แอบรัก

ตอนที่5

“เห้ยฟาง! ไปไหนน่ะ!”  ฉันได้ยินเสียงแก้วตามไล่หลังฉันแล้วเงียบไป และแน่นอนว่าสิ่งที่ฉันกำลังทำคือสิ่งที่ดีที่สุด ฉันไม่ยอมให้พี่ป๊อปต้องเจ็บตัวฟรีๆแน่

 

............................ต่อ..........................

“อ้า”  ผมรู้สึกเจ็บจริงๆแต่ผมเจ็บใจมากกว่า ไม่ใช่ผมไม่รู้หรอกนะว่าไอหมอนั่นที่ชื่อมินเป็นคนเตะหน้าแข้งผมตอนช่วงผมกระโดด และผมก็ล้มลงอย่างที่มันคิดไว้

 

    มันคงรู้ว่าลูกนั้นผมคงต้องชนะมัน มันถึงได้คิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ผมนอนเจ็บข้อเท้าและขาตัวเองที่ดูเหมือนกระดูกจะหักรึเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ แต่ผมเจ็บมาก

 

“พี่ป๊อป แป๊ปเดียวนะ เดี๋ยวจินนี่เรียกรถพยาบาลให้นะ" จินนี่ดูเป็นห่วงผมมากซึ่งผมก็ดูออก ผมแอบยิ้มให้กับนิสัยของเด็กคนนี้ที่ใจร้อนทุกครั้ง

 

“ยืนบื้ออะไรอยู่เล่า! ใครจะโทรก็โทรสิย่ะ!”  และนั่นก็เป็นอีกนิสัยของเธอคือการเห็นแก่ตัว ผมถึงได้หุบยิ้มฉับ จินนี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ผมคิดว่าผมจะเลือกเป็นแฟน…แน่นอน

 

“ไอป๊อป มึงไหวรึเปล่า” ไอเขื่อนเข้ามาช่วยพยุงผมให้ค่อยๆลุกขึ้นผมพยักหน้าตอบ

 

“นี่ไอป๊อป มึงรู้ใช่มั๊ยว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุ” ไอโทโมะเดินเข้ามากระซิบผม ซึ่งผมก็กระซิบมันตอบเช่นกัน

 

“อือ กูรู้แต่กูจะปล่อยๆมันไป” ผมไม่อยากจะอาฆาตกับใครความจริงถึงผมแพ้ผมก็ไม่นึกเสียใจหรอกแต่คงเจ็บใจนิดหน่อย ก็ตามประสาลูกผู้ชาย

 

    ผมก้มลงมองแผลที่หัวเข่า ขาของผมที่เหมือนจะพลิกและข้อเท้าแพลง เจ็บไม่ใช่เล่นเลยจริงๆ แต่หมอนั่นไปไหนแล้ววะ

 

    หลังจากที่ผมมองหาไอมินผมก็ไม่เจอมันเลย สงสัยคงหนีล่ะมั้ง หึ รู้ตัวว่าทำผิดแต่ก็คงไม่ยอมรับหรอก เรื่องที่เกิดขึ้นคงไม่มีใครเห็นว่ามันไม่ใช่อุบัติเหตุผมคิดอย่างนั้น…

 

“เอ้าแก้ว มีอะไรหรอ” จู่ๆว่าที่แฟนของไอโทโมะก็วิ่งหน้าตาแหวกผู้คนเข้ามาพวกผม

 

“แฮ่กๆ ฟาง..ยัยฟาง..แฮ่กๆ”  ผมได้ยินที่แก้วพูดชัดเจนก็คือพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ผมจึงละสายตาไปสนใจอย่างอื่นไม่สนใจเรื่องที่แก้วกำลังจะพูด

 

“ใจเย็นๆนะ”

 

“ฟาง…ยัยฟางวิ่งตามพี่มินไป”

……………ต่อ………….

