แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
50) แอบรัก ตอนที่50
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความตอนที่50
(ปล. เปิดเพลงเพื่อบิ้วอารมณ์ในการอ่านได้นะฮะ^^)
“ถอดให้หน่อยสิ..”
นี่อย่าบอกนะว่า…หล่อนกำลังนอกใจพ่อผม…เหอะ!
“คุณรู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังทำอะไร” ผมถามเสียงเรียบ เอาง่ายๆเลยนะ ผมแทบจะไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวเลยสักนิด
“ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอด…”
ที่แท้…ก็แอบชอบผมนี่เองสินะ…
เบื่อว่ะ! คนมันหล่อ…หึ
มันใช่เวลาเป่าวะ?!
“หึ ง่ายจังนะ” เพีงเท่านั้นแหละ ยัยคุณระวีก็ช้อนสายตามองผมอย่างอึ้งๆ
“….”
“คิดจะยั่วผมอย่างนั้นหรอ…”
“….”
“คิดว่าผม..จะหลงกลคนอย่างคุณอย่างนั้นสิ?”
“ป๊อปปี้…”
“คนที่มีส่วนเกี่ยวข้องทำให้แม่ผมตายน่ะ…ไม่มีวันได้แม้แต่หางตาของผมหรอก” ผมชักมือออกจากการเกาะกุมของยัยแม่มดแล้วจ้องใบหน้าที่เริ่มซีดเผือด
ผลุ่บ!
เห้ย! ทำบ้าอะไรของหล่อนวะ!
ผมถูกแม่เลี้ยงผลักชิดกับกำแพงแล้วยัยนั่นก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด….
จะ…จูบ!?
“อื้อ!!” ผมร้องทักท้วงอย่างบ้าคลั่ง ผู้หญิงอะไรไม่รู้จักไร้ยางอายบ้างเลยรึไง! ไม่ได้มีการแลกลิ้นแต่อย่างไดเพียงแค่เม้มปากกันเท่านั้น อย่างเข้าใจผิดนะ! ผมไม่ได้เม้มปากตอบหรอก!
“ออกไป!!” เมื่อปากเราหลุดออกจากกันได้ ผมก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองถุกรุกอีกต่อไป ผมผลักจนคุณระวีเซไปอีกทาง
“อ้ะ!” จนกระทั่งยัยนั่นไปชนเข้ากับขอบโต๊ะ หึ!
ผมไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียว กลับกัน ผมกลับรู้สึกสะใจซะมากกว่า
“ที่แท้..คุณก็คิดที่จะนอกใจพ่อผม! คุณมันก็เหมือนหญิงแถวซ่องผู้หญิงขายตัวดีๆนี่เอง!”
“ฉันไม่ได้รักคุณภาคินพ่อของเธอหรอกนะ! ที่ฉันยอมแลกตัวกับร่างกายมันก็เพราะเธอทั้งนั้นนะป๊อป!”
“….” นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน
“ฉันรักเธอนะป๊อป…”
“อย่ามาแตะต้องตัวผม” ผมสะบัดมืออกในทันที
จากที่ไม่ชอบหน้าตอนนี้ผมเริ่มที่จะ..เกลียดขี้หน้าแล้วล่ะ
“ฮึก อย่าทำแบบนี้ได้ไหม….ฉันขอร้องล่ะ”
น้ำตานั่น..มันเทียบอะไรไม่ได้กับการที่แม่ผมต้องฆ่าตัวตายเลยสักนิด ถ้าวันนั้นแม่ไม่เข้าไปเห็นว่าพ่อกับคุณระวีอะไรนี่นัวเนียแทบจะกลืนกินกันอยู่ แม่คงไม่คิดสั้นแบบนั้น…
“ตอนนั้นผมยังอยู่มอสาม…ผมต้องทรมานมากแค่ไหนคุณรู้บ้างไหม”
“….”
