แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
22) แอบรัก ตอนที่22
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่22
…………………….ต่อ…………………
ผมยืนมองฟางกับไอมินที่ดูเหมือนจะคุยกันถูกคอเหลือเกินนน ถุย! กูจะอ้วกกกก ผมมองยังไงก็เห็นว่ามันเหมาะสมกันตรงไหน ดีออกกกกก
ผมหันหลังกลับแล้วยืนพิงเสาแถวนั้น หัวใจผมตอนนี้มันกำลังรู้สึกร้อนรุ่ม โอ้ยยยยย กูจะไม่ไหวแล้วนะโว้ยยยย ทำไมยัยนั่นถึงได้มีอิทธิพลต่อกูนักวะ!
“พี่ป๊อป” เสียงเล็กนั้นดังขึ้นข้างหลังผม และเมื่อผมหันไปก็ใช่จริงๆ…
คนที่ทำให้ผทต้องหัวใจเต้นแรง…ให้ตายเถอะ!
ผมเห็นว่าเป็นฟางปุ๊ป ผมก็กลับหลังหันเพื่อที่จะเดินหนี….หงุดหงิดชิบหาย
“เดี๋ยวสิ” ยัยนั่นรั้งแขนของผมเอาไว้
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันมากจะได้ไหม”
“ขะ…ขอโทษ…” แล้สุดท้ายฟางก็ยอมปล่อยมือออกจากผม
ผมยืนมองใบหน้าเนียนที่กำลังมองผมอยู่เช่นเดียวกัน…
“จะพูดอะไรก็พูดสิ ฉันไม่อยากเอาเวลาที่แสนมีค่ามีหมกมุ่นอยู่กับเธอหรอกนะ”
ผมพูดตรงเกินไปรึเปล่า…
เหอะ! ไม่หรอก ผู้หญิงที่นั่งแทบจะจูบกับผู้ชายคนอื่นเมื่อกี้น่ะ ไม่เห็นจะสมควรต้องพูดดีด้วยสักนิด
“พี่ป๊อปคือ…เรื่องงานโรงเรียน…”
“ทำไม”
“ฉัน….ต้องคู่กับพี่”
“แล้วยังไง เธออยากเปลี่ยนคู่มั๊ยล่ะ ถ้าเธออยากคู่กับไอมินฉันจะไปบอกอาจารย์ให้”
เออ! เอาสิ! เปลี่ยนก็เปลี่ยนวะ! ผมไม่แคร์อยู่แล้ววว
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ!”
“แล้วมันยังไง!”
“ทำไมชอบขึ้นเสียงอยู่เรื่อย…” ผมไม่เข้าใจว่าทำไมยัยนั่นต้องพูดเสียงอ่อยขนาดนั้น สงสัยจะเรียกคะแนนความสงสารสินะ
“เรื่อง-ของ-ฉัน”
“ทำไมชอบโกรธฉันอยู่เรื่อย..”
“…..”
“ฉันก็มีความรู้สึกนะ..”
“….”
“โกรธอะไรก็ไม่เคยบอกฉันบ้างเลย!”
“…..”
“ฉันต่างหากไม่ใช่หรอที่ต้องโกรธพี่น่ะ!”
ยัยนั่นทำให้ผมต้องนิ่งเงียบ…จะผิดมั๊ยถ้าผมอยากจะฟังความในใจที่ฟางคงจะเก็บกดมามากในตอนนี้…
…………………….ต่อ……………..
ฉันขอบตาร้อนผ่าวอย่างหยุดไม่ได้…นี่มันเรื่องงี่เง่าอะไรกันนะ ทำไมฉันต้องร้องไห้อีกแล้ว..ตั้งแตเมื่อคืนก่อนฉันก็ร้องไห้หนักมาก เพราะพี่ป๊อปคนเดียวเลย!
“….”
“ฉันก็เจ็บเป็นนะเว้ย! งี่เง่าชะมัด!”
“….”
“ไอ้พี่บ้า! บ้า! บ้าที่สุ…อ้ะ!”
