ยมทูตสีขาว ภาคการปฏิวัติของโมโมะ อาร์ทู

     เมื่อปีที่แล้ว วันที่5 ธันวาคม เวลาเกือบ5ทุ่ม

    ชายหนุ่ม 2พี่น้องสังเกตุความผิดปกติรอบๆตัวพวกเขา ณ เวลาที่งานฉลองกำลังเลิก และหลายๆคนแยกย้ายกันกลับบ้าน ทว่ากลับยังมีกลุ่มวัยรุ้นอีกประมาณ20คน ขับมอเตอร์ไซค์ ตรงเข้ามาในยริเวณพื้นที่จัดงาน

    "งานเข้าแล้ว" ทั้งอนันต์ และสันติคิดเช่นนั้น และรู้ว่า สิ่งที่พวกเขาควรทำเป็นอย่างแรกคือ เผ่นกลับบ้านโดยด่วน ทั้งสองมองหน้ากับแล้วพยักหน้าเป็นอันตกลง

   ใช่ อย่างน้อยๆ ในตอนนั้น คนพี่ก็เห็นด้วย และเขาอาจจะยังมีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้หาก ตัดสินใจจุงมืออนันต์กลับบ้าน

    แต่สิ่งที่เรียกว่าชะตากรรม มักเดาใจยากเสมอ

    "อ๊ะ"สันติสะดุ้งตัวอย่างแรกเมือเขาได้พบใครบางคน
    "เป็นหยั๋งอ้าย ขใจ๋ปิ๊กแหล้ะ" เด็กหนุ่มดึงข้อมแขนพี้ชายไว้ แต่อีกฝ่ายกลับปล่อยมือออก
    "อัน คิงไปก่อนเน้อ กำเดียวอ้ายจะตามไปตีหลัง"
    เขาพูดแค่นั้น คำพูดที่ไม่ได้แฝงความหมายอะไรเลย กลับกลายเป็นคำสั่งลาสุดท้าย

    สันติทิ้งน้องชายไว้ข้างหลัง ก่อนที่จะวิ่งไปที่กล่มนักลงกลุ่มนั้น และเธอคนนั้น
    ใช่ เธอคนนั้นแหละ

    "อีเมย์.."
    !!!

    เมธิกาตกใจกับเสียงที่คุ้นหูนั้น
    "เห้ย บะห๊านี้ยังอยู่ก๋านิ" เธอเผลอพูดแบบนั้นออกมา ทำให้อีกฝายรู้ทั้นทีว่า แท้จริงพวกเธอกำลังรอให้เขากลับบ้านก่อนแล้วค่อยมาอารวาด
    "คิงหยั๋ง บ่หลั๋วบ่นอน มืดแล้วบ่หันก๊า"
    "เป๊อะๆ บ่ต้องมาอู้ย่อย กำเดียวเปิ้ลจะมีเรื่องกันหละ ฮาว่าคิง ขใจ๋ปิ๊กบ้านก่อน แหบบึ้ด จะว่าอะหยั๋งฮาก็เชิญ...ไปแหละ"

    เหล่าลูกสมุนของเมธิกา งงเป็นไก่ตาแตก เมือเห็นเจ้าแม่กำลังทะเลาะกับแฟน ทั้งที่ไอ่พวกอีกสถาบันมันรู้สึกตัวกันหมดแล้ว แล้วกำลังรวมพลอยู่

    "ฮาบ่ไปไหน จะฮื้อแม่ยิงอยู่หางตัวได้ใด... อ๊ะ... อีเมย์หลังคิง"

    และแล้ววินาทีแห่งการจากลาก็มาถึง
    ขณะที่สันติจ้องตาแฟนสาวเขม่งอยู่นั้น เขาเหลือบสังเกตุเห็น ชายชุดนักเรียนคนหนึ่ง ชักอาวุธปืนออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วชูกระบอกขึ้นเล็งมาทางพวกเขา หวังจะปลิชีพ เด็กสาว จังหวะนั้นเอง สัญชาตญาณของคนมีแฟนของสันติก็ทำงาน
    เด็กหนุ่มคว้ามือของแฟนสาวดึงเข้าหาตัวก่อนที่จะหมุนหันหลังกลับ เพื่อให้แผ่นหลังของเขาเป็นที่กำบังเธอ

    และแล้ว...

