ไม่เคยลืมเธอ...
เขียนโดย 
Kzlovepf
วันที่ 20 สิงหาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.22 น.
แก้ไขเมื่อ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2558 16.11 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) หายไปไหน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หวาย: ป๊อบ หายไปไหนมา เมื่อวานทำไมป๊อบทำแบบนั้น
ป๊อบ: โทษทีนะหวาย พอดีว่า เมื่อวาน มีงานด่วนมาก มีลูกค้าคนสำคัญ คือป๊อบ ต้องรีบไปพบด่วนเค้าเป็นลูกค้าชาวจีน ซึ่งเค้าจะกลับตอนเที่ยงคืน เลขาเค้าโทรหาป๊อบตอนไป หากระเป๋าตังที่รถอ่ะ แล้วป๊อบก็เลย เดินหาฟาง จากนั้นก็เลยรีบไป
หวาย: แล้ว ทำไมไม่รับโทรศัพท์ ทั้งคู่เลย แล้ว วันนี้ฟางไปไหนทำไมป่านี้ยังไม่มา
ป๊อบ: โทรศัพท์ป๊อบ แบตหมด ส่วนโทรศัพท์ฟาง เค้าบอกว่าทำหายอ่ะ
หวาย: ป๊อบ ป๊อบไม่ได้โกหกหวายใช่มั้ย
ป๊อบ: อืม ป๊อบจะโกหกหวายทำไม
หวาย: แล้วทำไมยังไม่มาทำงานอีก
ป๊อบ: สงสัย จะลามั้ง เมื่อวานตอนแยกกัน ฟางบอกไม่ค่อยสบายอ่ะ
แม่: ฟาง ฟางลูก มากินข้าวได้แล้ว
ฟาง: อึก อึก ค่ะแม่ อึก เดี๋ยวหนูลงไป
แม่: จ้ะๆ
พ่อ: เป็นอะไรรึเปล่าลูก หน้าซีดๆ
ฟาง: เปล่าค่ะ
แม่: กินข้าวเถอะ ลูก
ป๊อบ: (ออกมาหน้าบริษัท) ไปไหนนะ (กำลังจะหยิบโทรศัพท์โทรแต่ปัญหาก็คือเค้าโยนโทรศัพท์เธอทิ้งไปแล้วนิ) เออ โยนทิ้งไปแล้วนิ (จากนั้นก็รีบขับรถออกไปทันที)
หวาย: ป๊อบรีบไปไหน (จากนั้นก็รีบโทรหาป๊อบปี้)
ป๊อบ: หวาย อีกแล้วเหรอ เฮ้ออออ (เมื่อเห็นเบอร์หวายก็โยนโทรศัพท์ทิ้งเบาะข้างๆ)
หวาย: ทำไมไม่รับนะ
พิม: หวาย หาอยู่ตั้งนาน นี่เอกสาร ต้องให้ป๊อบเซ็น
หวาย: นิพิม แกก็ไปวางที่โต๊ะสิ
พิม: แต่เธอเป็นเลขาก็ตรวจความเรีบยร้อยก่อนซิ
หวาย: แกฟังฉันให้ดีๆนะ งานเอกสารหน้าที่ฟางโน้น ไม่ใช่ฉัน
ห้างหรูใจกลางกรุงเทพ
ป๊อบ: เอาเครื่องนี้ครับ เออ เอาซิมด้วยนะครับ
พนักงาน: รอสักครู่นะค่ะ เชิญเลือกเบอร์ก่อนค่ะ
ป๊อบ: เอาเบอร์นี้ครับ
พนักงาน: ค่ะ สักครู่นะค่ะ
20 นาที ผ่านไป
พนักงาน: เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอบคุณนะค่ะ
ป๊อบ: ครับ
ป๊อบ: หวาย วันนี้ผมคงไม่กลับบริษัทแล้วนะ ผมมีธุระด่วนอ่ะต้องไปต่างจังหวัด แค่นี้ก่อนนะหวาย แบตใกล้หมดแล้ว. เฮ้ออออ
หวาย: ป๊อบ ป๊อบปี้ ป๊อบ !!