O//O พี่ป๊อปดึงฉันเข้าไปกอดอย่างรวดเร็ว ฉันซุกหน้าอยู่บนหน้าอกแกร่ง และยังรู้สึกได้ถึงมือหนาที่ลูบหลังฉันอย่างปลอบโยน…
พี่ป๊อปเป็นคนยังไงกันแน่นะ…
“ยัยบื้อ” น้ำเสียงติดแหบมันทำให้ฉันใจสั่นไม่น้อยเลยทีเดียว
“ฮึก…ฮืออ ฉันขอโทษ…”
“หึ ขี้แยว่ะ โอ้ย!”
ฉันใช้มือทุบอกแกร่งของพี่ป๊อปอย่างแรง ตอนนี้ฉันรู้สึกดีจัง….แต่จะว่าไป…มันหมายความว่ายังไงกันนะ
พี่ป๊อปผละออกจากฉันพร้อมกับพูดสิ่งที่ทำให้ฉันโกรธไม่น้อย
“นี่คนหรือช้างน่ะฮะ แรงเยอะชะมัด”
“ไอพี่บ้า! ตายซะเถอะ!!!”
ฉันวิ่งไล่ตีพี่ป๊อปอีกครั้ง ผู้ชายอะไรปากจัดชะมัด โอ้ยยยย ฉันชอบเข้าไปได้ไงเนี่ยยย
………………ต่อ………….
“โอ้ยๆๆๆ เจ็บนะโว้ยยย”
“5555”
เพียงแค่ผมเห็นว่าฟางกำลังยิ้มมันกลับทำให้ผมรู้สึกถึงกระตุกข้างแก้ม…ผมยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว เวลาเห็นแบบนี้ผมคิดว่ายังดูดีกว่าตอนร้องไห้ซะอีก..
ผมคิดว่าตอนนี้ผมกำลังมีความสุขอยู่ใช่รึเปล่า…
อะไรนะ?!
เมื่อกี้ผมว่าไงนะ!
มีความสุขหรอ?!
ไม่ใช่หรอกม้างงงงงงงงงงงงงงงง!
มันต้องไม่ใช่สิว้า!!!!
………………………………….
“คิดว่าจะมีความสุขได้ตลอดรึไง” ใครบางคนที่แอบยืนมองอยู่ใต้ต้นไม่ไม่ใกล่ไม่ไกลจากป๊อปปี้กับฟางมากนัก
เธอมองภาพตรงหน้าที่ชายหนุ่มกับหญิงสาวกำลังวิ่งไล่ตีกันอยู่…สองมือขาวกแน่นจนเลือดแทบซึม
“หึ ไม่มีวันนั้นหรอก พี่ป๊อป…เป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น..”
………………………………..
โทโมะหลังจากเห็นเพื่อนของเขาอย่างป๊อปปี้กำลังวิ่งไล่ตีกับฟาง เขารู้ดีว่าไอเพื่อนคนนี้มันปากแข็งแค่ไหน เขาดูออกว่าความจริงแล้วป๊อปปี้คิดยังไงกับฟาง…
“หึ” โทโมะแสยะยิ้มเพราะนึกสมเพชตัวเองไม่น้อย
ขนาดป๊อปปี้ยังไม่ทันรู้ตัวว่าหลงรักเขาเข้าแล้วยังมีความสุขขนาดนี้…
แล้วเขาล่ะ….
“กูอิจฉามึงชะมัด…” พูดจบโทดมะก็หันหลังเพื่อที่จะเดินกลับแต่แล้วเขาก็ชนกับใครคนนึง
“อ้ะ! ขอโทษครับ/ขอโทษคะ”
“พี่โมะ/แก้ว..”
ทั้งคู่ยืนจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น เขายอมรับว่าเขาไม่อยากจะมองใบหน้าสวยตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ ทุกวันที่ผ่านมาเขายังลืมแก้วไม่ได้เลยจริงๆ แม้ว่าจะหลบหน้าและไม่มีก่รพูดคุยใดๆเลยเขาก็ไม่สามารถลืมใบหน้านี้ได้เลย…
“….”
“…..”