    ...ปั้ง...

....................................................................

    ณ บรรยากาศอันเงียบกริบ

    เมธิกา นั้งก้มหัวอย่างเศร้าสลด ต่อหน้าสาวน้อยสีขาวกับแมวของเธอ
    ความหรรษาเมือครู่ได้เข้าสู่สภาวะสิ้งหวังไปอย่างสิ้นเชิง

    "เท่าที่ฟังมา เธอ... คงสับสนหน้าดูเลยนะ"
    "..."
    "ระหว่างอยู่ในที่แคบๆกับการออกสู่ความว้างเปล่าเนี้ย มันต่างกันก็จริง แต่บางทีเราก็แยกมันไม่ออก ว่าไหม"

    เมธิกา แม้จะไม่ค่อยเก็ต แต่ทว่าเธอรับรู้ถึงความหมายที่อ่อนโยน ได้แฝนอยู่ในประโยคนั้นของ โมโมะ

  "เธอเนี้ยคงจะอึดอันน่าดูเลยนะ เจอเรื่องแบบนี้มา แต่ตอนก็กลับเนื้อกลับตัวมาได้ นับว่าน่านับถือจริงๆ"
  "...อย่ามาทำรู้ดีไปหน่อยเลย..."เมธิกาเริ่มสะอื้นออกมาเล็กน้อย
  "ตอนนั้นฉันรู้สึกเหมือนลงนรกทั้งเป็นก็จริงแต่ดูสิ ตอนนี้เจ้านั้นก็ไม่อยู่แล้วไอ่พวกลูกน้องฉันก็แยกย้ายกับไปตามเวณตามกรรม และที่แน่ๆ ไม่มีใครเขาเรื่องของฉันไปคิดให้หนักหัวยังกะว่าฉันไม่เคยมีตัวตน"
   "แล้วยังไง"
  "แล้วยังไงนะเหรอ ก็...ตอนนี้ฉันไม่จำเป็นต้องทุกข์อะไรอีแล้วยังไงหละ บาปกรรมที่ฉันก่อนไว้ ตอนนี้มันแทบไม่เหลือร่องรอยให้เห็นด้วยซ่ำ เพราะฉนั้นพวกเธอไม่จำเป็นมาสมเพศฉันหรอก เพราะฉันก็อยู่ดีๆของฉัน แล้วก็ไม่ต้องมารับโทษอะไรทั้งนั้น"
    "จริงเหรอ แต่ฉันว่า เธอกำลังจะพูดว่า แม้โอกาศจะชดใช้ก็ยังไม่มี มากกว่ามั้ง"
    "...!!!"

   คำพูดของยมทูต เข้าไปทิ้มแทงหัวใจของเมธิกา จนยากจะตอบกลับ

   นั้นสินะ จะว่าไป ตั้งแต่เรื่องนั้นจบลง เราก็เป็นธาตุอากาศของคนรอบข้างมาตลอด จนเรานึกดีใจบ่อยๆ ว่า เป็นอิสระดีจังนา...
   แต่ไม่ใช่นิ
   เราทำเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ แต่เรากลับไม่เคยได้ชดใช้อะไรเลยนี้นา ที่จริงน่าจะมีใครมาลโทษเราบ้างสิ
    ทำไมกันหละ