“แม่ผมกลับมาบ้านแล้วร้องไห้หนัก ไม่ยอมกินข้าวไม่ยอมคุยกับผม…และในที่สุดแม่ผมก็ฆ่าตัวตาย..”
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ…”
“เลิกตอแหลสักทีสิวะ!! ผมเกลียดคุณ! เกลียดมาก…รองลงมาจากพ่อ!” พูดจบผมก็ไม่อยากจะทนอยู่อีกต่อไป
ปัง!
เมื่อผมเปิดประตูเข้ามา..สิ่งที่ผมเห็นมันกลับทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า..
ฟาง…
………………………….ต่อ…………………..
ฉันยืนนิ่งค้างพร้อมเบิกตากว้าง…
“ฉะ…ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังนะ” ฉันสั่นไปทั้งตัว แววตาของพี่ป๊อปมันน่ากลัวจริงๆ ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่โรงเรียนเลยสักนิด
“มานี่” พี่ป๊อปดึงมือฉันแล้วลากเดินออกไป
เอ๊ะ เมื่อกี้คุณระวีนั่น…กำลังร้องไห้สินะ แน่นอนว่าฉันได้ยินทุกอย่างในห้องนั้น ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะแอบฟังเลยจริงๆ ฉันแค่สงสัยว่าทำไมไปนานฉันก็เลยตามไปและบังเอิญได้ยินพอดีก็เท่านั้น…
ปัง!
พี่ป๊อปปิดประตูลงเมื่อเข้ามาในห้องจนเรียบร้อย..
“เอาไป…” พี่ป๊อปโยนชุดนอนให้กับฉัน
นี่มันอะไร? คิตตี้งั้นหรอ? โว้ยยยย จะคิขุไปไหนวะเนี่ยยยยย แต่ก็เอาเถอะ
“รีบอาบน้ำซะ ฉันจะได้อาบต่อ” พี่ป๊อปพูดจบก็เดินออกไปนอกระเบียงห้องทันที
ไม่ใช่ฉันไม่เห็นหรอกนะ…น้ำตาพี่ป๊อปน่ะ ถึงจะพยายามเก็บไว้ก็ไม่พ้นสายตาของฉันหรอก
ฉันอยู่เฉยได้ซะที่ไหนกัน…ย่างก้าวของฉันไม่ได้รีบร้อนนักกำลังเดินตรงไปยังริมระเบียงห้องและไม่ช้าฉันก็ไปยืนอยู่ข้างๆพี่ป๊อป
“ถ้าอยากร้องไห้…จะกลั้นไว้ทำไม” ฉันเริ่มเอ่ยขึ้นเมื่อพี่ป๊อปหันมามองหน้าฉันอย่างงงๆ
“พูดอะไรของเธอ”
“ เมื่อกี้…ฉันไม่ได้ตั้งใจฟังหรอกนะ” พูดไปก็แหงนหน้ามองออกไปนอกระเบียง
ตรงนี้เงียบดีเหมือนกันแฮะ
“ไม่ได้ตั้งใจฟัง…แต่ก็ได้ยินแล้วนิ”
“ฉัน…เสียใจด้วยนะ”
พี่ป๊อปหันมามองฉันแล้วขมวดคิ้ว
“เรื่อง?”
“เรื่อง…แม่พี่ป๊อปน่ะ” ฉันหันไปตอบแล้วฉันก็เห็นว่าสีหน้าพี่ป๊อปน่ะไม่สู้ดีนัก
“….”
“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
เรื่องที๋ฉันโกรธพี่ป๊อปอยู่น่ะ..ตอนนี้มันหายไปเกือบครึ่งแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันรู้สึกสงสารพี่ป๊อปมากกว่า…
ฉันเดินเข้าไปใกล้กับพี่ป๊อปมากขึ้นแล้วอ้าแขนออก….
“ไม่สบายใจก็อ้าแขนออกสิคะ” ฉันหันไปหาพี่ป๊อปและส่งยิ้มให้เป็นการเชื้อชวนให้ทำตาม
“หึ” พี่ป๊อปกระตุกยิ้มนิดหน่อยก่อนจะยอมทำตามฉัน…
ฉันหลับตาลงเผยหน้ารับลมที่พัดกระทบจนรู้สึกดี…ดีมากๆ
“ทำแบบนี้แล้วจะสบายใจขึ้นนะ…อ้ะ!” ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆแขนของพี่ป๊อปที่กางเมื่อครู่ตอนนี้…มันกำลังรัดรอบคอของฉันจากข้างหลัง
O///O
……………………ต่อ………………
ผมหันมองเสี้ยวหน้าของฟางที่กำลังยืนหลับตารับลมแล้วผุดรอยยิ้มที่ผมมองว่ามันดูจริงใจ…
“ทำแบบนี้แล้วจะสบายใจขึ้นนะ….อ้ะ!”
ผมวาดแขนของตัวเองทั้งสองข้างโอบรอบคอของฟางแล้วเอนหัวพิงกับหัวของฟาง…
“พี่ป๊อป…”
“รู้สึกดีจัง…” ถ้าผมอยู่เฉยผมคงจะโง่เกินไป ดังนั้นผมจุงสูดกลิ่นแชมพูบนหัวของฟาง..
ยังไม่อาบน้ำทีนี่หว่า…
“หัวเหม็น”
“อะ…ไอบ้า! ปล่อยฉันเลยนะ!” ฟางพยายามดิ้นสุดแรงแต่ก็นะ…ไม่ได้ผลหรอก
“อะไรกัน แกล้งแค่นี้ต้องโกรธด้วยหรอ”
“ชิส์” ฟางสะบัดหน้าหนีผมแต่ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไร
หึ ความจริงแล้วถึงแม้ยังไม่ได้อาบน้ำแต่ผมกลิ่นของฟางมันก็หอมอยู่แล้ว…
นี่กูโรคจิตป่าววะ -_-
“อยากอยู่แบบนี้นานๆจัง…” ผมเองล่ะครับที่เป็นคนพูด ผมไม่รู้เลยจริงๆว่าผมเคยมองข้ามหัวใจตัวเองไป ผมมันโง่เองล่ะที่ไม่รู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก ตอนนี้ผมกำลังจะทำให้ฟางกลับมาชอบผมอีกครั้ง…
“นี่พี่ป๊อป…แกล้งฉันอีกแล้วใช่มั๊ย?” น้ำเสียงติดสั่นของฟางทำให้ผมหัวใจกระตุก
“เปล่าสักหน่อย…”
“….”
“ที่ฉันทำ…”
“….”
“เพราะมันรู้สึกดีที่ได้ทำต่างหากล่ะ”
“….” ฟางเงียบไปจนผมรู้สึกใจคอไม่ดีเท่าไหร่ ผมจึงก้มหน้ามองใบหน้าที่ชื้นน้ำตานั่น…
ผมไม่อยากจะพูดอะไรต่อผมทำได้แค่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เราสองคนยืนอยู่อย่างนั้นด้วยหัวใจที่เต้นแรง ผมอยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ….
……………….ต่อ…………..
ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ ให้ตายเถอะ! นี่มันชุดนอนอะไรกันนะ ทำไมถึงได้มุ้งมิ้งขนาดนี้เนี่ยยยย
แล้วสิ่งที่ฉันคิดมันก็เกิดขึ้น…
“หัวเราะอะไรพี่ป๊อป -_-“
ใช่ค่ะ…ไอพี่ป๊อปขำกลิ้งจนแทบจะตกเตียงเลยล่ะ!!! ฮึ้ย!
“กร๊ากกกก 55555”
ขำมากใช่มั๊ย..ด้ายยยยยยยยยยยยยย!