    หลังจากที่พี่ป๊อปล้มลงฉันก็เห็นพีมินเดินออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นฉันยอมให้พี่ป๊อปเจ็บฟรีๆไม่ได้หรอกนะ 

 

“หยุดนะพี่มิน!” ฉันตะโกนออกไปเพื่อยั้งฝีเท้าของพี่มินซึ่งมันก็ได้ผลเพราะพี่มินหยุดเดินแล้วหันกลับมามองหน้าฉัน

“เธอเป็นใคร”

 

“ฉัน…จะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวกับพี่หรอก”

 

    พี่มินมองหน้าฉันแล้วทำคิ้วขมวด มันหน้าสงสัยตรงไหน!

“เอ้า แล้วเธอตามฉันมาเพื่อ?”

 

“ก็…ก็..ก็ฉันรู้ว่าที่พี่ป๊อปล้มแบบนั้นน่ะมันไม่ใช่อุบัติเหตุ” 

 

“หึ แล้วยังไง”

 

    ทำไมพี่มินต้องทำหน้ากวนตีนด้วย! ฉันไม่ชอบนะเฟ้ย!

 

“ก็พี่เป็นคนเตะหน้าแข้งพี่ป๊อปเพื่อไม่ให้พี่ป๊อปชนะใช่มั๊ยล่ะ!”

 

“ใช่”

 

   ทำไมตอบง่ายจังง่ะ ทำไมถึงยอมรับง่ายอย่างนี้เนี่ยยยย

“แล้วพี่หนีมาทำไมเล่า! เป็นคนทำผิดก็ต้องยอมรับผิดสิ ฉันไม่ยอมให้พี่ป๊อปต้องมาเจ็บตัวฟรีๆ”

 

    ใช่ ฉันจะไม่ยอมให้พี่ป๊อปต้องมาเจ็บตัวโดยที่คนผิดทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น หึ ฉันไม่ยอม

 

“เธอ…เป็นแฟนไอป๊อปมันหรอ”

 

    เอาแล้วไง -_- ฉันจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย แฟนงั้นหรอ? ฉันว่า…ฉันคงไม่ได้รับโอกาสนั้นแหง่ๆ แต่ถ้าฉันบอกว่าเป็นล่ะก็…ฉันคงใช้ฐานะนี้เพื่อปกป้องพี่ป๊อปได้  อ่า…ยังพอมีข้อดีอยู่แฮะ^^

 

“ชะ…ใช่”  แล้วฉันก็พูดมันไป แต่ประโยคต่อมาที่พี่มินพูดมันกลับทำให้ฉันรู้สึกเจ็บ..

 

“ไอป๊อปไม่ใช่แฟนน้องจินนี่หรอกหรอ”

 

    นั่นน่ะสินะ…พี่ป๊อปเป็นแฟนของจินนี่ไม่ใช่หรอ….ใครๆต่างก็ชื่นชมพี่ป๊อปกับจินนี่กันทั้งนั้นToT

“ฉัน…ฉัน…”

“เอาเถอะๆ เธอชอบไอป๊อปมันใช่มั๊ยล่า”

 

    ฉันเงยหน้ามองพี่มินแล้วขมวดคิ้ว นี่เขารู้ได้ยังไง..ฉันแสดงออกขนาดนั้นเลยหรอ -_-

    แต่เดี๋ยวนะ! นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่ ฉันต้องการมาจับคนร้ายไม่ใช่หรอแล้วไหงกลายเป็นแบบนี้ล่ะ!

 

“ฉันจะชอบใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของพี่สักหน่อย! แต่พี่ต้องไปรับผิดนะ!”

