The Magic Saintrios

เมื่อมาถึงห้องอาหารเซมัสก็เริ่มบ่นเป็นคนแรก

“ให้ตายเถอะ ดูเขาซะมั่งสิ ลูกชายสุดที่รักของเขาน่ะ ตอนนี้อยู่ในห้องอาหารหรือเปล่า”

“ไม่อยากเชื่อเลย ว่าเราจะโดนตัดคะแนนตั้งแต่วันแรกเนี่ย” เทรเซียพูดบ้าง

“งี่เง่าที่สุด ถ้าจะตัดคะแนนพวกเราก็ต้องตัดคะแนนแอรอนด้วยสิ” จิมมี่พูด

“ฟาคัสไม่ได้มีชื่อเสียงเรื่องความยุติธรรมนี่ ใช่ไหมล่ะ” เอเดรียลพูด

“เฮ้! มีคนโดนตัดคะแนนตั้งแต่วันแรกจริงๆเหรอเนี่ย” แอรอนพูดพร้อมกับเดินเข้ามาทางกลุ่มของเอเดรียล

“หุบปากเถอะฟาคัส” เซมัสโมโห

“โอ้ ไม่ค่อยเป็นมิตรเลยนะ สงสัยอยากจะถูกตัดอีกซักห้าคะแนนล่ะมั้ง” แอรอนหัวเราะแล้วเดินผ่านไป

“มันจะตามรังควาญเราไปถึงไหนเนี่ย” เซมัสบ่น

“ถ้าให้ฉันตอบ ฉันขอบอกว่าจนกว่านายจะจบหรือ...ถูกไล่ออก” เทรเซียตอบ

“นี่ฉันจะต้องเจอมันทุกวันและทุกคืนเลยใช่ไหมเนี่ย” เซมัสคำราม

“ใช่” ทุกคนตอบพร้อมกัน

“เจมส์นายกินให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ เมื่อกี้นายเพิ่งจะกินขนมมาเพียบเลยนะ” เซมัสพูด

“เมื่อกี้น่ะขนมรองท้องเฉยๆ นี่มันดินเนอร์นะเซมัส” จิมมี่พูดอย่างไม่สนใจ

“นายนี่กินได้ตลอดเวลาจริงๆ ให้ตายสิเจมส์” เซมัสหัวเราะ

“ทำไมเธอไม่แอบเก็บสักจานเอาไว้กินบนเตียงด้วยเลยล่ะเจมส์” เทรเซียพูดพลางหัวเราะ

“นั่นสินะ เป็นความคิดที่ยอดไปเลย” จิมมี่พูด

“เห็นแก่พระเจ้าเถอะเจมส์ ฉันไม่อยากเห็นกองทัพมดในห้องนอนหรอกนะ” เซมัสพูด

“ฉันพนันได้เลยว่าเจมส์ต้องอยากเห็น เทรซี่เธอจุดประกายให้เขานะ” เอเดรียลหัวเราะ

“ฉันแค่พูดเล่นนะ แล้วก็เจมส์...ถ้าเธอยังกินไม่หยุดแบบนั้นล่ะก็ เธอคงต้องเปลี่ยนเตียงใหม่ในไม่ช้าแน่”

“แต่ฉันก็ไม่เห็นว่าเขาจะอ้วนเลยนี่” เอ็มม่าพูดขึ้นบ้าง

“เอ็มมี่เธอกำลังให้ท้ายเจมส์อยู่นะ” เทรเซียบอก

“โธ่ ไม่เอาน่า เธอก็เห็นนี่ว่าเขาไม่ได้อ้วนซักหน่อยน่ะ”

“ตอนนี้น่ะยัง แต่อนาคตน่ะอ้วนแน่ฉันว่า” เทรเซียพูดพลางมองไปที่จิมมี่ ซึ่งกำลังกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย

“โธ่ ฉันกินยังไงก็ไม่อ้วนหรอกน่า เธอไม่มีวันเห็นฉันเปลี่ยนเตียงใหม่หรอกเทรซี่” จิมมี่พูด

“แล้วฉันจะคอยดูนะ เมื่อวันนั้นมาถึง” เทรเซียยิ้ม

“ถึงยังไงก็ตาม นายห้ามเอาอะไรขึ้นไปกินบนห้องนอนเด็ดขาดนะเจมส์” เซมัสพูดและหยุดเว้นวรรคช่วงหนึ่งแล้วพูดต่อด้วยเสียงกระซิบว่า “แต่ถ้ากินบนเตียงฟาคัสล่ะก็ ฉันอนุญาต” จากนั้นทุกคนก็หัวเราะครืน

“ทุกคนเฉยไว้ก่อน พ่อลูกฟาคัสกำลังเดินมาทางนี้แล้ว” เอ็มม่าเตือนเมื่อเห็นปีเตอร์และแอรอน ฟาคัสกำลังเดินมา

“คนที่ถูกตัดคะแนนตั้งแต่วันแรก มีสีหน้าร่าเริงกันขนาดนี้เชียวหรือ” ปีเตอร์พูดลอยๆ

