Decisive wars สู่จุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

                              ตัดสายฟ้า!!! !!!!!




     กระแสไฟฟ้าที่ไหลรวมอยู่บนฝ่ามือขวาของมิรันยังคงร้องระงมเหมือนเด็กทารกกระหายนมเพื่อเติมเต็มสิ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตให้ดำเนินต่อไปได้ น่าเสียดายที่สิ่งที่สายฟ้าสีน้ำเงินนั้นต้องการไม่ใช่น้ำนมสีขาวบริสุทธิ์แต่อย่างใด


     มิรันที่อาศัยความเร็วที่เพิ่มขึ้นกว่าเดิมจากกระแสไฟฟ้าที่กระตุ้นการทำงานของกล้ามเนื้อเป็นฝ่ายรุกเข้าหาฮานามิอย่างรวดเร็วและต่อเนื่องเพื่อหาช่องโหว่ในการฝังฝ่ามือขวาเข้าไปในชั้นเนื้ออย่างตรงจุด เว้นแต่ว่าฮานามิจะสามารถหลบการบุกเข้าหาได้ทุกครั้ง...



     "ความเร็วนับว่าใช้ได้ในระดับหนึ่ง การใช้คลื่นไฟฟ้าจากร่างของตัวเองในการโจมตีอีกฝ่ายก็ถือเป็นความคิดที่ไม่เลว แต่ที่โจมตีเข้ามาเป็นเส้นตรงแบบนี้จัดว่าเป็นพวกไม่มีหัวคิดเอาซะเลยนะ"


     เสียงราบเรียบจนออกแนวเย็นชาของนางฟ้าผมสีน้ำเงินที่สามารถหลบการโจมตีของหอกสายฟ้าได้อย่างง่ายดายเพียงเอี้ยวตัวไปด้านข้างเล็กน้อยทำให้นางฟ้าอีกคนหนึ่งที่ต้องการตัดสินอุดมการณ์การต่อสู้ของตัวเองเริ่มควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ แต่แทนที่ฮานามิจะอาศัยช่วงที่มิรันกำลังลมขึ้นอยู่นั้นในการโจมตีสวนกลับ


     เธอกลับกวักมือเรียกให้มิรันบุกเข้ามาหาอีกครั้งด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยดังเช่นในการต่อสู้ที่ผ่านๆมาพร้อมกับไต่ระดับขึ้นไปสูงกว่าเดิม... จนมิรันกัดฟันด้วยความโกรธแค้น



     "อย่ามาดูถูกฉันนะยัยปะการังฟองน้ำ!!!"



     เมื่อคู่ต่อสู้ทำการท้าทายด้วยการเรียกร้องการโจมตีที่รุนแรงและอำมหิตยิ่งกว่าหลังจากที่ทำการเอียงตัวไปซ้ายทีขวาทีราวกับจะล้อเลียนพฤติกรรมขาดๆเกินๆที่นางฟ้าผมสีฟ้าแสดงออกมาโดยตลอดอย่างออกหน้าออกตา มิรันที่เริ่มจะหมดความอดกลั้นในการข่มความรู้สึกอยากฆ่าคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าก็เร่งพลังไฟฟ้าในมือขวาขึ้นสูงจนก้าวข้ามตัดสายฟ้าที่ฮิซาชิเคยเห็นผ่านๆมาเป็นเปลวเพลิงสีฟ้าลุกโหมกลางท้องฟ้าก่อนจะพุ่งเข้าหาฮานามิด้วยความเร็วสูงสุด


     เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮานามิเร่งพลังขึ้นในระหว่างที่กำลังบินด้วยความเร็วสูงสุดจนกลายเป็นเปลวเพลิงสีน้ำเงินเข้มพุ่งเข้าปะทะเปลวเพลิงสีฟ้าที่ตรงเข้าหากันจนย้อมท้องฟ้าให้กลายเป็นทะเลเพลิงที่พร้อมจะแผดเผาทุกสรรพสิ่งจนกลายเป็นผงสีขาวร่วงลงสู่พื้นเบื้องล่าง




     และด้วยความร้อนมหาศาลและพลังทำลายที่สูงพอๆกันที่แผ่กระจายออกมานั้นก็แผดเผาทุกสิ่งเบื้องล่างให้ระเหยไปเป็นพื้นทรายโล่งในชั่วพริบตาด้วยเช่นกัน เว้นแต่เพียงสิ่งที่ถูกปกป้องอยู่ภายในม่านเกราะพลังที่ทั้งสองกางเอาไว้ตั้งแต่แรกเท่านั้นที่ยังคงสภาพเดิมทุกประการ




          "ไม่ได้ผลจริงๆเหรอเนี่ย..."


