วุ่นนัก รักซะเลย

 

 

 

หลังจากที่พาแก้วลงจากดอย ป๊อปก้ออกอุบายให้แก้วมาอยู่ที่บ้านของตัวเองเสียเลย กันไม่ให้แก้วหนีหายไปไหนอีก โดยอาศัยคำขอร้องของแม่แก้วและแม่ป๊อป

 

 

 

" เออ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุยเลยนะ ไม่รับมันเป็นลูกบุญธรรมดลยหละแม่ " ชั้ลจะเอิ่มจริงๆ ไอป๊อปว่าพาชั้ลเข้ามาในบ้านแบบบังคับแล้ว แม่ชั้ลเองยังยิ่งกว่าอีก หล่อนขนเสื้อผ้าของใช้มาวางไว้ที่บ้านไอป๊อปตั้งแต่สองวันก่อน โธ่ววว ชั้ลอยากจะบ้า

 

 

" ก็แกมันดื้อ อยู่ที่บ้านเรา ชั้ลเอาไม่อยู่หรอก " แม่บ่นใส่ก่อนจะลุกไปทำขนมกับแม่ป๊อป

 

 

 

" ไปบ้านสวนกัน ฟางกำลังมาถึงละ " ป๊อปเดินนำออกไป ส่วนชั้ลก้ได้แต่ลากร่างอันเหนื่อยล้าตามวันไปห่างๆ 

 

 

บ้านสวน  แหม บ้านหลังนี้ตากที่โทรมๆจนตอนนี้กลายเป็นหวานแหว๊ว หน้าอยู่ขึ้นมา แตกต่างกันจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยหละ ก็บ้านมี่ไอป๊อปมันล่อให้ฟางมาช่วยออกแบบช่วยตกแต่งให้ไง ทำกันได้มั้ยเนี่ยยย   เห้อออ มองๆไปก้เหมือนเรือนหอเลยเนาะ  นี้ถ้าสองคนนี้แต่งงานกันคงจะเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว

 

 

" ฟางงง " เสียงออดอ้อนออเซาะของอิป๊อปดังลั่นเมื่อเห็นฝ่ายหญิงเดินจ้ำๆเข้ามาหา 

 

 

 

" ป๊อปมาคุยกับฟางเดี๋ยวนี้เลยนะ " แต่อยู่ๆฟางก็ลากไอป๊อปออกไปคุยกันสองคน แต่ช่างเถอะ ชั้ลไม่อยากจะสนใจอะไรหรอก มันเรื่องของเขา  ขอไปตรวจดูเรือนหอของทั้งคู่ดีกว่า

 

 

 

 

ป๊อป-ฟาง

 

 

" ป๊อป มันมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า ตอนที่ป๊อปไปร้บแก้วกลับมา " ฟางถาม ก่อนหน้าที่เขาจะแอบมาหาป๊อป เธอแอบเห็นโทโมะที่นั่งพิงฝาหมดสภาพอยู่ในมุมลับก้อดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

 

 

 

" มีคนตามเราไปที่เชียงใหม่ พวกมันสะกดรอยตามจนเจอแก้ว แต่โชคดีที่ป๊อปเจอแก้วก่อนพวกมัน พวกมันเหมือนถ่ายรูปป๊อปกับแก้ว ไอแก้วมันเห็นซะก่อนเลยแสดงละครไปฉากใหญ่ ทั้งกอดทั้งจํบ ป่านนี้นายจ้างมันคงจะหัวปั่นหมดแล้วหละ " ป๊อปเล่าไปก้ยิ้มสะใจไป แต่อีกฝ่ายกลับนิ่งชะงัก 

 

 

 

" หรือเป็นคนของโมะ " เธออุทานเสียงเบา เมื่อนึกถึงเห็นเหตุที่เธอเข้ามาในห้องแล้วพบกับโทรศัพท์ที่แตกกระจายอยู่ตรงหน้า กับอารมณ์ฉุนเฉียวของโทโมะที่เหมือนจะโกรธอะไรใครมา

 

 

" ฟางพูดว่าอะไรนะ " ป๊อปได้ยินไม่ถนัด

 

 

" ถ้าฟางจะบอกว่าโมะรักแก้ว ป๊อปจะเชื่อฟางมั้ย " ฟางตัดสินใจบอกป๊อปไป

 

 

" จะบ้าหรือไง ก้มันจีบฟางอยู่ แล้วอีกอย่างมันก้ทำท่าทีเหมือนเกลียดไอแก้วมันด้วย 

 