 

“รับผิด? ฉันต้องไปหรอ”

 

“อื้อ”  ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบ ทำไมจู่ๆฉันถึงรู้สึกเขินสายตาของพี่มินขึ้นมานะเนี่ย

 

“ฮ่าฮ่า ก็ได้ๆ แต่ถ้าฉันยอมรับผิดเธอต้องเลี้ยงข้าวฉันนะ” 

 

    พี่เขาพูดบ้าอะไรของเขา…

“ทำไมฉันต้องเลี้ยงด้วย”

“งั้นให้ฉันเลี้ยงก็ได้”

 

    ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นสักหน่อย --*

“ฉันหมายความว่า ทำไมพี่ต้องให้ฉันพาพี่ไปเลี้ยงข้าว” ฉันขยายความให้เข้าใจมากขึ้น

“ก็ถ้าฉันยอมรับผิดไงล่ะ แต่ถ้าเธอปฏิเสธก็ปล่อยให้ไอป๊อปเจ็บฟรีๆนั่นแหละ”

 

    ไม่ได้นะ! ฉันยอมให้พี่ป๊อปเจ็บตัวฟรีๆไม่ได้ ฉันจึงพยักหน้าเป็นคำตอบให้กับพี่เขาไป

“แก!”  เสียงหนึ่งเรียกฉันจากข้างหลังพร้อมกับร่างของเควิน ยัยแก้ว พี่เขื่อน พี่โทโมะ และ..พี่ป๊อป เขามองฉันด้วยสายตาแบบนั้นอีกแล้ว TT

 

“โหย! ไอ้นี่!” เควินวิ่งเข้ากระชากคอเสื้อของพี่มินจนฉันตกใจจึงรีบเข้าไปยับยั้งเควินเอาไว้ได้

 

“แกปล่อย” ฉันบอกเควินเพื่อให้เขาคลายคอเสื้อของพี่มินที่ถูกกระชาก ซึ่งเควินก็ยอมอ่อนลง

แล้วเขาก็หันกลับมาสนใจที่ฉันแทน

 

“แกเป็นอะไรรึเปล่า”

 

“ปะ..เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ฉันมองเห็นสายตาของเควินที่บ่งบอกว่าเป็นห่วงฉันมากแต่ฉันกลับรู้สึกแปลกๆ

 

“กลับกันเถอะ” เควินเดินลากข้อมือฉันเพื่อเดินไป

 

    ฉันเผลอสบสายตาเข้ากับของพี่ป๊อปแต่พี่ป๊อปก็เป็นคนหลบสายตาฉันก่อน ทำไมเขาต้องทำเหมือนไม่รู้จักฉันด้วย ฉันแค่ชอบเขามันทำให้พี่เขาโกรธขนาดนั้นเลยงั้นหรอ แย่ชะมัดTT

 

“เดี๋ยวสิ!”  ฉันหันหลังกลับไปตามเสียงเรียกของพี่มินแล้วฉันก็ต้องตัวแข็งทื่อกับประโยคนั้น..

“เธอเป็นแฟนไอป๊อปมันไม่ใช่หรอ” 

 

    อึก!...ตายแน่ ฉันต้องตายแน่ๆ พี่ป๊อปหันมามองฉันพร้อมกับสายตาที่แสนจะน่ากลัว สายตาที่เรียบนิ่งเย็นชาและทำเหมือนต้องการให้ฉันจมดินให้ได้

“มึงพูดอะไรของมึงวะ ไอ้หมอนี่นี่!” เควินจะพุ่งเข้าหาพี่มินอีกครั้งแต่ฉันก็รั้งเอาไว้ก่อน

 

“เอ้า ก็เธอเป็นคนบอกฉันหนิ” 

 

    บอกฉันทีว่าพี่มินกำลังแกล้งฉันอยู่ใช่มั๊ย…พี่มินต้องการอะไรจากฉันนักหนา

“จริงหรอฟาง แกบอกไอ้หน้าม่ออย่างนั้นหรอ”  เควินถามฉันแต่ฉันทำได้เพียงก้มหน้าแล้วเดินแยกทุกคนออกไปเพียงลำพัง ทำไมฉันกลับรู้สึกเหมือนทุกคนมองฉันแบบเหมือนเป็นตัวประหลาด

 

