Dear Boss ถูกจ้างมาให้(รัก)ฆ่า

 

 

 

 

 

 

 

(Intro)

 

 

 

 

 

            ก็อกๆๆ

 

 

 

 

 

            ชายสวมแจ็คเก็ตยีนส์เคาะประตูขออนุญาตคนข้างในอยู่หลายทีเพื่อนำส่งสินค้าหรือเด็กสาวที่เขาพามาให้หัวหน้าได้ลิ้มลองในค่ำคืน

 

 

 

 

 

            “นายครับ เด็กมาแล้วนะครับ” ชายสวมแจ็คเก็ตยีนส์แปลกใจกับความเงียบผิดปกติของหัวหน้าตนจึงรีบรูดคีย์การ์ดแล้วผลักประตูเข้าไปอย่างแรง พร้อมกับลูกน้องอีกสองคนที่ตามหลังมา

 

 

 

 

 

            ตึง!!!

 

 

 

 

 

            “นาย!” ทั้งสามพากันกรู่ไปจับตัวนายหัวที่นอนจมกองเลือดแน่นิ่งกับเตียง บนศีรษะมีเลือดอาบเพราะถูกกระสุนเจาะกะโหลก พวกชายสวมแจ็คเก็ตยีนส์รีบกวาดหาหลักฐานก็พบกับรถเข็นเครื่องดื่มที่พนักงานโรงแรมก่อนหน้านี้เข้ามาก่อนพวกเขาไปเมื่อ 30 นาทีที่แล้ว แต่น่าแปลกที่ไม่เห็นพนักงานคนเดิมเดินออกมา

 

 

 

 

 

            “เฮ้ย มึงสองคนไปหาไอ้เวรนั้นเดียวนี้อย่าให้มันรอด!” ชายสวมแจ็คเก็ตยีนส์สั่งลูกน้องที่ตามมาด้วยกันก่อนกดเบอร์บอกพวกที่อยู่รอบนอกช่วยกันควานหาอีกที ทำให้ในโรงแรมวุ่นวายกันยกใหญ่เนื่องจากคนใหญ่คนโตหรือชายที่พวกมันเรียกนายและเป็นถึงมาเฟียขาใหญ่ถูกลอบฆ่า แต่กว่าพวกมันจะรู้ตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว

 

 

 

 

 

 

            “เหอะ จ้างเสียเบี้ยจริงๆ” ชายหนุ่มหน้าหวานที่กำลังจิบแก้วแชมเปญมองพวกชายชุดสูทที่วิ่งว่อนไปทั่วโรงแรมห้าดาวด้วยความสมเพช

 

 

 

 

 

            ครืดๆ ครืด....ติ๊ด

 

 

 

 

 

            “ฮัลโลว่” ชายหนุ่มตอบปลายสายด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

 

 

 

 

 

            “เรียบร้อยดีไหม?” เสียงทุ้มใหญ่ถามกลับ

 

 

 

 

 

            “คิดว่าฉันเป็นใครกัน งานกระจอกงอกง่อยพรรคนี้น่ะ เอาไปให้พวกปลายแถวทำยังได้” เขาบ่นอย่างเซ็งๆเพราะงานเสร็จเร็วกว่าที่คิด การป้องกันก็หละหลวม ปล่อยให้พนักงานโรงแรมเข้าไปง่ายๆโดยไม่ตรวจตราให้ดีซะก่อนชักจะชะล่าใจเกินไป

 

 

 

 

 

            “หึก็คิดอยู่ ไหนๆก็ว่างแล้วมาที่ร้านฟู่วหมิงตรงใกล้โรงแรมแกรนดิฟด้วยล่ะกัน ถ้าอยากได้เงินค่าจ้างอยู่น่ะ โทโมะ” ปลายสายแค่นหัวเราะก่อนจะพูดเชิงบังคับจนเจ้าของโทรศัพท์นิ่วหน้า

 

 

 

 

 

 