     ร่างกายของมนุษย์เพียงคนเดียวที่นางฟ้าทั้งสองต้องการจะปกป้องเอาไว้นั้นแทบจะไม่ได้รับตำหนิจากเปลวเพลิงสวรรค์เทียมที่กระจายออกมาจากการเข้าปะทะกันอย่างต่อเนื่องของพวกเธอแม้แต่น้อย ทว่าทั่วทั้งร่างของเด็กชายที่ถูกจำกัดอิสรภาพนั้นกลับเต็มไปด้วยบาดแผลที่ไม่ได้เกิดจากเปลวเพลิงด้วยความคิดอันแสนไร้สาระของเขาเอง


     ขอบในของม่านเกราะที่กางเอาไว้สองชั้นเพื่อป้องกันลูกหลงจากการต่อสู้ภายนอกนั้นเมื่อมองในมุมกลับกันก็เป็นเหมือนกับกรงขังชั้นดีที่มนุษย์ไม่สามารถแหกออกมาได้แม้ว่าจะมีกุญแจที่สามารถใช้แทนตัวปลดกลอนได้ทุกสถานการณ์อยู่กับตัว และม่านเกราะนี้ยังแข็งแกร่งมากจนแม้แต่ลำแสงพลังที่ร้ายกาจที่สุดของฮิซาชิก็ยังไม่สามารถสร้างรอยร้าวได้สักรอยเดียว





     และเมื่อการบุกเข้าสังหารกันของมิรันและฮานามิดำเนินไปถึงจุดอิ่มตัว คลื่นพลังจากร่างทั้งสองก็ระเบิดออกเป็นลำแสงสลับสีพวยพุ่งทะลุชั้นบรรยากาศไปสู่ห้วงอวกาศอันมืดมิดอย่างรุนแรง ฮิซาชิหวังเพียงอย่างเดียวว่าจะไม่มีดาวดวงใดในจักรวาลได้รับความเสียหายจากพลังอันมหาศาลของเซย์ริทั้งสองคนนี้


       แต่จะมีใครสักคนไหมที่จะสังเกตได้ถึงความผิดปกติเหนือชั้นบรรยากาศหลังจากที่เสาลำแสงทั้งสองนั้นสงบลงไปแล้ว



     "อุ่บ..!"

     "อึ่ก..!"


     ไม่กี่วินาทีหลังจากที่เปลวเพลิงที่ห่อหุ้มร่างของแองเจลอยด์ทั้งสองมอดลงจนไม่เหลือแม้สะเก็ดไฟ ร่างของนางฟ้าทั้งสองก็ตกลงกระแทกพื้นด้านล่างอย่างแรงจนผิวทรายเกิดการกระเด็นขึ้นไปตามหลักโมเมนตัมอีกครั้งหนึ่ง เว้นแต่ว่าในครั้งนี้ร่างของผู้ที่ได้รับบาดเจ็บไม่ใช่แค่มิรันเท่านั้นแล้ว...