ป๊อบปี้ขับรถมาจอดหน้าบ้านฟาง แล้วมองไปยังในบ้านฟาง เห็นพ่อกับแม่ฟาง เค้านึกออกแล้วว่าจะทำยังไงดี
ป๊อบ: แม่ครับ พ่อครับ หวัดดีครับ
แม่: อ้าว ป๊อบปี้นิ เป็นไงบ้างไม่เจอกันตั้งนานเลยลูก
ป๊อบ: ผมสบายดีครับ
พ่อ: หายไปไหนมาตั้งนานล่ะ ไม่มาที่บ้านเลย
ป๊อบ: พอดีผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศนะครับ
พ่อ: อ่อ ว่าแล้วทำไมว่าที่ลูกเขยไม่มาเลย 55 ตามสบายนะ มาหาฟางใช่มั้ย ฟางอยู่ เอา มาพอดีเลย
ฟาง: แม่ค่ะ น้ำตาล !
แม่: ทำไมเหรอลูก น้ำตาลหมดเหรอ
ฟาง: ค่ะ หมด เดี๋ยวหนูไปซื้อก่อนนะค่ะ (รีบเดินออกไป แต่ยังไม่ทันพ้นป๊อบปี้)
ป๊อบ: ฟาง นี้ฟางงอนป๊อบเหรอ ที่หายไปตั้งเป็นปี ป๊อบขอโทษนะ งั้นเดี๋ยวป๊อบพาไปนะ เดี๋ยวผมไปซื้อให้ครับแม่
แม่: อ่อ ขอบใจมากนะลูก
ภายในรถ
ฟาง: นี้ ปล่อย คุณกำลังทำอะไร
ป๊อบ: เพิ่งรู้นะว่า แม่กับพ่อเธอ ยังไม่รู้ว่าเธอกับฉันเราเลิกกันแล้ว ทำไม ไม่บอกอ่ะ
ฟาง: แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ฉันจะบอกหรือไม่บอกมันก็ไม่เกี่ยวกับคุณ
ป๊อบ: เกี่ยวซิ ต่อไปพ่อแม่เธอก็ต้องรู้ว่าเธอกับฉัน เรา เป็น มากกว่า นั้นแล้ว
ฟาง: ช่วยจอดรถด้วย ฉันจะลง
ป๊อบ: คงไม่ได้ฉันสัญญากับแม่เธอแล้ว ว่าจะพาเธอไปซื้อของฉันก็ต้องพาไปซิ
ฟาง: ก็ถ้าคุณจะพูดแบบนั้นก็จอดรถเถอะ ฉันขอร้อง
ป๊อบ: ทำไม รับไม่ได้เหรอ ที่มีฉัน เป็นอย่างงั้นเพิ่มอีกคน
ฟาง: ....
ป๊อบ: เอาล่ะ พอแล้ว นี้โทรศัพท์ (โยนให้ฟาง)
ฟาง: อะไร ให้ฉันทำไม
ป๊อบ: ก็โทรศัพท์ที่ฉันโยนทิ้งไปไง ฉันซื้อคืน
ฟาง: เก็บไปเถอะ ฉันไม่ต้องการของของคุณ
ป๊อบ: นิ เอาไป ฉันซื้อคืน เพราะฉันเป็นคนทำมันพัง แล้วเธออย่าลืมนะว่าฉันยังไม่คิดบัญชีที่เธอหนีมาก่อน ส่วนเบอร์เนี้ย ก็มีเบอร์ฉัน อยู่ในนั้นแล้วนะ
ฟาง: ฉันถามจริงๆเถอะ ทำไมคุณต้องมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตฉันด้วย
ป๊อบ: ชดใช้ไง
ฟาง: ......... (ฟางไม่มีอะไรจะพูด อีกแล้วเค้าไม่อยากเถียงกับคนไม่มีเหตุผลอีก)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
