Fic sotus : ลุ้นรักหัวใจรีเทิร์น (เปรมxวาด)

เกมดำเนินมาถึงช่วงเที่ยงคืนครึ่ง เสียงเพลงในร้านเปิดคลอเบาๆ ลูกค้าหลายโต๊ะเช็คบิลกลับไปแล้ว แต่ยังมีบางส่วนที่นั่งคุยกัน โดยเฉพาะแก๊งค์พี่ว้ากกับปีหนึ่ง

 

ตั้งแต่เริ่มเกมมาจนถึงตอนนี้ ทีมปีหนึ่งยอมแพ้ไปแล้วหลายคนเพราะดื่มไม่ไหว ไม่ว่าจะเป็น ทิว ก้อง โอ๊ค เหลือเอ็มกับวาดเท่านั้น

ส่วนฝั่งปีสาม มีแค่ไบร์ทคนเดี๋ยวที่ขอยอมแพ้ไปก่อนพวก ส่วนที่เหลือยังพอไหว เพราะส่วนใหญ่จะเป็นปีหนึ่งที่ฝ่ายแพ้ปีสาม

 

วาดกับเปรมจ้องหน้ากันเขม็ง ไม่มีใครยอม เปรมที่ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นคนตรงหน้าแทบจะทรงตัวไม่ไหวแล้ว

 

"อารายพี่ มองหน้าผมมีปัญหาหรอ" วาดถามขึ้นเมื่อวางแก้วลง ตาคู่สวยที่ดุอยู่เสมอ บัดนี้มันกลับหวานเชื่อมด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอร์

เปรมยิ้มขำ รู้สึกเอ็นดูคนตรงหน้า

"ไม่มีไรนี่ แค่รู้ว่าวันนี้ผมจะเป็นฝ่ายชนะ"

"พี่เอาไปความมั่นใจมาจากไหนวt" วาดขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปมองเอ็มที่แทบจะไม่ไหวเช่นเดียวกัน

"เดี๋ยวก็รู้" เปรมยักคิ้วให้วาดก่อนจะโยนเหรียญขึ้นไปก่อนตกลงกลางโต๊ะที่เคลียร์ไว้

"ออกหัว ผมชนะ"

วาดได้แต่มองอย่างเจ็บใจ

 "ไอ้น๊อต เทเหล้ามา อย่าลืมให้ไอ้เอ็มด้วย" เปรมหันไปบอกเพื่อน ก่อนแก้วเหล้าจะถูกวางตรงหน้าวาดและเอ็ม

"น้องๆ ดื่มกันได้แล้วครับ" เปรมบอก

เอ็มและวาดจำใจเทเหล้าเข้าปากก่อนจะวางแก้วลง

"ผมยอมแพ้ครับ" เอ็มยกมือบอกรุ่นพี่ ตอนนี้จึงเหลือเพียงวาดแค่คนเดียวที่ยังไม่ยอมแพ้

"เฮ้ย เปรมพอได้แล้วมั้ง ร้านจะปิดแล้ว ส่วนน้องมันก็ดูจะไม่ไหวแล้วน่ะ" อาทิตย์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าดึกแล้ว ส่วนรุ่นน้องก็ไม่ไหวกันหมดแล้ว

"ผมยังไม่แพ้" วาดพูดพร้อมกับมองหน้ารุ่นพี่ทุกคน ตอนนี้ตาเขาลายหมดแล้วมองเห็นหน้าใครไม่ชัดเลยสักคน

"อะ โอเค งั้นเสมอกันก็ได้ งั้นคืนนี้พอกันแค่นี้ก่อนเพื่อนคุณไม่ไหวกันหมดแล้ว ส่วนคุณกับผม ไว้แก้มือกันใหม่" เปรมพูด ก่อนจะบอกให้น๊อตเรียกเช็คบิล

ส่วนวาดก็พยักหน้าอย่างพอใจ อย่างน้อยเค้าก็ไม่แพ้ แต่ตอนนี้เขายอมรับว่าตนเองก็แทบไม่ไหวแล้วเหมือนกัน  กินอีกแก้วเดียวเค้าได้น๊อคกลางวงแน่ นั่นหมายความว่าเค้าแพ้ไอ้พี่เปรม เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้เช่นกัน

 

