ไฟแค้นซ่อนรัก

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง เฟย์มีอีกเรื่องอยากบอก 

 

 

 

 

ฟาง: อะไรเหรอ 

 

 

 

 

เฟย์: เรื่องบริษัท เฟย์ขอโทษ ตอนนี้หุ้นของเฟย์ที่พ่อยกให้เราคนละครึ่ง เฟย์ เฟย์เอาส่วนของเฟย์ไปให้เค้าครึ่งนึงแล้ว เหลือแค่ของพี่ฟาง เราจะทำยังไงกันดีอ่ะพี่ฟาง

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ตอนนี้เราสองคนไม่เหลืออะไรแล้วนะเฟย์ จะมีก็แค่พวกเงินในบัญชี หลังจากเสร็จงานศพ เราต้องหาบ้านหลังเล็กๆอยู่กันนะ หมายศาลสั่งยึดทรัพย์ พร้อมกับยึดบ้าน ส่วนบริษัทพี่ตั้งใจจะยกหุ้นส่วนของพี่ให้เค้า 

 

 

 

 

 

เฟย์: ทำไมล่ะพี่ฟาง พี่จะยกให้เค้าทำไม

 

 

 

 

 

ฟาง: เพราะมันไม่ใช่ของเราไง มันไม่ใช่ของเราตั้งแต่ ให้เค้าไปนะถูกแล้ว 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: พี่ฟาง เฟย์ขอโทษ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เลิกโทษตัวเองเถอะเฟย์ พี่ว่า เรานอนกันดีกว่านะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ฟางห่มผ้าให้เฟย์แล้วล้มตัวลงนอนข้างๆเฟย์ ในขณะที่เฟย์หลับแต่ฟางกลับหลับตานอนไม่ลงเลย  ป๊อบปี้ยังพอมีสติอยู่บ้างก็ขับรถกลับมาที่คอนโดอย่างปลอดภัย และในเช้าวันรุ่งขึ้นก่อนจะไปที่วัด ฟางเรียกคนงานในบ้านมาแล้วบอกจะจ่ายเงินเดือน เดือนนี้ให้เป็นเดือนสุดท้าย เพราะว่าบ้านกำลังจะโดนยึด ทุกคนต่างพากันเสียใจ และบอกจะอยู่ช่วยงานศพจนกว่าจะถึงวันเผา 

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ เดี๋ยวเฟย์ไปที่วัดก่อนนะ เดี๋ยวพี่ขอไปบริษัทก่อน 

 

 

 

 

 

เฟย์: ให้เฟย์ไปด้วยมั้ย 

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้องหรอก พี่ไปคนเดียวได้ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: งั้นเจอกันที่วัดนะพี่ฟาง 

 

 

 

 

 

 

 

 

                        ฟางเข้ามาบริษัทแล้วให้ฝ่ายกฎหมายทำเอกสารเรื่องยกหุ้นให้ป๊อบปี้ทั้งหมด เมื่อได้เอกสารแล้วฟางก็ขับรถไปหาป๊อบปี้ที่คอนโดทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใครมาแต่เช้าว่ะเนี้ย !! 

 

 

 

 

 

 

 

 

                             ป๊อบปี้ได้ยินเสียงคนกดเรียกที่หน้าห้อง ก็ลุกขึ้นมาด้วยความมึนและรู้สึกปวดหัวเพราะจากการดื่มเมื่อคืน เมื่อป๊อบปี้เดินมาเปิดประตูก็เห็นฟางยืนอยู่ในชุดเดรสแขนกุดสีดำ ป๊อบปี้ทำเป็นไม่สนใจ เดินเข้ามาในห้องแล้วให้ฟางเดินตามเข้ามา 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: นายยังไม่ได้อาบน้ำเหรอ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไม เหม็นมากรึไง 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นเหม็นกลิ่นเหล้าที่ตัวนายตังหาก

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: งั้นก็อาบน้ำให้ชั้นซิ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ชั้นมาไม่นาน ชั้นเอาเอกสารมาให้ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เอกสารไร 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: หุ้นทั้งหมดของชั้น ชั้นยกให้นาย 

 

 

 

 

 

 

                    ป๊อบปี้ได้ยินก็นิ่งไป ส่วนฟางเห็นป๊อบปี้นิ่งไปก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และทำท่าจะลุกขึ้นเดินไป ป๊อบปี้ก็พูดขึ้น 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เธอยังไปไม่ได้ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: อะไรอีก 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: นั่งรอตรงนี้ เดี๋ยวชั้นมา 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: แต่

 

 

 

 

 

 

 

                        ป๊อบปี้ไม่รอช้า รีบไปอาบน้ำแต่งตัวและฉีดน้ำหอม มาหาฟาง เมื่อป๊อบปี้กลับมานั่งที่เดิม ฟางก็รู้สึกพะอืดพะอมเหมือนจะอาเจียน ป๊อบปี้เห็นก็เริ่มสงสัย 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เป็นอะไร 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เปล่า (ฟางเห็นว่าป๊อบปี้เหมือนจะสงสัย ฟางเลยรีบทำตัวให้เป็นปกติที่สุด) 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมเธอถึงยกหุ้นให้ชั้น 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เพราะมันควรจะเป็นของนายไง อีกอย่างนายก็อยากได้อยู้แล้วชั้นรู้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นขอตัว