    ฉันเดินไปยังอัศจรรย์ที่พึ่งนั่งตอนช่วงเชียร์บาสพี่ป๊อป ซึ่งสถานที่ตอนนี้กลับโล่งไม่มีใครอยู่เลยสักคนเดียว ฉันเดินไปเก็บกระเป๋าของฉันที่ตั้งอยู่ใบเดียวบนนั้น ก่อนจะเดินลงมาเงียบๆ

“ทำบ้าอะไรของเธอฮะ”  เสียงที่คุ้นเคยอย่างดีขัดห้วงประสาทฉันแล้วหันไปมองต้นเสียงคือพี่ป๊อป

 

“….” ฉันได้แต่ยืนก้มหน้ามองพื้นเหมือนไม่กล้าแม้แต่จะสบตากับพี่ป๊อป

 

“คิดว่าตัวเองเก่งมาจากไหน”

 

    ฉันไม่ได้ฟังสิ่งที่พี่ป๊อปพูดเท่าไหร่เพราะฉันดันไปเห็นแผลที่เข่าแล้วท่อนขาที่ถูกพันด้วยผ้าก๊อตพันรอบขา พี่ป๊อปเจ็บหนักขนาดนี้เลยหรอ..

“คิดว่าตัวเองเป็นนางเอ…”

 

“พี่ป๊อป..เจ็บมากมั๊ยค่ะ”  ฉันนั่งยองๆแตะที่แผลของพี่ป๊อปเบาๆ ฉันรู้สึกเจ็บยิ่งกว่า

 

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉันน่า!” พี่ป๊อปสะบัดใช้มือผลักฉันที่กำลังนั่งยอมแตะแผลพี่ป๊อปเบาๆอยู่จนฉันเซล้มไปนั่งกับพื้น

 

“เลิกทำตัวงี่เง่าสักทีจะได้ไหม! เธอหยุดเสแสร้งได้แล้ว! ฉันรำคาญ!” พี่ป๊อปตะหวาดใส่ฉันอีกแล้ว

 

    ฉันสะดุ้งตัวโยงทำไมพี่ป๊อปโกรธฉันขนาดนี้..

“ฉัน..ขอโทษค่ะ พี่ป๊อปโกรธอะไร..”

 

“ฉันไม่ได้โกรธแต่ฉันเกลียดต่างหาก”

 

    ฮึก…เกลียด? ฉันเงยหน้ามองพี่ป๊อปแล้วพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น ฉันยืนเผชิญหน้ากับพี่ป๊อปโดยไม่กลัวอะไรทั้งนั้น 

“ทำไมพี่ต้องเกลียดฉัน” ฉันกัดฟันพูดแล้วยืนมองหน้าพี่ป๊อป

 

“ทำไมน่ะหรอ…หึ ผู้หญิงร่านๆแบบเธอ…ฉันไม่เอาหรอก”

 

    ผู้หญิงร่านอีกแล้วงั้นหรอ…นี่เขาด่าฉันเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วนะ…พี่เขาต้องการจะทำลายหัวใจฉันให้พังไปเลยใช่มั๊ย

“….”   ฉันก้มหน้าลงอีกครั้งไม่อยากให้พี่เขาเห็นน้ำตาที่แสนจะเจ็บปวด ฉันพูดอะไรไปพี่ป๊อปก็ไม่เชื่อฉันสักครั้งหนึ่งเลย

 

“เลิกซะเถอะนะ การบีบน้ำตาน่ะ รู้ตัวรึเปล่าว่ามันน่าสมเพช! ผู้หญิงทุกคนที่ชอบฉันก็เป็นแบบนี้กันหมด ทุกคนแสร้งบีบน้ำตาแล้วพอหันหลังกลับไปก็ยิ้มร่าแล้วจากนั้นก็ไปอ่อยผู้ชายคนอื่น ผู้หญิง..ก็เป็นแบบนี้”

 

