ผู้พิทักษ์

เสียงนาฬิกาปลุก ที่หัวเตียงดังขึ้นหลายครั้ง กว่าผู้ที่เป็นคนตั้งปลุกเอาไว้จะสะดุ้งตื่นจากความฝันและลุกงัวเงียขึ้นมาปิดมันได้ เวลาก็ได้ล่วงเลยไปจนกระทั่งสายมากแล้ว

 

หญิงสาวกระโดดลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็วหลังจากมองไปยังหน้าปัดนาฬิกาเรือนนั้นแล้ว

 

อีกเพียงครู่เดียว อารดาก็ออกมาจากห้องพักของเธอ ขณะนี้เธออยู่ในเครื่องแบบนักศึกษาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

เธอสวมเสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวและกระโปรงทรงเอยาวคลุมเข่า พอดีตัว เธอรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพื่อมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัยในทันที

 

วันนี้หญิงสาวเข้าห้องเรียนเป็นคนสุดท้าย นักศึกษาและอาจารย์ที่กำลังทำการสอนอยู่ต่างก็จ้องมองมาที่เธอเป็นตาเดียว

 

เธอรีบเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ กลุ่มเพื่อนของเธออย่างรวดเร็ว โดยเธอไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาของใครคนหนึ่งกำลังจ้องมองมาที่เธออย่างพินิจพิจารณาอยู่

 

ตลอดเวลาเรียนในช่วงเช้า อารดาไม่มีสมาธิในการเรียนเลย เรื่องบางอย่างที่ติดอยู่ในใจของเธอมาตลอดตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว ทำให้เธอไม่มีกะจิตกะใจกับการเรียนในวันนี้เอาเสียเลย

 

เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงหญิงสาวไปกินข้าวกลางวันกับเพื่อนๆ ในกลุ่มของเธอ และเพื่อนของเธอสังเกตเห็นได้ว่าวันนี้เธอกินข้าวได้น้อยกว่าปกติ

 

หลังรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ อารดาขอตัวจากกลุ่มเพื่อนแล้วมุ่งหน้าไปยังหอสมุดของมหาวิทยาลัยทันที

 

ขณะที่เธอเดินเข้ามาถึงภายในหอสมุด เธอก็อดแปลกใจไม่ได้ที่วันนี้ หอสมุดมีผู้คนมากมายเป็นพิเศษกว่าทุกๆ วันที่ผ่านมา

 

นักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังมุงดูอะไรกันสักอย่างด้วยความสนอกสนใจเป็นอย่างมาก

 

อารดาตรงดิ่งเข้าไปยังกลุ่มคนที่มุงดูกันอยู่ก่อนแล้ว เธอก็ได้พบหน้าจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์ กำลังนำเสนอข่าวสารกิจกรรมภายในมหาวิทยาลัย

 

หญิงสาวถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย

 

ก่อนที่เธอจะนึกในใจว่า

 

“เอ! นักศึกษาพวกนี้ไม่เคยดูข่าวสารของทางมหาวิทยาลัยกันเลยหรืองัยนะ เห็นเป็นเรื่องตื่นเต้นกันไปได้ ดูสิตั้งหน้าตั้งตามุงดูกันใหญ่เลย ข่าวพวกนี้ก็มีให้เห็นกันแทบทุกวันนี่นา”

 

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเดินผละออกมาจากกลุ่มนักศึกษาเหล่านั้น เธอก็ได้ยินเสียงประกาศข่าวจากทางมหาวิทยาลัยที่เธอแทบจะต้องหยุดนิ่งฟังในทันที

 

เสียงนิสิตจากคณะนิเทศศาสตร์ประกาศด้วยเสียงดังฟังชัด ระรื่นหู ว่า

 

"สำหรับบทความดีเด่นประจำสัปดาห์ที่ทางมหาวิทยาลัยได้จัดประกวดขึ้นเพื่อคัดเลือกบทความที่ดีที่สุดไปลงในนิตยสารของสำนักพิมพ์ชื่อดัง"

 

"และเจ้าของบทความที่ชนะเลิศจะได้รับเงินรางวัลเป็นเงินสดจำนวน 5,000 บาท ส่วนอันดับรองๆ ลงมาจะได้รับของที่ระลึกจากทางมหาวิทยาลัยนะคะ"

