I'm not your playmate : กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมึงครับ!
Master
10) Hurt or…?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ10
Hurt or…? เจ็บ...หรืออะไร?
“มึงปวดหัวมากป่ะว่ะเก้า?”
นนท์... มึงถามกูมากสามร้อยห้าสิบสามรอบแล้วมั้ง? แทนที่กูจะได้อยู่เงียบๆคนเดียว อยู่กับมึงแล้วกูยิ่งเครียด เครียดเว่อร์ เครียดสวดๆ...
หุบปากซะทีเถอะมึง... หนวกหูสาดๆ
“กูไม่เป็นไร ตกลงว่าพักกลางวันยังเนี่ย?”
“พักแล้วๆ ไปหาอะไรกินกันครับ”
“ครับๆ”
ผมลุกขึ้นมาจากเตียง รู้สึกแปลกๆเหมือนกันที่มีคนมานั่งเฝ้าอยู่ด้านข้าง แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่าไม่มีคนมาสนใจล่ะกัน ฮือๆ
พอป่วยแบบนี้ แล้วมันมาพูดดีๆใส่เนี่ย น่ากลัวชะมัด...
เดินมาสักพักก็มาถึงโรงอาหาร และด้วยความเป็นคนป่วย เลยได้อานิสงส์สั่งให้ไอ้นนท์ไปซื้อข้าวมาให้กินครับ ซึ่งมันก็ไม่ว่าอะไร แล้วผมก็นอนไปกับโต๊ะพร้อมถอนหายใจดังๆ
“เออ! คิงอ่ะว่ะ?”
“เดินออกไปพร้อมเด็กผู้หญิงที่ชื่ออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ” จีนตอบพร้อมสวาปามข้าวจานโตอย่างรวดเร็ว ส้อมปัดไม่ให้ช้อนของนะมาแย่งกินได้
ดูไปดูมาสองคนนี้... ช่างเหมาะสมกันเหลือเกิน...เหรอ?
“มิ้นท์?” ผมตอบกลับแล้วพวกมันก็ทำหน้าคิด
“อ่าฮะ ใช่ๆๆ”
“นั่นไงๆ มันมาแล้ว พร้อมน้องเขาด้วยล่ะ” ปายเอ๋ย~ จะพูดหาหอกเหรอครับ
ผ่ากูทีเหอะ! ทำไมต้องรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ด้วยนะ?
“ฮิ้ว~ คิงน้อยกลอยใจเดินมากับใครเนี่ย” ปากหมานะไอ้เชี่ยนะ
“กับใครกันหนอ~” จีน ถ้าพวกมึงสองตัวไม่เลิกเป็นลูกคู่กันนะ... มันจะดูดีมากๆ
ผมขมวดคิ้วมองจ้องไป สองคนดูทำท่าเขินๆ แล้วน้องมิ้นท์ก็ขอตัวไปหาเพื่อนก่อน โบกมือลาด้วย แถมคิงยังบอกว่าเดี๋ยวตอนเย็นไปรับที่ห้อง!
เออ~ ดี ตกลงว่าพวกคุณคบกันแล้ว?
เร็วสัดๆ แค่กูไปนอนห้องพยาบาลเกือบสองชั่วโมงเนี่ยนะ?!
“ว่า?” มันทำเหลอหลาออกมา แล้วพอพวกผมที่ส่งสายตาเชิงคำถามมาให้ มันเลยตอบแบบไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ “อ่อ... น้องมินท์ แฟนใหม่ของกูเองแหละ”
“พวกกูรู้แล้ว” ปายตอบ
“แล้วมึงเป็นไงบ้างเก้า” มันหันมาถามผม
“ก็เปล่านี่ กูสบายดี”
“เออๆ ก็ดีแล้ว” มันทำท่าจะเอามือมาแตะหัวผม แต่ไม่ทันไร...
“อ้าวๆๆๆ ข้าวมาแล้วโว้ยๆ เป็นคนป่วก็ลุกขึ้นมาแดกข้าวต้มซะ”
“มึงซื้อต้มหมูมาให้กูเหรอว่ะ”
นนท์มาแทรกได้จังหวะให้ผมหันไปหาพอดี โดยไม่ทันสังเกตว่าตอนที่ร่างสูงหดมือกลับไป ใบหน้าดูเจ็บปวดแค่ไหน
“ต้มหมูดีกว่าต้มหมานะ”
“แล้วมึงอยากแดกตีนไก่มั้ยครับนะ!!” ผมด่ากลับไป พวกมันก็หัวเราะกันฮา
เฮ้อ~ มีเพื่อนแบบพวกมึง กูปวดหัวกว่าเดิมสามร้อยเท่า ประสาทแดกอีกห้าร้อยเท่า ปวดตับโว้ย!!!