    ฉันกำมือตัวเองแน่น…ทำไมพี่ป๊อปถึงต้องอคติกับผู้หญิงมากมายขนาดนี้ด้วย…ถึงแม้จะเจ็บแต่ความรู้สึกฉันกลับรู้สึกเหมือนพี่ป๊อปตัวจริงต้องไม่ใช่คนแบบนี้ ฉันจึงค่อยๆคลายมือตัวเองลงเมื่อมองไปตรงแผลที่เข่า

“พี่ป๊อปเจ็บมากรึเปล่า”  ฉันไม่ได้สนใจในคำที่พี่ป๊อปพุดแต่กลับสนใจแผลที่เกิดจากการแข่งขันแทน

 

“เธอนี่มันดื้อด้านชะมัด” พี่ป๊อปพูดกับฉัน ถามว่ามันเจ็บมั๊ย…เจ็บ แต่ฉันทนได้

 

“ที่หัวเข่าเลือดออกนิค่ะ ขอฉันดูได้มั๊ย” ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับพี่ป๊อป…ใจสั่นอีกแล้ว…

 

“ไม่ต้อง ฉันบอกเธอแล้วไงว่าไม่ต้องมายุ่งกับฉันน่ะฮะ”

 

“แต่ฉันเป็นห่วงพี่นี่นา”  ฉันพยายามพูดให้ใจเย็นที่สุด ฉันเดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งคุกเข่าแตะที่แผลของพี่ป๊อปที่ตอนนี้ดูเหมือนจะเลือดออกอีกครั้ง

 

“โอ้ย!”  ฉันหยุดการแตะที่แผลของพี่ป๊อปแล้วเงยหน้าขึ้นมา  ฉันเห็นพี่ป๊อปทำหน้าเหยเกเชิงเจ็บปวดแล้วนึกขำ และสุดท้ายฉันก็ยิ้มออกมา

 

“ยิ้มอะไรของเธอ”

 

“นั่งก่อนนะค่ะ”  ฉันส่ายหน้าและไม่ตอบพี่เขาก่อนที่ฉันจะเดินพยุงพี่ป๊อปให้เดินมานั่งลงบนอัศจรรย์แต่เขาก็พยายามสะบัดมือฉันออก

 

“เธอจะไปไหนก็ไปเถอะน่า! คนอื่นเขารอเธออยู่…ชอบทำตัวเป็นตัวถ่วงมากใช่ม่ะ”

 

    ฉันไม่ตอบแค่ยิ้มบางๆออกมา ทำไมฉันหน้าด้านจัง555 แต่ก็เอาเถอะ ถึงทุกคนจะรออยู่แต่พี่ป๊อปก็สำคัญไม่แพ้คนอื่นเหมือนกัน

“นั่งนิ่งๆสิค่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ใหม่” ฉันบอกส่วนพี่ป๊อปก็ได้แค่อยู่เฉยๆ ก็คงเจ็บอ่ะนะถึงได้นั่งนิ่งๆ

 

    ฉันลุกขึ้นแล้วเอื้อมไปหยิบผ้าก๊อตและเบตาดีนในกระเป๋า ปกติฉันก็มักจะพบอุปกรณ์ทำแผลไว้กับตัวอยู่แล้วเพราะเราก็ไม่รู้ว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่

 

    ฉันหยิบมันออกมาแล้วตั้งเอาไว้ก่อนที่ฉันจะค่อยๆแกะผ้าก๊อตที่แปะติดแผลพี่ป๊อปอยู่ออกอย่างเบามือที่สุด

 

“อ้ะ เบาๆสิ”  ฉันแอบลอบยิ้มกับตัวเอง ตอนนี้ฉันเริ่มรู้แล้วล่ะว่าการที่ได้คุยกับพี่ป๊อปฉันต้องเป็นคนใจเย็นและต้องไม่สนคำด่าต่างๆของเขา

“นั่งนิ่งๆนะ”

 