    "คำว่า ชดใช้ นะต่อให้ตะโกงดังขนาดไหน เราก็ไม่มีทางเห็นมันหลอกเธออาจรู้สึกผิดที่กำลังหนีปัญหา แต่ที่จริงไม่ใช่หรอก ไม่มีใครหนีการกระทำของตัวเองได้ ตัวเธอที่เข้าใจว่าได้บินออกไปข้างนอกได้ แต่ที่จริง ข้างนอกกับข้างใน มันที่ๆเดี่ยวกันไม่ใช่เหรอ"
    "กำลังจะบอกว่าฉัน.."
    " เธอมีหน้าที่ของเธอเอง และเธอก็ทำเพื่อคนๆ นั้นเพราะงั้นอย่าลืมมองข้ามมันไปหนะ"
    "อย่ามาพูดบ้าๆ คนเลวระยำอย่างฉันจะไป ทำอะไรให้เขาได้ แค่จะขอโทษก็ยังทำไม่ได้เลยแล้ว...แล้วฉัน...บ้าเอ้ย"

    เด็กสาวซบหน้าลงกับฝ่ามือ ทว่าน้ำตาเจ้ากรรม ไม่ยอมไหลชักหยด

    "แล้ววันหนึ่งเธอจะเข้าใจ ว่าที่จริงเขาคนนั้นยังได้ยินเสียงของเธอตลอดมา ...เอาหละได้เวลาแล้ว ขอตัวก่อนแล้วกันนะ" สาวน้อยสีขาวพูดตัดบทขณะดูนฬิการตั้งโต๊ะที่ถูกเชือกพันไว้กับข้อมือตัวเอง แม้แต่แดเนียลก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ นี้เธอสายตาสั้นขนาดนี้เลยเหรอ

   "ห๊า เดี่ยวสิ จะไปไหนนะ"
    "แม้ก็บอกแล้วไง ฉันเป็นยมทูต การที่ยมทูตจะมีธุระกับมนุษย์ มันหมายความว่าไง น่าจะรู้น๊ะ"
    "เอ๋"

    "ไปกันเถอะโมโมะ เจ้านั้นใกล้ได้เวลาแล้ว" เจ้าแมวอวดดีจับายกระโปงของสาวน้อยสีขาวดึงไปที่มุมห้อง ซึ่งเมธิกาไม่ได้สังเกตุเลยชักนิด ว่าที่นั้นมีประตูประหลาดๆ อยู่บนพื้นตังแต่เมื่อไหรก็ไม่รุ้

    "เฮ้ย..นั้น...พวกเธอโผล่ออกมาจะตรงนั้นเองเหรอ แล้วมันมาอยู่ตรงนี้ตังแต่เมื่อไหร่เนี้ย"
    เมธิกาพูดด้วยสีหน้าตกใจ แต่ไม่มีใครตอบเธอ
    ส่วนอีก1คนอับอีก1ตัวก็เปิดประตูขึ้นโดยไม่รีรอแล้วกระโดดลงไปก่อนที่จะโผล่หัวออกมาทักลาเมธิกาเป็นครั้งสุดท้าย
    "นี้ เมย์เรามาแข่งกันไหม "
    "เอ๋ แข่งอะไรอ่ะ"
    "ดูว่าใครจะไปหา เขาก่อนกันไง"
    "เขา? ใคร?"

    "ไปหละนะบ้าย"

    "อ๊ะเดี่ยวสิ" เมื่อสาวน้อยหายลงไปในประตูอุโมง เมธิกาจึงรีบถลาเข้ามาเปิดบานประตูขึ้นมาและ เธอก็พบกับ...

    ...

    ...ม้า...

    ทั้งเธอและสิ่งที่อยุ่ใต้บานประตูมองหน้ากันไม่กระพริบ

   ไม่ผิดแน่ นี้มัน ม้า หรือเป็นคนที่ใส่ชุดตุ๊กตาม้ากันแน่ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆ
    "สวัสดีครับผมชื่อ ยามานามิ ครับ"

    สิ้นสุดประโยคนั้นแมธิการีบปิดประตูดังปั้งก่อนที่จะลุกขึ้นไปเลื่อนตู้ยามาปิดทับบานประตู่ให้มิด

    ยามานามิ...ใครว่ะ...