คนอย่างวาดเกลียดการพ่ายแพ้ที่สุด

 

เรียกเช็คบิลไม่นาน ต้นหอมเดินมาเองเพราะเด็กที่ร้านบอกว่าวาดกับเพื่อนๆ ย้ายมาที่โต๊ะนี้  เห็นวาดดูท่าจะไม่ไหวจึงเดินไปถามด้วยความเป็นห่วง

"วาด ไหวหรือเปล่า นอนที่ร้านมั๊ย"  ก่อนที่วาดจะพูดอะไร เปรมก็รีบพูดขึ้นก่อน

"ไม่เป็นครับ เดี๋ยวผมพาวาดกลับเอง ไม่รบกวนดีกว่าครับ"

"แล้วเราเป็น..." ต้นหอมมองหน้าเปรมกับวาดสลับกันไปมา

“พวกเราเป็นรุ่นพี่ของน้องๆ พวกนี้ครับ" เปรมตอบ

"อ้อ...งั้นพี่ฝากดูแลวาดด้วยนะ นี่จ้ะค่าเสียหายคืนนี้" ต้นหอมยื่นรายการค่าอาหารและเครื่องดื่มให้เปรม ก่อนจะยื่นอีกใบให้ตี๋

"นี่จ้ะน้องตี๋ ค่าเสียหายพี่ลดให้แล้วนะ" 

"ขอบคุณครับพี่หอม" ตี๋ยกมือไหว้ขอก่อนจะจ่ายเงินในส่วนของตัวเองกับเพื่อน ปกติจะหารกัน แต่วันนี้เมากันหมดแล้วเดี๋ยวค่อยเคลียร์กันทีหลัง  ส่วนเปรมก็จัดการจ่ายทั้งหมดที่เหลือ

 

เห็นอย่างนี้เปรมสายเปย์นะ รู้ยัง

 

"ตี๋ รถจอดอยู่ตรงไหนเดี๋ยวพวกพี่พาเพื่อนๆ ไปส่งที่รถ" น๊อตถาม

"เดี๋ยวผมนำไปครับ" ว่าแล้วตี๋ก็จัดการพยุงโอ๊คที่จะหลับแหล่มิหลับแหล่เดินนำไปที่รถ

ด้านน๊อตก็ช่วยพยุงทิวที่เดินเซๆ ไปที่ส่งรถ ส่วนเอ็มยังพอที่จะเดินไหว เพราะตัวเองแค่แกล้งเมา ปกติเอ็มเป็นคนที่คอเเข็งที่สุดในกลุ่ม ด้วยความที่ไม่อยากจะเมามากไปกว่านี้จึงยกมือขอยอมแพ้ก่อน

"ก้องภพ คุณไหวมั๊ย" อาทิตย์ถามก้องภพด้วยความเป็นห่วง

"ไหวครับ ขอบคุณครับที่เป็นห่วง" ถึงจะดื่มไปมาก แต่ก้องภพยังพอมีสติอยู่บ้าง

"พรุ่งนี้ตื่นแล้วโทรหาผมด้วยนะ"

"ครับ" ก้องภพยิ้มให้อาทิตย์ก่อนจะเดินมาทางวาด

"วาด ไหวมั๊ยวะ"

"เออ ไหว" วาดตอบพร้อมกับลุกขึ้นก่อนจะเซน้อยๆ เปรมที่อยู่ใกล้รีบเข้ามาประคองวาดไว้ไม่ให้ล้ม ก่อนจะหันไปบอกก้องภพ

"เอางี้ ก้องภพ เดี๋ยวผมขับรถพาเพื่อนคุณไปเอง คุณกลับไปเถอะ"

"จะดีหรอครับ แล้วพี่รู้จักหอไอ้วาดหรอครับ" ก้องภพถามด้วยความเกรงใจ เพราะตอนนี้วาดเอียงหัวไปซบเปรมเรียบร้อยแล้ว

