นายเคยรักฉันบ้างไหม.

พั๋ววว!! ปี๊ดดดดดดดดดด!!!!!

''โทคิ โทคิ ฟื้นสิ! ฮึก..ฮึก..อย่าทิ้งฉันไปโทคิ!!'' น้ำตาของฉันไหลไม่ยอมหยุด..โทคิโดนรถชน

ณ โรงพยาบาล

ตึกๆๆๆ เสียงฝีเท้าของคนกำลังวิ่งมาทางฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นคนตรงหน้าของฉันคือ คุณพ่อและคุณแม่ของโทคินั้นเอง..

''ฮาซูจัง โทคิเป็นยังไงบ้างลูก?''

''คุณป้าค่ะ..ฮึกๆๆ คุณป้า..หนูผิดเองหนูช่วยโทคิไว้ไม่ได้..ฮึกๆๆ'' 

''ฮาซูจัง มันไม่ใช่ความผิดของหนูหรอกลูก..'' คุณป้าเข้ามากอดฉันมันยิ่งทำให้น้ำตาของฉันไหลไหลเพิ่มมากขึ้นอีก..

''ตะ..แต่ ฮึกๆๆ''

''อย่าโทษตัวเองแบบนั้น โทคิต้องไม่เป็นอะไร เชื่อลุงสิ!'' ทั้งสองคนพูดให้กำลังใจฉันทั้งๆที่มือของท่านทั้งสองตอนนี้กำลังสั่นเทาอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

''อ๊ะ! คุณหมอออกมาแล้วลูก'' ฉันรีบคล้ายตัวออกจากอ้อมกอดของคุณป้าและรีบเดินไปหาคุณหมอพร้อมน้ำตาที่อาบหน้า..

''คุณหมอค่ะ..โทคิเป็นยังไงบ้างค่ะ? ฮึกๆๆ..เขาปลอดภัยใช่ไหมค่ะ?'' น้ำตาฉันไหลไม่หยุดตอนนี้เหมือนหัวใจกำลังหยุดเต้นซะตอนนี้เลย

''ตอนนี้ผู้ป่วยพ้นขีดอันตรายแล้วครับ แต่..''

''แต่อะไรค่ะคุณหมอ? โทคิเป็นอะไรอีกค่ะ?''

''อวัยวะภายในบอบช้ำไปมาก เดี๋ยวหมอต้องรอผล X-Ray อีกทีครับ''

''แต่ตอนนี้เขาก็ปลอดภัยแล้วใช่ไหมค่ะ?'' 

''ไม่ใช่ซะทีเดียวครับ แค่พ้นขีดอันตราย..ผู้ป่วยยังต้องพักฟื้นอีกนานครับ'' ฉันดีใจมากที่โทคิปลอดภัยแต่ทำไมกันนะ..น้ำตามันยิ่งไหลออกมา

เช้าวันต่อมา ณ โรงพยาบาล

''โทคิ วันนี้ฉันก็มาเยี่ยมอีกแล้วนะ!'' ตั้งแต่วันที่โทคิถูกรถชนนี้ก็ผ่านมาเกือบสองวันแล้ว โทคิก็ยังไม่ฝืนขึ้นมาเลย..

''เฮ้ออออ...เมื่อไหรจะฟื้นมาแกล้งฉันเหมือนเมื่อก่อนสักทีนะ มัวแต่นอนอยู่ได้ นายไม่รู้รึไงว่าหิมะมันสวยมากเลยนะ..''

ก๊อก ก๊อก..!!

''ขออนุญาติครับ''

"สวัสดีค่ะคุณหมอ จะมาตรวจอาการโทคิหรอค่ะ?''

''ผมจะมาบอกผล X-Ray น่ะครับ''

''อ๋อค่ะ ผลเป็นยังไงบ้างค่ะ?''

''คือผลออกมา..'' 

โทคิจะปลอดภัยรึเปล่า? ยังไงก็ต้องมาติดตามกันนะค่ะ 

อ่านกันแล้วอย่าลืมกดไลค์/แชร์ กันด้วยนะ [ติชมได้นะค่ะ] ขอบคุณค่ะ