 

 

" นี่ก้เป็นอีกเรื่องนึงที่ฟางสงสัย ฟางเองก้อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับสองคนนี้ก้นแน่ " 

 

 

 

" แล้วฟางคิดจะทำอะไร " ป๊อปพูด

 

 

 

" ก่อนจะออกมาหาป๊อป โมะเหมือนดูอะไรบางอย่างในโทรศัพท์แล้วเหมือนจะโกรธหรือโมโห เขาเขวี้ยงโทรศัพท์จนแตก แล้วฟางก้ไม่แน่ใจว่าคนพวกนั้นเป็นคนของเขาหรือเปล่า ถ้าทุกอย่างมันใช่ แสดงว่าเค้าของรักแก้วแล้วกำลังหึงหวงแก้วและคนอย่างโทโมะ  ต้องหาวิธีเอาคืนแน่นอน " ฟางคิด

 

 

 

" แล้วยังไง ฟางจะเล่นตามแผนมันหรอ  " 

 

 

 

" ใช่ ฟางจะเล่นตามแผนเค้า แล้วป๊อปเองก้ต้องร่วมด้วย " ฟางพูด ป๊อปหน้าเหวอไป

 

 

 

" ทำยังไงก้ได้ให้เหมือนว่าป๊อปกับแก้วรักกัน  แล้วเราจะได้รู้ว่า โมะรักแก้ว หรือแก้วรักโมะ หรือทั้งคู่รักกัน " 

 

 

 

" จะยังไงก้แล้วแต่ ไอแก้วจะรักกับมันไม่ได้นะ มันไม่จริงจังกับแก้ว มันหลอกใช้ไอแก้วเปนเครื่องมือแก้แค้นป๊อปอะ " ป๊อปโวยวายเป็นห่วงแก้วขึ้นมา

 

 

 

" ป๊อปป  เอาให้รู้ก่อนเถอะ ว่าเค้ารักกันหรือยังไง " ฟางเหมือนจะหึงๆป๊อปที่หวงแก้วจนเกินเหตุ

 

 

 

" อือๆ ก้ได้ แล้วป๊อปต้องทำไง  " ป๊อปขี้เกียจจะขัดใจ

 

 

 

" พาแก้วไปทานข้าวร้านเดียวก้บฟาง " ฟางสั่ง ป๊อปหน้าเหวอไปอีกรอบ ฟางพยักหน้าย้ำอีกครั้งก่อนจะเดินขึ้นรถไป 

 

 

 

" โอ้ยยยย ตายย แล้วมันจะยอมไปกับกุมั้ยเนี่ยยยยยย " 

 

 

 

 

ทุกอย่างภายในบ้านหลังนี้ ถูกจัดอย่างลงตัว ก็แหงแหละเนาะ คนรักกัน เข้าใจกัน ทำอะไรร่วมกัน มันก้ดูลงตัวไปซะหมด  ไม่เหมือนกับชั้ลล.....

 

ชั้ลปล่อยให้คู่รักเค้ากระหนุงกระหนิงกันไป ส่วนตัวเองก้เดินเข้ามาสำรวจในบ้าน เห้ออออ คิดแล้วอยากสร้างบ้านร่วมกันกับใครสักคน  ที่รักก้นจริงๆ

 

 

"  กูหิวข้าว " เสียงกระดากของอิป๊อปดังแผ่วๆมาทางด้านหลัง แหม น้ำเสียงช่างต่างจากตอนเรียกฟางจริงๆเลยนะพ่อคุณณณ

 

 

" แล้วยังไง " นั่นสิ ทำไมไม่ไปกินกับฟาง

 

 

 

" ไปกินข้าวกับกุ " มันพูดเสียงแข็งและทื่อมากก

 

 

 

" ก้ไปกินก้บฟางดิวะ มายุ่งไรกับกุเนี่ย " เออ  มาคลอเคลียอยู่ได้ น่ารำคาญจริงๆ

 

 

 

" กุเลิกกับฟางละ  ฟางมีคนอื่น เค้าคงอยากจะแก้แค้นกุที่กุทำให้เค้าเจ็บ เค้าไปแล้วจริงๆหวะ " ไอป๊อปหน้าเศร้า ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา ชั้ลไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่มันเล่าเลยวะ

 

 

 

" นี่มึงโกหกกุอยู่หรือเปล่าเนี่ย " 

 

 

 