 

"และหลังจากคณะกรรมการได้ทำการคัดเลือกจากบทความทั้งหมดเกือบ 100 บทความ จากนักศึกษาทุกคณะทั่วทั้งมหาวิทยาลัยที่ส่งผลงานเข้าร่วมประกวด"

 

"ทางคณะกรรมการใช้เวลาคัดเลือกและตัดสินจนหาบทความที่จะได้รับรางวัลชนะเลิศและอันดับรองๆ ลงมาได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว”

 

อารดาแทบไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า เธอได้เดินแทรกกลุ่มนักศึกษาเหล่านั้นเข้ามาอยู่ตรงหน้าสุดของจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์นี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

 

เธอยืนนิ่งและเงี่ยหูฟังอย่างตั้งอกตั้งใจเต็มที่

 

เสียงประกาศยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ

 

"เอาละค่ะ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่ดิฉันจะประกาศชื่อบทความที่ได้รับการตัดสินให้ได้รับรางวัลต่างๆ กันแล้วนะคะ"

 

"เริ่มจากบทความที่ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 4 กันก่อนนะคะ บทความที่ได้รับรางวัลรองชนะเลิศอันดับ 4 ได้แก่ บทความ เรื่อง…"

 

อารดารู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นรัวเร็ว มันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นเต้น เสียงประกาศยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะได้ยินชื่อบทความของเธอเลยแม้แต่น้อย

 

หญิงสาวชักจะเริ่มเกิดความรู้สึกหมดหวังซะแล้ว ระหว่างนั้นก็มีเสียงประกาศต่อไปอีกว่า

 

“และแล้วก็มาถึงรางวัลสำคัญกันแล้วนะคะ นั่นก็คือรางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งของการประกวดบทความดีเด่นประจำสัปดาห์นี้ของทางมหาวิทยาลัยของเรากันซะทีนะคะ หลายคนคงกำลังรอลุ้นผลกันอยู่”

 

“รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งบทความดีเด่นประจำสัปดาห์ของเรา ได้แก่ บทความเรื่อง ความมืดและแสงสว่าง”

 

เมื่อได้ฟังชื่อบทความดีเด่นประจำสัปดาห์ที่ชนะเลิศเป็นประกาศสุดท้ายแล้ว อารดาก็เดินคอตกออกมาด้วยความผิดหวัง

 

แต่แล้ว จู่ๆ เสียงประกาศก็ดังขึ้นมาอีกรอบ

 

“ต้องขออภัยจริงๆ ค่ะ เมื่อสักครู่นี้ประกาศชื่อบทความดีเด่นประจำสัปดาห์ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศของมหาวิทยาลัยไม่ถูก ต้องขออภัยด้วยนะคะ ขออนุญาตประกาศแก้ไขให้ใหม่นะคะ ”

 

“บทความดีเด่นประจำสัปดาห์ที่ได้รับรางวัลชนะเลิศได้แก่ บทความ เรื่อง ยิ่งมืดก็ยิ่งใกล้สว่าง ของนางสาวอารดา ผกาศิริสุข นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะมนุษยศาสตร์ สาขาวรรณกรรมและงานเขียนค่ะ ก็ต้องขอแสดงความยินดีกับคุณอารดามา ณ โอกาสนี้ด้วยนะคะ.....”

 

หญิงสาวเมื่อได้ฟังประกาศจบลงครั้งนี้ เธอแทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่อยู่  ในที่สุดความฝันของเธอก็เป็นจริงกับเขาซะที

 

อารามดีใจ ทำให้เธอไม่ทันระวังจนเผลอเดินไปชนใครคนหนึ่งเข้าอย่างจัง ทำให้หนังสือที่หอบอยู่และเอกสารที่เขาถ่ายสำเนามา หล่นกระจายเกลื่อนพื้น

 

หญิงสาวรีบก้มลงเก็บหนังสือและเอกสารทั้งหมดบนพื้นทันที เพื่อที่จะนำมาคืนให้กับเขา

 

ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือและเอกสารอยู่นั้น เธอก็ได้เอ่ยปากขอโทษขอโพยคนที่เธอเดินชนเป็นการใหญ่

 