“โอ๊ะๆ กูล้อเล่นๆ”
“จีน เมิงพาเมียมึงไปเก็บไกลๆดิ”
“โอ๋ ที่รัก เราไปกันดีกว่าเนอะ ชิๆ”
“จีน... กูล้อเล่นครับ อย่าทำให้กูหวาดกลัวว่าพวกมึงอ่ะของจริง”
“ฮ่าๆ” เลิกขำกูสักทีเฮอะ!! ขอร้อง!!
“แล้วฟอร์ดไปไหนอ่ะ?”
“เห็นบอกว่าจะไปไหนสักอย่างเนี่ยแหละ ห้องสมุด ห้องโสต ห้องประชุม ห้องๆๆอะไรไม่รู้” หนังตอบกลับมา แต่ท่าทางมันดูแปลกๆ
“มีอะไรป่ะว่ะหนัง”
“กูเป็นห่วงว่ะ ไอ้เชี่ยฟอร์ดมันเรียบร้อยเกินไป กูกลัว...”
“กลัว??”
“ช่างกูเถอะ เชี่ยกาย แดกข้าวเสร็จยัง ไปตามหาไอ้ฟอร์ดกัน” มันเรียกไอ้กายที่นั่งสัปหงกอยู่ด้านข้าง จนกายมันสะดุ้งมาพยักหน้ารับมึนๆ
อ้าวๆ มึงมีซึมทิงรองกันนะครับเนี่ย ฟอร์ด หนัง เหรอ? หึๆ
“เชี่ย!” อยู่ๆกายก็ตะโกนขึ้นมา “โทษทีว่ะ กูนัดน้องพาร์ทเอาไว้ให้ไปรอที่ห้องสมุด กูไปกับมึงไม่ได้แล้วอ่ะครับ มึงไปคนเดียวนะเพื่อน”
มันโบกมือลาแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ดูท่ามันจะไม่ได้โกหก ว่าแต่กลุ่มผมก็เป็นแบบนี้กันทุกคนนั่นแหละ ไอ้พวกขี้ลืม ลืมนัด ลืมนู่น ลืมนี่ เป็นกันหมดทั้งกลุ่ม
หนังมองทุกคนในกลุ่มที่หลบตาอย่างรวดเร็ว “เออ กูไปเองก็ได้ว่ะ! จำไว้เลยนะพวกมึง!”
มันบ่น แต่ก็เดินไป...
เพื่อนผม... เป็นแบบนี้กันทุกคนแล้วรึไงนะ ขี้บ่นจริงจริ๊ง เหมือนใครว่ะ?!
“งั้น ไหนๆก็ไหนๆแล้ว กูกับนะก็ขึ้นห้องก่อนล่ะ”
“ขึ้นห้อง?” ผมยิ้มเจ้าเล่ห์
“จ๊ะ ขึ้นห้อง”
จีนกระพริบตาปิ๊งๆให้นะ แล้วเดินไปด้วยกัน เอ่อ... อันนี้ผมเข้าใจว่าพวกมันแกล้ง แต่ตอนมันเดินไปด้วยกัน เหมาะสมกันดีจริงๆนะนั่น
“เฮ้อ~” ผมนอนราบไปกับโต๊ะ “ป้อนข้าวกูทีเดะ กูขี้เกียจ”
“อ้าปากกูกรอกเลยนะเว้ย” นนทืยกจานขึ้นมาทำท่าจะกรอกจริงๆ
“กรอกมาเฮอะ กูเหนื่อยแล้ว” นนท์มันก็ส่ายหัวอมยิ้ม วางจานแล้วตักข้าวต้มป้อนผมดีๆ ผมก็อ้าปากกิน กินไปได้สามสี่คำก็เหมือนลืมอะไรไปสักอย่าง หรือลืมคนไปสักคนหนึ่ง
ปัง!
มันตบโต๊ะด้วยใบหน้านิ่งเงียบ แอบเห็นคิ้วมันย่นด้วย ผมกับนนท์ ปายอีกคนก็มองมันด้วยใบหน้าไม่เข้าใจ ยิ่งโดยเฉพาะคนทั้งดรงอาหารที่หันมา แต่ไม่มีใครกล้าด่ามันออกมา
ความจริงอีกอย่างที่ทุกคนควรจะได้รู้คือไอ้คิง กับพวกผมเนี่ย เป็นพวกมีอิทธิพลของพวกหลังโรงเรียนนะครับ
หรือเรียกง่ายๆว่าพวกนักเลงนั่นแหละ เพียงแต่ขึ้นม.6 มาเนี่ย พวกผมก็เริ่มเลิกยุ่ง แล้วปล่อยให้พวกม.5 จัดการกันไปเองแล้ว เรียกว่าวางมือก็ได้
ไม่ค่อยมีคนมายุ่งกับโรงเรียนผมหรอก อิทธิพลจากไอ้คนตัวสูงด้านหน้าผมเนี่ยแหละ
“มีอะไรว่ะคิง?”
“กูขึ้นห้องล่ะ มึงจะไปกับกูมั้ยปาย”
“เออๆ กูไปกับคิงนะ พวกมึงก็รีบๆกินล่ะกัน เดี๋ยวขึ้นห้องแล้ว”
“เออๆ” ผมตอบรับแล้วแย่งจานมากินข้าวเอง ไม่อยากเห็นสายตาแปลกๆแบบนั้นของคิงเป็นครั้งที่สองหรอก นอกจากมันจะดูน่ากลัวแล้ว มันยังทำให้ผมรู้สึกเจ็บแปลบในใจด้วย
“กินๆ แดกๆ แดกเข้าไป แล้วจะกลับไปนอนอีกป่ะเนี่ย”
“ไม่ว่ะ กูอยากขึ้นเรียนมากกว่า”
“ครับๆ”
พวกผมนั่งกินกันจนเสร็จ เชี่ยนนท์มันไม่กินข้าวครับ เพราะมันขี้เกียจกิน แต่มันเอาช้อนมาแย่งผมกิน มันไม่ได้ยากจนจนไม่มีตังค์ซื้อข้าวมากินนะครับ ปกติบางวันมันก็แย่งผมกินแบบนี้ตลอดแหละ ผมเลยผอมแบบนี้ไง
อยากให้น้ำหนักขึ้นสักโลจังวุ้ย!
พวกผมที่เหลือกันแค่สองคน ตัดสินใจเดินขึ้นห้องหลังกินข้าว กินขนมเสร็จ ช่วงนี้ยังเป็นช่วงพักผ่อนอยู่ อีกไม่นานก็กีฬาสีแล้ว แอบเห็นพวกม.5 เตรียมการกันใหญ่ แต่พวกผมที่ติดสอบมากมายก่ายกองล่ะก็ มีหน้าที่แค่คุมเด็ก กับเล่นกีฬาเล็กๆน้อยๆแค่นั้นแหละ
แต่คุมเด็กเนี่ยแหละที่เหนื่อย เด็กม.ต้นเชื่อฟังกันที่ไหนล่ะ อีกอย่างไอ้การต้องทำหน้าโหดเหมือนครูเนี่ย มันต้องเก๊กหน้านะครับ เมื่อยจะตาย
หน้าผม... แอบโอดครวญในใจ
“กีฬาสี มึงอยู่สีไหนว่ะ”
“สีฟ้า มึงอ่ะ”
“แดงว่ะ”
“โห มีใครอยู่กับกูบ้างป่ะเนี่ย” ผมถาม
“ก็มีจีน นะ กายอยู่สีเหลือง ปายอยู่กับกู คิงไม่รู้ หนัง ฟอร์ดอยู่สีเขียวด้วยกัน”
“อ่าว ไหงมึงรู้ทุกคนยกเว้นไอ้คิงว่ะ”
“ก็กูถามแม่ง แล้วแม่งไม่ตอบ”
“อ่อ”
ดูเหมือนนนท์ไม่ค่อยชอบคิง ผมจับสังเกตมานานแล้ว แต่คิงมันก็ดูไม่ชอบนนท์เหมือนกันสินะ …ทะเลาะกันเหมือนเด็กไปได้ สองคนเนี่ย อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ ผมก็อยากให้มันเลิกเกลียดกันนะ แต่ไม่รู้ว่ามันเกลียดกันเรื่องอะไรซะด้วยซ้ำ จะให้ช่วยได้ยังไงกันล่ะ!
ว่าแต่ กลุ่มผมเป็นกลุ่มใหญ่ขนาดนี้ได้ไงนะ?
จำได้ว่าตอนแรก ผมกับคิง แล้วก็ไอ้ปายรู้จักกันก่อนแล้ว พวกไอ้ที่เหลือก็เพิ่งตามมาทีหลังสินะ อืม... คิดแล้วก็นึกไม่ค่อยออกแฮะ ... ขี้ลืมจริงๆด้วย
กึก...
ผมหยุดเดิน แล้วมองภาพตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา
ผู้หญิงคนนั้นนี่น่า... ชื่ออะไรนะ... มิ้นท์?
“นั่นมันแฟนไอ้คิงนี่”
ใช่... มิ้นท์ แฟนใหม่ไอ้คิงกำลังกอดแขนเดินคลอเคลียอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง ผมว่าผมรู้จักนะ เด็กคนนั้นน่าจะอยู่หลังโรงเรียนเหมือนพวกผม ชื่ออะไรนะ...
“โย...” ผมเรียกชื่อรุ่นน้องคนนั้นออกมา
“อ่าว พี่เก้า มีอะไรเหรอครับ”
มิ้นท์แสดงสีหน้าตกใจออกมา แล้วแอบเข้าไปหลบหลังไอ้โย ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย... พวกผู้หญิง
“แฟนมึงเหรอ?”
“ครับ” โยมองผมอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอครับ?”
“เปล่า ชื่ออะไรน่ะ”
“ผมหวงนะพี่...” พอเจอผมทำสีหน้าจริงจังมันก็ตอบ “มิ้นท์ครับ”
“เออ ดี กูไปล่ะ”
“อ่าว พี่ ถามทำไมอ่ะ”
“ไม่มีอะไร พอดีกูจะไปหาไอ้คิงน่ะ มันอยูในห้อง” มิ้นท์แสดงสีหน้าตกใจวูบ ผมยิ้มเยาะ ผมไม่ชอบให้ใครมาหลอกเพื่อนผมหรอกนะ
...โดยเฉพาะกับคิง
มันเจ็บ... ผมก็เจ็บ ไม่รู้เป็นเพราะอะไรเหมือนกัน
ผมเดินออกมาจากไอ้โยที่พยักหน้ารับเงียบๆ ผมเองก็ไม่ได้ว่าอะไรเด็กมันหรอก ดยเองก็คงไม่รู้เรื่อง และดูมันจะมาก่อนไอ้คิงซะอีก
พอเดินมาถึงห้อง ผมก็เห็นคิงนั่งทำรายงานอยู่ ผมตรงเข้าไปจะทัก แต่ยังละล้าละหลัง ไม่กล้าเข้าไปหาอีก
ครืด...
“พี่คิงคะ นึกว่าหายไปไหน อยู่ในห้องนี่เอง” มิ้นท์วิ่งมา หยุดหอบที่หน้าประตูห้อง
ผมไม่น่ารอช้าเลย... ผมหันไปมองเธอ เธอยิ้มอย่างผู้ชนะ
คิงลุกขึ้นเดินไปหามิ้นท์แล้วทำท่าจะออกไปด้วยกัน นนท์มองผมเหมือนจะถามว่าจะไม่บอกเหรอ ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วเดินไปดึงแขนคิงไว้
“ขอกูคุยด้วยหน่อยดิ”
“พี่เก้าค่ะ เดี๋ยวพี่ก็คุยกับพี่คิงได้ตลอดแหละค่ะ แต่มิ้นท์มีเวลานิดเดียวนะค่ะ พวกพี่คุยกันในคาบก็ได้” เธอบอกยิ้มๆ
“เออ นั่นดิ เดี๋ยวค่อยคุยก็ได้” คิงพยักหน้าเห็นด้วย
“เชี่ยคิง เรื่องของกูสำคัญมาก”
“แต่ไม่สำคัญเท่าคนเขารักกันแล้วมีคนมาขัดคอหรอกมั้งคะ? ไปค่ะ พี่คิง ไปกับมิ้นท์น้า นะๆ” คิงมันพยักหน้าเออออ
“เดี๋ยวค่อยมาคุยกัน” มันบอกผมอย่างนั้นแล้วเดินออกไป
“จำไว้เลยนะเชี่ยคิง กูไม่คุยกับมึงแล้ว!!! สัดเอ๊ย! ควาย!!!”
ผมด่ามันแล้ววิ่งออกไปทางหลังห้อง ไม่คง ไม่คุยแม่งแล้ว ปล่อยให้แม่งโง่ต่อไปเนี่ยแหละ อยากโดนหลอก หลงผู้หญิงมากกว่าเพื่อน
ช่างแม่งแล้ว!!!
ผมวิ่งออกมา รวมถึงพยายามจะห้ามน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมาด้วย
เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ พ่อผมสอนเอาไว้แบบนั้น โดยเฉพาะกับตอนนี้ที่ผมกำลังจะร้องไห้กับเรื่องเล็กๆแค่เพื่อนไม่สนใจเนี่ยนะ ไร้สาระว่ะ! ผมด่าตัวเองในใจ
เจ็บ...?
บางที่ผมที่รู้สึกอยู่ตอนนี้คงจะมีคำบรรยายแค่คำเดียว ผมไม่รู้ว่านนท์มันจะวิ่งตามออกมามั้ย หรือคิงมันจะมองผมยังไง
แต่ช่างเถอะ ผมไม่จำเป็นต้องสนมันนี่ มันยังไม่เห็นผมสำคัญด้วยล่ะ แล้วทำไมมันต้องเห็นผมสำคัญด้วยล่ะ?
นั่นสิ ผมก็เป็นแค่เพื่อนมันเอง มันไม่สนใจผมเท่าแฟนมันหรอกผมเป็นแค่เพื่อนมันเท่านั้นนี่หน่า
ผมวิ่งออกมาอย่างไร้จุดหมาย วิ่งมาถึงโรงจอดรถ หากุญแจรถมอเตอร์ไซต์ในกระเป๋ากางเกง ดีที่ผมไม่ได้ลืมมันเอาไว้ในห้อง
ติ๊ดๆๆ~
“ฮัลโหล?”
- มึงอยู่ไหนว่ะเก้า? -
เสียงไอ้นนท์ถามลอดมาตามสาย มีมึงเท่านั้นที่ห่วงกูใช่มั้ยเนี่ย?
“กูกำลังจะกลับหอ มึงช่วยเก็บของแล้วเอามาให้กูตอนเย็นได้มั้ยว่ะ บอกครูว่ากูป่วยใกล้ตายหรือตายแล้วก็ได้”
- หา? เฮ้ย! เอาจริงป่ะว่ะเก้า? -
“จริงดิ! กูกลับล่ะ ไม่ต้องลืมตามมา จดการบ้านไว้ให้กูด้วย ขอบใจและขอบคุณนะเว้ย บาย”
ไม่รอให้แม่งพูดอะไร ได้ยินว่ามันร้องเฮ้ยอะไรสักอย่างแล้วผมก็ตัดสายไป นนท์ไม่ใช่คนที่ผมอยากให้โทร.มาหา หรือตามมา แต่ทุกครั้ง มันจะคอยอยู่เป็นเพื่อนผมเสมอ ขอบคุณมึงจริงๆนะนนท์ ขอบคุณกับทุกเรื่อง และหลายๆเรื่อง... ผมสตาร์ทเครื่องแล้วดิ่งกลับหอ บางทีการอยู่คนเดียวก็ดีกว่าจริงๆ
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร...
ตั้งแต่ตอนที่มันบอกว่ามันจะคบกับมิ้นท์ แต่ยังไม่คบ ผมก็เป็นแบบนี้แล้ว ตอนที่ปายพูดถึงมัน หรือตอนที่มันบอกเองว่าคบกัน แต่ที่เป็นหนักสุดก็คงเพราะมันไม่ยอมฟังผม ทั้งที่ผมจะฟังผมตลอด ผมมาก่อนทุกเรื่อง ทุกคนเสมอ ไม่ว่าจะเป็นใคร แม้แต่แฟนเก่า มันก็ให้ความสำคัญกับผมมากกว่า
หรือเพราะว่าเป็นแบบนั้นเสมอมา... ผมเลยสำคัญตัวผิด
ผมเป็นแค่เพื่อน... เรื่องแค่นี้อย่าเสียใจจนถึงกับร้องไห้ไปเลยไอ้เก้า
มึงไม่ได้สำคัญกับมันเท่าไหร่หรอก... ผมย้ำบอกกับตัวเอง
...แล้วพยายามไม่ให้น้ำตาไหลออกมา
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
