Help me please! ช่วยบอกได้มั้ยว่า รัก รัก

"ขอโทษเรื่อง??"
"นี่มันถึงเวลาที่เราต้องบอกความจริงกับเจนนี่แล้วสินะ คิดว่าจะปิดไปได้นานกว่านี้ซะอีก"
"ความจริงอะไร??"
"...พ่อเราอ่ะเป็นแก๊งมาเฟีย แล้วทีนี้เขาไปพนันอะไรกันสักอย่าง..พ่อเราชนะพนัน แต่ไอพวกที่มาพนันน่ะสิมันไม่ยอมแพ้เลยตามรังควานไม่เลิก มันเล่นถึงตาย และที่สำคัญมันฆ่าทั้งครอบครัว แต่ที่เราขอโทษเจนนี่ก็เมื่อวานนี้ที่เราไปเจอเจนนี่ก็หนีพวกนั้นมามันมีระเบิดอาวุธพร้อม! แต่มันดันเห็นเจนนี่น่ะสิเจนนี่เลยต้องตกเป็นเป้าหมายของมันไปด้วย มันไม่ปล่อยเจนนี่แน่!"
ฉันยังคงตกใจกับเรื่องที่สปายเล่ามา มันพูดไม่ออก 
เขาเนี่ยนะ ยังเด็กอยู่เลยหัดมาเป็นมาเฟีย
"แล้วเราต้องตาย...ใช่มั้ย" พ่อแม่ฉันล่ะยังไม่ได้บอกลาเลย
"ใครว่ากันล่ะ เราไม่ปล่อยให้เจนนี่ตายหรอกน่า ถึงแม่เราจะต้องตายแทนก็ตาม!!"
"ขนาดนั้นเลยหรอ"นี่เขากล้าแลกชีวิตเพื่อฉันเลยหรอ
"อื้ม....แต่เจนนี่ต้องไปอยู่บ้านเราก่อนอยู่ที่นี่มันอันตรายมาก บ้านเพิ่งซื้อใหม่ ไม่มีใครรู้แน่นอน"
"แล้วแม่ล่ะ เราจะบอกแม่ยังไง"
"เราจัดการเอง"
"ห้ะ มันไม่ง่ายเลยนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกที่สปายทำไม่ได้"
หรอยะ
สปายโทรบอกบอดี้การ์ด(แต่งตัวซะเท่ห์เรียกบอดี้การ์ดแล้วกัน)ให้มาขับรถไปส่งที่....เอ่อนี่มันบ้านหรือคฤหาสต์เนี่ย อะหืออ นี่บ้านฉันยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของคฤหาสต์เขาเลย(เรียกคฤหาสต์แล้วกัน)
"เอ่อ...นี่อยู่กันกี่คนเนี่ย"
"4-5คน แต่ว่าถ้ารวมลูกน้องแล้วก็ 20กว่า"
"20กว่าo_O"นี่รวมญาติชาติที่แล้วป่าวเนี่ย
"แต่ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่น่ี่หรอก อยู่อีกหลังหนึ่งอ่ะ"
มีอีกหรอเนี่ยยย
"นั่งก่อนสิ"สปายบอกให้ฉันนั่งที่โซฟา...หรือเตียงนอนเนี่ย
"อื้ม"
"ไม่น่าเลย ไม่น่าไปเจอเจนนี่เลยจริงๆ"
"ชั่งมันเถอะก็แก้อะไรไม่ได้แล้วนี่"
"เจนนี่ เดี๋ยวเราให้คนพาไปที่ห้องนะ"
"อือ" ไปห้องสปายใช่ปร้าาาา
นี่มัน!!ห้องหรือบ้านอีกหลังเนึ่ย นี่ถ้าฉันตายจะมีใครรู้มั้ย 
เอ แล้วห้องนอนอยู่ไหนอ่ะ 
รึว่าเป็นห้องนี้
แอ้ด 
ใช่ด้วยยยย
เตียงนี่นอนได้ประมาณสิบกว่าคนอ่ะ-*-
ฉันวางข้าวของสัมภาระลงข้างเตียง
ไม่คิดจะให้ใครมาช่วยยกเลยรึไง ฮึ!