"ตามนั้นแหล่ะ ก้องภพ ไปได้แล้วเดี๋ยวผมเดินไปส่งที่รถ" อาทิตย์พูดตัดบท

"งั้นก็ได้ครับ" ก้องภพเตรียมจะเดินไปกับอาทิตย์ เปรมก็เรียกขึ้นก่อน

"ก้องภพ เอากีต้าร์วาดไปด้วย ขับมอเตอร์ไซต์ไปคงไม่ถนัด" เปรมใช้มืออีกข้างจับกีต้าร์ยื่นให้ก้องภพ ก้องภพรับไว้ก่อนจะเดินไปกับอาทิตย์ ส่วนตุ๊ต๊ะกับไบร์ทก็เดินออกไปรอที่รถแล้ว

 

"วาด ไหวมั๊ย" เปรมหันมาถามคนที่ยืนซบตัวเองอยู่

"อืออ..ไหว" วาดพูดทั้งๆ ที่ยังหลับตา

"รถอยู่ไหน" วาดที่สติยังมีอยู่อย่างเลือนลางชี้ไปหลังร้าน แล้วเปรมก็พยุงพาวาดเดินไปที่รถ

"กุญเเจรถหล่ะ" วาดค่อยๆ ล้วงไปในกระเป๋ากางเกงยีนต์แล้วยื่นกุญเเจให้ เปรมรับไว้ก่อนจะโทรหาน๊อตให้มาช่วย ไม่นานน๊อตก็มาถึง

 

"กูฝากวาดหน่อย ไม่อยากให้ยืนเองเดี๋ยวมันจะล้มเอา" น๊อตพยุงวาดไว้ ปล่อยให้เปรมค่อมรถและสตาร์ทรถเรียบร้อย  เมื่อวาดขึ้นแล้วเปรมจึงจับมือวาดมากอดไว้ที่เอวของตนเองไว้

"มึงแน่ใจนะว่าไปได้ ที่จริงให้กูขับรถไปส่งวาดก็ได้นะ แล้วมึงก็ขับรถวาดตามไป" น๊อตถามด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไร ใกล้แค่นี้ ขอบใจมากไอ้น๊อต"  เนื่องจากเค้ากับน๊อตอยู่ละที่กัน แล้วน็อตต้องวนส่งเพื่อนอีก 3 คน บางทีก็คิดนะว่าทำไมไม่อยู่หอเดียวกันไปเลยง่ายดี แต่น็อตกับตุ๊ต๊ะพักอยู่คอนโดที่ค่อนข้างจะไกลจากมหาลัย ส่วนไบร์ทกับอาทิตย์อยู่หอเดียวกันซึ่งอยู่ไกลจากหอของเปรมอยู่ดี

"โอเคงั้นกูไปก่อน มีไรโทรหากูนะ" น๊อตตบไหล่เพื่อนเบาๆ ก่อนเดินกลับไปที่รถของตนเอง

 

เปรมค่อยๆ ขับรถย่างช้าๆ ดีหน่อยที่ดึกมากแล้วรถจึงไม่พลุกพล่านนัก

ส่วนวาดแม้จะเมาแต่สติที่มีอย่างน้อยนิดก็ยังที่จะประคองตัวไม่ให้ตกรถ แต่หัวมันหนักเลยต้องซบไว้ที่หลังของเปรม

ไม่นานนัก เปรมก็พาวาดมาถึงหอพักโดยปลอดภัย เปรมเอาขาตั้งลงก่อนจะหันไปถามวาด

"วาด ถึงแล้ว ลงไหวมั๊ย"

วาดพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆ ก้าวลงจากรถ เปรมรีบลงรถทันทีแล้วรีบเข้าไปประคองวาดไว้ เพราะกลัวว่าอีกคนจะล้ม

"วาด พักห้องไหน" เปรมหันไปถามวาดเมื่อพาเดินมาถึงหน้าลิฟท์

"313" วาดตอบเสี้ยงอู้อี้ รอไม่นานลิฟท์ก็มาพอดี

 

เมื่อลิฟท์ขึ้นมาถึงชั้น 3 ผมพยุงวาดมาที่หน้าห้องก่อนจะไขกุญแจเข้าห้องเข้าไป เปิดไฟ จัดการถอดรองเท้าเรียบร้อย แล้วจึงก็พาวาดไปที่เตียงนอนขนาด 5 ฟุต ประคองวาดลงไปนอนแล้วจัดท่านอนที่คิดว่านอนสบายที่สุดให้ 

 

 วาดตอนนอนกันตอนตื่น...อย่างกับคนละคน

 

