แผ่นดินของหัวใจ

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

    น้ำตาลยังคงไม่กลับบ้านจนเกือบ 2 ทุ่ม หล่อนยังคงนั่งคุยกินข้าวเย็นกับคนงานเหมือนทุก ๆ วัน ชีวิตของหล่อนก็เป็นแบบนี้มาหลายปี คนงานทุกคนช่วยเหลือและเลี้ยงดูหล่อน เอ็นดูหล่อนเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง นี่คือสิ่งที่เจ้าของไร่คนเก่าฝากฝั่งกับทุกคนไว้ รวมทั้งคุณย่าจันทร์ที่คอยช่วยเหลืออยู่ห่าง ๆ แต่ไม่เคยพบเจอะกันอีกเลยเกือบ 15 ปี..หล่อนจำได้ คุณย่าจันทร์เคยมาที่นี่ ครั้งหนึ่งแล้วก็ไม่เคยกลับมาอีก จนกระทั่งลูกชายของท่านเสียไป คุณย่าจันทร์เจ้าก็ยังไม่เคยมาดูที่ไร่ชยานนท์อีกเลยจนถึงทุกวันนี้
"นี่ก็จะ สามทุ่มแล้ว ป้าว่าเอ็งกลับบ้านพักเถอะ..คุณวิสิทคงหงุดหงิดแล้วมัง น้ำตาล" ป้านวล บอกหล่อน
"นั่นซิ..ลืมไปเลยว่าคุณวิสิทค้างที่ไร่.."
"เออ..ข้าวปลาอาหารมีให้คุณวิสิททานรึเปล่าก็ไม่รู้"
"โอ้ยป้านวล เขามีแขนมีขา หิวก็ออกไปหาอะไรทานได้.."
"เจ้านายเชียวนะโว้ย...เอ็งไม่รู้สึกแปลก ๆ มังหรือ.."
"รู้สึกอะไร..รู้สึกเกลียดแล้วก็รำคาญเท่านั้นแหล่ะ..คืนนี้ฉันต้องออกมานอนห้องรับแขกจนได้.."
"เอ้า..หญิงสาว ชายโสด นอนบ้านเดียวกันระวังจะถูก ปะ ป ปล้ำนะโว้ย"
"ป้า...คิดอะไรทุเรศน๊า..ลองเข้ามาซิ ฉันจะอัดให้นวมเดินไม่ได้เลย" หล่อนทำท่าทางอวดเก่ง คนงานพากันหัวเราะชอบใจ
"ผู้ชาย..เชียวนะเอ็ง..ระวังตัวให้ดี..เกิดคุณวิสิทหน้ามืดขึ้นมา เอ็งนั้นแหล่ะจะเสียเปรียบ" ลุงคนหนึ่งเตือนหล่อนด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
"จร้า..ลุง ฉันจะระวังตัว...ว่าแล้วก็คงจะต้องกลับบ้านพักแล้วหล่ะ"

    หล่อนค่อย ๆ เดินอย่างช้า ๆ เมื่อใกล้จะถึงประตูบ้านพักหลังเล็ก ประตูบ้านยังคงเปิดอยู่ เสียงทีวิดังเบา ๆ ออกมาจากห้องรับแขก หล่อนรู้สึกกลัวเหมือนกัน เพราะหล่อนกลับบ้านจนดึก หล่อนค่อยเปิดประตูมุ้งลวดและก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง...ร่างชายหนุ่มนอนหลับสนิทอยู่ที่โซฟาไม้ตัวใหญ่ เสียงโกรนเบาๆ ดังขึ้นเป็นระยะ เพราะความเพลีย..วันนี้อากาศร้อนจัดผิดปกติทั้งวัน
"ทำไมกลับเอาจนป่านนี้.." เสียงนั้นทำให้หล่อนสะดุ้งสุดตัว หล่อนหันมามองเขาอย่างช้า ๆ
"อ๋อ..กลับแบบนี้ทุกวัน..กินข้าวเสร็จก็กลับ.."
"นี่เธออิ่มแล้วรึ...เห็นแก่ตัวจริง ๆ ผู้หญิงอะไร..ฉันหิวจะแย่ฉันยังไม่กินอะไรเลย.." เข้าลุกขึ้นนั่ง ตั้งหน้าตั้งตาจะต่อปากต่อคำกับหล่อน
""อ้าวหรือค่ะ..ไม่ขับรถออกไปกินร้านอาหารข้างนอกหล่ะค่ะ..รออะไร" หล่อนทำเป็นไม่เข้าใจ ตอบมึน ๆ ซะงั้น
"นี่เธอ..เธอควรจะดูแลเจ้านายของเธอบ้างซิ..โอเค..นี่เป็นแรกเธออาจจะยังไม่ได้เตรียมตัว..." เขาพูด พร้อมลุกขึ้น
"ตรงไหนมีร้านอาหารที่ใกล้ที่สุด" เขาถามพร้อมกับจับเสื้อแขนยาวมาสวมไว ๆ
"ออกจากไร่เลี้ยวซ้าย ประมาณ 2 กิโลก็ถึงแต่ป่านนี้คงจะปิดแล้วหล่ะ" หล่อนตอบ แล้วทำท่าจะก้าวขาออกไปจากตรงนั้น ไม่ทันวิสิทจับข้อมือหล่อน อีกมือหยิบกุญแจ รถ และ กุญแจบ้านขึ้นมาพร้อมกัน
"อะไรอีกหล่ะ นี่อย่ามาทำโมโหหิวแบบนี่นะ ปล่อย..ฉันจะไปอาบน้ำนอน " หล่อนพยายามแกะมือใหญ่ ๆ นั้นออก แต่เขาก็ดึงหล่อนออกไปจากประตูจนได้
"พาฉันหาอะไรกิน..เดี๋ยวนี้เลย"
"นี่โตจะตาย ทำตัวเป็นเด็กทารกไปได้..ฉันเลิกงาน 6 โมงเย็น...ตอนนี้ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นเพราะฉันเลิกงานแล้ว"
"ฮึ..เลิกงาน 6 โมงเย็นแต่กลับมาถึงบ้าน สามทุ่มเนี้ยนะ.?" เขาบีบข้อมือหล่อนดึงจนหล่อนเดินตามแทบไม่ทัน
"ถ้าอย่างนั้นฉันจ้างเธอก็ได้ จะเอาค่าจ้างนอกเวลาเท่าไหร่..นี่ฉันก็จ่ายแค่คืนนี้ วันต่อไปฉันไม่ง้อคนอย่างเธอหรอก." เขาพูด น้ำตาลฉุดคิด หล่อนจะได้ค่าจ้างเพิ่มเป็นความคิดที่ดี เขาคงไม่กินข้าวนานเกิน 1 ชั่วโมงหรอก
"จ้าง รึ...จะจ่ายเท่าไหร่ คิดเป็นชั่วโมงนะฉันถึงจะไป"
"นี่เธอรู้มั้ยเธอทำตัวเหมือน...ผู้หญิง อย่างว่า..คิดเป็นชั่วโมงพูดออกมาได้ไง.." เขาตำหนิหล่อน
"ผู้หญิงว่า ..ไม่ใช่ฉัน หนึ่งพันบาท ต่อหนึ่งชั่วโมง" หล่อนย้อน
"จะบ้ารึ แค่พาไปหาอะไรกิน ตั้งพันหนึ่ง..มากไป สามร้อยก็พอ" เขาต่อรองกับหล่อน
"ไม่ไป ฉันจะไปอาบน้ำนอน" หล่อนพูด
"โอเค ๆ นี่ถ้าฉันรู้ทางไปเอง ฉันไม่มีวันเสียเงินหนึ่งพันให้เธอหรอก ยัยขี้งก" เขาหมั่นไส้หล่อนนัก
"แค่หนึ่งพัน อย่าขี้เหนียว..เอามาจ่ายก่อนไป" หล่อนแบมือข้างซ้ายขึ้นกระดิกไปมา
"ก็ได้..จ่ายก็จ่าย.." เขาบ่นพรึมพรำ พร้อมกับจับประเป๋าเงินเปิด ดึงเงินหนึ่งพันให้หล่อน
"แค่หนึ่งพันทำเป็นไม่อยากจ่าย..ไปขับรถได้แล้วรีบ ๆ ไป จะได้รีบกลับมานอน"