พวกเขาทั้งสองไม่มีใครพูดอะไรออกมาเพราะทั้งคู่ก็คงคิดไม่ต่างกัน…
คิดถึง…
“ขอโทษที่เดินชน ฉันไม่ทันระวังเอง” เป็นแก้วที่เป็นคนเริ่มบทสนทนา
“อือ พี่ก็เหมือนกัน ขอโทษนะ”
โทโมะตอกกลับโดยที่ไม่ได้ส่งยิ้มใดๆให้เลยมีแต่ใบหน้าเรียบนิ่งเท่านั้น เขาพูดจบก็เบียงตัวไปอีกทางแล้วกำลังจะเดินเลยผ่านแก้วไปแต่หญิงสาวกลับรั้งเขาไว้..
“อย่าพึ่งไปได้ไหม…”
“….”
“พี่กลับมาเป็นเหมือนเดิม…ไม่ได้หรอ…”
คำพูดนั้นของแก้วมันกลับทำให้โทโมะแทบทรุด…กลับไปเป็นเหมือนเดิมของแก้ว…เขาทำมันได้ยากเหลือเกิน
“พี่เหนื่อย…ถ้าจะให้พี่ฝืนกลับไปเป็นรุ่นพี่ที่แอบชอบรุ่นน้องแบบเดิม…พี่ทำไม่ได้หรอกนะ”
ซึ่งโทโมะเองก็คงไม่รู้ว่าแก้วก็ไม่ได้เจ็บน้อยไปกว่าเขาเลยสักนิดเดียว..
“แล้วพี่จะหลบหน้าฉันไปอีกนานแค่ไหน..” น้ำเสียงของแก้วเริ่มสั่นมากเรื่อยๆ
“…..”
“ฉัน…ไม่อยากให้เป็นแบบนี้หรอกนะ”
“…..”
“การที่ฉันพูดว่าฉันรับรักพี่ไม่ได้…พี่ก็ใม่เห็นจำเป็นต้องหลบหน้าฉันแบบนี้เลย”
“แล้วแก้วจะให้พี่ทำยังไง…”
“…..”
“ให้พี่เดินไล่ตามแก้วต้อยๆๆ อย่างนั้นน่ะหรอ”
“…..”
“ขอโทษนะ..ถ้าพี่ทำให้แก้วต้องลำบากใจ..”
“พี่เลิกชอบฉันเถอะ…แค่นี้ทำไม่ได้หรอ”
แม้ว่าใจจริงเธออยากจะพูดคำอื่นแต่แก้วก็ไม่ได้มีทางเลือกมากขนาดนั้น…และมันก็ทำให้คนฟังรู้สึกเหมือนถูกกลีดหัวใจเป็นชิ้นๆ
“หึ…ถ้าพี่ทำได้…พี่คงตัดใจจากแก้วไปได้ตั้งนานแล้ว! แต่นี่! พี่เลิกรักแก้วไม่ได้จริงๆ! เลิกตอกย้ำพี่สักที! พี่…เจ็บมามากพอแล้ว”
พูดจบโทโมะก็แกะมือของแก้วออกจากแขนตัวเองก่อนที่จะเดินออกไป…
และแก้ว…ก็ถูกทิ้งไว้อย่างเคย…
เธอก็เจ็บไม่ต่างกัน…เธอเองก็ลืมโทโมะไม่ได้เหมือนกัน…และเธอ…ก็เจ็บมามากพอแล้วเช่นเดียวกัน
.............................................
ผมและฟางนั่งหอบหายใจกันแทบจะไม่ทัน…เหนื่อยชิบหาย
“โฮ้ยย เหนื่อยว่ะ แฮ่กๆๆ”
“เอาน้ำค่ะ แฮ่กๆ” ดูเหมือนยัยฟางก็คงไม่ต่างกัน
“เพราะเธอคนเดียวเลยยัยบื้อ เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง”
“ฮ่าฮ่า ทำไมเล่า สนุกจะตายไป ^^”
ผมสตั้นไปสามวิ กับรอยยิ้มนั้น…บ้าจริง!
“ถ้าคิดอยากจะเผาผลาญไขมันมากนัก ก็ไปเข้าฟิตเนสนู่น”
อ้วนแล้วยังไม่เจียมอีก เหอะ!
