หัวใจลูกทุ่ง

หญิงสาวแนะนำนายสิงห์กับรุ่นพี่ไปว่า

“อ๋อ! เขาชื่อนายสิงหา เขาเป็น…..”

ขณะนั้นมีรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอดหน้าสถานีอนามัยอย่างกระทันหัน

ทันทีที่รถจอดสนิท ชายหนุ่มสวมชุดกราวด์คนหนึ่งได้ก้าวออกมาจากตัวรถ

ทันทีที่หมออาทิตย์เห็นหน้าชายผู้นั้นก็เดินเข้าไปทักทันที

“อ้าวว่ายังไงหมอดนัย มีเรื่องด่วนอะไรงั้นเหรอ หมอถึงได้เดินทางมาถึงที่นี่ด้วยตนเองล่ะเนี่ย”

ผู้มาใหม่พูดขึ้นว่า

“ผมมารับคุณวาริสาตามคำขอร้องของคุณนายวิไลแม่ของคุณวาริสาครับ”

ผู้มาใหม่ดูเหมือนเพิ่งนึกได้จึงรีบพูดต่อว่า

“อ้อ! สวัสดีครับผมชื่อนายแพทย์ดนัย เป็นแพทย์เจ้าของไข้คุณวิไลครับ”

ขณะพูดเขาปรายตาไปมองหญิงสาวหนึ่งเดียวในที่นั้น พลางนึกในใจว่า 'น้องน้ำของพี่ไม่ได้เจอกันซะนาน ยังสวยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน'

เมื่อเขาแนะนำตัวเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงหันมาทักทายวาริสาเป็นการส่วนตัวว่า

“สวัสดีครับน้องน้ำ ไม่ทราบว่าจำพี่แดน คนนี้ได้หรือเปล่าครับ”

หญิงสาวนิ่งคิดสักครู่หนึ่ง ก่อนจะร้องออกมาว่า

“อ๋อ! น้ำจำได้แล้ว ที่แท้ก็รุ่นพี่แดนที่เรียนรุ่นเดียวกับพี่อาทิตย์ใช่มั้ยคะ”

หมอดนัยหรือหมอแดนจึงยิ้มบางๆ ที่ใบหน้า ก่อนพูดว่า

“ดีใจจังเลยครับที่น้ำยังจำพี่ได้ ว่าแต่ตอนนี้อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย พี่ว่าเรารีบไปกันเถอะ แม่ของน้องน้ำอาการทรุดหนักลงมาก ท่านอยากเจอน้องน้ำเป็นครั้งสุดท้าย รีบไปกันเถอะ ถ้าช้ากว่านี้อาจไม่ทันการ”

หมอดนัยว่าพลางก็หันไปพูดกับเพื่อนร่วมรุ่นว่า

“นี่หมออาทิตย์ฝากจัดการทางนี้ให้เรียบร้อยด้วยล่ะ ผมคงต้องพาน้องน้ำไปแล้วล่ะ ไปกันเถอะครับน้องน้ำ”

พูดจบ เขาก็ก้าวนำออกไปที่รถและเปิดประตูรอหญิงสาวไว้พร้อม

ในขณะที่วาริสาหันหน้าไปหานายสิงหาก่อนพูดขึ้นว่า

“ฉันต้องไปแล้วนะนายสิงห์ แม่กำลังต้องการฉัน นายดูแลตัวเองด้วย ถ้าทุกอย่างทางโน้นเรียบร้อยดีแล้ว ฉันจะกลับมาหานายทันที แต่ยังไม่รู้จะได้กลับเมื่อไหร่เหมือนกัน ดูแลตัวเองด้วยนะ ลาก่อนนายสิงห์”

สิงหารู้สึกเศร้าจับหัวใจเขามีลางสังหรณ์ว่าการจากกันครั้งนี้คงเป็นการจากลาที่แสนยาวนาน

ชายหนุ่มได้แต่ร้องตะโกนตามหลังหญิงสาวที่เขารักสุดหัวใจไปว่า

“คุณน้ำครับ แล้วผมจะรอคุณกลับมานะครับ ผมจะรอคุณคนเดียวจนกว่าคุณจะกลับมา”

นั่นคือเสียงสุดท้ายจากปากของชายหนุ่มที่เพิ่งสารภาพรักกับเธอไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ นั่นก็ทำให้หญิงสาวรู้สึกเศร้าจับหัวใจเช่นเดียวกัน

เพราะเธอก็รู้สึกได้เหมือนกันว่าการจากลาในครั้งนี้อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายสำหรับเขาและเธอก็ได้

หญิงสาวเข้าไปนั่งในรถยนต์คันหรูของหมอดนัยเรียบร้อยแล้ว แต่สายตายังจับจ้องไปที่ร่างของนายสิงหาผู้ชายที่เธอไม่อยากจากเขาไปไหนเลยแม้แต่เสี้ยววินาที

สิ่งสุดท้ายที่ทั้งสองคนทำได้คือการโบกมือลาให้แก่กันและกันขณะที่รถยนต์ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป

จนกระทั่งพ้นเขตสถานีอนามัยแล้ว ภายในรถจึงมีแต่ความเงียบเข้าปกคลุม เนื่องจากความเศร้าที่แล่นเข้าสู่หัวใจของหญิงสาว

จนกระทั่งรถยนต์เคลื่อนตัวออกมาจากสถานีอนามัยได้ไกลพอสมควรแล้ว

นายแพทย์ดนัย จึงค่อยๆผ่อนคันเร่งลง เปลี่ยนเป็นการขับแบบสบายๆ ทำให้วาริสาอดสงสัยไม่ได้ จึงได้ถามขึ้นมาว่า

“เอ๊ะ! พี่แดนคะ ทำไมยังใจเย็นอยู่อีกล่ะ ไหนพี่บอกว่าแม่ของน้ำอาการแย่มาก เราต้องรีบไปไม่ใช่เหรอคะ”

( โปรดติดตามตอนต่อไป )