"โธ่เอ้ย..ก็เธออิ่มแล้วนี่..ฉันท้องร้องมาเกือบ 2 ชั่วโมง..ใจดำ ไม่มีน้ำใจ.." เขาบ่นยาว
"นี่เดี๋ยวไม่ไปเป็นเพื่อนนะ..หยุดบ่นได้แล้ว..ขับๆ ไปเร็ว ๆ"
"นี่เธอเป็นผู้หญิงพูดจา ให้มันดีกว่านี้ได้มั้ย ..ผู้หญิงอะไร ? ไม่..." เขาหยุดพูดทันที่ เมื่อหล่อนทำหน้ายักษ์ใส่ ดวงตาคู่สวยของหล่อนทำตาดุใส่เขา อย่างไม่พอใจ เขาหลบและติดเครื่องยนต์ทันที

"เฮ้ย...นั่นอีน้ำตาลใช่มั้ยว่ะ มันมากับผู้ชายที่ไหน..ว่ะนั่น" ป้าแช่ม และหลานสาววัยรุ่นเดียวกับ น้ำตาลเพ็งมองไปที่ร้านอาหารเล็ก ๆ อย่างสนอกสนใจ
"อุ๊ย..ป้า อีน้ำตาลมันมากับเจ้าของไร่อ่ะ..ป้าเจ้าไร่หล่อรากดินเลย..ฉันอิจฉามันจังเลย"
"ก็หาทางแย่งเอามาครองซินังหลานโง่..วัน ๆ เล่นแต่เน็ต..ดูอีตาลมันจะงาบของดี ไปกินอยู่แล้ว" ป้าแช่มบอกหลานสาว
"ป้า..ไร่ชยานนท์ฉันไม่ธุระอะไร..แล้วจะเข้าไปงาบเจ้าของไร่เป็นผัวได้ยังไงหล่ะ"
"นังนี่นี่ พูดจาเบา ๆ ใครมาได้ยินเข้ามันไม่ดีนะโว้ย..หมั่นไส้จริง  ๆ ดูมันทำหยิ่ง ๆด้วย"
"มันเล่นตัว ขนาดเสี่ยธง จ้องจะจับมัน มันยังเมินเลย..หน้าตาก็งั้น ๆ ฉันสวยกว่ามันใช่มั้ยป้า"
"เออ..สวย แต่เอ็งไม่มีสมอง..นังแวว..หัดพัฒนาสมองให้ฉลาดขึ้นมาบ้าง..เอ็งจะได้สบาย ๆ เอ็งเห็นมั้ย รถคันหรู ราคาแพง..ไร่ชยานนท์ นี่ได้ข่าวว่าเขากำลังจะสร้างบังกะโลอีก..ใครเป็นเมีย ก็สบายไปทั้งชีวิต" ป้าแช่มพูดกับหลานสาวพร้อมกับแนะนำ
"ช่วยฉันคิดหน่อยซิป้า..ยิ่งมองยิ่งหล่อ..โอ้ยหัวใจของฉันมันเต้นใหญ่เลยป้า ผู้ชายอะไรทั้งเข้มทั้งหล่อ ทั้งรวย"
"มันต้องใช้เวลาคิดโว้ย..คืนนี้ปล่อยมันไปก่อน" สองป้าหลานเดินหลบแอบมอง ไปทางอื่น แต่สายตาของน้ำตาลไวกว่า หล่อนเห็นแล้วว่า สองป้าหลานเดินอยู่แถวนี้ หล่อนจะยั่วให้ต่อมอิจฉาของสองป้าหลานแตกกระจายเลยคราวนี้

"หิวมากหรือค่ะเจ้านาย..เดี๋ยวน้ำตาลจะนวดให้นะคะ " หล่อนพูดพร้อมกับลุกขึ้น วิสิทหูฝาดไปหรือเปล่า หล่อนใช้สองมือนวดที่ไหล่ของเขาเบา ๆไปมา นี่หล่อนเป็นบ้าอะไรขึ้นมา
"นี่อารมณ์ไหน..ฉันจะกินข้าว ..มานวดอะไรตอนนี้ห่ะ"
"แหม..ก็บริการเจ้านายให้ดีที่สุดซิคะ.." หล่อนบีบไหล่ของเขาจนสุดแรง
"โอ้ย..นี่ฉันเจ็บ..หยุดเลย..กลับไปนั่งที่โต๊ะของเธอซะ..ก่อนที่ฉันจะโมโห"
"ก็ได้ค่ะ...อุ๊ยเดี๋ยวน้ำตาลเช็ดให้ค่ะ.."