" เค้าบอกมาแบบนั้น เค้าบอกว่าไม่ได้รักกุแล้ว เค้ามีคนใหม่ที่ดีกว่ากุ กุคงต้องตัดใจแล้วหวะ " เสียงมันเศร้าจนชั้ลสงสารและเห็นใจ คนถูกทิ้ง มันเจ็บเจียนตายจริงๆ 

 

 

 

" เออๆ งั้นไปกินข้าวกัน เดี๋ยวกุคุยกับฟางให้นะ ไปๆ " ชั้ลเข้าไปนั่งข้างๆก่อนจะโอบบ่ามันเป็นการปลอบใจ แล้วพามันไปทานข้าว

 

 

 

 

ร้านอาหาร

 

 

 

" มือโมะไปโดนอะไรมาหรอ " หญิงสาวเปรยถามเมื่อเห็นผ้าพันที่นิ้วมือของฝ่ายชาย เขาได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วก้มหน้าดูเมนูต่อ

 

 

" ฟางอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า " ชายหนุ่มเงยหน้าเฉยชาขึ้นมาถามหญิงสาว

 

 

" ต้มยำกุ้งคะ " เธอเองก็จงใจที่จะสั่งเมนูนี้

 

 

 

นั่งรถมาจากบ้านจนถึงหน้าร้านอาหาร อิป๊อปมันนั่งเงียบตลอดทาง สงสัยจะเสียใจมากหละมั้ง

 

 

" นั่งไหนดีวะ " ชั่ลเดิมนำมันเข้ามาในร้านก่อนจะกวาดสายตาหาโต๊ะว่าง พอหันกลับไปถามไอป๊อป อีกฝ่ายก้ได้แต่ยื่นแน่นิ่งเหมือนมองอะไรอยู่

 

 

" มองไรวะ ไหนดูมั้ง " ชั้ลเดินเข้าไปชินไปป๊อปก่อนจะหันมองตามสายตาของมัน

 

 

 

ฉึก !!! เหมือนมีมีดมาแทงตรงแผลเดิม เมื่อชั้ลเห็นผู้ชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงหน้าของฟาง  ฟางเลิกกับไอป๊อป เพื่อมาคบกับเขานะหรอ ให้ตายสิ ทำไมชั้ลเจ็บปวดได้ขนาดนี้เนี่ย ชั้ลไม่ควรที่จะอยู่ในร้านนี้ ชั้ลควรจะออกไปให้เร็วที่สุด  

 

 

 

แต่ในขณะที่ชั้ลหันหลังจะเดินออกไป

 

 

 

หมับ 

 

 

" เห้ย " มือหนาของไอป๊อป ก้จับข้อมือของชั้ลไว้ แล้วลากชั้ลเดินเข้าไปที่โต๊ะนั่น 

 

 

 

" ขอผมนั่งด้วยนะครับ" มันพูดเสียงเย็นเฉียย คนทั้งคู่เงยหน้าขึ้นมามองเรา หันได้แต่ก้มหน้าก้มหน้าไม่กล้าสบตากับเรา

 

 

" เชิญครับ " เสียงคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานาน เอ่ยขึ้น ใจชั้ลสั่นไปหมด เหมือนน่ำตาจะไหลออกมาแต่ชั้ลต้องกลั่นมันเอาไว้ ไอป๊อปจัดแจงให้ชั้ลนั่งก่อนแล้วมันก้นั่งลงตรงหน้าฟาง ส่วนชั้ลนั่งลงตรงหน้าหมอนั่น

 

 

 

" จะสั่งอะไรเพิ่มมั้ยคะ " ฟางพูด

 

 

 

" แก้ว เอาต้มยำกุ้งมั้ยคะ " อิป๊อปเหมือนประชดฟาง หันมาพูดหวานใส่ชั้ล

 

 

 

" ไม่คะ แก้วเบื่อต้มยำกุ้ง เลิกกินมานานแล้ว ขออย่างอื่นแล้วกันคะ " ชั้ลกลั้นใจพูดออกไป ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องอยากแดกดันไอคนที่มันนั่งอยู่ตรงหน้า

 

 

หลังจากนั้นไอป๊อปก้สั่งอาหารไป ปิดท้ายด้วยคนตรงหน้า ที่ขอสั่งเบียร์  เรานั่งกันอย่างเงียบสงบไม่มีใครพูดอะไรกัน  ชั้ลได้แต่ก้มหน้านิ่งไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองใคร  จนอาหารมา

 

 

 

" ฟางทานเยอะๆนะครับ ช่วงนี้ฟางดูผอมไป " เขาพูดพร้อมๆกับตักกุ้งให้ฟาง 

 