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เดี๋ยว ชั้น

 

 

 

 

 

 

                    ฟางเห็นป๊อบปี้หยุดเงียบไม่พูดต่อ ฟางเลยรีบเดินออกไปจากห้องทันที เมื่อออกมานอกห้อง ฟางเอามือปิดจมูกเพราะรู้สึกเหมือนจะอาเจียนอีก 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมถึงมาแพ้ท้องตอนนี้นะ  (ฟางพยายามตั้งสติก่อนจะรีบเดินออกไป) 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                     ป๊อบปี้มองเอกสารบนโต๊ะ และนึกถึงทุกสิ่งที่ผ่านมา และเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้น ป๊อบปี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นเป็นเบอร์พลและโทโมะรวมถึงเขื่อนโทรเข้ามาหลายสาย 

 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พลโทรมาทำไม 

 

 

 

 

 

 

 

                 ป๊อบปี้โทรกลับหาพลทันที 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล พล โทษทีนะพอดีชั้นปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

พล: อ่อที่ผมโทรหานายเมื่อวาน ก็เรื่องนายหญิงแหละครับ 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: มีอะไรรึเปล่า 

 

 

 

 

 

 

 

พล: คือ พวกผมพานายหญิงไปโรง (ตี๊ดๆๆๆ) นาย นายครับ นาย อ้าว

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ฮโหล เอ้า แบตหมด ! 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                                      ในช่วงเย็นหลังจากพระสวดเสร็จ แขกก็ทยอยกลับกัน เหลือเขื่อนกับโทโมะที่ยังอยู่เป็นเพื่อน ฟางกับเฟย์ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: พวกคุณจะจัดงานกันกี่วันเหรอครับ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: ก็น่าจะอีกสองวันอ่ะ รวมวันนี้ด้วยก็เป็นสามวัน 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: เดี๋ยวผมกับพี่โทโมะจะอยู่ช่วยจนถึงวันเผาเลยล่ะกันนะครับ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ทำไมคุณถึงมาทำดีกับพวกเรา ทั้งๆที่พี่ชายคุณแค้นพวกเราเกลียดพ่อเกลียดพวกเรา คงจะไม่ใช่แผนการของพี่คุณกับคุณอีกนะ 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: เฟย์ ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ ขอโทษคุณเขื่อนเดี๋ยวนี้เลยนะ 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ไม่เป็นไรหรอกครับ มันก็ไม่แปลกที่คุณเฟย์จะคิดแบบนี้ พี่ป๊อบคงทำกับคุณไว้เยอะซินะ 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: ใช่ เยอะจนชั้นไม่มีทางที่จะให้อภัยเค้าเลย 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: ไอป๊อบ !! 

 

 

 

 

 

 

 

 

                         ป๊อบปี้เดินถือพวงหรีดเข้ามาในงาน ทั้งสี่คนมองมาที่ป๊อบปี้อย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าเค้าจะมา ฟางนึกถึงสิ่งที่ป๊อบปี้ทำกับเค้าก็โมโห รีบเดินพุ่งเข้าไปหาป๊อบปี้ทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เฟย์: มาทำไม !! ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ออกไปซะ 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ผมเอาพวงหรีดมาให้ 

 

 

 

 

 

 

                    เฟย์ไม่รอช้าดึงพวงหรีดมาแล้วโยนลงพื้น ก่อนจะตบหน้าป๊อบปี้ไป ทำให้ฟางเขื่อนโทโมะตกใจมาก

 

 

 

 

 

 

เฟย์: สำหรับความรู้สึกดีๆที่ชั้นมีให้คุณ เอาพวงหรีดของคุณกลับไปซะเถอะ เพราะพ่อชั้นคงไม่อยากได้จากคนที่คิดฆ่าเค้าหรอก 

 

 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: ชั้นไม่ได้ฆ่าพ่อเธอ พ่อเธอหัวใจวายตายเองไม่เกี่ยวอะไรกับชั้น อีกอย่างนะ ที่พ่อเธอต้องตาย มันก็สมควรแล้วกับสิ่งที่เค้าเคยทำ  เวลานี้พวกเธอแค่สูญเสียพ่อ แต่เมื่อก่อนชั้นต้องสูญเสียทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน เธอคิดดูซิ กับสิ่งที่พ่อเธอทำ แล้วพ่อเธอยังคิดจะฆ่าชั้นกับน้องให้ตายตามพ่อกับแม่ชั้นไปอีก เป็นไงพ่อที่แสนดีของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

ฟาง: พอซะทีเถอะ เลิกเอาเรื่องพวกนั้นมาพูดซะที สิ่งที่นายต้องการนายก็ได้ไปหมดแล้ว เลิกยุ่งกับพวกเราซะทีเถอะ 

 

 

 

 

 

 

 

เขื่อน: ผมว่าพี่หยุดเถอะ กลับไปก่อนเถอะพี่ป๊อบ 

 

 

 

 

 

 

 

โทโมะ: เออๆ กลับเถอะ ไปๆ เขื่อนเดี๋ยวเอารถพี่กลับนะ เดี๋ยวพี่พามันกลับก่อน