The Princess สะกิดรักยัยจอมจุ้น

Chapter 1

ภายในห้องหรูที่ถูกจัดเป็นอย่างดี แสงสาดส่องจากพระอาทิตย์ดวงใหญ่ที่ตกกระทบกับม่านไหมผืนทองที่ถูกทอดยาวโอบล้อมไปทั่วทั้งห้อง ทำให้ร่างบางที่กำลังหลับใหลในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาด้วยอาการสดใส ราวกับว่าเมื่อคืนเธอเจอฝันที่ดีที่สุด นางกำนัลต่างพากันเข้ามาแต่งองค์ทรงเครื่องให้องค์หญิงงดงามกว่าเดิม และแล้วภารกิจเช้านี้ของเธอก็ผ่านไปแบบวุ่นๆ ... จนกระทั่ง

“องค์หญิงเพคะ องค์รักษ์คนใหม่มาแล้วเพคะ” หัวหน้านางกำนัลเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้ายิ้มแย้ม ผิดกลับองค์หญิงที่ทำหน้าทะมึนบึ้งตึงทุกครั้งที่ได้ยินว่าตัวเองจะมีองค์รักษ์ นี่มันเปลี่ยนมากี่คนแล้วเนี่ย –‘

“โอ้ยยยย บอกกี่ทีกี่ทีแล้วว่าไม่อยากได้ –‘ หญิงเบื่อ” ทุกๆครั้งๆก็จะตอบกลับด้วยการปฏิเสธแบบเด็กๆ เนื่องจากเด็กที่สุดในวัง การเอาแต่ใจตัวเองจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“แต่คนนี้ไม่ธรรมดานะเพคะ ดูดีกว่าทุกคนที่เข้ามาเลย แถมเก่งอีกด้วย องค์หญิงจะไม่รับไว้พิจารณาหน่อยหรอเพคะ พระทัยดำจริงๆเลย” การหว่านล้อมจึงเกิดขึ้นทุกครั้งที่มีการเอาแต่ใจแบบนี้ขององค์หญิง

“โหย หญิงก็เห็นดีทุกคนแหละ ไม่ต้องมากล่อมหญิงซะให้ยาก บอกแล้วว่าไม่เอา แต่ละคนมีใครทนหญิงได้มั้งไม่เกินอาทิตย์ออกทุกราย –‘ หญิงมันเอาแต่ใจ”

“โถ่ องค์หญิง ก็ถ้าพระองค์ยอมลดความเอาแต่พระทัยของตัวเองลงบ้าง ใครๆก็อยากอยู่กับพระองค์นะเพคะ”

“เชอะ ขนาดคุณนมยังว่าหญิงเลย เห้อออ อ”

“โถ่ๆ อย่างเพิ่งถอนพระทัยสิเพคะ ลองลงไปทอดพระเนตรก่อนดีไหม เผื่อบางทีพระองค์จะถูกชะตาด้วย” สุดท้ายก็ต้องเข้าเรื่องอยู่ดีสิน่า –‘

“มันก็แน่อยู่แล้วหนิคะ ที่หญิงต้องลงไปดู” ก็เป็นอย่างนี้ทุกครั้งไป...

เหล่านางกำนัลได้แต่ส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมอมยิ้ม ถึงองค์หญิงจะดื้อ จะเอาแต่ใจไปบ้าง ถ้าลองได้อยู่ใกล้ชิดแล้วล่ะก็ทุกคนก็ต้องตกหลุมรักองค์หญิงคนนี้ทั้งนั้นแหละ

“ว่าไงลูกแก้ว” ผู้เป็นใหญ่ที่สุดในวังเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าฝืนยิ้มของลูกสาว

“ท่านพ่อ ลูกไม่อยากมีองค์รักษ์อีกแล้ว” องค์หญิงตัวน้อยตัดพ้อก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆผู้เป็นพ่อ

“ไม่ได้หรอกลูก ครั้งนี้สำคัญมากนะลูกหญิงลูกต้องไปเมืองไทย ต้องไปใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา จะไปคนเดียวได้ยังไง เนี่ยองค์รักษ์คนนี้พี่ของลูกเป็นคนหามาให้ ฝีมือดีสุดแล้วนะลูก” อีกแล้ววววววว วไอพี่ชายยุ่งไม่เข้าเรื่อง

ชิ้งงงงงงง +_+ สายตาอาฆาตเหล่ไปหาพี่ชายตัวดีที่จัดหาองค์รักษ์มาให้ ก็บอกกี่ทีแล้วว่าไม่เอา หึ่ยยยย ย

“ตกลง ยังไงๆหญิงก็ต้องมีองค์รักษ์อยู่ดีใช่ไหมเพคะท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ หึ่ย—‘ ” ให้มันได้งี้สิน่า เบื่อจริงๆ

“เอาน่าลูกหญิง ทุกๆคนเป็นห่วงลูก ยิ่งแม่แล้วการที่ลูกไปอยู่ไกลหูไกลตาแม่แบบนั้นมันอาจจะทำให้แม่นอนไม่หลับ อย่างน้อยมีตนคอยดูแลลูกให้ปลอยภัยแม่จะได้หายห่วง ถ้าลูกแม่เป็นอะไรไปแม่อาจจะขาดใจตายก็ได้นะหญิง”

“โห ท่านแม่ก็ตรัสเกินไป”

“ลูกประมาทอีกแล้วนะหญิง อย่าลืมสิชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอนหรอกนะลูก แม่รักลูกนะ”

“หญิงก็รักท่านแม่เหมือนกัน ><’ หญิงยอมมีองค์รักษ์ก็ได้เพคะ”  เจอมุกนี้ของคนเป็นแม่ทีไรก็ใจอ่อนทุกทีสิน่า –[]-

“ว่าไง ไหนล่ะพี่ชาย องค์รักษ์สุดเพอร์เฟกของท่านพี่ไปอยู่ไหนละ” เอ่ยถามพี่ชายด้วยน้ำเสียงประชดประชัน เง้อออ เอาอีกแล้ว เอาแต่ใจอีกแล้วไอ้องค์หญิง !!~

“หึหึ เดี๋ยวก็เจอน่าแก้ว อย่ารีบสิ ฮ่าๆๆๆ” หน๊อยยยยย มีหน้ามาหัวเราะเยาะนั้นหรอ รู้หรอกน่าว่าหวังดีประสงค์ร้าย

“หึ่ยยย พี่ป๊อบคอยดูนะ หึ่ยยย แก้วไปแล้ว ท่านพ่อท่านแม่ลูกทูลลาเพคะ กลับห้องแล้วนะไอพี่ชายบ้า –[]-“

อาการงอนขององค์หญิงทำให้ข้าราชบริพาร รวมทั้งราชาราชินี และองค์ชายอดจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาหลังจากองค์หญิงเสด็จออกไปจากห้องโถงใหญ่ 555555555 5 ทุกคนคิดว่าการมีองค์หญิงน่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้เป็นการสร้างสีสรรค์ให้แก่เมืองนี้เป็นอย่างมาก... (: