แอบรัก
เขียนโดย 
Omoji
วันที่ 28 เมษายน พ.ศ. 2558 เวลา 17.27 น.
แก้ไขเมื่อ 16 ตุลาคม พ.ศ. 2558 15.51 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
70) แอบรัก ตอนที่ 70
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอนที่ 70
(เปิดเพลงได้เข้าสู่โลกมโนกันต่อเลย555)
“…เป็นแฟนกับฉันนะ”
“O___O” ฉ…ฉันหูฝาดไปใช่รึเปล่า!
“ตกลงมั๊ย”
“พี่ป๊อป…”
“ถ้าเธอปฏิเสธ..ฉันจะจูบเธอแล้วจับเธอข่มขืนแม่งเลย”
“บ้า!” ให้ตายเถอะ พูดอะไรของเขานะ น่าเกลียดที่สุด
“งั้นก็ตอบมาสิ…เป็นแฟนกับฉันได้ไหม”
“….”
ตอนนี้ตำตอบเดียวในใจของฉันก็คงเป็นคำตอบที่ถูกต้องที่สุด…
และมันก็ตรงกับใจมากที่สุด…
“อื้ม ค่ะ”
“หึ ฉันคิดอยู่แล้วล่ะว่าเธอต้องตอบตกลง”
“หะ…เห้ย!!!! พี่ป๊อป!” ฉันร้องตกใจเมื่อจู่ๆพี่ป๊อปก็ยกตัวของฉันแขนก็กอดเอวฉันไว้ส่วนฉันก็ยังคงคล้องคอเขาอยู่แบบนั้น พี่ป๊อปเหวี่ยงร่างของฉันไปมาอย่างแรง..
ให้ตายเถอะ…
“นี่! ฮ่าฮ่า ปล่อยฉันลงนะ ฮ่าฮ่า”
“ตัวยังหนักเหมือนเดิมเลยว่ะ ฉันบอกแล้วไงว่าให้ลดน้ำหนักน่ะฮะ!”
“ไอบ้า! ถ้าหนักก็ปล่อยสิ”
“ฮู้ววววววว 5555” พี่ป๊อปเหวี่ยงฉันด้วยความเร็วแสง นี่ถ้าไม่โอบรอบคอเขาไว้นะป่านนี้คงปลิวไปแถวชายแดนแระ
แต่มันก็มีความสุขนะ..
ในที่สุด…วันที่ฉันหวังก็มาถึง
วันที่เราได้เป็นแฟนกัน…
ไม่นานพี่ป๊อปก็ยอมปล่อยฉันลงและเราก็ผละออกจากกัน…
“ไปหาพ่อกันเถอะ” พี่ป๊อปคว้ามือฉันมาจับไว้แน่นราวกับกลัวว่าฉันจะหายไปไหน
“ค่ะ” ฉันตอบ ก่อนที่เราสองคนจะกุมมือกันเดินไปถึงห้องของคุณภาคินโดยเร็ว
แกร๊ก
“กลับมาแล้วคร้…เห้ย! มาได้ไงเนี่ย!” ช็อค!! ฉันเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อพบกับพี่โทโมะพี่เขื่อนและแก้วยืนเรียงรายกันเป็นแถว
“บินมามั้ง”
………………ต่อ……………
ผมได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้นก็เมื่อผมเปิดประตูออกมาฉันก็พบกับไอเพื่อนเลวสองงตัวกับแก้วที่ยืนอยู่ข้างเตียงของพ่อผม
“บินมามั้ง”
“แล้วนั่น…ฮันน่อววววว ยังไงๆคร้าบบบ” ไอเขื่อนจ้องมาที่มือของผมและฟางด้วยสายตาที่เหี้ยมาก ผมรู้สึกเหมือนฟางพยายามจะแกะมือออกจากผมแต่ผมก็บีบมันไว้แน่นจนรู้สึกชื้น
“ก็แฟนกู…หนักหัวมึงมั๊ย?”
