หัวใจนี้เพื่อเธอ ตอนต่อ

ตอนที่สาม

หลังจากที่พายได้รับอีเมลแจ้งวันนัดหมายกับท่านประธาน ในเนื้อความอีเมลนั้นแจ้งรายละเอียดวันเวลา โดยสถานที่ถูกกำหนดเป็นที่บ้านของท่านประธานเอง ซึ่งได้แนบไฟล์แผนที่ทางไปบ้านท่านประธานมาโดยละเอียด  เหลืออีกแค่ไม่กี่วันก็จะถึงวันนัด พายจึงเร่งเตรียมเอกสาร ที่จะใช้ในการนำเสนอโครงการนี้กับท่านประธาน  ปีนี้จะเป็นปีสุดท้ายแล้วที่เขาจะได้ร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ  พายเป็นเด็กกำพราซึ่งพ่อและแม่ของบีเป็นผู้อุปการะเขามาตั้งแต่เมื่อครั้งที่พ่อและแม่ของพายประสบอุบัติเหตุ เครื่องบินตกตอนไปสัมมนาที่ภูเก็ต เมื่อสิบสี่ปีก่อน ตั้งแต่นั่นมาพายและบีก็ดูแลกันมาเปรียบเสมือนพี่น้อง และเพื่อนสนิทนี่จึงกลายเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทั้งสองสนิทกันมากจนบางที่ความสนิทสนมนี้เป็นสาเหตุให้คนใกล้ตัวของทั้งสองเข้าใจผิด แต่ทั้งสองสนิทกันเกินกว่าที่จะคิดอะไรไปมากกว่าคำว่า”เพื่อน”  คืนนี้พายนั่งทำงานจนดึกโดยมีบีนั่งอ่านหนังสืออยู่เป็นเพื่อนทั้งคืน   ใกล้สอบมิดเทอมบีจึงต้องขยันมากขึ้น นี้จึงเป็นสาเหตุให้บีมีเวลาอยู่ติดห้องเยอะขึ้น  แต่กลับเป็นพายที่ถึงแม้จะอยู่ห้องเดียวกันกลับไม่ค่อยมีเวลาสนใจอีกฝ่ายมากนัก เพราะทั้งงานที่ได้รับมอบหมายจากบริษัทและงานกิจกรรมในมหาวิทยาลัย ตลอดจนโปเจ๊กงานที่พายจะต้องส่งก่อนสอบ ซึ่งเขาจะเอางานที่ชนะประกวนนักออกแบบมือใหม่มาส่งซึ่งจะมีปรับเปลี่ยนบางจุดเพื่อนให้งานตรงตามโจทย์ที่อาจารย์ให้ไว้ 

            “นอนก่อนนะพาย” บีวางหนังสือบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา ก่อนจะปีนขึ้นเตียงนอนไป

พายหันมามองเพื่อน ที่ค่อยๆย้ายร่างที่เกือบจะหมดแรงขึ้นเตียงนอน ผลจากอาการอดหลับอดนอนอ่านหนังสือเตรียมสอบ   “บี แกทำดีดีไม่ได้เหรอวะ  ให้มันเป็นผู้หญิงหน่อย”  คนโดนบ่นเพียงแค่ชูมือไปมาเป็นเชิงบอกว่า “อย่าพึ่งมาพูดไรตอนนี้ เพราะฉันฟังไม่รู้เรื่องแล้ว ง่วงๆมาก”โดยที่หน้าซุกอยู่ได้ผ้าห่มผืนหนาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   

            กว่าที่พายจะเคลียร์งานเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง  ดีที่วันนี้มีเรียนบ่าย พายรวบม้วนงานใส่ในกระบอกซูมใส่แบบ  ดินสอ พิกม่า ไม้สเกล ไม่ฉากอุปกรณ์ต่างๆถูกจัดเข้าที่ตามเดิน  เขาปิดไฟที่โครมไฟโต๊ะเขียนแบบก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงอีกฝากของเตียงนอน  บียังม้วนตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา ด้วยความง่วงขอตัวเองนำพาเอาร่างของตนหลับไหลตามคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่ข้างๆไป 

            โทรศัพท์มือถือส่งเสียงขึ้นในตอนสายแก่ๆของอีกวัน จนทำให้คนที่ยังหลับสนิทค่อยๆพลิกตัว  มือที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มค่อยๆโผลออกมา เพื่อควานหาต้นต่อเสียงนั้น  ก่อนที่จะกดรับ