“เธอเห็นฉันขยับสักนิดแล้วยัง? ยัยบื้อ”  นั่นไงฉันโดนด่าอีกแล้วค่ะ --* แต่ฉันก็ไม่ได้นึกโกรธอะไรเลยสักนิด ถึงยังไงก็ดีกว่าการที่พี่ป๊อปด่าฉันว่าร่านก็แล้วกัน

“ค่ะๆ ฉันผิดเอง ฉันผิดคนเดียว ^^” ฉันส่งยิ้มให้กับพี่ป๊อปเป็นเชิงขอโทษแต่สีหน้าที่ตอบกลับมากลับนิ่งเรียบไม่แสดงอาการใดๆทั้งสิ้น

 

     เฮ้อ!    ฉันหยิบผ้าก๊อตกับเบตาดีนก่อนจะทำการทำความสะอาดแผลให้กับพี่ป๊อปอย่างเบาๆฉันยอมรับเลยว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำแผลให้กับคนอื่น  พี่ป๊อปเป็นคนแรก…

“เจ็บมั๊ย” ฉันถามพี่ป๊อป

 

    พี่ป๊อปส่ายหน้าให้ฉันเหมือนเด็กๆ เอ๊ะ บางทีพี่ป๊อปก็เหมือนเด็กน้อยเลยนะเนี่ย

 

“เสร็จแล้วค่ะ” ฉันพันผ้าให้พี่ป๊อปจนเรียบร้อยก่อนจะเก็บผ้าก๊อตและเบตาดีนใส่กระเป๋าของตัวเอง แล้วลุกขึ้นยืน

 

    ฉันอยากจะเข้าไปช่วยพี่ป๊อปลุกแต่พี่ป๊อปผลักมือฉันออกแล้วยังผลักฉันให้หลีกทางเดินอีก แต่ฉันก็ทำตามแต่โดยดี ตอนนี้ฉันกลับรู้สึกเจ็บ…

 

    เหมือนกำลังถูกผลักไสเลย…

“เลิกแอ๊คติ้งซะเถอะ ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ว่าสิ่งที่เธอทำน่ะมันไม่ได้ทำให้ฉันใจเต้นเหมือนในละครเลยสักนิด”

 

“….”

 

“พอใจเธอแล้วใช่มั๊ย…งั้นต่อจากนี้ก็เลิกชอบฉันซะ เอ้อจริงสิ การที่เธอไปโมเมว่าฉํนเป็นแฟนเธอน่ะ...หึ มันก็เป็นได้แค่การคิดไปเองเท่านั้น...เธอไม่มีวันได้หัวใจฉันไปหรอก...ไม่มีวัน”  พี่ป๊อปพูดจบก็เดินจากไปทิ้งไว้แค่ฉันที่ยิ้มสมเพชตัวเอง

 

 

    ทำอะไรไปก็ไม่เคยอยู่ในสายตาพี่ป๊อปเลยสักครั้งสินะ…ฉันแสยะยิ้มแต่น้ำตากลับไหลออกมาอย่างไม่สามารถห้ามไว้ได้ ฉันหยิบกระเป๋าตัวเองมาสะพายไว้ ก่อนจะเดินตามพี่ป๊อปออกไป แม้ในใจฉันตอนนี้จะถูกบีบรัดมากก็ตาม…

  ……………..ต่อ……………

 

“แหม่ หาของเจอมั๊ยเพื่อน”    ไอเขื่อนเดินมากอดคอผมแล้วถามเรื่องของ  ความจริงผมลืมของเอาไว้ที่สนามผมจึงต้องเดินไปเอาแต่ดันเจอยัยนั่นซะก่อน ผมตั้งใจด่าให้ฟางเลิกชอบผมเพราะผมไม่มีวันชอบเธอลงอยู่แล้ว

“ไม่เจอว่ะ”  ผมตอบไอ้เขื่อนแต่ทว่าสายตาของมันเหมือนผมจะพอเดาออกว่ามันกำลังคิดทุเรศอะไรบางอย่าง