“เฮ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว” เอาเลย! พวกมึงโห่กูแซวกูให้พอใจเลยยยเพราตอนนี้กูกำลังอารมณ์ดี
“แหมมมมมม่ ในที่สุดก็เปิดตัวสักทีนะ ฉันลุ้นแทบแย่แล้ว” แก้วพูดขึ้นครับ
“คราวนี้มึงก็ไม่ต้องเที่ยวถามใจตัวเองวันละสามสิบรอบหลังอาหารสามมื้ออีกนะ ว่าเป็นเหี้ยอะไร 5555”
“โด่ ไอเขื่อน ก็ตอนนั้นกูยังไม่รู้ใจตัวเองนิ ว่ากู…รู้สึกยังไง” ผมหันไปมองฟางที่ยืนก้มหน้าด้วยความเขิน ความจริงตอนนี้ผมก็เขินจะแย่อยู่แล้วว
“ป๊อปฟางมาหาฉันหน่อยสิ” เสียงของพ่อผมเอ่ยขึ้น ผมกับฟางมองหน้ากันอย่างงงๆก่อนจะยอมเดินไปยืนข้างเตียงของพ่อ
“ว่าไงครับ”
“ป๊อปปี้..ฟาง..” พ่อผมจับมือของผมข้างหนึ่งกับมือของฟางข้างหนึ่งมารวมกันเป็นหนึ่งเดียวก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“รักกันจริงๆใช่มั๊ย…ไม่ได้แสดงหรือต้องการประชดฉันใช่มั๊ย”
“ครับ เรารักกัน” ผมหันไปมองฟางที่มองมาที่ผมนิ่งแต่แล้วเธอก็เผยรอยยิ้มที่แกล้งผมให้หัวใจเต้นแรงซะนี่
“ค่ะ รักค่ะ”
“ถ้ารักกันก็ต้องเข้าใจกันให้มาก รักในวัยเรียนมันไม่ใช่เรื่องที่ดีเท่าไหร่นักแต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายเช่นกัน อายุของแกกับฟางก็ถือว่าน้อยอยู่ จะทำอะไรก็ให้อยู่ในขอบเขตและที่สำคัญ…”
“…”
“อย่าปล่อยเนื้อปล่อยตัว” พะ…พ่อ!
พ่อผมหันไปมองฟางด้วยสายตานิ่งเรียบจึงทำห้ผมไม่สามารถที่จะขัดอะไรได้ ฟางทำเพียงแค่เผยยิ้มสดใสน่ารักแล้วตอบสิ่งที่ทำให้ผมต้องยิ้มตาม..
“ค่ะ ครั้งแรกของหนู…จะต้องหลังแต่งงานเท่านั้นค่ะ” ฟางไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองผมเลย ก็รู้หรอกว่าเขินน่ะ
“ดีแล้วล่ะ…แกก็เหมือนกันนะป๊อปปี้” พ่อหันมามองผมตาเขม็ง
แหมะ! ทำยังกับผมเป็นคนหื่นอย่างนั้นแหละ?!
“หัดห้ามใจตัวเองไว้บ้าง คำว่าสุภาพบุรุษน่ะจำใส่สมองซะก็ดี”
“โถ่ พ่ออ่ะ ผมไม่ใช่เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย”
“หรอออออออออออออออออออออออออออออ” ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนแต่เป็นเสียงของไอเพื่อนเวรทั้งสองคน
สัด!
