กำหนดรัก...สุดเสน่หา

20 ปีก่อนหน้านี้

ชีวิตครอบครัวของ  เก่งกาจ  ประกอบได้พ่อ แม่ เค้าและน้องสาวมันเป็นชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบทุกอย่างและมีความสุขมากเพราะพ่อของ  เก่งกาจ  เปิดบริษัทรับเหมาก่อสร้างเล็กๆ  ส่วนแม่ก็เปิดร้านขายของชำ หน้าที่ของเก่งกาจและแก่นแก้วคือเรียนหนังสือเพียงเท่านั้น แต่โชคชะตาก็เหมือนแกล้งเค้าโดยเหตุทีั่พ่อของเค้าเป็นคนหูเบาเชื่อคนง่ายจึงนำบริษัทไปกู้หนี้ยืมสินกับ ครอบครัวของ อนงค์นางจำนวน 100 ล้านบาทและสัญญาจะว่าให้ยึดบริษัทได้หากไม่ชำระหนี้ภายใน 1 ปี 

จนกระทั้งวันนี้ครบกำหนด 1 ปี

"โอ๊ย  โธ่ เอย จะทำไงดีวะจะเอาเงินที่ไหนไปให้เค้าวะนี้เรา"

"คุณประกอบคะ"

"อะไรอีกแหละ"

"มีคนมาขอพบคะ"

"ใครวะ"

"ฉันเอง"

"คุณอำนวย"

"ใช่ยังจำผมได้อีกนะแสดงว่าความจำยังดีนี"

"มานี้มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ"

"เปล่าอะ ไง  ไหนแหละเงิน 100 ล้านบาทตามที่สัญญานี้ก็ครบ 1 ปีแล้วนะ"

"คือผมขอผ่อนผันไปก่อนได้ไหมครับ"

"คุณจะโกงผมหรอคุณประกอบ"

"ปะเปล่าครับ"

"แล้วไงนี้ก้อ 1 ปีแล้วนะ"

"ครับผมทราบดีคือตอนนี้งานผมก็มีน้อยไม่มากเหมือนเมื่อก่อน"

"แล้วไงมันเกี่ยวอะไรกับผม"

"คือ..."

"ว่าไง..."

"คืิอผม..."

"เอาอย่างนี้คุณต้องยกลูกชายคุณมาให้เป็นเจ้าบ่าวของลูกสาวผมในอีก 5 ปีข้างหน้า"

"ห๋า 5 ปีเร็วไปไหมครับ"

"แค่ 5 ปีผมเชื่อว่าคุณสามารถที่จะทำใจได้แล้วนะหรือว่าจะให้ผมยึดบริษัทของคุณในวันนี้เลย"

"ครับ  ครับ 5 ปีก็ 5 ปี"

"แต่ผมมีเงื่อนไขนิดนึงคือหลังการแต่งงานเด็กทั้ง 2 คนต้องจดทะเบียนสมรสกันและภายใน 1 ปีต้องมีหลานให้ผมแล้วผมจะยกหนี้ให้คุณนะ...แต่ถ้าระหว่าง 1 ปีเกิดมีการหย่าขาดกันเกิดขึ้นไม่ว่าฝ่ายผมหรือฝ่ายคุณๆต้องชดใช้หนี้ 100 ล้านบาทให้กับผมภายใน 1 เดือนตกลงไม"

.............

"ทำไมพ่อไม่บอกผมก่อนแหละครับว่าผมยินยอมหรือเปล่า แล้วยัยอนงค์นางลูกสาวของคุณอำนวยไม่มีใครสนใจแล้วหรือไงทำไมต้องเป็นผมด้วย"

"นั้นสิคะคุณทำอะไรไม่เคบปรึกษาครอบครัวเลยเชื่อแต่คนอื่น"

"ใช่คะ จู่ๆจะยกพี่เก่งให้คนอื่นมันง่ายๆไปไหมคะพ่อ"

"แกไม่มีสิทธิมาออกความคิดเห็นนะยัยแก้ว"

"พ่ออะ"

"นะไหนๆก็ไหนแล้วแล้วนะตาเก่ง"

"โธ่พ่อครับ"

ประกอบเดินขึ้นชั้น 2ไปแบบไม่เหลียวหลังหรือหันมองใครแต่ใครจะรู้บ้างว่าระหว่างที่เดินขึ้นบันไดไปทีละก้าวนั้นประกอบคิดถึงแต่เรื่องที่ขึ้นเมื่อกลางวันและคำพูดของอำนวย เมื่อไปถึงห้องแล้วประกอบก็นั่งลงบนเตียงแล้วใช้มือข้างหนึ่งดึงลิ้นชักแล้วหยิบปืนพกขึ้นมากำไว้ในมือ เค้านั่งคิดอยู่พักหนึ่งจึงตัดสินใจฆ่าตัวตาย

เสียงดังของปืนทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างล่างหันมองขึ้นไปด้านบน

"พ่อ"

"เก่งรีบขึ้นไปดูพ่อเร็ว"

"ครับแม่"

"แม่ครับ พ่อ..."