“ผมว่าพวกนี้คงอยากจะโดนตัดอีกซักห้าคะแนนน่ะครับพ่อ” แอรอนหัวเราะ

“ไม่ต้องห่วงหรอก ต่อไปได้โดนตัดสมใจแน่ๆ” ปีเตอร์พูด ในขณะที่เซมัสกำหมัดแน่นด้วยความโมโห

“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ รักษาคะแนนของพวกคุณไว้ให้ดีๆล่ะ” ปีเตอร์แสยะยิ้มก่อนเดินจากไป โดยมีลูกชายเดินตามติด

“ฉันล่ะอยากชกหน้ามันซักทีสองทีให้หายแค้น พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย ไม่รู้ว่าคนอื่นจะโดนเหมือนพวกเราไหม” เซมัสพูดด้วยความโมโห

“ไม่อยากจะคิดเลยว่าคนอื่นจะมองเรายังไง ที่เราโดนตัดคะแนนตั้งแต่วันแรกที่มาถึง” เทรเซียบ่น

“แน่ล่ะ ต้องคิดว่าเราเป็นพวกเด็กมีปัญหา หรือไม่ก็ตัวป่วนประจำโรงเรียน” แองเจล่าพูด

“ฉันว่าไม่หรอก ถ้าทุกคนรู้ว่าใครเป็นคนตัดคะแนนเรา ส่วนใหญ่น่าจะรู้กิตติศัพท์ของฟาคัสดีอยู่แล้ว” เอเดรียลออกความเห็น

“นั่นสินะ คงไม่มีอาจารย์คนไหนบ้าถึงขนาด ตัดคะแนนนักเรียนที่ไปกินอาหารไม่ตรงเวลา นอกจากฟาคัส” จิมมี่พูดบ้าง เมื่อเขาหยุดกินอาหารแล้ว

“ต่อไปเขาจะหาข้ออ้างอะไรมาตัดคะแนนเราอีกล่ะ” เอ็มม่าพูด

“อะไรก็ได้ที่ไร้สาระ อย่างเช่นไปอึไม่ตรงเวลาไง” เซมัสพูดพลางหัวเราะครืน และนั่นทำให้จิมมี่สำลักออกมาดังพรืด

“นายจะไม่พูดถึงอะไรที่มันหยะแหยงเวลาที่ฉันกำลังกินอยู่ได้ไหมเซมัส” จิมมี่โวย

“ขอโทษทีเจมส์ ฉันไม่รู้ว่านายกินอยู่ ก็คนอื่นเขากินกันเสร็จหมดแล้วนี่” เซมัสหัวเราะ

“เธอน่ะสมควรจะเลิกกินได้แล้วเจมส์ คนอื่นเขากินกันเสร็จหมดแล้วเห็นไหมเนี่ย” เทรเซียพูด

“โธ่ เลิกก็ได้น่า พวกเธอจะรีบไปไหน ยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ” จิมมี่บ่น

“นี่เธอไม่สังเกตหรือไงว่าคนอื่นเขาออกไปจากห้องอาหารกันจะหมดแล้วน่ะ” แองเจล่าพูด

“หา ไปกันหมดแล้วเหรอ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย” จิมมี่ถาม

“ทุ่มนึงได้แล้วล่ะมั้ง” เอเดรียลตอบ

“และอีกอย่างที่เธอควรจะรู้นะเจมส์ นักเรียนปีหนึ่งไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่นอกหอนอนหลังสองทุ่ม”

เทรเซียบอก

“งั้นพวกเราก็รีบขึ้นไปกันเถอะ ไปนั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่นก็ได้ ถ้าโชคดีคงไม่ต้องเจอพวกของแอรอน ฟาคัสนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นนะ” เซมัสพูดพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้

“ถ้างั้นก็ขอให้พวกเราโชคดีแบบที่เธอว่าแล้วกันเซมัส” แองเจล่าพูด

เมื่อเด็กๆทั้งหกมาถึงห้องนั่งเล่นในหอนอนแล้ว ก็ต้องโล่งใจเมื่อไม่มีแอรอน ฟาคัสหรือพวกของเขานั่งอยู่เลยแม้แต่คนเดียว มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น

“แสดงว่าวันนี้เราก็ยังโชคดีอยู่บ้างแหละนะ จริงไหมพวก” เซมัสพูด

“แต่ไม่รู้ว่าจะโชคดีแค่วันนี้หรือเปล่าน่ะสิ ไม่แน่ใจเลยว่าต่อไปเรายังจะโชคดีอยู่” เอเดรียลพูด

“ตราบใดที่ยังมีพวกฟาคัสอยู่ เราไม่มีทางอยู่เป็นสุขได้ตลอดแน่ๆ” เทรเซียแอบกระซิบ

“ชักอยากจะรู้แล้วสิ ว่าวันต่อไปเขาจะหาเรื่องอะไรมาตัดคะแนนเราอีก” เอ็มม่าพูด

“ไม่ต้องห่วงหรอก เธอได้รู้เร็วๆนี้แน่ล่ะฉันว่า” จิมมี่พูดต่อ

“ฉันว่าวันนี้เราไปนอนกันดีกว่า ก่อนที่เราจะโดนตัดคะแนนเพราะไปนอนไม่ตรงเวลาอีก” เอเดรียลเตือน