“ทำตามที่ฉันบอก แล้วความรักของแกกับฟางจะยืนยาว”
“โหพ่อ ยังกับจะแต่งงานอย่างนั้นแหละ -_-“
“นี่แกรักจริงหวังแต่งป่ะเนี่ยป๊อปปี้” อะ…อ้าว
“ก็…หวังสิครับ” แม้ประโยคหลังจะเบาแต่ผมก็คิดว่าฟางคงจะได้ยินมัน
“หึ รักกันนานๆล่ะ แกก็อย่าทำให้ฟางต้องร้องไห้มากนัก มันจะลำบากเวลาง้อรู้รึเปล่า” พ่อผมตบที่มือผมกับฟางที่กำลังถูกจับรวมกันอยู่
เมื่อตกดึก ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านจนเสร็จสรรพส่วนพ่อผมก็หลับไปแล้วล่ะครับ…
“เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนนะ จะกลับหอมั้ยเดี๋ยวฉันไปส่ง” ผมลุกขึ้นยืนแล้วส่งมือให้ฟางที่นั่งอยู่กับโซฟา และคำตอบของฟางมีเพียงแค่ส่ายหน้าเบาๆ
“ไม่กลับ..ฉันอยู่เป็นเพื่อนพี่ป๊อปเอง”
“ไม่เอา”
“หื้ม?ทำไมคะ ไม่อยากให้ฉันอยู่ด้วยหรอ” เลิดทำสายตาแบบนั้นสักทีได้มั้ย!!!กูขอตายก่อนดีกว่า!
“ไม่ให้อยู่เป็นเพื่อนให้อยู่เป็นแฟนสิยัยบื้อ” ด้วยความหมั่นไส้ผมเลยยีหัวฟางเบาๆก่อนที่ผมจะหยุดชะงักเมื่อฟางจับเข้าที่มือของผม
“พี่ป๊อป..”
“มีอะไรหรอ”
“พี่ชอบฉันจริงๆหรอ..ไม่ใช่ความรู้สึกชั่ววูบไม่ใช่แค่แกล้งฉันเพื่อเอาชนะคนอื่น..ใช่มั้ย” ผมรู้ว่าฟางกังวลแต่ผมก็อยากที่จะพูดความจริง..พูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูด
ผมย่อตัวลงให้หน้าเราเท่ากัน ก่อนจะเลื่อนมือเข้ากอบกุมมือของฟางไว้ทั้งสองข้าง เราทั้งสองสบตาได้สักพักผมก็เผยยิ้มของผมให้เธอ..
“กลัวหรอ..” ฟางพยักหน้าตอบผมเหมือนเด็ก..แล้วอน้ำตาที่กำลังคลออยู่นั่นแหละทำให้ผมรู้
“อื้ม..กลัว..กลัวว่าถ้าพรุ่งนี้แล้วพี่ป๊อปจะไม่เหมือนเดิม..พี่ป๊อปอาจจะเปลี่ยนไปอีกก็ได้” ไม่นานน้ำตาของฟางก้ไหลรินอาบแก้มทั้งสอง และผมก้ไม่ชอบเห็นภาพฟางแบบนี้เลยสักนิด..ผมเลยเลื่อนมือตัวเองขึ้นเกลี่ยน้ำตาข้างแก้มของเธออย่างเบามือ
ผมไม่เคยทำให้ใครมาก่อนเลยนะเนี่ย…
ก็มีแค่ยัยนี่..มีแค่ฟางคนเดียว..
“ขอโทษนะฟาง..ที่ผ่านมาฉันทำให้เธอเจ็บปวดตลอด ทำให้เธอต้องเสียน้ำตาเพราะฉันอยู่ทุกครั้ง..” ผมพูดไปพลางเกลี่ยน้ำตาของฟางที่ดูจะไหลมาเรื่อยๆ อีกทั้งฟางยังส่ายหน้าไปมาตอนผมพูดอีก
“ไม่..” และเป็นผมที่ส่ายหัวให้ฟาง..
“ฉันโง่มาตลอด..ฉันยอมรับว่าที่ผ่านมา เป็นเพราะฉัน..ไม่กล้าพอ ฉันไม่อยากคิดว่าฉัน..ไปชอบเธอ แต่พอเธอไปกับคนอื่น..ฉันก็แทบจะบ้าทุกครั้ง”
“พี่ป๊อป..”