            “ที่ตกลงมันไม่ชะ..โธ่เว้ย!” ชายหนุ่มสบถทิ้งทันที่ปลายสายตัดทิ้งก่อนเขาจะพูดจบ มือหนาเขวี้ยงแก้วแชมเปญทิ้งแล้วทำตาขวางใส่พนักงานที่พากันมองเขาจนหัวหดตามๆกันไป

 

 

 

 

 

 

            ณ ภัตตาหารฟู่วหมิง

 

 

 

 

 

            โทโมะเดินย้ำลงจากรถแลมโบกินี่สีดำด้วยท่าทางหัวเสียแบบสุดๆเพื่อพบกับบุคคลที่ทั้งชีวิตเลือกได้ก็ไม่อยากเห็นหน้า บรรดาพวกชายชุดดำเมื่อเห็นโทโมะก็รีบหลีกทางให้อย่างรู้งาน

 

 

 

 

 

            “มาเร็วดีนิ นั่งก่อนสิ” ชายแก่ในชุดสูทเทานั่งอยู่ติดกับโต๊ะจีนกลมที่มีอาหารมากมายวางเต็มพื้นที่ เขายิ้มพร้อมผายมือเชิญโทโมะนั่งแต่ชายหนุ่มกลับนิ่งต่อคำชักชวน

 

 

 

 

 

            “รีบว่าธุระมาเลยดีกว่า ฉันขี้เกียจรอ” โทโมะรีบตัดบท

 

 

 

 

 

            “เอาน่านั่งลงแล้วทานอะไรสักหน่อยนิ ฉันอุส่าสั่งเผื่อแกเลยนะ” ชายแก่ยังยื้อไม่เลิกจนโทโมะเริ่มหน้าหงิกกว่าเดิม

 

 

 

 

 

            “แต่ฉันไม่หิว ถ้าไม่มีธุระอะไรล่ะก็ฉันกลับ แล้วก็เรื่องเงินฉันไม่เอาแล้วก็ได้ ขอตัว” โทโมะพลิกตัวกลับเพราะไม่อยากเห็นหน้าชายแก่นาน อารมณ์เสีย แต่ไม่ทันได้ก้าวพวกลูกน้องของชายแก่ก็ขวางทางเสียก่อนตามคำสั่งนายหัว

 

 

 

 

 

            “แค่ทานข้าวกับพ่อนานๆทีไม่รึไงโทโมะ พ่อคิดถึงแกนะ” เขาว่าด้วยน้ำเสียงน้อยใจลูกชาย โทโมะชะงักก่อนจะครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

 

 

 

 

 

            “แค่แปปเดียวเท่านั้น” แค่คำพูดดูไม่เต็มใจของลูกชายก็ทำให้ผู้เป็นพ่อยิ้มร่าเชื้อเชิญบอกลูกน้องให้ขยับเก้าอี้

 

 

 

 

 

            “อยู่ข้างนอกเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย?” คำถามพื้นๆจากชายแก่เล่นเอาโทโมะตีหน้าหงุด

 

 

 

 

 

            “ก็ยังไม่ตายอย่างที่เห็น เลิกพล่ามเรื่องอื่นแล้วเข้าประเด็นเลยดีกว่า” โทโมะยกชาร้อนขึ้นจิบฆ่าเวลา ชายแก่ถอนหายใจก่อนแล้วกวักเรียกลูกน้องเอาของมา

 

 

 

 

 

            “ฉันมีงานให้แกทำและรับรองว่างานนี้ไม่กระจอกเท่างานที่แล้ว” ชายแก่เท้าคางพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้โทโมะมั่นใจว่างานรอบนี้คงหินไม่น้อย

 

 

 

 

 

 

            “รายละเอียด” โทโมะพูด

 

 

 

 

 

            “อยู่ในซองนี่” ชายแก่รับซองจากลูกน้องแล้วยื่นให้โทโมะ

 

 

 

 

 