ใบหน้าคมตอนหลับนั้นดูเหมือนเด็กดื้อที่สิ้นฤทธิ์ ริมฝีปากบางสีชมพูจางเผยอขึ้นเพียงเล็กน้อยกลับทำให้หน้าคมดูหวานขึ้นอย่างประหลาด

 

ผมสีดำสนิทเริ่มยาวตกลงมาคลุมหน้า ผมเอื้อมมือไปปัดออกให้ เสียงอืออาที่ดังขึ้นพร้อมกับการนอนขยุกขยิกของวาด

 

คงไม่สบายตัวสินะ ผมเลยจัดการถอดถุงเท้า และเสื้อผ้าให้วาด ซึ่งกว่าจะถอดได้ก็เหนื่อยเอาเรื่องเพราะคนนอนไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าใดนัก

 

ร่างโปร่งที่ตอนนี้มีแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวทำให้ผมอดจะชื่นชมไม่ได้ จากที่เคยคิดว่าวาดเป็นคนที่ผอมแต่กลับมีกล้ามเนื้อ มีซิกแพคเบาๆ อย่างคนออกกำลังกายประจำ  ผิวสีแทนนิดๆ มันดูเซ็กซี่อย่างบอกไม่

 

ไอ้เปรมเอ้ยยย....นี่มึงว่าผู้ชายเซ็กซี่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ

 

ผมสะบัดหัวเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูกับกระมังน้ำมาจัดการเช็ดตัวให้วาด อดที่จะเเปลกใจตัวเองไม่ได้เพราะผมไม่เคยทำแบบนี้ให้กับใคร

 

วาดเป็นคนแรก

 

มืออย่าสั่นสิวะ.. ไอ้เปรม

 

หลังจากเช็ดตัวเสร็จเรียบร้อย จึงน้ำผ้ากับกระมังน้ำไปเก็บ ก่อนจะกลับมาห่มผ้าให้คนที่นอนอยู่บนเตียง

อันที่จริงตอนตุ๊ตะชวนเล่นเกม ผมคิดไว้อยู่แล้วว่าวาดคงไม่เล่น ดูแล้วไม่ใช่แนวที่วาดน่าจะชอบเท่าไร

ผมแค่แกล้งพูดไปเล่นๆ ... ได้ผลวาดยอมเล่นด้วย  คนรักศักดิ์ศรีรวมกับความไม่ยอมคนของวาด เจอคำพูดท้าทายเข้าไปยังไงก็ต้องกระโดดลงมาไฝ้วด้วยอยู่แล้ว

 

วาดไม่รู้ว่าผมคอแข็ง ส่วนผมก็ไม่รู้ว่าวาดจะคอแข็งแค่ไหน ถือว่าวัดดวงกันไป

 

เหมือนเทพีแห่งชัยชนะจะเข้าข้างพวกผม เพราะส่วนใหญ่กลายเป็นเด็กปีหนึ่งที่แพ้บ่อยครั้ง แล้วค่อยๆ ยกมือยอมแพ้ไปทีละคน เหลือวาดเป็นคนสุดท้าย

 

อยากรู้ว่าเวลาวาดเมาจะเป็นยังไง และวันนี้ผมก็ได้รู้ เวลาวาดเมาแล้วโคตรน่ารักยิ้มง่าย หัวเราะเก่งขึ้น แต่อย่าได้มีอะไรผิดหูเลยเชียวพร้อมจะโดดใส่ตลอด ผมนี่แหล่ะเกือบโดน

 

ผมถือวิสาสะสำรวจห้องของวาด มีความเป็นระเบียบมากกว่าที่คิด วาดคงชอบอ่านหนังสือจริงๆ เพราะหนังสือที่ผมเห็นมีหลากหลายแนว รวมทั้งหนังสือเพลงด้วย หันไปมองดูนาฬิกาที่ผนัง ตอนนี้เข็มนาฬิกาชี้ที่เวลาตีสาม ผมว่าผมหน้าจะกลับหอตัวเองได้แล้วมั้ง แต่ก่อนกลับขอไปลาเจ้าของห้องก่อนแล้วกัน

 