“ไอพี่ป๊อป! วันนี้พี่หลอกด่าฉันหลายรอบแล้วนะ!”
“เอ้า! นี่ฉันหลอกด่าหรอ? ฉันว่าฉันด่าตรงๆไม่ใช่หรอกหรอ?”
“ไอ้!..”
ผมจ้องตายัยนั่นอย่างเอาเรื่อง ทำไมๆ จะทำอะไร ไม่กล้าล่ะสิท่า หึ บื้อ!
“จะ…จินนี่”
ว่าไงนะ จินนี่งั้นหรอ…ผมหันขวับไปมอง…
ไหนวะ?
“เพ้อเจ้ออะไรของ…อ้ะ!”
เพียงแค่ผมหันไปหน้าผมก็ถุกหมัดเล็กๆจากมือของฟางสวนเข้าหน้าอย่างจัง!
ไอสาสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
“55555 กร๊ากกกกก เป็นไงล่ะพี่ป๊อป ชอบว่าฉันดีนัก แบร่!”
“ยัยบื้อ!” ผมรวบแขนของฟางทั้งสองข้างไว้อย่างรวดเร็วก่อนจะดึงร่างของเธอเข้าหาตัวผม
“อ้ะ! พี่ป๊อป!”
ผมดึงยัยนั่นเข้ามานั่งบนตักแล้วกอดรัดตัวของเธอเอาไว้เพราะตอนนี้ยัยนั่นดิ้นแรงจนผมแทบจะเอาไม่ไหว
“ปล่อยนะ! ทำอะไรของพี่เนี่ย!”
“เธอคิดว่าเธอเป็นใครฮะ ถึงมาชกหน้าฉันน่ะ!”
ใช่แล้วล่ะ! ผมเจ็บ..
กูเจ็บ!!!! มันโดนดั้งตรูเลยนะเว้ยยยยย
“สนุกมากใช่มั๊ย สนุกไม่รู้เรื่….”
ผมคิดว่าเราหน้าใกล้กันเกินไป….ฟางมองเข้ามานัยน์ตาผมนิ่ง ผมเองก็มองนัยน์ตาของเธอ
ฃเช่นเดียวกัน…
เราสองคนนั่งจ้องตากันนิ่ง ราวกับถูกสาป ผมกำลังเป็นอะไร..หัวใจของผมเต้นแรงอย่าพิสูจน์ยากเหลือเกิน..ลมหายใจของฟางรินรดแก้มของผม
ผมสังเกตเห็นได้ว่ายัยนั่นกำลังหน้าแดงมากจริงๆ….
“พี่ป๊อป…”
“…..”
ผมได้ยินเสียงของคนตรงหน้าที่แหบพร่าเล่นเอาผมใจสั่นไม่น้อย…นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน..ผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้…
“จะทำอะไรหัดอายฟ้าดินบ้างสิ!”
เสียงแผดลั่นที่ดังขึ้นข้างหลังผม ผมสะดุ้งออกจากภวังค์ความคิดเมื่อครู่แล้วรีบผละออกจาฟาง
………………………ต่อ………………..
ฉันรีบลุกออกจากตักของพี่ป๊อปในทันที ให้ตายเถอะ เมื่อกี้ฉันเกือบจะจูบ…หรอ?! แต่แล้วเสียงฝีเท้าของใครคนนั้นก็เดินเข้ามาอย่างสุดทน..
“จินนี่…”
ข้าพเจ้าคิดว่ามันยาวเกินไปแล้วล่ะขอรับ 5555 ฝากไว้แค่นี้ก่อนเน้อ
กำลังใจดีเว่อร์ๆๆๆๆๆๆ แบบนี้ค่อยฮึดสู้หน่อย อิอิ ตอนหน้าห้ามพลาดนะเเจ้ะ>< ตอนนี้ข้าพเจ้ารู้สึกทำไมโหวตได้น้อยจังวะ5555 ไม่เป็นไรข้าพเจ้าจะแต่งต่อไป TT รออยู่น่ะ
รักเม้นนนนนนนนนนนนน
ชอบโหวตตตตตตตตตตตตต
ติดใจก็ติตามมมมมมมมมมม
และอย่าลืมแนะนามมมมม
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
