ไม่เคยลืมเธอ...

 

 

 

 

 

 

 

พิม: แก้ว ฟาง มาพร้อมกันเลย (ทำให้ฟางกับแก้วมองหน้ากัน) 

 

 

 

 

 

 

ฟาง:  แกแตะบัตรก่อนเหอะ 

 

 

 

 

 

แก้ว: ขอบคุณ 

 

 

 

 

 

พิม: เออ นี่เมื่อกี๊อ่ะ ได้ยินว่า วันนี้ เออ ซีอีโอใหม่อ่ะจะเข้ามาดูบริษัท 

 

 

 

 

 

แก้ว: อ่อฉันรู้แล้ว ฉันไปก่อนนะ 

 

 

 

 

 

 

พิม: เมื่อไหร่แก้วจะ

 

 

 

 

ฟาง: ชั่งเถอะ ไปทำงานกันเถอะ แล้วว่าแต่.... (จากนั้นฟางกับพิมก็พูดเรื่องผู้บริหารคนใหม่กันไปเรื่อยๆ) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ผู้จัดการ: ทุกคนไปเตรียมตัวนะ อีก 10 นาที ผู้บริหารคนใหม่จะมาถึงแล้ว 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม: ขอให้ใจดีๆเถอะ อย่าเป็นสายโหดเล๊ยยย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หึ ตลกนะเราอ่ะ กลัวขนาดนั้นเลย 

 

 

 

 

 

พิม: ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง ถ้าเป็นแบบคนเก่าก็ยังโอเคนะ แต่ถ้าดุ โหด โอ๊ยไม่อยากคิดเลย 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อ่าๆไปกันเถอะ คงใกล้จะมาแล้ว 

 

 

 

 

 

 

พิม: แก้วไปด้วยกันดิ 

 

 

 

 

 

 

แก้ว: ไปก่อนเถอะ เดี๋ยวตามไป (ทำให้สีหน้าฟางเศร้าลง) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             ในเวลาเดียวกันพนักงานทุกคนยืนรอผู้บริหารคนใหม่อยู่อย่างเรียบร้อย เป็นแถว โดยคนสุดท้ายของแถวเป็นฟาง หน้าฟางเป็นพิมแล้วแก้ว  จากนั้นเพียงไม่นานรถสปอร์ตคันหรูก็มาจอดลงหน้าบริษัท ต่างเรียกเสียงฮือฮา ของพนักงานในบริษัทเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มใส่สูทสีดำ ข้างในเป็นเชิ้ตสีดำกางเกงดำ พร้อมกับแว่นดำ สุดเท่ ก้าวเท้าลงมาจากรถโดยที่มียามเปิดประตูรถให้  ชายหนุ่มยังคงหันหลังอยู่ 

 

 

 

 

 

พิม: ดูน่ากลัวจัง แต่คุ้นๆนะ( แอบกระซิบกับฟาง จากนั้นก็หันหลังมาทางบริษัทแต่แว่นตายังไม่ถอดก่อนจะมองหาฟาง จากนั้นก็ค่อยๆถอดแว่นออก การปรากฎตัวของป๊อบปี้ทำให้ทุกคนตกตะลึงมาก ) 

 

 

 

 

 

พิม: ป๊อบปี้!! ( ในขณะที่ฟางอึ้งพูดอะไรไม่ถูก) 

 

 

 

 

 

แก้ว: ป๊อบ!! 

 

 

 

 

 

 

 

ผู้จัดการ: ยินดีต้อนรับครับ ท่านประธาน 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอบคุณครับ ทุกคนถึงขั้นต้องมายืนรอกันแบบนี้เลยเหรอ (พูดแต่สายตาจับจ้องไปที่ฟาง) 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: (รีบหลบสายตาป๊อบปี้ไปทางอื่น) 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทุกคนไปทำงานตามปกติเถอะ ทำงานกันเหมือนเดิม ไม่ต้องกลัวอะไรผมหรอก เชิญตามสบายเถอะครับ   (พูดก่อนจะเดินผ่ากลางพนักงานไป โดยผ่านฟางไปอย่างสายลม) 

 

 

 

 

 

 

 

 

พิม:  ฟาง นี่มันป๊อบนิ โลกกลมจริงๆ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ใช่ กลมจริงๆ 

 

 

 

 

 

แก้ว: (แอบมองฟางด้วยสายตาเป็นห่วง)