ผมเดินไปหาเจ้าของห้องที่หลับอยู่  ลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ดวงตาที่ปิดสนิท ทำให้ผมรู้ว่าวาดขนตายาวมาก จมูดโด่งเชิดขึ้นบ่งบอกถึงความดื้อรั้น ริมฝีปากหยักปากสีชมพูจางๆ  ที่เผยออยู่ เหมือนดึงดูดให้ผมก้มไปพิสูจน์ว่าจะนุ่มแค่ไหน

 

ผมค่อยๆ วางมือลงก่อนจะโน้มตัวลงไปจุมพิตเบาๆ วาดส่ายหน้าเล็กน้อยเมื่อรู้สึกเหมือนถูกรบกวน

 

ผมจูบวาด 

 

เป็นครั้งแรกที่ผมจูบผู้ชาย และที่น่าแปลกคือ ผมไม่รู้สึกรังเกียจแต่กลับรู้สึกดีโคตรๆ ผมยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า ก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู แล้วแอบหอมแก้มวาดไปอีก 1 ที

 

"ฝันดีนะวาด"

 

.............................................................................................................................

 

ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้น ภาพที่เห็นคือห้องของผมเอง นี่ผมกลับมาได้ไงวะ จำได้ว่าเมื่อคืนดื่มไปเยอะมาก เรียกว่าเมาเลยหล่ะ

ผมค่อยๆ ดันตัวขึ้นพิงหัวเตียง นั่งทบทวนความจำ แต่ตอนนี้อาการปวดหัวเริ่มเล่นงานผมแล้วล่ะ นี่เค้าเรียกว่าแฮงค์ใช่มะ ผมไม่เคยดื่มมากขนาดนี้เลยนะ เพราะผมต้องขับรถเอง แล้วเมื่อคืน....ผมกลับมาได้ไง ก้มมองดูตัวเองก็ต้องตกใจ เสื้อผ้าผมหายไปไหนวะ

 

ปวดหัวก็ปวด ... ดันมาหิวตอนนี้อีก ถ้าผมใจเย็นหน่อยคงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพนี

 

ไอ้พี่เปรม...ฝากไว้ก่อนเหอะ

 

ผมนั่งงงได้ไม่นาน ก็มีเสียงก๊อกแก๊กที่ประตู ผมหันไปมองอย่างสงสัย...ใครวะ

 

แต่พอประตูเปิดขึ้น คนที่เห็นมันทำให้ผมตกใจไม่

 

'พี่เปรม' ตายยากว่ะ ด่าปุ๊ปมาปั๊บ

 

"ไงวาด ตื่นแล้วหรอ" พี่เปรมหันมาถามผมก่อนปิดประตู มือข้างนึงหิ้วของมาพะรุงพะรัง ก่อนจะเดินเอาไปวางที่โต๊ะ

"พี่เปรม...พี่มาได้ไง" ผมถามด้วยความด้วยความสงสัย

"ก็เปิดประตูเข้ามาไง วาดก็เห็น" อ้าว กวนตีน

"อ้าวพี่ ผมถามดีๆ นะเนี่ย มากวนตีนกันทำไมวะ" ผมถามเสียงห้วน ปวดหัวก็ปวด หิวก็หิว

"โอเคๆ ไม่กวนก็ได้" พี่เปรมหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะยกมือยอมแพ้

"แล้วจะตอบผมได้ยัง"

"ก็เมื่อคืนพี่มาส่งวาดไง จำไม่ได้หรอ"

ผมส่ายหัว พี่เปรมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินมาทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียง

"แล้ว เราไม่หนาวหรอ" ผมขมวดคิ้วอย่างุนงง ก่อนจะนึกได้ว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อ ผมรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว แม่ง... จ้องซะขนาดนี้ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันผมก็อายเป็นนะโว้ย

"มองไร" ผมตวัดเสียงถามอย่างไม่พอใจ

"เปล่า พี่จะถามเราว่า ปวดหัวมั๊ย หิวหรือยัง พี่ซื้อข้าวกับยามาให้" เสียงทุ่มนุ่มที่เจือกระแสของความห่วงใย ทำให้ผมรู้สึกผิดที่พูดไม่ดีออกไป

"ก็.. ปวดหัว หิวด้วย" ผมตอบด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