 

“มึงไม่ต้องมองกูด้วยสายตาอุบาทแบบนั้นเลยนะ กูไม่ได้ทำอะไรอย่างที่มึงคิด” ผมบอกพลางหยิบกระเป๋าที่ผมฝากไว้ที่ไอเขื่อนมาสะพาย

“อ้อหรอ มึงคิดว่ากูคิดอะไร”

 

“กวนตีน--* มึงไม่ต้องมาย้อนถามกู” ผมบอกปัดๆ ไม่อยากนึกถึงเรื่องของผู้หญิงคนนั้นคนที่ผมไม่คิดจะสนใจ

 

“โห่ว ไม่หนุกเลย” 

 

“แกเป็นไงบ้างวะ” ผมมองไปที่ฟางที่ตอนนี้ถูกเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อจับแขนทั้งสองข้างแล้วทำเหมือนสำรวจบางอย่างรอบตัวยัยนั่น

 

“อะไรของแก ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ผมบอกแล้วไงว่าผู้หญิงพอก็อยู่กับผู้ชายไปทั่ว…ไม่จริงจังเลยสักนิด

“นี่แกร้องไห้หรอ”

 

    เมื่อผมได้ยินประโยคนั้นผมก็แหงนหน้าไปมองทางอื่น ยัยนั่นจะร้องไห้อะไรกันนักหนา ไม่ละอายใจบ้างเลยรึไง 

 

“เปล่าหรอก..”  ยัยนั่นพูดครับ แล้วยังเสมองมาทางผมอีกต่างหาก แน่นอนว่าผมไม่สนใจเธอ..

 

“ไอป๊อป..แผลมึงไปทำใหม่มาหรอวะ”  ไอเขื่อนหันมาถามผมแล้วมองดูที่หัวเข่าผม..

 

    นึกถึงตอนที่ผมมองหน้ายัยนั่นทำแผลก็นึกสมเพช..ผมไม่ได้ขอให้เธอทำให้ผม..แต่เธอก็ยังหน้าด้านมาทำให้ผมอีก..เธอก็ชอบแสดงละครอยู่วันยังค่ำ..

 

“ฟางทำให้หรอวะ..”   คราวนี้เป็นไอโทโมะมันหันมาย้อนถามผม นี่ถ้าไม่ติดว่าผมขาหักนะ ผมจะถีบมันสักสองสามที

 

“อือ แต่กูไม่ได้ขอนะเว้ย” ผมพูดปัดๆ

 

“กูก็รู้อยู่หรอก ถึงมึงไม่ขอเขาก็ทำให้มึงอยู่ดี” ผมหันไปมองไอโทโมะด้วยหางตา มันจะรู้มากไปแล้วมั้ง

 

“อย่างนั้นเขาเรียกว่าหน้าด้าน” ผมบอกไป พลางสายตาก็หันไปมองที่ยัยนั่น

 

    ส่งยิ้มให้ผู้ชายคนอื่นแบบนั้นเขาเรียกว่าอ่อยชัดๆ…

 

   เปี๊ยะ!

 

“ไอเชี่ยโมะ! มึงตบหัวกูทำห่าไรวะ สัด!” ผมด่ามันไปครับ

 

“ปากหมานะมึง ผู้หญิงเขาอุตส่าห์ช่วยเขาเรียกว่ามีน้ำใจ ไม่ใช่หน้าด้งหน้าด้านอะไรของมึง”

 

    ผมลูบหัวตัวเองตรงที่ไอโทโมะตบ ผมเจ็บนิดหน่อยแต่ก็เริ่มชินเพราะถูกตบบ่อย-_- แต่ยังไงสิ่งที่ไอโทโมะพูดผมก็ไม่เชื่ออยู่ดี

“เหอะ ผู้หญิงเที่ยวผับ แถมยังเสียตัวให้เพื่อนสนิทแบบนั้นเขาไม่เรียกว่าเป็นคนดีหรอกเว้ย”