"น้ำตาล..เธอเป็นบ้าอะไร..นั่งเฉย ๆ จะได้มั้ย..อย่ามาแตะต้องตัวฉัน"
"แหม..ก็เงินหนึ่งพันนั่งเฉย ๆ มันสบายเกินไปน่ะคะ..น้ำตาลเกรงใจน่ะคะ"
"สบายเกินไปงั้นรึ..นี่เธอเกรงใจฉันมากเลยนะ เรียกตั้งพันหนึ่ง กลับถึงบ้านเมื่อไหร่ฉันจัดการเธอแน่..รับรองสมกับเงินหนึ่งพันที่ฉันเสียให้เธอแน่ ๆ" เขาบอก หล่อนฉุดคิดนี่เขาจะทำอะไรกับหล่อนต่อไปอีกรึ
"อุ๊ย ..ไม่มีปัญหาคร๊ะ น้ำตาลทำได้ทุกอย่างขอให้คุณสั่ง น้ำตาลจะไม่ปฎิเสธเลยค่ะเจ้านาย" หล่อนตะเบงเสียงดังให้สองป้าหลานได้ยินชัด ๆ วิสิทวางช้อนลงบนจานดังเพล้ง ! จนเจ้าของร้านอาหารชะโงกมอง หล่อนทำหน้าตาเฉยส่งยิ้มหวานให้กับวิสิทอย่างไม่สนใจใคร
 "นี่ฉันมากับคนปัญญาอ่อนได้ยังไง...ให้ตายซิ" เข้าอิ่มทันที พร้อมกับส่ายหน้าไปมา  สองป้าหลานส่งเสียงดังเล็กน้อย วิสิทจ่ายเงินค่าอาหารแล้วกระชากหล่อนขึ้นรถอย่างเร็วไว

               หลังจากที่ทั้งคู่นั่งรถกลับเข้ามาในไร่ชยานนท์หล่อนกลับไปพูดไม่ตอบ ไม่ถามอะไรทั้งสิ้น ทำให้ วิสิทแปลกใจกับผู้หญิงคนนี้อย่างฉุน ๆ...หล่อนดูอ่อนเพลีย ทำท่าทางเหมือนจะหลับให้ได้ขณะนั่งรถมาด้วยกัน. หล่อนเดินเข้าไปหยิบหมอนและผ้าห่มออกมาวางไว้ที่โซฟาไม้หน้าทีวี...หล่อนกวาดสายตาไปมา วิสิทยืนเก้ๆ กัง ๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องนอน
"เดี๋ยวคุณจะใช้ห้องน้ำหรือเปล่า" หล่อนถามเขาอยู่ในลำคอ แต่เขาก็ได้ยิน
"เธอใช้ก่อน..ฉันยังไม่อาบ" เขาตอบพร้อมกับเดินออกมานั่งที่ระเบียงหน้าบ้าน เพื่อให้หล่อนมีเวลาเป็นส่วนตัว หลังจากที่หล่อนหายไปในห้องน้ำเกือบ 30 นาที ...เขาก็เผลอหลับไปแล้วที่หน้าทีวี..หล่อนเดินเบา ๆ ทำหน้ามุ้ยเล็กน้อย
"มานอนที่เราได้ไง.ตาบ้านี่..คุณ คุณ.." หล่อนใช้นิ้วมือเรียว ๆ สะกิดที่ไหล่กว้างของเขาแรง ๆ จนเขาสะดุ้งตื่น เบิกตาโต..เขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่วผู้หญิงที่อยู่ใกล้จะเป็นหล่อน เขาสะลึมสะลืม ใช้มือข้างหนึ่งขยี้ดวงตาเพื่อให้มองเห็นหล่อนชัด ๆ
"ฉันใช้ห้องน้ำเสร็จแล้ว..คุณไปอาบน้ำได้แล้ว..ตรงนี้ที่นอนฉัน..ฉันจะนอน" หล่อนพูดช้าจ้องไปที่ใบหน้าของเขา โดยไม่ได้ระวังว่าชายหนุ่มหน้าเข้ม เพ่งมองที่หล่อนอย่างไม่วางตา ตลอดเวลาที่เขาพบหล่อนหล่อนได้แต่ใส่หมวก มัดผมคลุมหน้าคลุมตา มาตลอด ..แต่ตอนนี้เหมือนกลางเป็นนางฟ้ามานั่งอยู่ตรงหน้าเขาได้อย่างไร ชุดนอนที่หล่อนใสดูมิดชิดเรียบร้อยเป็นผู้หญิงหวาน ๆ ผมที่เหยียดยามดำสนิทเป็นประกายเงางามถูกปล่อยลงถึงกลางแผ่นหลังของหล่อน ริมฝีปากเล็ก ๆ ดวงตา ใบหน้าของหล่อนดูอ่อนหวาน..ต่างจากการพูดจาโดยสิ้นเชิง..เขาดึงสติตัวเองกลับมาเมื่อหล่อน..พูดดัง ๆ อย่างโมโห ..เขาอมยิ้มที่มุมปาก แล้วลุกขึ้น หันมามองหล่อนเป็นระยะ