     "หึๆ..! ในที่สุดฉันก็สร้างแผลให้กับเธอได้แล้วนะ... ความรู้สึกเวลาที่ถูกคนอื่นทำให้บาดเจ็บมันน่าอภิรมย์ดีใช่ไหมล่ะ"

     "ไม่เลวนี่ ถ้าเธอจะทำก็ทำได้ไม่ใช่หรือไง ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องเอาจริงแล้วสินะ"

     "พูดเหมือนกับฉันทำแบบเธอไม่ได้อย่างนั้นแหละ ยัยขนมปังแผ่น"


     ฝ่าเท้าทั้งสี่กระทืบลงบนพื้นอีกครั้งหนึ่งพร้อมกับประกายแสงฟ้าน้ำเงินที่ห่อหุ้มลำแขนและข้อเท้าของทั้งสองคนเอาไว้จนกลายเป็นเกราะอัศวินครึ่งเครื่องแบบพร้อมกับเข้าเผชิญหน้ากันอีกครั้งหนึ่ง


     แต่แล้วสายตาของนางฟ้าทั้งสองก็เหลือบไปเห็นม่านพลังที่พวกเธอกางเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้เริ่มมีรอยโป่งออกมาเล็กน้อย เช่นเดียวกับแสงสีส้มที่ลอดออกมาจากจุดที่เกล็ดหกเหลี่ยมจำนวนมากสมานตัวเป็นแผ่นเดียวกันชั่วระยะหนึ่งก่อนจะดับไป สลับกันไปเรื่อยๆเป็นลูกบอลแสงสลับสี




     "เมื่อไหร่พวกเธอจะเลิกสู้กันสักที!! เซย์ริสองคนมาทะเลาะกันเองแบบนี้มันจะมีประโยชน์อะไร!!!"


     เสียงแข็งๆที่เหมือนกับตะโกนออกมาอย่างสุดเสียงทะลุผ่านม่านเกราะป้องกันสองชั้นของมิรันและฮานามิออกมาจนนางฟ้าทั้งสองที่เป็นผู้กักกันอิสระในการเดินเหินอย่างอิสระทั้งบนดินและกลางท้องฟ้าที่แสนกว้างใหญ่จนพวกเธอเริ่มจะรู้สึกหนวกหูขึ้นมาทุกขณะ

    แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครในสองคนนั้นที่จะปล่อยพลังออกมาจัดการปิดปากเขาแม้แต่คนเดียว



     "ฮิซาชิคุง... ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดอะไรอยู่อย่างนึงนะ"

     ฮิซาชิพยายามที่จะเบี่ยงความคิดให้หลุดออกจากความรู้สึกที่ผูกจิตใจของเขาให้รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก แต่พวกนางฟ้าจะตามความคิดของเขาไม่ทัน...




     "พวกเราไม่ได้ทะเลาะกันสักหน่อย พวกเราตั้งใจที่จะฆ่ากันจริงๆเลยต่างหาก!!"




     เด็กชายทำหน้าเหวอในทันทีหลังจากที่แองเจลอยด์ทั้งสองประกาศความตั้งใจของตนออกมาพร้อมๆกันด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงต่อเจตนาของตัวเอง เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าพวกเธอจะพูดออกมาได้อย่างง่ายดายถึงเพียงนี้ ทั้งมิรันที่เป็นพวกสดใสอยู่ตลอดเวลาจนเกือบจะเรียกว่าบ้า กับฮานามิที่เงียบสงบอยู่ตลอดเวลาราวกับพวกเก็บตัวจากสังคม


     แต่ในตอนนี้สาวน้อยทั้งสองที่ดูไม่น่าจะเป็นพวกที่จะทำร้ายคนอื่นได้หากไม่มีตัวจุดชนวนที่มีพลังแข็งแกร่งจริงๆกลับสามารถพูดคำว่า"จะฆ่าให้ตายจริงๆ"ได้อย่างหน้าตาเฉย ราวกับว่าพวกเธอทั้งสองคนถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อต่อสู้เพียงอย่างเดียว



     และเพราะคำตอบที่ได้กลับมาจากสาวน้อยผมฟ้าน้ำเงินนั้นเองที่ทำให้ฮิซาชิหมดความอดทนจริงๆจนเริ่มปล่อยพลังทำลายเกราะป้องกันที่ปิดกั้นตัวเขาอยู่อย่างสุดกำลัง แม้ว่าผลลัพธ์ที่ออกมานั้นจะมีเพียงคลื่นอัดสะท้อนกลับเข้าหาตัวเท่านั้นเอง...