"ทำไมลูกพ่อเป็นอะไรลูก"

"แม่ขึ้นมาดูเองสิครับ"

"พ่อครับ  พ่อ"

"เก่ง...พ่อ...ขอ...โืทษ"

"พ่อครับ ฮือๆๆๆ"

"พี่ประกอบ  ไมนะ ทำไมพี่ทำแบบนี้  ฮือๆๆๆ"

"แม่คะ"

"แก้วพาแม่ไปนั่งพักก่อนนะ"

...............

งานศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย

"ขอแสดงความเสียด้วยนะคะ"

"ขอบคุณคะ เชิญด้านในก่อนนะคะ"

"คะ"

"พี่เก่งดูโน่นสิพี่ไอ้อำนวยใช่เปล่า"

"ไหนๆๆใช่มันจริงๆๆด้วยพี่จะไปฆ่ามัน"

"แม่คะพี่เก่งจะไปฆ่านายอำนวยคะแม่ไปห้ามเร็ว"

"แกไอ้อำนวยแกฆ่าพ่อฉัน ไอ้เลว"

"ช่วยไม่ได้ก็ใครมันใช่ให้พ่อแกติดการพนันจนเป็นหนี้เองแหละ555ไอ้เด็กน้อย"

"แก..."

"หยุดนะเก่งกาจ"

"แม่ครับ"

"ขอโทษคุณอำนวยเดี๋ยวนี้"

"แม่...ผมไม่ทำ"

"แก่นแก้วพาพี่ไปเข้าไปข้างในลูกเดี๋นวทางนี้แม่จัดการเอง"

"คะแม่...ไปคะพี่"

"ผมขอชื่นชมนะที่คุณสอนลูกว่าให้รู้จักว่าใครเป็นเจ้าหนี้ของมัน555"

"คะ ถ้าคุณต้องการจะมาเคราพศพก็เชิญด้านในคะแต่ถ้ามาเพื่อกิจอย่างอื่นดิฉันขอเชิญว่าให้คุณกลับไปเสียดีกว่า ดิฉันไม่อยากมีเรื่อง"

"นี้คุณขู่ผมหรอ"

"เปล่าคะแต่ดิฉันหมายความอย่างที่พูดจริงๆ"

"งั้นผมคงจะไม่เข้าไปมีกว่าเพราะผมเองก็ไม่อยากมีเรื่อง5555เอานี้ผมช่วยค่าทำศพ 1 ล้านบาทรับไปสิ"

"ขอบคุณคะแต่ดิฉันไม่ต้องหรอกนะคะสำหรับความหวังดีที่คุณมอบเงินก้อนนี้ให้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวไปรับรองเเขกคนอื่นก่อนนะคะ สวัสดีคะ"

"ก็ได้ สวัสดี555ไปพวกเรากลับ"

"ครับคุณท่าน"

หลังจากที่อำนวยเดินจากไปน้ำตาของศจีก็ไหลลงมาเธอนั่งร้องไห้แบบเจ็บปวดหัวใจอย่างมากที่สามีอันเป็นที่รักจากไปอย่างไม่มีวันกลับ

"ทำไม  ทำไมพี่ทำกับพวกเราแบบนี้นะพี่ประกอบ"

"ทำไม  ทำไม คอยดูนะฉันจะไม่มีวันยกตาเก่งให้ไปเป็นลูกเขยแก่แน่ไม่มีวัน...ไอ้อำนวยไอ้ชั่ว"

..........................

เมื่อเสร็จสิ้นจากงานศพแล้วศจีได้เรียกลูกทั้ง 2 คนมานั้งคุยปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดีกับไอ้คำสัญญาบ้าๆๆที่อำนวยมอบให้แก่ครอบครัว

"พ่อไม่ยอมแต่งเป็นไงเป็นกันสิ มันจะเอาอะไรก็เอาไปสิ"

"ใช่คะแก้วก็ไม่อยากได้พี่สะใภ้แบบยัยอนงค์นางนั้นแก้วว่ายัยนั้นมันต้องขี้เหร่แน่พ่อมันเลยอย่างหาสามีให้มันคงกลัวว่าจะไม่มีใครเอามันแน่"

"ใช่"

"คงจะอย่างนั้นแหละ"

"555"

"แม่ว่ารอให้ถึง 5 ปีหลังจากนี้แม่จะแก้แค้นพวกมันเอง"