“ขอโทษนะคะที่ทำให้หนังสือและเอกสารของคุณเสียหายแบบนี้ พอดีดิฉันไม่ทันระวัง เลยเดินไปชนคุณเข้าให้ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ”

 

หญิงสาวรีบละล่ำละลักบอก ก่อนที่เธอจะต้องประหลาดใจอีกครั้งกับคำพูดของเขาที่ตอบกลับมาว่า

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณอารดา คุณคงกำลังรีบเพื่อที่จะไปรับรางวัลชนะเลิศของคุณสินะครับ หนังสือกับเอกสารของผมมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรมากมายหรอกครับ ไม่ต้องห่วงครับ”

 

หญิงสาวรู้สึกสะดุดหูกับคำพูดของเขาจึงเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขา พบว่าเขาเป็นนักศึกษาชายที่เธอไม่รู้สึกว่าคุ้นหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย

 

เขาส่งยิ้มแบบเป็นมิตรมาให้เธอ

 

และดูเหมือนว่าเขาจะอ่านสีหน้าสงสัยของเธอออก

 

เพราะเขารีบพูดต่อว่า

 

“อ้อคุณคงไม่รู้จักผมสินะครับ ผมเพิ่งมาเรียนที่นี่ได้ไม่กี่อาทิตย์เอง  ผมชื่อ สนธยา จะเรียกสั้นๆ ว่า สน ก็ได้นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนักเขียนบทความดีเด่นประจำสัปดาห์อย่างคุณนะครับ คุณอารดา”

 

ไม่พูดเปล่า แถมยังยื่นมือขวามาตรงหน้าหญิงสาว ทำท่าจะเช็คแฮนด์กับเธอ แต่เมื่อเหลือบไปเห็นหญิงสาวทำหน้างงๆ อยู่

 

เขาก็ตัดสินใจคว้ามือขวาของหญิงสาวมาเขย่าเบาๆ ตามธรรมเนียมสากล โดยที่หญิงสาวยังไม่ทันตั้งตัวเลยด้วยซ้ำ

 

สนธยามองหน้าหญิงสาวใกล้ๆ ทั้งๆ ที่ยังถือวิสาสะกุมมือขวาของเธอเอาไว้อยู่

 

ชายหนุ่มยิ้มในหน้าและเขายังยื่นหน้าเข้ามาพูดเบาๆ ใกล้กับหูของหญิงสาวเพื่อให้ได้ยินกันแค่สองคนว่า

 

"ผมได้อ่านบทความของคุณแล้วนะครับคุณอารดา ยอดเยี่ยมมากเลยครับ บทความของคุณเป็นเหมือนยาวิเศษที่ช่วยชุบชีวิตผู้คนที่กำลังยอมแพ้ให้ลุกขึ้นมาสู้ใหม่ได้เป็นอย่างดีเลยเชียวล่ะครับ"

 

"คุณอารดาครับ ผมชอบบทความที่คุณเขียนมากเลย อ้อ! ผมเกือบลืมบอกไปแน่ะ บทความที่ผมส่งเข้าประกวดก็ได้รางวัลรองชนะเลิศต่อจากคุณด้วยนะครับ"

 

"บทความของผม ชื่อ ผู้พิทักษ์ :เพื่อนที่มองไม่เห็น ยังไงผมก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" 

 

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมคงได้มีโอกาสขอคำแนะนำในการเขียนบทความดีๆ จากคุณบ้างนะครับ คุณ อารดา"

 

สนธยาพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มที่มีความหมายพิเศษไปให้อารดาในระยะประชิด ซึ่งเขายืนอยู่ห่างกับเธอแค่คืบเดียว 

 

พร้อมๆ กันนั้นเขาก็ได้จ้องเข้าไปในดวงตาทั้งสองข้างของเธอตรงๆ เพื่อสื่อความหมายพิเศษบางอย่างกับเธอ 

 

โดยที่ชายหนุ่มยังไม่ได้ปล่อยมือขวาของอารดา ที่เขาจงใจกุมเอาไว้ตั้งแต่แรกเสียด้วยซ้ำ

 

หญิงสาวได้แต่ก้มหน้าหลบตาชายหนุ่ม ผู้ที่กำลังทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ เริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะเข้าไปทุกทีๆ แล้ว.....

 

จบบริบูรณ์