รักร้ายหักสวาท ปฐมบท

                        “นอนหลับพักผ่อนเยอะๆน่ะ” ป๊อปปี้พูดพลางเดินลงมาส่งฟาง

“พี่ป๊อป..คงจะเห็นว่าฟางเป็นคนบ้าสิน่ะค่ะ” ฟางพูด

“ปาวน่ะพี่ไม่เห็นฟางเป็นอย่างนั้นเลยน่ะแต่พี่รู้สึกว่า..ความรู้สึกในตอนนั้นมันเหมือนไม่ใช่ฟาง” ป๊อปปี้พูด ฟางมอง

“ไม่ใช่ฟาง….พี่ป๊อปหมายถึง...ฟางโดนผีเข้าหรอค่ะ” ฟางพูด

“เอิ่ม...พี่เป็นคนที่ไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้เท่าไหร่อ่ะน่ะ..งั้นพรุ่งนี้เราไปทำบุญกันน่ะ” ป๊อปปี้พูด

“ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันน่ะค่ะ” ฟางพูดแล้วเดินเข้าบ้าน ป๊อปปี้มองก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป

“อ้าวกลับมาแล้วหรอลูกหายหน้าหายตาเชียวน่ะ” แม่ฟางพูดเมื่อเห็นฟางเดินเข้ามาในห้องทานอาหาร

“คือ...ฟางไปธุระกับพี่ป๊อปมาน่ะค่ะ” ฟางพูดพลางนั่งลงที่เก้าอี

“แต่ก่อนปากบอกไม่อยากไปกับเค้าตอนนี้กลับไปหาเค้าถึงที่” พ่อฟางพูด ฟางนิ่งก่อนคนรับใช้จะตักข้าวให้

“ไปบ้านนู้นเค้าไม่เลี้ยงข้าวแกหรอทำไมได้กลับมาทานที่บ้าน” พ่อพูด

“เกิดเรื่องขึ้นน่ะค่ะ..ฟางไปอาละวาดทำร้ายคนอื่น” ฟางพูด

“นี้แกประชดชั้นหรอ!” พ่อพูดก่อนจะตบโต๊ะ

“คุณค่ะ ใจเย็นๆค่ะ” แม่พูดก่อนจะมองฟาง

“จริงหรอลูก แล้วทำไมลูกถึงไปอาละวาดล่ะไม่พอใจอะไรรึป่าว” แม่ฟางพูด

“ป่าวค่ะ...ฟางจำไม่ได้ว่าฟางทำร้ายใคร ทำยังไง ตอนที่ฟางได้สติทุกคนก็จ้องมองที่ฟางค่ะ” ฟางพูด

“คุณ วันหลังพาลูกไปเช็คสมองหน่อยน่ะเผื่อจะกลายเป็นบ้า” พ่อพูด ฟางมองก่อนจะวางช้อนกับซ้อมลง

“แม่ค่ะฟางไม่กินแล้วค่ะฟางขอตัวก่อนน่ะค่ะ” ฟางพูดแล้วรีบวิ่งออกไป

“ฟาง! ฟาง ลูก” แม่ฟางเรียกแต่เธอก็ไม่กลับมา

“คุณก็ระมัดระวังคำพูดด้วยสิค่ะ นั้นเป็นลูกของเราน่ะค่ะ” แม่พูดก่อนจะลุกออกไปปล่อยให้พ่อนั่งอยู่คนเดียว

“ก็ชั้นเป็นห่วงลูกมาก..ชั้นแค่ไม่อยากเห็นฟางเป็นอะไร” พ่อพูด คนรับใช้มองอย่างสงสารก่อนจะเดินออกไป

วันแต่งงานของภานุและแพรวดาวจัดขึ้นอย่างอลังการที่วังนฤบดี

“ยินดีด้วยน่ะหญิงแพรว” หญิงวัยกลางคนพูดก่อนที่แพรวดาวจะยกมือไหว้

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะเชิญด้านในเจ้าค่ะ” แพรวดาวพูดพลางยิ้มอย่างมีความสุขผิดกับภานุที่เอาแต่ยื่นหน้าบูด

