ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

                  ระหว่างทางที่มาบ้านฟาง พิมและฟางเล่าความจริงให้โทโมะฟัง โทโมะก็คิดไว้แล้วว่าเรื่องนี้มันไม่ชอบมาพากลตั้งแต่แรกอยู่แล้ว 

 

 

 

 

โทโมะ: ถึงแล้ว ยังไง ก็ระวังตัวด้วยนะพิม ฟางเองก็เหมือนกัน 

 

 

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยวก่อน แก้วอ่ะ ไปปรับความเข้าใจกันด้วยล้ะ 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเค พาพิมเข้าบ้านไปได้แล้ว บาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แม่ค่ะ คือว่า นี่พิมค่ะ จำพิมได้มั้ย 

 

 

 

 

 

 

 

 

แม่: อ่อ จำได้ลูก แล้วนี่กระเป๋าอะไรล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: คือ ช่วงนี้ พิมเค้า ไม่ค่อยปลอดภัยนะค่ะ ให้พิมอยู่บ้านเราซักพักนึง เรื่องมันยาว เดี๋ยวหนูเล่าให้แม่ฟังทีหลังนะ 

 

 

 

 

 

 

แม่: งั้นพาหนูพิมไปพักก่อนเถอะลูก ไปๆ ดึกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: เฮ้ออ ขอบใจมากนะฟาง 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรเลย ว่าแต่ เรื่องนี้ หวายอีกใช่มั้ย 

 

 

 

 

พิม: ก็น่าจะอย่างงั้น ก่อนออกจากบริษัท หวายพูดแปลกๆ

 

 

 

 

 

ฟาง: ถึงว่าซิ เห็นพูดจบก็เดินยิ้มๆ แต่พิมอ่ะ หน้าเศร้าเลย 

 

 

 

 

 

พิม: แล้ว วันนี้ฟางไม่ได้ไปทำงานซิ

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอก เอาล่ะ นอนเถอะ ดึกล่ะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เอ่อ ฮโหล แก้ว นอนรึยัง 

 

 

 

 

แก้ว: ถ้านอนแล้วจะได้รับสายมั้ย 

 

 

 

 

 

โทโมะ: แก้ว รู้เรื่อง ทั้งหมดแล้ว ใช่ มั้ย 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม รู้แล้ว นายรู้แล้วเหรอ 

 

 

 

 

 

โทโมะ: อืม เพิ่งรู้เหมือนกัน เมื่อกี๊ พิมมีเรื่องนิดหน่อย 

 

 

 

 

 

แก้ว: พิมเป็นไร !!

 

 

 

 

 

โทโมะ: พิมโดนพวกโจรรุมอ่ะ 

 

 

 

 

แก้ว: แล้วพิมเป็นไงบ้าง 

 

 

 

 

โทโมะ: โอเคแล้ว ปลอดภัย แก้ว 

 

 

 

 

 

แก้ว: อะไร 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เรื่องของเราอ่ะ เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: พูดตรงไปหน่อยป่ะ >< 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ตรงๆดิ ได้รึเปล่า 

 

 

 

 

 

แก้ว: อืม ตกลง 

 

 

 

 

 

โทโมะ: งั้นพรุ่งนี้แต่งเลยนะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: จะบ้าเหรอ ตาบ้า 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ล้อเล่นน้าาา 

 

 

 

 

แก้ว: แค่นี้แหละ ฝันดีนะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ครับ ฝันดี