รักมากมาย นายมาเฟีย

 

 

 

 

 

 

      เเละฟางก็จัดของเสร็จเเล้วลงไปข้างล่างเธอก็เห็นทุกคนนั้นมากันพร้อมหน้าพร้อมตา

 

 

 

 

 

''อ้าวหนูฟางมาเเล้วหรอลูก ''เเม่ส้มพูดฟางเเล้วเธอก็นั่งใกล้ป๊อปปี้เพราะว่าเก้าอี้มันเหลือเเค่ตัวเดียว

 

 

 

 

 

''นวลตักข้าวเลยจ้ะ''เเม่ส้มพูดกะป้านวล ทุกคนต่างก็ทานอย่างเอร็ดอร่อยโดยเฉพาะพ่อฟางกะพ่อป๊อปปี้นั้นคุยกันอย่างสนุกสนาน

 

 

 

 

 

''อะเเฮ่ม!''เเม่ส้มเเกล้งไอทำให้ป๊อปปี้มองเเละเเม่ส้มก็ทำท่าทางยักคิ้วไปทางฟาง ป๊อปปี้ที่เห็นอย่างนั้นก็ถอนหายใจเบาๆก่อนที่จะตักกับข้าวให้ฟาง

 

 

 

 

 

''อ่ะทานนี่ซิ''ปีอปปี้พูดทำให้ฟางนั้นมองหน้าเเละยิ้มให้

 

 

 

 

 

''ขอบคุณนะ''ฟางพูดเเล้วยิ้มให้ชายหนุ่มก็มองไปที่เเม่ของตนเเละเเม่ส้มก็ยิ้มให้พร้อมยกนิ้ว

 

 

 

 

 

''เออ ฟางลูกพรุ่งนี้วันหยุดนิ่หนูไปส่งตาภูมิรึเปล่า''เเม่ส้มถาม

 

 

 

 

 

''ไปค่ะๆ''ฟางพูดเเล้วยิ้ม

 

 

 

 

 

''เเต่ผมไม่ไปนะ''ชายหนุ่มตอบเสียงอย่างเย็นชาทำให้ฟางนั้นมองหน้า

 

 

 

 

 

''หึๆเสียใจค่ะคุณลูก  ลูกต้องไปถ้าลูกไม่ไปได้นะ''เเม่ส้มพูด

 

 

 

 

 

''เเม่ครับผมเรียนมาเหนื่อยนะครับเเล้วไหนจะงานอีก''ป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

''เอาหน่าส้มอย่าไปบังคับเด็กมันเลย''ภูมิพุด

 

 

 

 

''ลูกนี่มันรั้นจริงๆ''ส้มพูดเเล้วเดินไป ป๊อปปี้ที่ยืนนิ่งอยุ่สักพักเเล้วเขาก็ขึ้นห้องไป ฟางที่เห็นอย่างั้นก็รีบตามชายหนุ่มไป

 

 

 

 

''ทำใจหน่อยว่ะ''พ่อของป๊อปปี้พูด

 

 

 

 

''เออๆกุเข้าใจมึง''ภูมิพูด

 

 

 

 

 เเล้วฟางก็มาถึงห้องป๊อปปี้เเต่ทว่าห้องชายหนุ่มกลับล็อค

 

 

 

'ก๊อก ก๊อก ก๊อก''

 

 

 

''นี่นายเปิดประตูหน่อย''ฟางพูดเเต่ชายหนุ่มไร้การวี่เเววตอบ

 

 

 

 

''นายชั้นบอกให้เปิดประตูไม่งั้นชั้นพังประตูห้องนายจริงๆด้วย''ฟางพูดชายหนุ้มที่รำคาญเขาเลยต้องเดินมาเปิดประตู

 

 

 

 

''มีอะไรเสียงดังโวกเวก''ป๊อปปี้ถาม

 

 

 

 

 

''ชั้นไม่ได้เสียงดังสักหน่อย คือชั้นมีอะไรจะคุยกะนายอ่ะ''ฟางถาม

 

 

 

 

 

''เเต่ชั้นไม่มีอะไรจะคุยกะเธอ''

 

 

 

 

 

''นะๆเเป๊ปเดียว เครๆนายให้เเล้วใช่ม้ะ''ฟางพูดเองเออเองเเละเธอนั้นไปในห้องป๊อปปี้โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ทันพูดอะไรเลย

 

 

 

 

''นี่นายทำไมนาย ต้องทะเลาะเเม่ส้มด้วยล่ะ''

 

 

 

 

''เเล้วมันเกี่ยวอะไรกะเธอ ยุ่งชะมัด''

 

 

 

 

''นี่ก็ชั้นไม่อยากเห็นนายกะเเม่ส้มต้องมานั่งเครียดกันนิ่''

 

 

 

 

''มันเป็นเรื่องปกติของบ้านชั้นอยุ่เเล้ว''

 

 

 

 

''ไม่สิ นายอย่าคิดเเบบนั้นนายต้องยิ้มเข้าไว้อย่ามัวเเต่เครียดใช่ว่าเป็นมาเฟียเเล้วไม่ยิ้มเลยมันก็ไม่ใช่หรอกนะ''ฟางพูด

 

 

 

 

''ชั้นน่ะอยากเห็นนายยิ้มเเบบวันนั้นวันที่นายต่อโซ่ให้ชั้นไง''ฟางพูด

 

 

 

 

''เเต่บางทีมันก็ไม่จำเป็นย้มตลอดเวลานิ่''ป๊อปปี้พุด

 

 

 

 

''นายอย่าคิดจุดๆนั้นสิ นายลองติดดูการที่เรายิ้มเนี้ยมันต่อสู้ได้นะ นายเคยได้ยินมั้ยล่ะยิ้มสู้อ่ะ นายรุ้มั้ยรอยยิ้มของนายอ่ะดูสดใสดีออก''ฟางพูดชายหนุ่มเงียบ

 

 

 

 

''ไม่เชื่อใช่มั้ยมานี่สิ''ฟางพูดเเล้วดันป๊อปปี้ไปหน้ากระจก

 

 

 

 

''นายลองยิ้มดู''ฟางพุดเเละป๊อปปี้ก็ทำตาม

 

 

 

 

''น่ะเห็นมั้ยรอยยิ้มของนายสดใสดี''ฟางพูดทำให้ชายหนุ่มนั้นเงียบสักพัก

 

 

 

 

''งั้นชั้นไปเเล้วนะอย่าลืมยิ้มล่ะ''ฟางพูดเเละจะเดิออกไปเเต่ชายหนุ่มกับเรียกไว้ก่อน

 

 

 

 

''ขอบคุณเธอนะ''ป๊อปปี้พูดพร้อมยิ้มให้ฟาง ฟางก็พยักหน้าเเล้งยิ้มตอนนี้เะอรุ้สึกว่าเธอนั้นเขินไปหมดทั้งตัวเมื่อป๊อปปี้ยิ้มให้เธอ

 

 

 

 

 

__________________________________________________________

 ตัดฉับๆๆๆ เมื่อกี้เกิดข้อผิดพลาดนิดหน่อยเเฮะๆ ตอนหน้าเจอกันค้าา