"งั้นลุกมากินข้าวก่อน แล้วค่อยกินยา จะได้ดีขึ้น นี่ก็จะเที่ยงละ" พี่เปรมพูดจบก็ลุกจากเตียงไปเทอาหารใส่จาน ส่วนผมก็ลุกจากเตียงไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะหยิบเสื้อกล้ามสีขาวมาใส่ ไปล้างหน้าแปรงฟัน จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินไปที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับพี่เปรม

"เอ่อ...ขอบคุณ แล้วก็ขอโทษด้วยที่พูดไม่ดีกับพี่" ผมยกมือไหว้ขอบคุณพี่เปรม พี่เปรมก็แค่ยิ้มแล้วก็ส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะเลื่อนจานข้าวมาตรงหน้าผม

"ไม่เป็นไร..อะ กินข้าวได้แล้ว พี่ซื้อมานี่ไม่รู้ว่าวาดจะชอบหรือเปล่า"

จากนั้นเราสองคนก็กินข้าวกันเงียบๆ ผมยังสงสัย ทำไมอยู่ๆ ก็มาทำดีกับผม ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านั้นเวลาเจอหน้ากันก็พูดคุยทักทายกันธรรมดา สองสามประโยคก็แค่นั้น

"ข้าวไม่ถูกใจหรอวาด หน้ามุ่ยเชียว"

"อ่อ เปล่าครับไม่มีอะไร" ผมกินข้าวต่อ ก่อนจะนึกเรื่องนึงขึ้นมาได้

"พี่เปรม...มาส่งผมแล้วกลับเลยหรือเปล่า" พี่เปรมชะงักไปนิดนึง

"ใช่ กลับเลย ทำไมหรอ" เปรมเลิกคิ้วถามด้วยความสงสัย

"แล้ว....เมื่อคืนพี่ถอดเสื้อผ้าให้ผมหรือเปล่า" เอาวะ แมนๆ คุยกันถามไปเหอะ

"ใช่...พี่ถอดให้วาดเอง" ข้าวแทบร่วงจากปาก

"พี่เห็นวาดนอนดิ้นเหมือนอึดอัดพี่เลยเลยถอดให้"  ไอ้วาด นี่มึงเมาขนาดนี้เลยหรอวะ ผมยกมือตบหน้าผากตัวเอง

"แต่พี่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นนะ ก็แค่เช็ดตัวให้นิดหน่อย ไม่มีไรมากกว่านี้ หึหึ" ไม่มีอะไร แล้วทำไมต้องหัวเราะอย่างนั้นวะ

"ขอบคุณครับ" พูดไรไม่สิออกครับงานนี้

อยู่ๆ เสียงที่บอกว่า 'ฝันดีนะวาด' ที่แว่วมาในความฝันเมื่อคืน.......ผมเงยหน้ามองคนตรงข้าม

ไม่ใช่มั้ง...

ผมสะบัดหัวเบาๆ

 

เวลาผ่านไปไม่นาน เราสองคนก็จัดการกับอาหารตรงหน้าจนหมด ผมเก็บจานเตรียมเอาไปล้าง แต่พี่เปรมก็ห้ามไว้ก่อน แล้วเอายามายัดใส่มือผม แล้วยื่นแก้วน้ำให้ ผมกินยาอย่างงงๆ เสร็จแล้วพี่เปรมก็ดึงผมไปที่เตียงนอนแล้วกดตัวผมให้นั่งลง

"วาด ปวดหัวไม่ใช่หรอ กินยาแล้วไปนอนเถอะ เดี๋ยวพี่จัดการเอง" ผมพยักหน้า ก่อนจะยอมนอนตามที่อีกคนบอก สั่งผมเสร็จพี่เปรมก็ไปเก็บจานล้าง

 

ผมนั่งมองอย่างงงๆ  อะไรของพี่มันวะไม่เข้าใจ แล้วอยู่ๆ ก็มาแทนตัวเองว่าพี่ แล้วเรียกชื่อผม เมื่อคืนยังจำได้ว่า ยังเรียกกันคุณกับผมอยู่

 

ผมคิดวนไปวนมาอย่างไม่เข้าใจ แต่อาการปวดหัวที่เป็นอยู่ทำให้ผมทนไม่ไหวจึงค่อยๆล้มตัวนอนหลับตาลงนอน  ระหว่างที่ผมเคลิ้มๆ ก็รู้สึกว่ามีคนมาห่มผ้าให้ ก่อนที่จะรู้สึกถึงความอุ่นที่แตะลงบนหน้าผากเบาๆ

 

ด้วยความที่ปวดหัวจากอาการเมาค้างทำให้ผมไม่มีแรงที่จะลืมตาขึ้นมาดู....