"มองอะไรเล่า...ไปอาบน้ำ...คนง่วงจะแย่อยู่แล้ว" หล่อนบ่นพร้อมกับหย่อนตัวลงบนโซฟาไม้ช้า ๆ  หล่อนใช้พัดลมตัวเล็ก ๆ เพราะคืนนี้อากาศร้อนน่าดู...เขาหายเข้าไปในห้องน้ำสักพัก...ข้างนอกตัวบ้านเสียงฝนตกกระทบหลังคาดังสะนั่นไม่ทันรู้ตัว...หล่อนรีบลุกขึ้นไปปิดหน้าต่างทุกห้อง..ก่อนที่เขาจะออกมาจากห้องน้ำ หล่อนก็กลับมานอนที่หน้าทีวีเรียบร้อยแล้ว...หล่อนใจจดใจจ่อให้เขา เข้าห้องนอนไปก่อนหล่อนถึงจะหลับตา....แล้วเขาก็ออกจากห้องน้ำ..เดินเข้าห้องนอนไป..เขาคงไม่มีแรงจะหาเรื่องหล่อนแล้วหล่ะคืนนี้...ฝนตกอากาศเย็นขึ้น..หล่อนและเขาคงจะหลับอย่างมีความสุขในบ้านหลังเดียวกันแต่คนละห้อง
"น้ำตาล " เสียงเขาเรียกดังแข่งกับเสียงฝนจนหล่อนวิ่งกรูเข้าไปในห้องนอนของเขา เพราะว่าเขาเป็นอะไร...
"เรียกฉันมีอะไรรึ..คุณ" หล่อนถามอย่างสงสัย
"ฉันเมื่อยมากเลย...ช่วยนวดไหล่ให้หน่อยซิ" เขาพูดเบา ๆ และทำท่าทางเจ็บปวดที่แผ่นหลัง
"หมดหน้าที่ฉันแล้ว นอนเลยคุณ"
"นี่..ผีเข้าสิงเธอรอบสองรึไง ก็เธอบอกฉันว่ากลับมาถึงบ้านแล้วจะตามใจฉันไง"
"เปล่า..ฉันไม่ได้พูดสักหน่อย..."
"อ๋อ..พูดแบบนี้กับฉันได้ไง...นี่เจ้านายนะ..นี่ฉันปวดจริง ๆ เธอมีครีมอะไรมานวดให้ฉันหน่อยเถอะ"
"จริงรึ.." หล่อนเชื่อเพราะเห็นเขายกของกับคนงานเกือบทั้งวัน
"จริง ๆ ไม่งั้นฉันนอนไม่ได้แน่ ๆ..นี่ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก..บอกตรง ๆ ไม่พิสวาทสักนิด" เขาพูดจบหล่อนมองค้อนมาที่เขา
"คงเป็นเพราะว่า คุณยกของหนักแน่เลย..ไหนปวดตรงไหน" หล่อนเข้ามาใกล้ ๆ วิสิทยิ้มที่หลอกหล่อนได้สนิท..น้ำตาลเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบยาหม่องขึ้นมา...หล่อนมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ..เขาชี้มือและจับว่าเขาปวดตรงนั้นปวดตรงนี้...
"ถ้าเจ็บก็บอกนะคะ" หล่อนพูดเบา หัวใจของวิสิทเต้นแรงผิดจังหวะขึ้นมาทุกที ๆ แต่เขาต้องเก็บอารมณ์ไว้ เขาอยากจะกอดหล่อนให้หายดื้อสักพัก...แต่เขาก็ต้องหยุดคิด
"พอหรือยัง..ฉันเมื่อยจะแย่แล้ว...ง่วงอ่ะ.." หล่อนถามเสียงอยู่ในลำคอ ตาสองคู่ของหล่อนจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว ต่างจากวิสิท กลับ รู้สึกตื่นเต้นตื่นตัวไม่อยากหลับ ไม่อยากนอนตอนนี้ซะแล้ว ...แต่เขาก็เลือกที่จะให้หล่อนออกจากห้องเพื่อพักผ่อนในคืนนี้
"พอก็ได้..ออกไปได้แล้ว..ขอบใจ"
"ขอบคุณคร้า"
http://youtu.be/DtYNi94ZUkc