากให้แม่อยู่ข้างๆ…ป๊อปรักแม่” ผมเจ็บและคิดถึงเกินที่จะหยุดยั้งน้ำตาไว้ได้ ผมอยู่ที่หอพักเพียงแค่คนเดียวมาตลอดตั้งแต่ขึ้นมัธยม แม่จากผมไปแล้ว…ผมไม่เหลือใครตั้งแต่ขึ้นมอต้น

 

 

   ไม่มีใครรู้หรอกว่าชีวิตวันๆผมต้องทนกับความเหงามานานแค่ไหน..แต่ผมก็ต้องทน ในเมื่อผู้หญิงก็ไม่มีใครจริงใจสักคน ผมยอมรับว่าผมไม่เปิดใจและผมกลับรู้สึกกลัวกับคำว่าความรัก… ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไรและผมก็ไม่อยากรู้ด้วย หัวใจของผมปิดตามตั้งแต่แม่ผมตาย และผมก็ไม่พร้อมที่จะเปิดใจให้ใครเข้ามา…

 

งื้อออออ ขอโทษที่บรรยายยาวแต่เพื่อความสนุกมากขึ้นนะ >< ตอนหน้าห้ามพลาดเลยนะคร้าาา ฝากติดตามด้วยจ้า