ตุ้บ!!
“อ๊ากกก!” เหอะ! สมน้ำหน้า!
“นี่ยัยบื้อ! ถีบฉันทำไมฮะ! เจ็บนะโว้ยยย”
“ก็รู้ว่าเจ็บไงถึงได้ทำอ่ะ!”
“ยัย…ยัย..”
“ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะพี่ป๊อป! ฉันรำคาญ!” เออ! ไปเลยนะเว้ย ชักจะโมโหขึ้นทุกทีแล้วนะ!
“ปะ…ไปก็ได้…”
ฉันมองพี่ป๊อปด้วยหางตา…ไปเลย! ไปเลยเร็วๆ! ฉันอายจะตายอยู่แล้วนะ T[]T
“ทะ..ทำอะไร” ฉันถามอย่างหงุดหงิดเมื่อจู่ๆพี่ป๊อปก็เดินเข้ามาใกล้ฉันแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้..
แล้วสิ่งที่พูดมันกลับทำให้ฉันหน่าร้อนผ่าวมากยิ่งขึ้น….
“…น่ารักดีนะ”
ปัง!
เสียงประตูห้องน้ำถูกปิดพร้อมกับพี่ป๊อปที่หายเข้าไปตอนไหนก็ไม่รู้…เมื่อกี้ฉันหูฝาดไปใช่รึเปล่า ‘น่ารักดีนะ’ มะ..ไม่จริงหรอก พี่ป๊อปต้องแกล้งฉันแน่ๆ…ต้องเป็นอย่างนั้นสินะ
แล้วทำไมหัวใจต้องเต้นแรงอีกแล้ว…ฉันกำลังหวั่นไหวใช่รึเปล่า…
………………..ต่อ…………..
ยัยบื้อเอ๊ยยยยย หึ ผมนึกถึงฟางในชุดนอนลายคิตตี้แสนน่ารัก ผมคิดไม่ผิดหรอกที่เลือกชุดนั้นน่ะ…เพราะเพียงแค่ผมเห็นยัยนั่นหัวใจผมก็เต้นแรง มันเหมือนคนละคนกันกับที่โรงเรียนเลยคือ…
ที่โรงเรียนว่าน่ารักแล้ว…
เมื่อกี้น่ารักยิ่งกว่า….
โว้ยยยยยยย กูชักจะเป็นหนักเกินเยียวยาแล้วรึไงวะ! หึ ด่าตัวเองไปแต่ก็ยิ้มไปนี่แหละนะ…ตัวผม
“หึ” ผมได้แต่ส่ายหัวไปมาอย่างเอือมๆกับตัวเอง
ผมชักจะชอบฟางมากเกินไปแล้วล่ะ…
เปรี้ยง!
“เหี้ย!” บ้าเอ๊ย ไอฟ้านี่ก็เหมือนกันจะร้องแลบอะไรกันนักหนา กูตกใจนะ -_-
“อร๊าย!”
เห้ย! เมื่อผมได้ยินเสียงฟางผมก็ไม่อยู่เฉยอีกต่อไปรวบมาหมดล่ะครับทั้งชุดนอนกางเกงนอนก่อนจะใส่จนเสร็จสรรพแล้วรีบเปิดประตูออกไป
“ยัยบื้อ!” ผมตะโกนเรียกชื่อฟางก่อนเป็นคนแรก และเมื่อผมออกมาสิ่งที่ผมเห็นคือฟางกำลังนั่งซุกอยู่บนพื้นขอบเตียง ร่างกายสั่นเทาอย่างหวาดกลัวเธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นปิดหูตัวเอง
“ฮึก…ฮือ”
ผมไม่รอช้าอีกต่อไป ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาฟางที่นั่งกอดเข่าตัวเองอยู่…ผมค่อยๆย่อตัวลงแล้วนั่งคุกเข่าให้หน้าของผมอยู่ในระดับเดียวกับฟาง
“ฟาง…”
“ฮึก ฮืออ พะ..พี่ป๊อป..”
