Artist in love : เพลงนี้เพื่อเธอคนเดียว
เขียนโดย 
ปากกาสีทอง
วันที่ 13 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 19.14 น.
แก้ไขเมื่อ 29 กันยายน พ.ศ. 2558 12.52 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
9) เวลาเธอยิ้ม
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความที่โต๊ะอาหาร
ฉันนั่งกินข้าวอยู่กับเขา เขาเล่าเรื่องผู้หญิงคนเมื่อกี่นี้
“ฉันไม่รู้หรอกว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้ เขาแรงมากเลยนะ เห็นประกาศซะขนาดนั้น"
“ยังไงเธอก็ชนะได้เชื่อฉันซิ"
“จะขอยอมแพ้ไปไหม -_-///”
“โหยๆ มันก็เกิดไปนะบางที*^▁^*”
“มันก็จริงๆนะ ฉันว่าฉันคงไม่มีทางหรอกเพราะยังฉันก็ไม่ได้ชอบนาย!”
“เธอพูดโกหกฉันหรือป่่าววว" เขาพูดเหมือนรู้อะไรบ้างอย่าง
“นายจะรู้อะไรมากละ”
“เราก็เป็นพี่น้องมาตั้งแต่เล็กๆแล้วนะลูกะ พี่นี้รู้ทุกอบ่างว่าน้องชอบพี่" เห้ยยยยยย
“บ้าแล้วนะ!? เอาอาไรมาพูดก็ไม่รู้มั่วๆๆๆ>_<¦¦¦”
“ใครน้าาา เขียนอะไรไม่รู้อยู่ใรสมุดปิก้าจูตัวอย่างไงว่า....”
“หยุดเลยย!!! เลิกพูดดดด เมื่อก่อนฉันยอมรับ" ฉันถอดหายใจยกใหญ่ๆออก “แต่ตอนนี้ฉันไม่!”
“ปากแข็งเก่งจริงนะเราเนื่ย" เขาลุกขึ้นพร้อมเดินเข้ามาหาฉัน “อย่างนี้ต้องให้รางวัล ‘ปากแข็งดีเด่น'”
จุ๊บ
เขากดริมฝีปากลงปากของฉันเข้าจังๆ
“ไอ้หื่นนน!!≧﹏≦”
“ฉันไม่ได้หื่นแค่มั่นหน้าเธอ"
“มั่นหน้าอะไรฉันนน!!!” ฉันลุกขึ้น
“มั่นหน้าที่เธอน่ารักจนฉันจะขาดแล้ววว!” เขาอุ้มฉันเข้าหน้าอก ฉันผสมผัสกับหน้าอกเขาอย่างจัง
“ฉันมีสไพสล์” เขาบอก
“สไพส์บ้าอะไรหลายครั้ง!” ฉันหลบตา o>_<o~
“เซอร์ไพรซ์กับคนที่ฉันรักไงง" เขาหอบตัวฉันเขาห้องๆหนึ่งๆ ฉันกลับนิ่งเชยเพราะหมดแรงแล้ว
ปิ๊ก!
“โห้ววววววววว" เสียงฉันดังทั่วห้อง นี่มันห้องอัดเพลงนี่!?
“ชอบไหม?”
“ไม่ชอบ!” สเต็บเดิมจ้าา
“เธอยังไม่ทดลองเลย" เขาว่างตัวฉันลงบนโซฟาสีแดง ฉันลุกไปที่โต๊ะควบคุมเสียง โห้ววตั้งหลายสวิช
“นี่มันอะไรเนื่ย?”
“นี่แผงควบคุมเสียง สำหรับให้เสียงพอดีกลับเนื้อร้อง" ความรู้ออกมาเป็นกิโลววว -O-
“.....”