ช่างเถอะ ผมคงแค่ฝันไป

 

....................................................

 

ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายสามโมง อาการปวดหัวดีขึ้นมากเหลือแค่อาการมึนๆ เท่านั้น โทรศัพท์ดังขึ้น ผมจึงเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงนอน มือก็สะดุดกับกระดาษแผ่นหนึ่งที่โทรศัพท์ทับไว้อยู่

 

ผมคว้ามาทั้งโทรศัพท์และกระดาษ มองดูชื่อคนที่โทรเข้ามา 'ก้องภพ' ผมกดรับสาย ดีเลยกูมีเรื่องถามมึงพอดีเลยไอ้ก้อง

 

'ไงก้อง'

'ตายยังมึง'

'ยัง แล้วมึงมีอะไร'

'กูจะเอากีต้าร์ไปให้'

'แล้วไปอยู่กับมึงได้ไง'

'อ้อ ก็เมื่อคืนพี่เปรมเค้ามาส่งมึง แต่ฝากกีต้าร์ไว้กับกู เห็นว่าจะขับรถมอเตอร์ไซต์ไม่ถนัด'

'เออ ดีเลยกูจะถามพอดี เมื่อคืนพวกมึงทำไมไม่มาส่งกูวะ กูบอกแล้วว่ารถฝากไว้กับพี่หอมก็ได้'  ผมถามไอ้ก้องยาวเหยียด

'พวกกูก็จะไปส่งมึงแหละ แต่พี่เปรมยืนยันว่าจะมาส่งมึงเอง กูขอโทษด้วยว่ะวาด'

'เออๆ ไม่เป็นไร แล้วมึงจะมาตอนไหน'

'อีกครึ่งชั่วโมง มึงเอาไรมั๊ย จะซื้อเข้าไปให้'

'ไม่เป็นไร ขอบใจ แค่นี้นะ"

'โอเค แล้วเจอกัน'

 

ไอ้ก้องมันเป็นเพื่อนที่ดีครับ ..  เวลามีเรื่องอะไรผมก็มักจะปรึกษามันนี่แหล่ะ มันเป็นคนที่ผมรู้จักคนแรก เพราะตอนพี่ๆ แจกเสื้อประชุมเชียร์ ผมใส่ไซต์ L แต่มันหมด เลยได้ไซต์ M มา ไอ้ก้องเลยเอาเสื้อมาแลกกับผมเพราะมันได้ไซต์ L ไป

 

ผมหยิบกระดาษที่มีลายมือขยุกขยิกเขียนไว้ คงจะเป็นพี่เปรมสินะ

 

'ถ้าอาการยังไม่ขึ้น ยาอยู่บนโต๊ะ แต่ถ้าไม่อยากกินยา

มีแฮงค์กับแบรนด์อยู่ในตู้เย็น อย่าลืมกินนะ'

 

 

ผมยิ้มให้กับข้อความนั้น

 

'ขอบคุณนะ พี่เปรม'

 

..................................................................................................................

 

พี่เปรมนาง ไม่หื่นนะคะ แถมมีความเป็นพ่อบ้านใจกล้ามาก 555

เขียนไปยิ้มไปค่ะ  พี่เปรม ละมุนเกิ๊นนนนนน

เขิลแทนวาดค่ะงานนี้

 

**************************************************

สวัสดีนักอ่านทุกท่านค่ะ

            แอบเอามาลงให้ก่อน เขียนเสร็จออกจากเตาร้อนๆ เลยค่ะ รีบเอามาลงก่อนเพราะว่าเปิดมาในสัปดาห์นี้มีงานจะต้องเคลียร์ส่ง กลัวจะลืมก่อนน่ะค่ะ

            อาจมีผิดพลาดบ้าง ขออภัยด้วยนะคะ มือใหม่หัดเขียนบรรยายไม่ค่อยเก่งด้วย  และขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านด้วยค่ะ  พบกันใหม่ตอนต่อไปนะคะ

 

                                            ขอบคุณจากใจ