            “โหลๆ  สวัสดีครับ”  พายกอกเสียงงัวเงียบลงไปในสาย

            “ไอ้ห่าพาย  คุณมึงจะมาไหมนี่”  ปูนบ่นเพื่อน

            “เออๆ กี่โมงแล้ววะปูน”  พายยังงัวเงีย

            “นี่มันจะเที่ยงแล้วนะ จะมาส่งงานไหมนี่”  ปูนบ่นอีก

            “เออไปสิ แปป เมื่อคืนเคลียร์งานดึกไปหน่อยวะ”  พายลุกจากที่นอนคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป  ทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่เตียงโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกดวางหูไปหรือยัง

            “เห้ย! พาย พาย ได้ยินไหมนี่  ไอ้ห่านิ”  ปูนบ่นอีก 

           หลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวจนเรียบร้อยใช้เวลากว่า20 นาที เขาก็พายวิ่งลงบันไดรถไฟฟ้าอย่างกระหืดกระหอบ  ปกติแล้วพายไม่ใช่คนขี้เซาที่จะนอนไม่รู้เวลาแบบนี้แต่ช่วงหลังๆงานที่เข้ามาเยอะเหลือเกิน จนเป็นสาเหตุให้ระบบการใช้ชีวิตของพายผิดสมดุลไปนิด  พายวิ่งรัดตัดถนนเข้าไปที่ประตูด้านข้างของมหาวิทยาลัย  แต่ก็ยังเหลือระยะทางที่ไกลพอสมควรกว่าที่จะไปถึงคณะ 

            เข็มนาฬิกาแสดงให้รู้ว่าอีก 5 นาทีจะบ่ายโมงตรงซึ่งพายมีเรียนตอน บ่ายโมง สิบห้า  พายมาถึงหน้าคณะอย่างฉิวเฉียด  เขาควานหากุญแจล๊อคเกอร์ ในเป้โดยไม่ได้มองทางจังหวะที่กำลังวิ่งขึ้นบันได  ร่างบางๆของใครบางคนก็โผลมาเป็นเหตุให้ พายวิ่งชนร่างนั้นไปเต็มๆ จนอีกฝ่ายเซจนเกือบล้มดีที่เขายังมือไวคว้าเอวของร่างนั้นไว้ได้พอดี

            “โอ้ย นี่คุณจะรีบไปไหน”  เสียคุ้นๆบ่นออกมาด้วยความโมโหและตกใจ

            “โอ้ย คุณอย่าดิ้นสิและก็เลิกโวยวายได้แล้ว ผมขอโทษ”  เขากล่าวอย่างรู้ด้วยว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด อีกฝ่ายพยายามจะผลัดเขาออก

            “นิคุณ เดี๋ยวก็ตกลงไปหลอก ที่นี้ไม่เกี่ยวกับผมแล้วนะ เพราะคุณทำตัวเอง”  พายยังไม่วายกวนประสาทอีกฝ่ายกลับ ดวงตาคมใสจองไปที่เธอตรงหน้า เพื่อให้สะกดให้เธอที่พยายามจะดิ้นให้หยุดนิ่ง  ดูๆแล้วก็น่ารักดีนะ แต่ถ้าลดความเอาแต่ใจ ลงอีกนิดก็คงจะดี  

            “แล้วมือ จะปล่อยได้ยังหล่ะ  โอ้ยๆออกไปนะ”  สาวน้อยหน้าบึ้งตรงหน้าบ่นก่อนที่จะใช้มือผลักอกชายตรงหน้าได้ออกไป  จนเขาสะดุ้งออกจากภวังค์ 

            “ได้ๆ คุณก็หยุดดิ้นสักที เดี๋ยวก็ตกบันได้กันทั้งสองคนนี่แหละ  ไม่น่าช่วยไว้เลย”  พายบ่นทั้งที่รู้ว่าตนเองเป็นฝ่ายผิด  เพราะเธอตรงหน้าทำให้เอาอยากที่จะเอาชนะเธอตลอดเวลา  ไม่รู้เป็นอะไร ใบหน้าบึ้งๆก็ดูน่ารักไปอีกแบบ