            “ค่าหัวเท่าไหร่” โทโมะถามขณะแกะปากซอง

 

 

 

 

 

            “สิบล้าน” ชายแก่พูด โทโมะม้วนคิ้วเป็นปมเงยหน้ามองพ่อของเขา ค่าหัวสิบล้านเป็นค่าตัวที่แพงลิบริ้วเกินคำบรรยาย แม้ที่ผ่านมาจะมีอยู่หลายคนที่ตนลอบฆ่าและมีค่าหัวสมน้ำสมเนื้อหลักล้าน

 

 

 

 

 

            “อะไรทำให้ค่าตัวมันสูงนัก” โทโมะเลิกแกะและวางซองลงกลับคืน

 

 

 

 

 

            “ก็เพราะที่ผ่านมาไม่เคยมีใครสามารถจัดแม่นี้ได้เลยสักครั้ง นักฆ่าฝีมือทัดเทียบแกคนล่าสุดส่งไปยังถูกยัดตารางโดยง่าย” ชายแก่ตอบแล้วแค่นหัวเราะเบาๆ

 

 

 

 

 

            “ผู้หญิง?” โทโมะถามเพราะฉุดใจที่เป้าหมายในครั้งนี้เป็นผู้หญิงและจากที่พ่อเล่า

 

 

 

 

 

            “ใช่ ผู้หญิง และร้ายยิ่งกว่าอะไรดูผิวเผินอาจเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาไม่มีพิษสงแต่เห็นเงี่ย มีคนคอยหนุนหลังแม่คนนี้เยอะพอควร และที่ฉันไม่อยากปล่อยไว้เพราะเชื่อสักวันมันต้องปิดล้อมเส้นการค้าเราทั้งหมดและผลสุดท้ายคนที่เสียทุกอย่างคงไม่พ้นเรา” ชายแก่แกะรูปที่อยู่ข้างในซองขึ้นมาดูด้วยใบหน้าคร่ำเครียด ภาพของเป้าหมายที่เขาจ้างวานให้นักสืบแอบสะกดรอยตามไปส่อง

 

 

 

 

 

            “นั้น ฉันจะเก็บไว้พิจารณา” โทโมะยิ้มเยาะกับท่าทีของพ่อ

 

 

 

 

 

            “นายหมายความว่ายังไง จะไม่ทำงานนี้ยังงั้นเรอะ!?” ชายแก่ลุกพรวดพร้อมเอามือตบโต๊ะถามลูกชายเสียงแข็ง

 

 

 

 

 

            “ตามที่เข้าใจ ช่วงนี้ฉันเบื่อๆไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรทั้งนั้น ถ้าอยากให้ฉันรับจริงๆก็รอไปแต่ถ้ารอไม่ไว้อยากจะจ้างคนอื่นไปก็ได้ ตามใจ” โทโมะไม่แยแสลุกเดินกลับไปพักผ่อนโดยไม่ฟังคำทักท้วงชายแก่เพียงนิด

 

 

 

 

 

            “โทโมะ! โทโมะ!! หึ่ย! ไอ้ลูกเอาแต่ใจ ได้เชื้อแม่มาไม่มีผิดเลยจริงๆ หัวดื้อทั้งคู่” ชายแก่กระชับสูทและมองตามหลังลูกชายตัวดี เขายิ้มนิดๆเพราะถึงอย่างน้อยวันนี้เขาก็ได้พบลูกชายหัวแก้วหัวแหวนอีกคนที่ไม่ได้พบกันหลายเดือน ได้แต่ฟังเสียงผ่านโทรศัพท์เท่านั้น

             

 

 

 

 

 

            บทนำจบแว้ว ไปตอนที่ 1 กันเลยดีกว่า >[ ]<!!! ฝากติดตามเรื่อง Dear Boss ด้วยนะ บอกไว้ก่อนเตรียมเก็บเลือดให้พร้อมเพราะเรามาเต็ม 555+