“แต่ต่อจากนี้..ฉันจะดูแลเธอเอง..และไม่ยอมให้ใครต้องมาแย่งเธอไปอีกแล้วนะ” ผมเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มให้ฟางด้วยใจที่เบาหวิว พอนึกถึงเมื่อก่อนเพราะผมที่ทำให้ฟางต้องร้องไห้..เพราะผมคนเดียว
……….ต่อ…………
ฉันกังวล..ฉันกลัวจริงๆ ตั้งแต่ตอนที่พี่ป๊อปขอฉันเป็นแฟน..ฉันดีใจก็จริงที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจ..ไม่แน่ใจว่าพี่ป๊อปจะหันมาชอบฉันจริง บางทีพี่ป๊อปอาจจะแค่แสดง..แกล้งให้ฉันตกหลุมรักเล่นๆ หลอกให้ฉันรัก..เหมือนครั้งก่อนๆ
ฉันก็กลัวใจตัวเอง..ว่าบางทีถ้าฉันเสียพี่ป๊อปไปอีก แล้วฉันจะทำยังไง
ฉันเลยตัดสินใจถามพี่ป๊อป..ถามทั้งน้ำตาแต่คำถามของฉันที่อยากจะเอ่ยออกมาก็กลืนกลับลงคอไปหมดเมื่อฉันได้ยินคำตอบของพี่ป๊อปที่บอกกับฉัน
“แต่ต่อจากนี้..ฉันจะดูแลเธอเอง..และไม่ยอมให้ใครต้องมาแย่งเธอไปอีกแล้วนะ” มันทำให้ฉันใจเต้นแรงอีกครั้ง..ฉันตื้นตันและดีใจที่พี่ป๊อปพูดมันออกมา
“พี่ป๊อป..ไม่ได้โกหก”
“นี่เธอเห็นฉันเป็นคนชอบโกหกหรอ” และมันจะดีกว่านี้ถ้าพี่ป๊อปไม่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันจนจมูกเราชนกัน
“นี่..ออกไปเลยนะ”
“ทำไม..ไม่ชอบหรอ” ใครจะชอบบ้าง!!!!!ใกล้กันขนาดนี้เลยนะ
“ไม่ชอบสักหน่อย..ถอยออกไปเลยนะพี่ป๊อป” และฉันก็ทำหน้าโกรธใส่พี่ป๊อป พี่ป๊อปเลยถอยตัวออกห่างในที่สุด
“อ่ะๆ ก็ได้ๆ ตกลงจะนอนที่นี่หรอฟาง ไปนอนที่บ้านฉันดีกว่ามั้ย” ฉันมองไปรอบๆมันก็ไม่ได้แย่อะไรเลยสักนิดมีโซฟาที่ฉันก็นอนได้อยู่..แต่ถ้านอนกันสองคน
“..เอ่อ ไม่อ่ะ ฉันไม่อยากให้พี่ป๊อปอยู่คนเดียว”
“นี่เธออยากอยู่กับฉันขนาดนั้นเลยหรอ..แต่งงานกันเลยมั้ย เดี๋ยวไปสู่ขอพรุ่งนี้เลย”
อุ้อิ้ >< คือเป็นไงบ้างอ่าาาาาาแกรรรรร!!! มุ้งมิ้งพอมั้ยต้องการอีกรอตอนหน้า ขอสปอยไว้ก่อนว่าอาจจะต้องเตรียมซื้อหมอนมาจิกกันกระจายเลย 5555
เรื่องนี้ใกล้จบแล้วตอนนี้ไรท์กำลังรอกำลังใจแต่งเรื่องใหม่อยู่อ่ะ5555
เรื่องใหม่กำลังแต่งโปรดรอสักนิดนะ555555
อย่าลืมเม้นนนนนนนนน โหวตตตตตตต กดถูกใจจจจจจจจจจ ให้เค้าด้วยนะตัวเอง5555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