“เออใช่ ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน พวกนายคงไม่อยากโดนตัดคะแนนสองรอบในวันเดียวกันหรอกนะ” เซมัสพูดอีกคน

“ฝันดีทุกคน” เอเดรียลบอกลาทุกคน

“ฝันดีนะสาวๆ” เซมัสยิ้มหวาน

“ขอให้ฉันไม่ฝันว่าโดนตัดคะแนนสามเวลาหลังอาหารก็พอแล้วล่ะ” เทรเซียหัวเราะ

“ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ” จิมมี่พูด

หลังจากบอกลากันเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็แยกกันเข้าห้องนอน แต่พวกของเอเดรียลก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็น

แอรอน ฟาคัสอยู่ในห้องนอน ในเมื่อเขาออกจากห้องอาหารมาก่อน และในห้องนั่งเล่นก็ไม่อยู่ด้วย

“นายคิดว่าฟาคัสไปไหนเซมัส” จิมมี่ถามเมื่อพวกเขาไม่เห็นแอรอนอยู่ในห้องนอน

“พระเจ้าเท่านั้นที่รู้เจมส์ ฉันก็อยู่กับนาย ถ้านายถามฉันแล้วฉันจะไปถามใคร” เซมัสพูด

“ซักวันเราต้องรู้แน่ แต่คงจะไม่ใช่ตอนนี้หรอก” เอเดรียลพูด

“คงต้องเป็นเรื่องตื่นเต้นแหงๆว่าไหม อยากเห็นวันที่ฟาคัสโดนตัดคะแนนซะจริงๆ” เซมัสบอก

“วันไหนที่หิมะตกหน้าร้อน ก็คงจะเป็นวันนั้นล่ะฉันว่า” จิมมี่ว่า

“มันก็ไม่แน่หรอกนะ ไม่ใช่ว่าอาจารย์คนอื่นจะตัดคะแนนเขาไม่ได้นี่ใช่ไหม” เซมัสพูด

“พูดอีกก็ถูกอีกแหละ” จิมมี่บอก

“พวกนายดูตารางเรียนหรือยัง” เอเดรียลถาม

“ดูแล้ว เริ่มเรียนวันแรกก็น่าเบื่อเลยเชียว” เซมัสบอกอย่างหดหู่

“ให้ตายสิ ฉันชอบวิชาประวัติศาสตร์มาตลอด แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่ชอบเพราะอาจารย์ที่สอนนี่แหละ” จิมมี่บ่น

“ทั้งพ่อทั้งลูกอยู่ในห้องเดียวกัน โอยแค่คิดก็ปวดหัวแล้ว” เซมัสบ่นต่อ

หลังจากที่พวกเขาคุยกันไปได้พักใหญ่ๆ แอรอน ฟาคัสก็เข้ามาในห้อง

“นี่มันกี่โมงแล้วน๊า” เซมัสพูดลอยๆพลางดูนาฬิกา “โอ๊ะสองทุ่มครึ่งแล้วนี่น่า มีคนกลับเข้าหอเลยเวลาด้วย”

“ไม่ใช่เรื่องของนายว่าฉันจะกลับกี่โมง” แอรอนพูดเสียงเขียว

“แต่เท่าที่ฉันรู้นะ ที่นี่เขามีกฎว่านักเรียนปีหนึ่ง ไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่นอกหอนอนหลังสองทุ่มไม่ใช่รึ”

“แล้วนายจะทำไม จะฟ้องอาจารย์รึ” แอรอนถาม

“พอดีฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้องเสียด้วยสิ แต่ก็ไม่แน่นะวันใดวันหนึ่งฉันอาจจะหลุดปากออกมาก็ได้” เซมัสยิ้มเยาะ

“นายไม่กล้าหรอก”

“อย่างที่ฉันบอกนะฟาคัส ว่าฉันไม่ใช่คนขี้ฟ้อง แต่ถ้ามันหลุดปากไปก็ช่วยไม่ได้นะ” เซมัสยิ้มยั่ว

“นายหมายความว่าไงห๊ะฟิลคิลสัน” แอรอนมองอย่างหาเรื่องมาที่เซมัส

“ฉันว่าฉันพูดภาษาคนนะฟาคัส หรือว่าที่บ้านนายใช้ภาษาอื่นล่ะ”

“แก!!” แอรอนทำท่าจะเข้ามาหาเซมัส

“อ๊ะ นายคงไม่อยากโดนสองข้อหาในวันเดียวกันหรอก ใช่ไหมฟาคัส”

“หึ” แอรอนชะงัก ไม่พูดอะไรต่อและลงมือจัดของต่อไป

“หัวไวดีนี่” เซมัสหัวเราะ