เพื่อนกัน...ฉันรักเธอ

8.9

เขียนโดย EARNED

วันที่ 18 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.56 น.

  6 ตอน
  13 วิจารณ์
  9,749 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 9 สิงหาคม พ.ศ. 2556 17.50 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) วันวานเก่าของเราสอง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

         10 ปีที่แล้ว

     "คุณพี่ค่ะ เดี๋ยวเดือนหน้าน้องก็จะย้ายไปอังกฤษแล้ว ก็ขอให้คุณพี่อยู่ที่นี่อย่างมีความสุขนะค่ะ"

     "แล้วนี่ ตาเอนเตอร์รู้รึยังว่าจะต้องไปอังกฤษน่ะ แถมไปไม่มีกำหนดกลับอีก"

     "ยังเลยค่ะ กลัวบอกแล้วแกจะงอแง ไม่ยอมไปเพราะจะอยู่เล่นกับหนูโรมรันที่นี่"

         ในขณะที่ป้าๆ คุยกันยู่ก็มีเด็ก 2 คนยืนฟังกันอยู่อย่างรู้สึกเสียใจ ว่าจะต้องแยกจากกัน 

     "นี่เอนเตอร์ ครอบครัวนายค้องไปอังกฤษล่ะ"

     "อืม ทำไมแม่ไม่บอกให้เร็วกว่านี้ นี่เราไม่บังเอิญได้ยิน เราก็คงรู้ช้ากว่านี้"

     "แล้วนายจะทำไงอ่ะ เราไม่อยากให้นายไปเลย"

     "เอางี้แล้วกันเดี๋ยวฉันลอกอ้อนดูเผื่อแม่เปลี่ยนใจ" พูดเสร็จก็เปิดประตูเข้าไปหาผู้ใหญ่ทั้ง 2 คน แล้วพูดว่า "แม่ครับ ผมไม่ไปนะครับ ผมอยากอยู่นี่กับโรมรันครับ"

     "ไม่ได้หรอกลูก แม่ตั้งใจจะให้ลูกไปเรียนต่อที่นี้น แล้วถ้าเราคิดถึงที่นี่เมื่อไหร่ ก็ค่อยกลับมาเที่ยว" พูดเสร็จก็หันไปบอกกลับเจ้าของบ้าน "งั้นเดี๋ยวน้องกลับก่อนนะค่ะ แลวยังไงค่อยคุยกันอีกที"

       1เดือนต่อมา  เตรียมออกเดินทาง    

         ในขณะที่ครอบครัวของเอนเตอร์ตัดสินใจย้ายไปอังกฤษ เพื่อไปตั้งรกรากกันที่นั้น เด็กน้อย 2 คน คุยกันถึงเรื่องที่จะไปหรือไม่ไป

     "ไม่ไปไม่ได้จริงๆหรอ" เด็กหญิงตัวเล็กถาม

     "ฉันก็ไม่อยากไป แต่ว่าแม่บังคับต้องไป" เด็กชายตอบพรางทำหน้ามู่ทู่

     "สัญญานะว่าจะรีบกลับมา" คนตัวเล็กถาม ก่อนร้องไห้ออกมาเสียงดัง "ฮึก..ฮือ..แงๆๆๆ"

     "สัญญาเลย ถ้ากลับมาแล้ว ฉันจะตามหาเธอแน่นอน ฉันต้องไปแล้ว บ๊ายบาย" เด็กชายพูดไปโบกมือไป

     "รีบๆกลับมานะ แล้วมาเล่นด้วยกันอีก T-T" เด็กหญิงโบกมือให้เพื่อนรักก่อนจะร้องไห้ต่อ

          กลับมาปัจจุบัน

             ในเย็นของวันที่เร่งรีบ ผู้คนเดินเบียดเสียดกันไปมาบนท้องถนน "โรมรัน" กำลังรีบร้อนที่จะกลับบ้าน ระหว่างเดินอบู่ ก็ได้เดินสวนกับ "เอนเตอร์" ในขณะที่เดินสวนกัน มีคนเดินมาชนโรมรัน จนเจ้าตัวสะดุดแต่ไม่ล้ม เพราะได้ เอนเตอร์มาคอยรองรับไว้อย่างดี

     "ใครว่ะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย ฮื้ย!!!" หญิงสาวสบถออกมา 

     "เป็นไรป่าว" ชายหนุ่มถาม

     "ไม่เป็นไร ขอบใจมาก" หญิงสาวเอ่ย ขอบคุณแล้วเงยหน้ามองผู้ช่วยตน แต่แล้วเธอก็พึมพำออกมาว่า "หน้าคุ้นๆ"

     "555ไม่เป็นไร" พอพูดเสร็จ ก็ก้มลงมามองหน้าหญิงสาวแล้วพูด "เอ๊ะ!!!!"

     "เอนเตอร์!!!/โรมรัน!!!" ทั้ง 2 ร้องออกมาอย่างตกใจ

     "นายคือเอนเตอร์ใช่มั้ย" โรมรันถาม

     "ใช่ เธอคือโรมรันหรอ เธอสวยขึ้นมากเลยนะ ตอนเด็กๆยังน้ำมูกย้อย หัวฟูๆอยู่เลย 555" ชายหนุ่มตอบอย่างกวนๆ

     "นายยังกวนเหมือนเดิมเลยนะ แล้วก็นั้นมันก็ 10 ปีมาแล้วจะพูดถึงอีกทำไม" หญิงสาวตอบ "แล้วไหนบอกว่าจะรีบกลับมาไง ตั้ง 10 ปี ทำไมมันนานขนาดนั้น ไตั้งรกรากที่นั้นหรือไง" 

     "ตอนแรกก็กะจะไม่กลับมาอีกเลย แต่นึกถึงสัญญาของเราไง ฉันเลยกลับมา" 

     "ยังงั้นก็กลับไปเลยไป ชิ! หลบไปจะกลับบ้านแล้ว" หญิงสาวพูดตัดบทแล้วเดินหนีไป ปล่อยให้ชายหนุ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.3 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา