ผู้พิทักษ์

บนท้องถนน ในเมืองใหญ่ที่มีการจราจรคับคั่งแห่งหนึ่ง

ในเวลาพลบค่ำ ปรากฏร่างผอมสูงของชายหนุ่มคนหนึ่ง เขาชื่อสนหรือสนธยา หน้าตาท่าทางของเขาดูอิดโรยไร้เรี่ยวแรง

เขาเดินอย่างช้าๆ ไปตามถนนไม่ได้สนใจผู้คนที่เดินขวักไขว่ผ่านไปมาและไม่มีใครสนใจเขาเลยแม้แต่คนเดียวเช่นกัน

ในใจของเขาคิดแต่เพียงว่า วันนี้เขาไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกห่วยๆ ใบนี้แล้วเท่านั้น เขาเดินคอตกไปเรื่อยๆ

วันนี้ช่างเป็นวันที่แย่ที่สุดในชีวิตของเขาตั้งแต่เขาลืมตาดูโลกใบนี้ ตอนเช้าขณะที่เขาเดินออกมาซื้อของหน้าปากซอย เขาก็โดนจับข้อหามียาเสพติดในกระเป๋ากางเกงของเขา

ทั้งๆ ที่อยู่ๆ ก็มีขี้ยาที่ไหนไม่รู้วิ่งมายัดของกลางใส่กางเกงของเขาแล้ววิ่งหนีไป ทำให้เขาเกือบจะต้องติดคุกฟรี

กว่าจะมีเพื่อนมาช่วยประกันตัวและยืนยันความบริสุทธิ์ให้เขา เขาก็ถูกถ่ายทอดสดออกอากาศข่าวไปตามสื่อต่างๆ แล้ว

พอไปทำงานตอนเช้า เขาก็ถูกเจ้านายไล่ออกจากงาน โดยอ้างว่าเขาทำให้บริษัทเสื่อมเสียชื่อเสียงอีก

ตกงานยังไม่พอแถมถูกด่าอย่างสาดเสียเทเสียจากเจ้านายที่จ้องจะจับผิดและเตรียมหาเรื่องจะไล่เขาออกอยู่แล้ว

เพียงเพราะเขาไปรู้เรื่องบ้านเล็กบ้านน้อยของเจ้านายเข้าโดยบังเอิญ พอออกมาจากที่ทำงานเฮงซวยนั่นแล้ว เขาก็ยังโดนจี้เอากระเป๋าเงินไปจนหมดตัวอีก

ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งถอนเงินสดก้อนสุดท้ายออกมาเพื่อจะไปจ่ายค่าเช่าบ้านซึ่งผัดผ่อนมาจนถึงเส้นตายที่ถูกยื่นคำขาดว่าหากไม่จ่ายภายในวันนี้เขาจะถูกไล่ตะเพิดให้ไปนอนข้างถนน

ยังไม่พอ พ่อกับแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดเพิ่งจะโทรมาบอกว่าน้องชายตัวแสบที่กำลังเรียนช่างเทคนิคอยู่ ถูกจับข้อหายกพวกตีกันกับนักเรียนต่างโรงเรียนให้เขาส่งเงินไปให้เพื่อประกันตัวน้องชายโดยด่วนอีก

ไม่หมดเท่านั้นเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดหนักเข้าไปอีก เพื่อนสนิทที่เป็นเหมือนเพื่อนตายที่มาประกันตัวให้เขาเมื่อเช้า ซึ่งคบกันมาเกือบ 10 ปี ยังมาประกาศตัดเพื่อนกับเขา

เพียงเพราะเข้าใจผิดว่าเขาไปมีสัมพันธ์กับแฟนสาวของเพื่อน โดยไม่ฟังคำอธิบายของเขาเลยแม้แต่น้อย

ความซวยล่าสุดที่เขาเจอคือโดนนักเลงหัวไม้ประจำซอยดักรุมกระทืบเขา เพียงเพราะหมั่นไส้เขาเท่านั้นเอง

ทำให้เขาต้องวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนแทบเอาตัวไม่รอด ชายหนุ่มได้แต่นึกถึงความซวยและปัญหาต่างๆ ที่ประดังประเดรุมเร้าเข้ามาตลอดทั้งวัน

จนแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขาได้เดินขึ้นมาถึงดาดฟ้าของตึกสูงแห่งหนึ่ง เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว

เขาไม่รู้ว่าเดินขึ้นมาถึงที่นี่ได้อย่างไรกัน และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่นี่คือที่ไหนกันแน่

แต่เพราะปัญหาหลายอย่างและความซวยต่างๆ ตลอดทั้งวันที่เขาพบเจอ

ทำให้เขาตัดสินใจเดินไปที่ขอบตึกและมองลงไปด้านล่างของตัวตึก ข้างล่างเริ่มมืดแล้วมองเห็นรถยนต์และรถจักรยานยนต์จอดอยู่เพียงไม่กี่คัน

เขาคิดถึงภาพพ่อกับแม่และน้องชายตัวแสบของเขาเป็นครั้งสุดท้าย และได้แต่รำพึงรำพันในใจว่า

“ลาก่อนทุกคน จบสิ้นกันไปเสียที สำหรับชีวิตเฮงซวยของผู้ชายไร้ค่าคนนี้” 

ชายหนุ่มค่อยๆ ก้าวขาไปข้างหน้าทีละก้าวทีละก้าว เหลืออีกนิดเดียวขาของเขาก็จะก้าวพ้นขอบดาดฟ้าของตัวตึกนี้แล้ว

แต่จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นเบื้องหลัง ทำให้เขาชะงักเท้าเอาไว้ได้ทันก่อนที่อีกเพียงก้าวเดียวเท่านั้นตัวของเขาก็จะหล่นลงไปยังพื้นถนนเบื้องล่าง

นาทีนั้นเขาตัดสินใจหันหลังกลับและค่อยๆ เดินไปเพื่อค้นหาเจ้าของเสียงนั้นทันที

( โปรดติดตามตอนต่อไป )