ขอบคุณความบังเอิญ

          "อิ่มแล้วก็กลับดิดึกแล้วมานั่งรออะไรอีก" หลังจากกินส้มตำและอะไรต่างๆเสร็จผมคิดว่าจะ

นั่งยืดเส้นยืดสายให้ย้อยซ่ะหน่อยกลายเป็นว่าไอ้เจ้าของบ้านกับไล่กลับบ้านซ่ะงั้น  ดูซิครับโคตรใจ

ร้ายอ่ะ 

"อ้าวยังจะมองหน้าอีกไม่กลับบ้านรึไงห่ะ" 

"นี่ไอ้ดรันใจคอมึงจะไล่กูกลับเลยเนี้ยน่ะ  ตอนหิวก็โทรให้มาพอหมดประโยชน์ก็ไล่กลับเลยรึไงว่ะ"

"ก็มึงกินอิ่มแล้วจะอยู่ทำไม  ดึกมากแล้วด้วยไปๆกลับบ้าน"

"ก็ดึกขนาดนี้ให้นอนด้วยไม่ได้หรอว่ะ" ผมพยายามพูดจาต่อลองต่างๆทั้งที่ความจริงก็รู้ว่าไม่มี

ประโยชน์หรอกที่จะอ้อนวอนเพราะไอ้ดรันใจแข็งมาก  แต่ก็น่ะคนมันอยากจะมีอารมณ์โรมแมนติกบ้าง

"กลับเถอะดึกแล้วอันตราย"

"งั้นก็นอนนี่ไงจะได้ไม่อันตรายจ"

"มึงนั้นแหล่ะอันตราย" 

"ห่ะ?...มึงบ่นอะไรน่ะ" ผมได้ยินไม่ถนัดจริงๆน่ะว่าไอ้ดรันพูดว่าอะไร  แต่เท่าที่เห็นสีหน้าของไอ้

ดรันที่เปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย  แก้มที่เริ่มมีสีแดงระเรื่อออกมายิ่งเพิ่มความน่ารักขึ้นไปอีก  เอาว่ะไอ้

ปรานต์เอ๋ยอยากจะได้เขาเป็นแฟนก็ต้องอดทนหน่อยแล้วกัน

"กูกลับก็ได้  มึงก็ปิดบ้านดีๆล่ะอยู่คนเดียว"

"อือ...ขับรถกลับดีๆ  ถึงบ้านแล้วโทรมาบอกด้วยล่ะ"

"ครับ...ดรันนั้นอะไรอ่ะ?" ผมแกล้งชี้นิ้วไปที่ด้านหลังของเจ้าของบ้านที่หันไปมองตามมือของผม

แต่พอหันกลับมาใบหน้าที่ผมยื่นเข้าไปใกล้ๆ  ทำให้ปลายจมูกของผมชนกับปลายจมูกโด่งของไอ้

ดรันทันที คนถูกลวนลามทางอ้อมหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆผมแกล้งกระซิบเบาๆก่อนเดินออกจากบ้านไป

ทันที

"ฝันดีน่ะไอ้ดรัน"

          หลังจากที่พ่อกับแม่เข้านอนเรียบร้อยผมก็เช่นกัน  หลังจากปิดไฟเสร็จกำลังจะล้มตัวนอน

โทรศัพท์เจ้ากรรมก็ดังสัญญาณไลน์ขึ้นว่ามีใครทักเข้ามา  แต่ในเวลาแบบนี้ผมหมั่นใจไม่มีใคร

นอกจากไอ้ธัญแน่นอน

"พัทธ์นอนรึยัง...ห้ามโกหกน่ะ" ไอ้นี่ถ้าจะบ้าก็ผมกดเปิดอ่านก็แน่นอนซิที่มันจะต้องขึ้นสถานะอยู่

แล้ว

"กำลังจะนอนมึงมีอะไร" 

"คิดถึง" เจอกันทุกวันยังจะมาเสี่ยวอีกน่ะ

"เพอเจ้อดึกแล้วจะออกหากินรึไง?"