“ท่านพี่ทานน้ำไมเพค่ะเดี่ยวน้องให้บ่าวไปเอาน้ำมาให้” แพรวดาวพูด

“ไม่ต้องดอกพี่ไม่กระหาย” ภานุพูดแล้วต้อนรับแขก แพรวดาวมองอย่างน้อยใจก่อนจะฝืนยิ้มต้อนรับแขก

รินนราเดินเข้ามาในรั้ววังนฤบดีพลางมองไปรอบๆที่มีผู้คนมากมายมาร่วมงาน

“ซักวันเถอะกูจะเป็นสะใภ้วังนี้อีกคนให้ได้” รินนราพูดก่อนจะเหลียบไปเห็นเฟื่องฟ้าที่นั่งเล่นอยู่จึงเดินเข้าไปหา

“เฟื่องฟ้าใช่รึไม่” รินนราพูดก่อนเฟื่องฟ้าจะหันมา

“คะ..คุณ…” เฟื่องฟ้าพูด

“รินนรา จำเราได้รึไม่ที่เราเคยเอาหนังสือฝรั่งไปส่งให้กับพี่สาวของเจ้า” รินนราพูด

“อ่อ คุณรินนรานั้นเอง..ว่าแต่ทำไมถึงไม่เข้าไปในงานรึ” เฟื่องฟ้าพูด

“เอ่อ...เรากำลังจะเข้าไปน่ะแต่เห็นเจ้านั่งอยู่จึงเดินเข้ามาทัก” รินนราพูด เฟื่องฟ้ามองพลางยิ้มบางๆ รินนรามองก่อนจะคว้าข้อมือเฟื่องฟ้า

“ป่ะ เข้าไปในงานกัน” รินนราพูดแล้วลากเฟื่องฟ้า

“ดะ..เดี่ยวจ๊ะ ค่อยๆสิจ๊ะ” เฟื่องฟ้าพูด รินนรายิ้มพลางจูงเฟื่องฟ้าเข้ามาในงาน

“นั้นคุณหญิงสายฝนนิ” รินนราพูด

“เข้าไปหาคุณหญิงกันเถอะ” เฟื่องฟ้าพูดพลางจะเดินเข้าไปหาแต่ถูกรินนราขว้ามือใว้ก่อน

“ดูนั้น” รินนราชี้เฟื่องฟ้าหันไปมองเมื่อเห็นผู้ชายร่างสูงเดินเข้าไปหาเฟื่องฟ้า

“คุณหญิงมาอยู่อะไรตรงนี้ขอรับไม่ไปหาคุณหญิงแพรวดาวรึขอรับ” ดินาเรกพูด

“เอิ่ม...เราทำตัวไม่ถูกน่ะเรากลัวดีใจกับพี่หญิงจนออกนอกหน้า” สายฝนยิ้มพลางซ่อนรู้สึกเจ็บปวดเอาใว้

“อ่อ ขอรับ” ดินาเรกพูดพลางยิ้มก่อนพระจะเดินเข้ามาและพิธีหมั้นก็เริ่มขึ้น

“ขอให้ชายดูแลน้อง รักกันให้มากๆ มีปัญหาอะไรก็ค่อยพูดค่อยจาน่ะลูก” คุณหญิงสร้อยพูดพลางรดน้ำสังฆ์ให้ทั้งคู่ก่อนแขกอื่นๆจะเปลี่ยนกันมารดจนถึงสายฝน

“น้องขอให้ท่านพี่กับพี่หญิงรักกันนานๆจนแก่เฒ่าขอให้ถือตะบองทองตะบองเพชร” สายฝนพูดพลางรดน้ำลงที่มือของทั้งสองพลางยิ้มให้กับทั้งคู่ก่อนจะเดินออกไปก็แทบจะหมดเรี่ยวแรงที่จะยืน