 

“ มึงนี่สุดยอดเลย นั่นปากหรอฮะ ห่าเอ๊ย”

 

    ผมไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนอย่างไอโมะเลยสักนิด ถึงยังความคิดของผมก็ถูกต้องเสมอ

    ผมนั่งรถกลับมาที่บ้านอย่างเช่นทุกวัน…วันนี้ผมคงต้องอยู่บ้านคนเดียว เพราะอะไรน่ะหรอครับ..พ่อผมคงไม่อยู่บ้านหรอกครับ ท่านคงไปทำงานมืดค่ำ แน่นอนว่าผมไม่ได้สนใจเขาเท่าไหร่ ก็ในเมื่อเขาก็ไม่เคยสนใจผม..ตั้งแต่มีผู้หญิงคนนั้นเข้ามา เขาก็เปลี่ยนไป..

 

“ป้าครับ วันนี้ผมไม่กินข้าวนะ”  ผมเดินเข้ามาก่อนจะเจอป้าแม่ครัว หล่อนคอยเลี้ยงดูผมมา…แน่นอนว่ามีเพียงแค่ป้านิ่มที่ผมพูดดีด้วย

 

“ตายแล้ว..คุณหนูไปโดนอะไรมาคะเนี่ย..ทำไมเป็นแบบนี้คะ”  ป้านิ่มรีบเข้ามาดูผม ผมรู้สึกอุ่นใจมาตลอดเมื่อมีป้านิ่มเข้ามา..ป้าเขาดีกับผมมากเลยล่ะครับ

 

“ผมไม่เป็นไรครับป้า..ผมขอขึ้นห้องก่อนนะครับ”

 

“ไม่เป็นไรจริงๆนะคะคุณหนู..ป้าเป็นห่วง”

 

“ครับ..ผมไม่เป็นไรจริงๆ”   ผมพูดจบก็เดินขึ้นไปบนห้อง..ที่ผมไม่กินข้าวเพราะผมเบื่อ ผมต้องกินข้าวทุกวัน..คนเดียว

“เฮ้อ”  ผมเอนตัวนอนลงไปบนเตียง..ก่อนที่สายตาของผมจะไปหยุดอยู่ตรงที่แผลของผม

 

“เธอจะไปไหนก็ไปเถอะน่า! คนอื่นเขารอเธออยู่…ชอบทำตัวเป็นตัวถ่วงมากใช่ม่ะ”
“นั่งนิ่งๆสิค่ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้ใหม่”

 “อ้ะ เบาๆสิ”
“นั่งนิ่งๆนะ”

“เธอเห็นฉันขยับสักนิดแล้วยัง? ยัยบื้อ” 
“ค่ะๆ ฉันผิดเอง ฉันผิดคนเดียว ^^”
“เจ็บมั๊ย”

 

ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ

 

   ผมนึกถึงเรื่องราวของผู้หญิงคนนั้นตอนทำแผลให้ผม..

“ยัยบื้อเอ๊ยย” ผมได้แต่สบถออกมา ผู้หญิงอะไรทำตัวพิลึกจริงๆ เดี๋ยวก็ร้องไห้เดี๋ยวก็ยิ้มแบบนี่เขาเรียกว่าสร้างภาพรึเปล่า…

 

    เดี๋ยวนะ! แล้วผมจะไปนึกถึงยัยนั่นทำไมกัน ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ อ่า…สงสัยผมคงเกลียดยัยนั่นจนฝังลึกไปซะแล้ว ผมว่าต้องใช่แน่ๆ

 

ฮู้วๆๆๆๆๆๆ ฮัลโหลๆ ขอเสียงคนเม้นหน่อยยยย 555 ฝากติดตามตอนต่อไป ดูท่าทางฟางจะเสน่ห์แรงไปนิสนิง อิอิ ขอบคุณที่เข้ามาเม้นและอ่านจ้่า จุ้ป!