“ไปนอนเถอะนะ” ผมพยายามพูดให้อ่อนโยนที่สุด ฟางเอื้อมมือมากอดผมไว้จนผมไปไหนไม่ได้
“ไม่..ฮึก พี่ป๊อป..อยู่กับฉันก่อน”
ฟางซุกหน้าลงบนแผงอกของผม ก่อนที่ผมจะเอื้อมแขนขึนลูบหลังฟางอยู่อย่างนั้น แต่สิ่งที่ผมกังวลอยู่ตอนนี้ไม่ใช่แค่ฟาง..แต่ผมกลัวว่ายัยบื้อจะได้ยินเสียงหัวใจของผมที่มันเต้นแรงเสียจนจะทะลักออกมาเสียก่อน
“ไม่ต้องกลัว..ฉันอยู่ตรงนี้..เธอไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น” ผมว่าไปพรมจูบที่กลุ่มผมนุ่มของฟางปลอบประโลม ไม่นานฟางก็เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมทั้งคราบน้ำตา
“พี่ป๊อป…ไม่ได้เกลียดฉันแล้วหรอ” ผมมองตาฟางกลับเช่นกัน ถ้าฟางมองตาผมดีๆก็คงจะรู้ว่าทุกอย่างที่ผมทำไปผมไม่ได้เกลียดอย่างที่เธอคิด แต่ผม..รักฟาง
“ฉัน..ไม่ได้เกลียดเธอ..แต่ฉันน่ะ..”
“…”
“ฉัน…” ผมมองหน้าฟางอยู่อย่างนั้น อยากบอกคำนั้นออกไปแต่ทำไมปากมันไม่ยอมเปิด..อยากพูดแต่ทำไมถึงไม่กล้า..ผมแทบจะเป็นบ้าเมื่อเห็นสายตาของฟาง..
“..พี่ป๊อป” แต่แล้วฟางก็เรียกผมขึ้น
“หื้ม?”
“ที่ผ่านมา..พี่ป๊อปไม่ได้ชอบฉันเลย..ไม่รู้สึก..อะไรกับฉัน..จริงๆหรอคะ” ไม่จริง…ผมเองที่โง่..ได้ยินมั้ยครับผมมันโคตรโง่ โคตรบื้อเลยว่ะ!
“…”
“มันเป็นเพียง..แค่ความรู้สึกชั่ววูบจริงๆหรอ” ยัยบื้อ! ทำไมต้องทำสายตาแบบนั้น เพราะตอนนี้ผผมกำลังร้อนรุ่ม ผมเหมือนจะขาดใจ!ผม..ผมไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยจริงๆ
“โง่!…เธอไม่รู้จริงๆน่ะหรอ บางครั้งคำพูดก็ไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอกนะยัยบื้อ!”
บอกไปแล้วครับ..ผมหวังว่าฟางจะเข้าใจผมนะ แล้วทำไมถึงทำสายตางงงันแบบนั้น!!
“…ยังไง คำพูดก็สำคัญไม่แพ้การกระทำหรอก” แล้วน้ำตาเมื่อกี้มันนหายไปไหนแล้ว ปากดีจริงๆสินะ
“ที่จริงแล้วฉัน!..ฉันน่ะ..”
“…”
ค้างแบบเว่อร์ๆ ยังไงก็รอเม้นแบบเว่อร์ๆนะเออ 5555 ขอบคุณค้าบบบ ป๊อปปี้จะได้พูดคำนั้นรึเปล่า...To be continued นะแจ้ะ!
(นี่เป็นแบบตัวอย่างที่ป๊อปฟางกอดกันนะครัช ><)
กำลังใจยังต้องการอย่างสม่ำเสมอค่ะ รักมากมายยยยยยยย ฝากด้วยฮะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