“น้องหญิง!!” ทศวัฒน์วิ่งเข้ามารับทัน

“ไปนั่งตรงนู้นก่อน” ชายหนุ่มพูดแล้วพยุงร่างบางไปนั่งที่เก้าอี้ที่ตอนนี้บนใบหน้าของเธอมีแต่น้ำตาไหลแต่โชคดีที่ไม่ค่อยมีใครมาเห็น

“น้องหญิงเจ็บปวดมากใช่รึไม่” ทศวัฒน์พูด สายฝนพยักหน้าก่อนร่างสูงจะใช้นิ้วโป้งเช็ดคราบน้ำตาออก

“ท่านพี่ก็คงจะเจ็บปวดไปไม่น้อยกับน้องดอกเพค่ะ” สายฝนพูด ทศวัฒน์มองก่อนจะสลด

“จะให้พี่ทำเยี่ยงไรเล่า..พี่มีไม่มีสิทธิไปบังคับให้หญิงแพรวดาวมารักพี่ได้ดอก..ส่วนเจ้าก็ทำใจเถิดน่ะ ลืมท่านชายภานุซ่ะเจ้าจักได้เจ็บปวดน้อยลง” ทศวัฒน์พูด สายฝนมองพลางร้องไห้ก่อนร่างสูงจะดึงมากอดโดยมีสายตาของใครคนหนึ่งจ้องอยู่

“นังคุณหญิงสายฝน...แอบรักท่านชายภานุอย่างงั้นรึ..ฮึ! พี่น้องรักชายคนเดียวกัน” รินนราพูดพลางยิ้มอย่างร้ายกาจเหมือนคิดแผนออกก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงาน

ป๊อปปี้เปิดประตูให้ฟางลงมาจากรถ

“ที่นี้ร่มรื่นเย็นสบายจังน่ะค่ะ” ฟางพูดพลางมองไปรอบๆซึ่งมีลมพัดปะทะอยู่ตลอดเวลา

“เข้าไปข้างในกันเถอะ” ป๊อปปี้พูดแล้วจูงฟางเดินเข้าไปข้างในวัด

“ในที่สุดก็ออกจากโรงบาล” โทโมะพูดอย่างดีใจ

“นี้! ดีใจเหมือนเด็กๆไปได้” แก้วพูดพลางมองโทโมะที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้

“ก็คนมันดีใจนี้น่านั่งๆนอนๆเบื่อจะแย่ เราไปเที่ยวสวนสนุกกันน่ะ” โทโมะพูด

“ไม่ได้ นายยังไม่หายดีเท่าไหร่แถมแดดร้อนด้วย” แก้วพูด โทโมะนิ่งก่อนจะพูด

“งั้นไปเดินเล่นสวนสาธารณะกัน” โทโมะพูด แก้วมอง

“ก็ได้ แก้วยอมโทโมะวันเดียวน่ะเพราะพรุ่งนี้แก้วต้องซ้อมดนตรี” แก้วพูดก่อนจะถูกโทโมะดึงมาโอบเอว

“แก้วใจดีที่สุดเลย..อย่างนี้ต้องให้รางวัล” โทโมะพูดก่อนจะหอมแก้มแก้ว

“คนบ้า! นี้มันโรงพยาบาลน่ะ” แก้วพูดแล้วตีเข้าที่แขนโทโมะพลางหน้าแดง

“เขินๆ หน้าแดงๆ ฮ่าๆๆ” โทโมะพูดพลางหัวเราะก่อนจะโดนแก้วหยิก

“จะไปไหมค่ะไปเที่ยวอ่ะ” แก้วพูด โทโมะมองก่อนจะเดินลงจากเตียงออกไปจากห้องกับแก้ว

“คุณโทโมะกับแก้วออกมาจากห้องแล้วครับ” ชายหนุ่มพูด

(ดี..ตามมันไปทุกฝีก้าว..ว่ามันจะไปใหน) ขนมจีนพูดก่อนจะวางสายแล้วยิ้มร้ายก่อนจะลุกไปแต่งตัวเพื่อไปขัดขวางทั้งคู่

คิดว่าท่านชายภานุจะมีเมียกี่คน 55

อัพแย้วน่าาาา

้