     "ถึงคราวที่ฉันจะใช้ตัดสายฟ้าจัดการเธออีกรอบแล้วสินะ... ถ้าเธอแน่จริงก็กรุณาเข้ามาแลกหมัดกันตรงๆเถอะนะ"


     "ที่จริงฉันก็กะว่าจะรีบๆจบเรื่องนี้อยู่พอดีเหมือนกัน จะเอาแต่หลบแล้วปล่อยๆไปมันก็ไม่ใช่เรื่องอยู่แล้วนี่ มิรัน!"



     เสียงพูดโต้ตอบของนางฟ้าทั้งสองถูกกลบไปด้วยเสียงแหลมความถี่สูงของกระแสไฟฟ้าในมือทั้งสองข้างของมิรันที่รวบรวมเอาไว้ก่อนจะพุ่งเข้าหากันอีกครั้งหนึ่งจนเข้าปะทะกับหมัดตรงคู่ของฮานามิอย่างสุดกำลัง จนในที่สุดคลื่นไฟฟ้าที่เป็นแตกแขนงก็ระเบิดออกเป็นม่านแสงกระจายออกไปกระทบกับม่านพลังที่ฮิซาชิอยู่ภายในนั้นราวกับกระแสน้ำที่ไหลไปถูกสิ่งกีดขวางจนแยกตัวออกเป็นสองสาย


     ยิ่งไปกว่านั้นคลื่นพลังที่ระเบิดออกมานี้ยังพวยพุ่งขึ้นสู่ชั้นบรรยากาศอีกครั้งหนึ่งราวกับปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้นซ้ำสอง และแสงสว่างที่เกิดขึ้นนี้ยังสามารถมองเห็นไปได้ไกลจากจุดนั้นเป็นระยะทางหลายร้อยหลายพันกิโลเมตรอีกด้วย



          "ฮึ่ย!"


     เกราะโลหะสองสีกระทบกับอย่างหนักพร้อมกับเสียงย่ำเท้าลงบนหาดทรายที่เหลือเพียงเม็ดทรายสีขาวและเกลือบริสุทธิ์ปราศจากน้ำทะเลโอบอุ้มหมุนวนเป็นวงกลมโดยรอบจนเกิดเป็นวงมวยปล้ำคู่หยุดโลกในชั่วพริบตา และเพราะแรงดันที่เหมือนกับจะบิดข้อมือของอีกฝ่ายเป็นมันเกลียวนั้นเองที่ทำให้นางฟ้าทั้งสองไม่สามารถหยุดเท้าของตัวเองได้อีกต่อไป


          จนในที่สุด มิรันก็เป็นฝ่ายเหวี่ยงฮานามิขึ้นจากพื้นพร้อมกับหมุนควงเป็นวงจักรได้สำเร็จ!




     "ฉันจะเหวี่ยงเธอออกจนเหลือแต่ร่างเปล่าๆไร้อาภรณ์ปกปิดเลยคอยดู!!"


     มิรันเร่งความเร็วศูนย์กลางให้สูงขึ้นกว่าเดิมมากจนผู้ชมภายนอกแทบจะเห็นเพียงแถบสีน้ำเงินจากเกราะทั่วร่างของฮานามิที่เริ่มหลุดออกจากตำแหน่งเดิมทีละชิ้นๆ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงเร่งความเร็วให้สูงขึ้นไปอีกจนเกราะทั่วร่างของฮานามิหลุดออกจนหมด


                         แต่แล้วเรื่องไม่คาดฝันก็บังเกิดขึ้นจนได้!!


               หมับ..!




     "อะไร..!"

     ในจังหวะก่อนที่นางฟ้าผมสีฟ้าจะปล่อยมือที่จับแขนซ้ายของคู่ต่อสู้ให้ลอยออกไปตามแรงเหวี่ยงที่สูงเกินกว่าเครื่องจักรใดๆในโลกจะสามารถทำได้นั้นเอง ฮานามิที่ไหวตัวทันก็ยกมือขวาที่หลุดออกไปก่อนหน้านั้นจับเข้าที่ข้อมือซ้ายของมิรันอย่างทันท่วงทีจนเธอไม่สามารถปล่อยออกไปได้ ก่อนที่ฮานามิจะกลายเป็นฝ่ายจับมิรันปั่นเป็นเครื่องแยกชิ้นส่วนขยะแทน