 

" ทานเยอะๆนะคะ จะได้อ้วนๆ แก้วอ้วนแล้วน่ารัก ป๊อปชอบ " ป๊อปเองก้คงจะหึงฟาง เริ่มตักกับข้าวใส่จานชั้ล

 

 

 

ปัก! ขวดเบียร์ถูกวางกระแทกลงกับโต๊ะครั้งหนึ่ง แต่ชั่ลก้ไม่ได้เงยมองอะไร ได้แต่ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ 

 

 

" กินอะไรของแก้วเนี่ย ทำไมปากเลอะแบบนี้ " ไอป๊อปจับคางชั้ลเบาๆก่อนจะบังคับให้หันไปหามัน แล้วมันก้เช็ดปากให้  จนบางทีชั้ลก้เกรงใจฟาง

 

 

" ดูหวานกันดีนะครับ ได้กันแล้วยังครับ " เสียงแข็งดังขึ้นจนชั้ลต้องหันไปมองหน้าหมอนั่นตาขวางด้วยคำถามที่โครตจะไร้มารยาท

 

 

 

" ครับ " ไอป๊อปยิ้มอ่อนๆก่อนจะเชือดอย่างนิ่มๆ 

 

 

หมอนั้นจ้องตาชั้ลราวก้บชั้ลไปทำอะไรผิดมา จนชั้ลต้องรีบหลบตา มันน่ากลัว สายตาแบบนี้มันคล้ายๆกันกับคืนนั้น ....  คืนที่เขาข่มเหงชั้ลล 

 

 

" อีกสองอาทิตย์ข้างหน้า จะมีงานแต่งของผมกับฟาง  เรียนเชิญทุกคนด้วยนะครับ " คำพูดของเขามันทำให้ชั้ลสะอึก นิ่งไปชั่วขณะ  สายตาชั้ลจับจ้องมองคนตรงหน้าที่เอาแต่กระดกเบียร์เข้าปากอย่างสบายอารมณ์ ใจชั้ลเจ็บ แต่ก้ไม่ลืมหันไปมองไอป๊อปที่ตกอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน

 

 

 

" ผมเองก้คิดๆไว้อยู่นะครับ  ว่าจะขอแก้วแต่งงาน ไหนๆก้ไหนๆแล้ว ขอมันตรงนี้เลยแล้วกัน "

 

 

o _ o  อึ้งง  ค้างไปอีกรอบ นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ ไอป๊อปมันหันมามองหน้าชั้ลอย่างรอคำตอบ  จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ  เล่นบ้าอะไรกันอยู่เนี่ยย  

 

 

 

" ขอตัวก่อนนะ " ชั้ลไม่อยากจะตกอยู่ในวังวนดำมืดนี้ ชั้ลรีบลุกขึ้นเดินออกมาจากโต๊ะนั่นทันที

 

 

 

เป็นบ้าอะไรกันหมดแล้วเนี่ย  ทำไมชั้ลเหมือนคนใจสลายอีกแล้ว ทำไมใจมันเจ็บอีกแล้ว ชั้ลอยู่ของชั้ลดีๆ  ชั้ลมีความสุขของชั้ลอยู่แล้ว ทำไมถึงดึงชั้ลกลับมาเจอกับเรื่องบ้าๆนี้อีก ฮืออ 

 

 

ชั้ลคงจะเหมือนคนบ้าที่กลั้นน้ำตาตัวเองไม่อยู่ ยืนร้องไห้อยู่ในที่สาธารณะแบบนี้

 

 

 

 

พรึบ ! ชั้ลถูกดึงจากข้างหลังจนตัวเซเกือบล้ม

 

" จะไปไหน มานี้!!!!!! " หมอนั่นตะคอกใส่ชั้ลก่อนจะลากขึ้น ผลักชั้ลขึ้นไปบนรถ  

 

 

 

" จะพาไปไหน ปล่อยชั้ลลงไปเดียวนี้นะ จอดรถสิ ชั้ลบอกให้จอดรถ " ชั้ลร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้าคลั่ง มันทั้งโกรธ ทั้งกลัว ทั้งเสียใจปะปนกันไปหมด 

 

 

 

" หุบปาก ..... " เสียงเรียบเฉยเย็บเฉียบของเขาที่เปล่งของมาเบาๆพร้อมๆก้บมือของเขาที่บีบข้อมือของชั้ลจะแทงแหลก

 

 

 

" ปล่อยย ฮือออ  ชั้ลเจ็บ ปล่อยชั้ลลงตรงนี้ก้ได้นะ ฮึกฮึก " ชั้ลพยายามไม่โวยวายใส่อีกฝ่าย เพราะรู้อยู่แล้วว่ายิ่งชั้ลอาละวาด ก้เปนตัวชั้ลเองจะยิ่งเจ็บ

 

 

แต่ผิดคลาด มันเลวร้ายกว่าที่ชั้ลคิด เค้าเลี้ยวรถเข้าโรงแรมม่านรูดข้างทาง

 

 

 

" นายจะทำอะไร ขับออกไปจากตรงนี้นะ จะทำบ้าอะไร !!! " ความกลัวมันวนกลับเข้ามาอีกครั้ง เหตุการณ์วันนั้นที่เขาใช้กำลังข่มเหงชั้ล ความน่ากลัวเหล่านั้น ชี้ลยังจำมันไม่ลืมม  

 

 

ม่านถูกปิดลงพร้อมๆก้บเขาที่เดินลงจากรถอย่างเร็ว แล้ววนมาเปิดประตูฟังชั้ล

 

 

 

" จะทำบ้าอะไร ! พาชั้ลออกไปยากที่นี่เดี๋ยวนี้! ชั้ลไม่ลง !!! " ชั้ลโวยวายลั่น แต่แรงของชั้ลไม่อาจสู้แรฃโกรธของเขาได้ เขาจับตัวชั้ลพาดบ่าก่อนจะเปดประตูพาชั้ลเข้าไปในห้องแล้วโยนชั้ลลงบนเตียง 

 

 

 

" จะอะไรหนักหนา ร้องไห้ทำไม เธอก้นอนกับชั้ลมาตั้งสองครั้งแล้วนิ ขอเพิ่มอีกสักครั้งสองครี้งไม่ได้หรือไง  ไหนๆหลังจากนี้ ชั้ลก้จะไม่ได้ำอะไรๆก้เธอแบบนี้อีกแล้ว " มันปลดกระดุมเสื้อก่อนจะถอดเสื้อของตัวเองทิ้ง มันย่างสามขุมเข้ามาชั้ลเรื่อยๆ

 

 

ทำไมมันน่ากลัวขนาดนี้ ทำไมเหตุการณ์เลวร้ายแบบนี้ถึงได้เกิดขี้นกับชั้ลซ้ำแล้วซ้ำเล่า  ชั้ลเริ่มคุมความหวาดกลัว คุมสติของตัวเองไม่อยู่ ชั้ลได้แต่กระเถิบถอยหนี ตัวสั่น ร้องไห้มองเขาที่กำลังก้าวเข้ามาหาชั้ลเรื่อยๆ

 

 

ฟืดดดด

 

 

กรี๊ดดดดด

 

 

 

" อย่า !!!! " มันดึงข้อเท้าชั้ลเข้าหาตัวเองจนร่างของชั้ลนอนแผ่หราอยู่บนเตียง 

 

 

พรึบ เพียงแค่เสี้ยววินาทีตัวใหญ่ของเขาก้ขึ้นมาคร่อมร่างของชั้ลเราไว้จนมิด  โดยที่มือของชั้ลถูกรวบตึงเอาไว้เหนือตัว

 

 

ความเจ็บปวด ทั้งกายและใจจากเหตุการณ์ครั้งก่อนเริ่มแล่นกลับมาหาชั้ลอีกครั้งความป่าเถื่อนทารุณที่เขาเคยกระทำเอาใจ มันถ่าโถมเข้ามาจนชั้ลกลัวแทบจะขาดใจ  ชั้ลได้แต่หลับตาปี๋ ตัวสั่นทอนและร้องไห้อยากหนักอยู่ใต้อาณัติของผู้ชายคนนี้

 

 

" ทำไม ทำไมเธอถึงปฏิเสธชั้ลล  ทำไมกับไอป๊อปเธอถึงเป็นฝ่ายจูบมันก่อน  ตอบชั้ลมาสิแก้วว  ว่าทำไม !!! " เขาตะคอกใส่ชั้ลเสียงดังลั่น มันเป็นอย่างที่ชั้ลคิดจริงๆ เขาให้คนไปตามชั้ล คนพวกนั้นก้คงจะเป็นคนของเขา เขาทำแบบนี้เผื่ออะไร

 

 

" ฮึกฮึก ฮือออ " ชี้ลได้แต่ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม

 

 

 

