ขอบคุณความบังเอิญ

        "นายให้ฉันหรอ...เซอร์ไพสุดๆ" ผู้ชายคนนั้นรับช่อดอกไม้จากมือของผมไปก่อนจะจับดูนู้นนี้
"คือฉัน..คือ....
"สวัสดีเราชื่อพัทธ์  เราชอบเธอมาสองปีแล้วอีกไม่กี่วันเราก็จบการศึกษาเรากลัวจะไม่ได้บอกความในใจกับเธอ วันนี้เราเลยรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อสารภาพความในใจหวังว่าเธอจะไม่รังเกลียดเรา" 

          คนที่รับช่อดอกไม้ไปหันมากระตุกยิ้มที่มุมปาก  ก่อนจะเก็บการ์ดนั้นใส่ลงในกระเป๋าเสื้อนักเรียนแล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆผม   ผมควรทำไงดีล่ะเท้าที่ยืนอยู่กับที่เริ่มขยับถอยหลังเรื่อยๆจนชนกับผนังอีกด้านของอาคารเรียน   สายตาผู้คนที่เดินไปมาในบริเวณนั้นต่างพากันหยุดหันมามองตอนนี้ผมเริ่มกลัวและอายมาก   เมื่อแผ่นหลังติดกับผนังอาคารทางเดียวที่จะหลบได้คือ  ผมรีบหันไปด้านซ้ายเพราะทางนั้นจะทำให้ผมวิ่งกลับไปที่ห้องเรียนของตัวเองได้ "1-2-3" ผมนับกับตัวเองในใจเสร็จสิ่งที่ผมคิดไว้คือวิ่งแต่ช้าไปแล้ว  เมื่อผู้ชายผิวเข้มคนนี้กระชากข้อมือผมไว้อย่างรวดเร็วก่อนดันให้อยู่กับผนังอาคารเช่นเดิม 

          "คือฉันขอโทษมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะถ้านายจะเอาดอกไม้นี้ก็ได้ฉันไปก่อนน่ะ" ผมค่อยๆพูดใจดีสู้เสือกับคนตรงหน้า  ที่ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบกับผมเบาๆ 
"โอเคฉันยอมเป็นแฟนนายก็ได้ก็นายอุตส่ามาสารภาพรักฉันไม่ใช่หรอ?"

#ดัดแปลงจากฟิคที่เราเคยแต่งคู่ศลป.