     และในที่สุดร่างของมิรันที่มีเกราะปกปิดส่วนสำคัญเอาไว้ก็ถูกเปิดเผยออกมาจนเหลือเพียงชุดวันเกิดที่เป็นพลาสติกรัดรูปเท่านั้นที่ยังคงเกาะแน่นอยู่กับผิว ก่อนที่ฮานามิจะปล่อยให้ร่างของเธอลอยออกไปอย่างไร้การควบคุมและตกลงสู่พื้นทรายโดยสวัสดิภาพ ล่ะมั้ง!?



     ร่างของมิรันล้มกลิ้งไปกับพื้นทรายด้วยความเร็วที่ไม่อาจประเมินได้จนตกลงสู่พื้นน้ำทะเลที่อยู่ห่างออกไปเกือบหนึ่งร้อยกิโลเมตรจนหยุดลงด้วยแรงต้านจากต้นไม้และชั้นหินที่ขวางอยู่ในที่สุด เพราะเช่นนั้นเองที่ทำให้ผมเผ้าที่เรียบสลวยลงมาประบ่าของมิรันดูเละเป็นองครักษ์พิทักษ์ทะเล และน้ำทะเลส่วนหนึ่งยังถูกซึมซับเข้าไปในขนนกจนเริ่มหนักขึ้นอีกด้วย


     แต่เพราะน้ำหนักตัวของมิรันยังไม่ได้เพิ่มมากขึ้นเท่าไหร่จากการดูดซับความชื้นของขนนกที่ปีกบนแผ่นหลัง รวมทั้งเกราะที่หลุดออกไปจนหมดนั้นก็ได้ทำให้นางฟ้าผมฟ้ามีความคล่องตัวสูงขึ้นกว่าแต่ก่อนจนสามารถบินกลับไปกระแทกใบหน้าคู่ต่อสู้ด้วยฝ่าเท้าในทันที



     หากจะติดก็เพียงฮานามิสามารถมองการเคลื่อนไหวในระยะห่างที่มากเกินไปได้อย่างเฉียบคมก็พุ่งเข้าปะทะฝ่าเท้ากับเธออย่างสุดกำลังจนเกิดเป็นเปลวเพลิงสีน้ำเงินที่เท้าเข้าปะทะกับมิรันที่ทำเช่นเดียวกันด้วยความเร็วสูงสุดกลายเป็นแสงสว่างไปทั่วบริเวณ



     "เหวอ..!!"

     "กรี๊ด..!!"



     การโจมตีปะทะกันของทั้งสองฝ่ายนั้นรุนแรงมากจนเกิดเป็นคลื่นระเบิดจากศูนย์กลางซัดเอาทั้งคู่กระเด็นออกมาอย่างรุนแรง เพียงแต่มวลรวมน้ำหนักของมิรันนั้นมากกว่าฮานามิอยู่นิดหน่อยจึงเกิดการพุ่งชนแบบไม่ยืดหยุ่นตามฮานามิไปด้วย

     และในที่สุดร่างของนางฟ้าทั้งสองก็จมลงไปในพื้นทรายทั้งสองด้านโดยมีฮิซาชิเป็นศูนย์กลางพอดี ในระยะที่ห่างกันเพียงไม่เกินหนึ่งร้อยเมตรเท่านั้น




       เว้นแต่ในครั้งนี้เท่านั้นที่ไร้เสียงตอบรับจากเด็กชายที่ถูกกักขังอยู่ภายในม่านพลัง และร่างของนางฟ้าทั้งสองก็ได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงจนแทบจะลุกไม่ขึ้น




     "พลังสุดยอดเลยนะ ฮานามิ! แบบนี้ที่ฉันเลือกจะตัดสินกับเธอในวันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่สูญเปล่าแล้วสิ!"


     "มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ... แต่เธอเองก็แข็งแกร่งในระดับที่น่าพอใจเหมือนกันนี่นา ไม่อย่างนั้นที่ฉันกับ'เจ้านั่น'เลือกที่จะพัฒนาพันธุกรรมของเธอให้เป็นเซย์ริรุ่นแรกที่แข็งแกร่งที่สุดก็เปล่าประโยชน์หมดสิ!!"