“เงียบไหม?” ฉันเดินไปที่อัดเสียงแล้วร้องเพลง
“~ดวงดาวทั้งฟ้าต้องเสียใจและ ไม่มีสิ่งไหนสวยงามต่อไป ตราบที่โลกนี้มีคนอย่างเธอ~” ฉันทดสอบถ่อนแรก ว่าวเสียงโคตดดี
“และฉันคือคนโชคดี” หื้มมมม เข้าร้องเพลงนี้?แล้วหันมาทางฉัน “เมื่ออ่านความหมายทุกคำกวี ไม่มีบทไหนงดงามอีกแล้ว ตราบที่โลกนี้ยังมีชื่อเธอ” แววตาของเขาบอกให้ฉันเป็นของเขา “ได้โปรดให้ฉันเป็นคนสุดท้าย” ฉันไม่มีแฟน ฉันทำตาโตแบบอึ้งๆ “ได้ไหม?... เธอคือชีวิตและลมหายใจ”
“เพราดีจัง" ฉันปรมมือไปด้วย
“เสียงฉัน?”
“หมายถึงฉัน!”
“เอ้าา?! ไม่บอก..แต่ก็ใช้ได้"
“มากกว่าใช้ได้แล้วมั่งไอนะ" เสียงหัวหน้า(เมื่อจะพูดพี่รุ่งละว่ะ)
“ผมล้อน้องเขาเล่นอะครับ" น่าจะไม่นะ
“ก็ดี เสียงแบบนี้ฉันโคตรชอบเลย" หัวหน้าพูดแล้วมองรอบตัวฉัน “เธอมีเสียงเพราะอยู่ในตัว"
“ฉันเพราะขนาดนั้นเลยเหรอค่ะหัวหน้า?”
“อยาเรียกฉันว่าหัวหน้า ฉันรู้สึกแปลกๆเวลาใครเรียกว่าหัวหน้าวันหลังเธออย่าเรียกนะฉันไม่ปลื้มมม"
“แล้วจะให้หนูเรียกว่าอะไรค่ะ?”
“พ่อจ้ะลูกพ่อออ"
“พ่ออะไรพี่รุ่ง เรียกว่าพี่รุ่งเฉยๆดีกว่า" พี่นะแก้ไขให้
“เอ่อ พี่รุ่งก็พี่รุ่ง"
“ไอ้นะเนื่ย! ขัดตลอดเวลาสาวๆมา” สาวๆ 0_0
“มีสาวๆเยอะขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ"
“ก็อย่างน้อง 5คน/วัน" ขนาดนั้นเลยเหรอออออ พี่นะพูด
“หื้มมมม ทำไหมไม่หาแฟนไปเลยละค่ะพี่รุ่ง?”
“หานั้นหาได้....”
“แต่เขาไม่เลือกพี่เท่านั้นเอง" พี่นะ ขัดจังหวะของพี่รุ่ง
โป๊กก!!
“โอ๊ยยยพี่รุ้งงงงงง ~`O`~ ผมเจ๊บบบบบบ TT" พี่รุ่งแค่กหัวนายนั้นเข้าจังๆ ที่กับร้องเลยเหรอ
“สมควรไอ้นะ! พี่มีแต่พี่ไม่เอาเท่านั้นเองง" คำแก้ตัวของพี่รุ้งทำให้ฉันตาสว่าง
“ขอโท๊ดก๊าปปปป"
“ไหนๆก็มาที่ห้องนี่แล้วร้องเพลงให้ฟังหน่อย"
“เพลงอะไรหรอค่ะ?” ฉันถาม
“งั้นเพลงนี้ก็แล้วกัน" พี่รุ่งเดินไปหยิบแผ่นเพลงเพลงหนึ่งให้ฉัน
“หื้มม?” ฉันอ่านชื่อเพลง “เพลง ‘แอบชอบ?’”
“ของพี่ลูลา เดียววันนี้พี่เขาก็จะมาฟังน้อง เพื่อให้รู้ว่าน้องร้องสไตล์ไหน?” นะพูดเสริมให้ตาสว่าง
“อ่อออออ *0*”
“ไหน ลองเข้าห้องร้องไปหน่อยสิ" พี่รุ่งเดินแล้วพักตัวฉันให้เข้าห้อง แล้วยื่นประจำตำแหน่ง “พร้อมหรือยัง?”
ฉันได้แค่ชูสองนิ้วสู้ตายย นายนะ ก็มองมาที่ฉันพร้อมยิ้มให้กำลังใจ ฉันยิ้มให้เขาเช่นกัน เอาละ! ยังไงฉันก็จะร้องไห้ด้ายยยยยย ::>_<::
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