"ถ้าหากินได้จะยอมให้กินป่ะล่ะ?์"

"ไอ้ธัญมึงนี่หื่นน่ะ"

"อ่ะๆๆๆ....อย่าพูดแบบนั้นซินี่ว่าที่สามีพัทธ์น่ะคร๊าบบบ"

"ไอ้เชียธัญ ไปนอนไปอย่ามาฟุ้งซ่าน"

"ไล่อีกแล้ว...มีวันไหนพัทธ์ไม่ไล่เราบ้างเนี้ย"

"พอเลยเพ้อเจ้อแค่นนี้น่ะจะนอนแล้ว"

"โอเคฝันดีน่ะที่รักเดี่ยวจะไปเข้าฝัน"

"ไม่ต้องเลยกูมีพระน่ะ"

"พระทำอะไรเราไม่ได้หรอก  มีแต่รักเท่านั้นแหล่ะที่ทำอะไรเราได้  อยากชนะเอารักมาแรกซิ" 

"พอเถอะจะอ้วก"

"พัทธ์ท้องแล้วหรอไวจังแค่จูบกับกอดเฉยๆเองน่ะสงสัยเชื้อจะดี" 

"ไอ้ธัญ..ไอ้บ้าเอ๋ย" ผมกดปิดโทรศัพท์หลังจากทะเลาะกับไอ้ธัญผ่านไลน์เสร็จก็ใครจะไปคิดว่าไอ้

บ้านี้จะเสี่ยวได้ตลอดเวลาขนาดนี้

"ไอ่ธัญ..มึงบ้าจริงๆรึไงอยู่ๆมาคบกับกู ไม่เอาแล้วนอนดีกว่า" ผมดึงผ้าห่มมาคลุมโปงก่อนจะนอน

หลับไปพร้อมกับความรู้สึกที่แปลกไปกว่าทุกที  ก็ใครจะไปคิดว่าวันนี้ที่ไม่มีไอ้ธัญมานอนกอดกับ

ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆซ่ะงั้นทั้งที่ความจริงน่าจะรู้สึกดีไม่ใช่หรอ? เฮ้ออออ....ใจหนอใจ

          ผมจับมือถือนอนพิงกับพนักเตียงนอนยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่คนเดียวอย่างสบายใจ  นี่ผมท่าจะบ้า

จริงๆใช่ไหมครับ  แค่ได้แกล้งคนที่รักกทำให้ผมมีความสุขยังไงก็ไม่รู้

"ยิ้มอะไรธัญไม่นอนอีกหรอลูก" 

"อ้าวแม่...ยังไม่ง่วงเลยครับ"

"แล้วนี่ลูกชายแม่เป็นอะไรนอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้" ผมละรักแม่ผมจริงๆเข้าใจอารมณ์ของผม

ตลอดเลยน่ะ 

"แม่ครับแม่ชอบพัทธ์ไหม"

"แน่นอนซิทำไมแม่จะไม่ชอบ ธัญชอบอะไรแม่กับพ่อก็ชอบด้วยนั้นแหล่ะ  ว่าแต่เขาชอบเราไหม"

"แน่นอนครับ ผมจะต้องทำให้เขาชอบผมให้ได้"

"อย่าไปปล้ำลูกชายเขาก็พอน่ะธัญ"

"โถ่แม่ครับผมให้เกียติคนที่ผมรักแน่นอนครับ"

"ตกลงเป็นพัทธ์แน่นอนใช่ไหม?"

"ครับแม่"

"งั้นก็ลุยเลยทำให้เขารักเราให้ได้ล่ะ  แม่ไปนอนแล้วฝันดีน่ะ"

"ครับฝันดีครับแแม่" ผมหอมแก้มแม่ผมก่อนจะค่อยๆนอนลงกับเตียงเบาๆสายตาที่มองผ่านความมึด

ทำให้ผมสามารถเห็นแสงไฟที่รอดผ่านม่านที่ในความมึดตอนนี้ก็ไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว

"รอสอบเสร็จก่อนน่ะพัทธ์เราจะทำให้พัทธ์รู้ว่าทั้งหมดที่ผ่านมาไม่ใช่แค่แกล้งแต่เป็นเรื่องจริงที่เรา

จะบอกกับพัทธ์"