" กูบอกให้ตอบไง  ทำไมมึงถึงจูบมัน  มึงรักมันใช่มั้ย บอกมา ตอบกูมาาา!!!!! " เค้าเหมือนคนบ้าขึ้นมาทุกที เค้าบีบข้อมือชั้ลจนแทบแหลก

 

 

" ไม่ตอบใช่มั้ย "

 

 

" อย่าาาาาาา กรี๊ดดดดดดดดด " แล้วเค้าก้ทำแบบเดิม แบบที่เค้าเคยทำ  เขาซุกไซศอกคอของชั้ลอย่างป่าเถื่อน เขากำลังจะใช่ร่างกายของชั้ลระบายความโกรธแค้นของเขาอีกแล้วหรือ  

 

 

" ปล่อยยย ปล่อยยยย  ช่วยด้วย  ใครก้ได้ช่วยด้วยยย ฮืออฮือออฮือออ" เขาฉีกเสื้อชั้ลจนขาด เขาไม่ในดีกับใจชั้ลบางเลยหรือไง

 

 

ชายหนุ่มซุกไซร้ต้นคอขาวและดูดดื่มกับซอกคออย่างป่าเถื่อน เสื้อของเธอถูกมือหยาบฉีกขาดภายในไม่กี่วินาที  ร่างขาวนวลเปลือยเปล่า เย้ายวนตัณหาและความโกรธแค้นของเขา การปฏิเสธของเธอทำใครเขาบ้าคลั่งจนสิ้นสติ ....  แต่เมื่อเสียงร้องไห้อ้อนวอนของเธอเงียบไป พร้อมก้บร่างบางที่นอนแน่นิ่ง  สลบไป เขาจึงหยุดทุกอย่างลง

 

 

 

" แก้ว ! แก้ว " ดวงตาร้ายเริ่มอ่อนลง ตาเขาเริ่มแดงๆมีน้ำตาปริ่มๆเหมือนคนจะร้องไห้

 

 

 

" ทำไมเธอทำกับชั้ลแบบนี้ เป็นของชั้ลแล้ว ทำไมถึงได้ไปจูบกับคนอื่น ทำไมถึงไปกอดก้บคนอื่นแก้ว " ผู้ชายที่ดูโหดร้ายเมื่อครู่กับทำตัวอ่อนแอเมื่ออีกฝ่ายนิ่งไป แววตาที่ดุร้ายกลับกล้ายเป็นแววตาที่แสนเศร้าหมองในเวลานี้ มือหยาบกระด่างที่กักก้นเธอไว้ กับลูบผมเธอ เช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยน เขาอาจจะไม่ได้ร้ายกับเธอ และจริงๆแล้ว เขาอาจจะรักเธอมากด้วยซ้ำไป

 

 

ปั้ง ! ปั้ง! ปั้ง! เสียงเคาะประตูห้องดังสนั่นโทโมะถอนหายใจเหือกใหญ่ เหมือนตัวเขาเองรู้อยู่แล้วว่าต้องเจอกับใคร ต้องก้บอะไรในอีกไม่ช้า เขาจูบหน้าผากแก้วอย่างแผ่วเบาก่อนจะห่มผ้สให้เธอแล้วเดินไปเปิดประตูแต่โดยดี

 

 

 

ผลั๊วะ ผลั๊วะ ผลั๊วะ

 

ป๊อปปล่อยหมัดใส่โทโมะไม่ยั้งมือ  แต่อีกฝ่ายกับแน่นิ่งไม่คิดจะต่อสู้อะไร เหมือนยอมรับในการกระทำของตัวเอง เขายอมให้ป๊อปชก ต่อยเขาจนพอใจ  จนฟางเริ่มเห็นใจและสงสารโทโมะ

 

 

 

ป๊อปชก ต่อยโทโมะจนพอใจก่อนจะอุ้มแล้วที่ยังสลบอยู่ขึ้นมาแล้วพาขึ้นรถไปทันที โดยไม่วายที่จะสั่งให้ฟางตามเขาไป แต่ฟางเองที่ขออยู่เป็นเพื่อนโทโมะ 

 

 

 

" โมะ ทำไมทำแบบนี้ " ฟางคุกเข่านั่งลงข้างๆโทโมะที่ใบหน้ายับเยิน

 

 

" ผมอยากอยู่คนเดียว " น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาช้าๆ  น้ำตาของเขาเป็นคำตอบที่ฟางกำลังพอสูจน์ทุกอย่าง แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ โทโมะรักแก้ว แต่ทำไมต้องทำร้ายกันแบบนี้.....