     ทั้งสองลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยท่าทีนิ่งสงบอย่างผิดปกติในฐานะศัตรูคู่อาฆาตที่ข่มกันไม่ลง แต่ในขณะนั้นพวกเธอเริ่มสัมผัสได้ถึงเสียงบางอย่างที่แสนทรมานใจบางอย่างดังขึ้นมาจากด้านล่างที่ไม่น่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดมีชีวิตรอดอยู่ ณ บริเวณนี้ได้อีกต่อไป



                              เป็นเสียงที่เหมือนกับโลกทั้งใบกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด





     "ว่ากันว่าเพื่อนที่แท้จริงจะต้องไม่ทิ้งกันจนกว่าจะหมดลมหายใจ ถ้าอย่างนั้นสิ่งที่ทำให้นายลำบากใจในตอนนี้ก็คงจะเป็นเรื่องที่พวกเรากำลังจะฆ่ากันอยู่นี่ล่ะสินะ! แต่นายไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ เพราะนี่จะเป็นการตัดสินว่าใครกันแน่ที่เป็นเพื่อนที่แท้จริงของนาย!!"



     มิรันพูดในสิ่งที่คนทั่วไปไม่มีวันที่จะเรียงประโยคอย่างผิดไวยากรณ์จนไม่น่าให้อภัยออกมาด้วยน้ำเสียงที่ปราศจากความกังวลใจก่อนจะเหลือบสายตาไปยังม่านพลังทรงกลมเหมือนลูกแก้วมังกรดาวนาเม็กอย่างหมดความลังเลใจ นางฟ้าทั้งสองพยักหน้าให้กันก่อนจะก้าวเดินไปด้านข้างเพื่อไม่ให้ฮิซาชิได้รับลูกหลงจากการโจมตีขั้นสุดท้ายนี้เป็นระยะทางพอสมควร




     ""จนในที่สุดพวกเธอก็ได้ตำแหน่งที่ต้องการเพื่อที่จะปิดฉากการต่อสู้ที่แสนทรมานครั้งนี้แล้ว""




     "รับไปซะ!! ยัยเซย์รินอกรีต!!!"



     แองเจลอยด์ทั้งสองเร่งเร้าพลังจากทั่วทั้งร่างมาไว้ในตำแหน่งเดียวก่อนจะเกิดเป็นท่าไม้ตายเฉพาะตัวที่รุนแรงที่สุดเท่าที่เซย์ริรุ่นก่อนๆและหลังจากนี้จะมีในครอบครองในท่าเตรียมพร้อมปล่อยออกไปสลายร่างของอีกฝ่ายหนึ่งในกลายเป็นผงเถ้าละเอียดในชั่วพริบตา



               โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อร่างกายของพวกเธอมีเพียงชุดพลาสติกที่ปกปิดร่างกายได้ไม่ทั่วถึงคลุมเอาไว้เท่านั้นด้วยแล้ว...



     และเมื่อพลังที่ประจุอยู่ในลำแสงที่สถิตย์อยู่ในมือของพวกเธอก้าวเข้าสู่จุดอิ่มตัวของพลังเป็นที่เรียบร้อย ทั้งมิรันและฮานามิก็สะบัดท่อนแขนของพวกเธอเพื่อกล่อมเกลาท่าไม้ตายนั้นตรงเข้าปะทะกันพร้อมกับเปล่งเสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วแผ่นฟ้าจนเกือบจะสามารถเข้าถึงเยื่อแก้วหูของผู้โชคดีที่จะได้ฟังมันเป็นเสียงสุดท้ายในชีวิตก่อนจะฉีกขาดไม่เหลือชิ้นดี



                              เว้นแต่จะมีมนุษย์เพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะไม่ได้รับผลกระทบจากเสียงที่ดังกึกก้องนี้





                    "ฉันบอกว่าให้พวกเธอพอได้แล้วไงเล่า!!!!!!!!"      !!!!!!!!!!!!!!!