            “คุณเป็นฝ่ายมาชนฉันนะ  แล้วจะมาทวงบุญคุณอะไรกัน  คุณนั่นแหละต้องขอโทษฉัน”  ฟ้าตำหนิใหญ่ ระหว่างที่ทั้งสองกำลังประชันกลยุทธ์กันอยู่ในท่าที่มือของพายยังประคองร่างหญิงสาวไว้อยู่ 

            “ไอ้พายมัวทะ ทะ ทำอะไรอยู่......ว้า”  น้ำเสียเบรกแทบไม่ทัน  วี อุ๊และปูน  ทำหน้าเหว๋อเมื่อเห็นทั้งสอง ตอนนี้พายเอามือออกจากฟ้าอย่างรวดเร็ว  ส่วนฝ่ายหญิงสาวพยายามนำตัวเองกลับมายืนในท่าที่ปกติที่สุด แต่ถึงอย่างไรใบหน้าของเธอก็ยังหลงเหลือร่องรอยอาการขวยเขิน ก่อนที่จะเดินกึ่งวิ่งลงบันไดไป 

            “อะไร อะไรกันสองนี้คนนี้ ว่าไง พาย มันเกิดอะไรขึ้น  อ่ะอ๊ะ หรือว่า”  พายคว้าคอเพื่อนมาปิดปากเพราะรู้ว่า เพื่อนจะพูดอะไร 

            “ไปเลยรีบไปเรียนกัน ไม่มีอะไรเลย พูดไปน้องเค้าจะเสียหาย อีกอย่างฉันเดินไปชนเค้าก่อน เค้าจะล้มฉันเลยคว้าเอวเขาไว้แบบไม่ได้ตั้งใจ”  แม้จะอธบายไปแล้วเพื่อนทั้งสามก็ยังไม่วายหยุดแซวเขา

            “อ๋อเหรอ เออๆพวกกูจะเชื่อแล้วกัน”  เพื่อนทั้งสามหันมามองหน้ากันอย่างมีนัย ประมาณว่า  “มืงชอบน้องเค้าอะดิ ไอ้พาย”     

           เขาตัดบทโดยการวิ่งขึ้นบันไดไป   อีกฝ่ายหลังจากที่พบเจอเหตุการณ์ที่ไม่พึ่งประสงค์มามาทๆ ฟ้าเดินบ่นกับตัวเองตลอดทาง

            “ตาขี้เก๊กบ้า  เดินชนฉันแล้วยังจะมาหาว่าฉันผิดอีก  ตัวเองเป็นฝ่ายผิดแท้ๆ  ใช่สิถือว่าตัวเองเป็นรุ่นพี่ เป็นประธานคณะเหรอ ถ้าเจอเมื่อไหร่นะ นายตายแน่นายพาย”  ฟ้าพูดขณะที่เผลอแย้มยิ้มนิดๆเมื่อแวบของดวงตาประกายคู่นั้นเกิดขึ้นมาในหัวของเธอ  “แต่ถ้าเขาไม่กวนประสาทแบบนี้คงจะ........”  

            “นี่ยายฟ้า มาเดินละเมอยิ้มอะไรตรงนี้ย่ะ”  นุชเพื่อนสนิททักขณะที่ใช้มือตีบ่าเพื่อนเป็นการสะกิดเบาๆ

            ฟ้าสะดุ้ง จนภาพที่แวบเข้ามากกระเจิงหายไป  “ป่าวนิไม่ได้ละเมอสักหน่อย ยายนุช” ก่อนจะตีหน้ายักษ์ใสเพื่อนสนิท จนอีกฝ่ายต้องฉงน  “นี่...ยายฟ้า ฉันเพื่อนแกนะ แกเป็นอะไรทำไมจะไม่รู้ เดี๋ยวนี้มีความลับหรือไง”  นุชคะยั่นคะยอ จนอีกฝ่ายต้องหันหน้าหนีเพราะไม่รู้จะตอบคำถามอย่างไร  

            ขณะที่ พาย วี อุ๊ และปูนนั่งเรียนอยู่ในห้องเรียน ไม่วายที่เพื่อนทั้งสามจะสุมหัวเปิดประเด็นเรื่องที่พึ่งจะประสบพบเจอกันมา 

            “พวกมืงว่า มันต้องมีเงื่อนงำวะ ระหว่าง น้องฟ้าคนงาม กับ ไอ้พาย กูว่าชัวร์”  อุ๊เปิดประเด็นแบบฟันธง หมอลักษณ์  เลขานิเทศ    

            “อือ  กูเห็นเห็นด้วย  แม่งต้องมีอะไรในใจกันแน่เลย ประมาณว่ามี   Something in my heart.  อะไรประมาณนั้น “ เมื่อวีกล่าวจบ ทั้งสองหันมาทำหน้าเหยียดใส่กัน  เพราะสำเนียงภาอังกฤษที่เพื่อนเพิ่งพูดออกมา

            “โถ่ ไอ้ฝรั่งใหญ่  เดี๋ยวกูถีบ ไม่น่าพูดนะ” ปูนบ่นเพื่อน 

            “เอ้ย อย่าพึ่งเถียงกัน   เข้าประเด็นก่อน  แต่กูว่า คนของเรามีใจให้เขาวะ ชัวร์ “  อุ๊ย้ำความคิด

            “แหม!  คิดจะสอยดาวเลยเพื่อนกู  ไม่ใช้ดาวธรรมดานะ  ดาวคณะ”  วีเพิ่มความคิด ทั้งสามหัวเราะ จนทำให้คนที่กำลังเป็นเป้าในการนินทาครั้งนี้หันมามอง แกมสงสัย  พายยื้นหน้าเข้ามาใกล้ๆเพื่อนทั้งสาม ก่อนจะพูดว่า

            “เออ! คุณพวกมึง กำลังนินทากูอยู่ใช่ไหม  กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร ก็ไม่มีสิ  น้องเค้าจะเสียหายไหม โตๆกันแล้ว เรื่องนี้ใครรู้ไปมันดีซะที่ไหน “  พายบ่นเพื่อนไปหนึ่งกัณฑ์  จนเพื่อนทำหน้าสลด

            “กุรู้แต่พวกกูไม่ได้พูดเรื่องนั่นสักหน่อย  มึงร้อนตัวนะนี่พาย” วีย้อนจนอีกฝ่ายทำหน้าพิรุธ 

            “ป่าว “ พายพูดแก้เขินก่อนจะหันไปสนใจกับแบบงานตรงหน้า 

            “กูว่าชัวร์และ ห่าพายมีใจชัวร์ กูพันธง  ใครเห็นด้วยโปรด กด like ” อุ๊ยังไม่วายเล่นมุข ทั้งสามหัวเราะคลิกคัก จนอาจารย์ต้องทำสียง จุ๊ๆ เป็นการเตือนไม่ให้ส่งเสียงรบกวนเพื่อนในห้องที่เหลือ 

            “งั่นเราค่อยช่วยมันกันดีกว่า เพื่อนเราจะได้มีแฟนสักที่  ไอ้ห่าเรียนมา 5ปี ไม่มีแฟนสักคน  มันก็ไม่ได้ขีเหร่อะไร” วีบ่นเสริม

            “ขีเหร่เหรอ มึงกล้าใช้คำนี้กับเพื่อน  ไอ้พาย นิ เทพบุตรแล้ว ถ้ากูหล่อแบบมันนะ กูมีแฟนไปนานแล้ว ไม่มาทนเหงากับพวกมึงแบบนี้หรอก”  อุ๊กล่าว คนที่เหลือเห็นด้วยกับความคิดนี้  เพราะตั้งแต่เรียนด้วยกันมา สาวๆทั้งในคณะต่างคณะ พากันแวะเวียนมาขายขนมจีบให้พายกันไม่ขาด ยิ่งวัน วาเลนไทน์  ทั้งดอกไม้และช็อกโกแลตหอบกลับกันไม่หวัดไม่ไหวเลยที่เดียว  กลับเป็นเจ้าตัวที่ไม่เคยสนใจในเรื่องพวกนี้เลย  ถึงกลับมีคนสงสัยว่าเขาเป็นเกย์ด้วยซ้ำ

แต่มาวันนี้ พายกลับมีปฎิกิริยาต่อใครบางคน ใครบางคนที่ ทำให้หัวใจที่หนักแน่นของพายสั่นไหว  จะเป็นน้ำที่มาละลายใจชายคนนี้ที่เย็นชามานาน  “รัก” จะเป็นแบบไหนต่อไปนะ คำถามที่เพื่อนทั้งสามทิ้งท้าย   (ต่อตอนหน้า)