ฉันนอนพลิกตัวไปๆมาๆหลายรอบ มันไม่มีอะไรจะทำจริงๆ 
อ่อรู้และไปเดินเซ็นทรัลฯดีกว่า สั่งหนังสือไว้ตั้งแต่สมัยไหนแล้วยังไม่ได้ไปเอาเลยโดนด่าเละแน่!เจ๊แกยิ่งปากจัดๆอยู่ แล้วไหนจะต้องไปจ่ายค่าโทรศัพท์รายเดือนอีกเมื่อวานก็ลืมจ่ายจะโดนระงับเบอร์อยู่แล้วเนี่ย
"นั่นจะไปไหนน่ะ"
"เซ็นทรัลฯ"
"ไม่ให้ไป"
"ก็อยากไปอ่ะ อยู่บ้...เอ่อคฤหาสต์นี้ไม่เห็นจะมีอะไรทำ มันน่าเบื่ออ่ะ ทำไมต้องมาคอยห้ามด้วยเนี่ย!"
"เคยเป็นห่วงชีวิตตัวเองบ้างมั้ย คิดหรอว่าไอพวกนั้นจะจำเจนนี่ไม่ได้ เราเป็นห่วงเจนนี่มากนะ"
"งั้นก็ไปด้วยกันสิ ไม่ก็ให้บอดี้การ์ดไปด้วยก็ได้"บอดี้การ์ดเท่ห์อ่ะ>\\<
"นี่อยากไปขนาดนั้นเลยหรอ"
"ก...ก็"
"งั้นก็ไปคนเดียวแล้วกัน ให้คนขับรถไปส่งแค่นั้นพอ"
อ่าว แล้วที่เป็นห่วงกันเมื่อกี้มันหายไปไหนอ่ะ...แล้วทำไมฉันต้องมาน้อยใจด้วยเนี่ย
"ก็ได้!!"
ณ เซ็นทรัลฯ
หลังจากที่ถูกยัยเจ๊นั่นด่าเป็นชุดฉันก็มานหากาแฟดื่มที่ร้านประจำ เล่นเอาซะหูชาไปเลย โอ้ยย ด่าอะไรนักหนาไม่รู้ 
"สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยได้มั้ยครับ"ในขณะที่ฉันนั่งจิบกาแฟอยู่ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ฉันละสายตาจากนิตรยสารในมือแล้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียงนั้น
โอ้ววววว 
นี่มันเทพบุตรจากดินแดนสวรรค์ชั้นไหนเนี่ย หล่อจนใจจะละลายแล้วววว
"เอ่อ..ดด..ได้ค่ะ"ก็ต้องแอปติดๆขัดๆ งงๆ บ้างอะไรบ้าง
"ขอบคุณครับ"
นี่เขาแค่ขอนั่งด้วยใช่ป่ะ ไม่เห็นจะพูดคุยอะไรกันเลย
"นี่คุณชื่อเจนนี่รึป่าวครับ"
"คค..ค่ะ แล้วคุณรู้ได้ยังไงคะ"อันนี้ติดขัดจริงๆ
เขาไม่ตอบแต่ยิ้มมุมปากอย่างหล่อๆ เอ้ยย อย่างมีเลศนัย 
"คงเป็นเมื่อตอนที่เห็นคุณที่ร้านหนังสือ เจ้าของร้านเขาเรียกชื่อคุณผมคงได้ยินพอดี"
"ความจำดีจังนะคะ"
"แต่ผมจำคุณได้ดีกว่า...จำได้แม่นเลย"
"เอ่อ..แล้วคุณชื่ออะไรคะเนี่ยคุยมาตั้งนาน"
"พรีเวล"
"ชื่อคล้ายผู้หญิงเลย" เกย์ป้ะเนี่ย ไม่น้าาา
"อ๋อ พ่อตั้งให้เพราะชอบความหมายของชื่อมันน่ะ"
"มันแปลว่าอะไรอ่ะ...คะ"ต้องมีหางเสียง
"ฮ่าๆ ไม่ต้องมีหางเสียงหรอก ฉันอายุมากกว่าเธอปีสองปีเอง"
"รู้ได้ไงว่าฉันอายุเท่าไหร่น่ะ"
"ชื่อฉันน่ะ แปลว่า เหนือกว่าผู้อื่น!"อ่าว เปลี่ยนเรื่องซะงั้น
"เมื่อกี้พรีเวลยังไม่ได้ตอบเลยนะว่ารู้ได้ไงว่า...."
พึบ
จู่ๆก็มีคนมาดึงแขนฉันจนทำให้ฉันต้องลุกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ฉันหันหน้าไปมอง 
เฮ้ยย มาได้ไง

--โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ--