23 คดีกับเหล่าผีและนายนักสืบ

"ช่วยด้วย!!! ช่วยฉันด้วย!!!"

"กรี๊ด!!!!"

"ช่วยฉันด้วย..."

"พอๆ ก่อนเถอะ จะ จะ...หะ ให้ฉัน ชะ ช่วย โอ๊ย! จะให้ฉันช่วยเรื่องอะไร แต่ช่วยมาแบบปกติหน่อยเถอะฉันจะอวก" ฉันพูดแบบทนไม่ไหวกับสภาพที่หน้าเละ ไส้ทะลัก เลือดท่วมตัว ทุกอย่างทั้งตัวเปื่อยไปหมด (และดูไม่ออกด้วยว่าเป็นใคร)

"มันฆ่าฉัน!!!"

"ใครคะ แต่...คงจะโหดมากๆ"

"มันสาดน้ำกรดใส่ฉัน มันอิจฉาที่ฉันสวยกว่า" อ้าว...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ถึงกับสาดทั้งตัวเลยเรอะ

"ที่ร้านสะดวกซื้อ" ฉันพยายามเงี่ยหูฟังแต่ว่า...

          อ้าวๆๆๆ หายไปไหนแล้วนะ ฉันพยายามมองหาแต่คนที่ฉันเจอก็มีแต่คุโระ เอ....มาทำไมหว่าร้อยวันพันปีไม่เห็นมาเลย

"เอ่อ คือฉันมีเรื่องขอร้อง" ดูท่าทางลำบากใจมากๆ

"มีอะไร"

"คือ...ช่วย...สืบเกี่ยวกับคดีที่มีคนที่ทำงานในร้านสะดวกซื้อถูกฆ่าตายให้หน่อยได้มั้ย คือว่านัตเตอร์ไม่ว่างน่ะ" เขาพูดอย่างน่าสงสาร (ในความคิดฉันนะ)

"อ๋อ" หรือว่าจะเป็นคนเมื่อกี้ "แล้วถูกฆ่าตายที่ไหนรู้หรือเปล่า" ฉันถามเสียงเรียบเพราะกำลังคิดถึงสภาพที่เพิ่งเห็น

          คุโระพาฉันเดินมาที่จุดเกิดเหตุ ที่นี่ถูกสั่งห้ามเข้า (ก็มีป้ายติดอยู่นี่นา แต่ฉันดันเข้ามาซะได้) เอาล่ะ ที่มุมอับของที่นี่มีเศษแก้วตกอยู่ด้วยเพราะอาจจะเกี่ยวกับคดีฉันจึงบอกให้คุโระแจ้งตำรวจเรื่องนี้เป็นเวลาเดียวกันที่ฉันสงสัยบางอย่าง...

"ว่าแต่...ทำไมนายถึงสนใจเรื่องนี้ล่ะ"

"คือ...เพื่อนของฉันตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วยน่ะสิ เพราะเพื่อนฉันเป็นคนเงียบๆ แถมยังนิสัยดีมากๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะเป็นคนร้าย" เขาบอกอย่างมั่นใจ

"แต่คนเรามันเปลี่ยนกันได้นะ"

"ไม่มีทางหรอก" เขาก็ยังพูดอย่างมั่นใจเหมือนเดิม

          หลังจากนั้นฉันเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อร้านนี้ ที่มีห้องน้ำบริการให้ลูกค้าแบบฟรีๆ ทำให้มีลูกค้าเข้าร้านเยอะ (ฉันว่าส่วนมากน่าจะเป็นคนที่เข้ามาใช้ห้องน้ำมากกว่า) ในร้านนี้มีคนทำงานทั้งหมดสามคนถ้ารวมผู้ตายที่ชื่อนิด เพื่อนของคุโระที่ชื่อมายด์ และอีกหนึ่งคนคือคนที่มักจะทะเลาะกับนิดและมายด์บ่อยๆ ชื่อว่าจูน

"ฉันไม่เห็นหน้ามัน แต่ฉันรู้ว่ามันเป็นคนทำ" เสียงผู้ตายที่ชื่อนิดดังก้องอยู่ในหู

"ใครคะ" ฉันถามเบาๆ แต่ไร้เสียงตอบรับ

          ฉันเข้ามานานแล้วแต่ว่าไม่ได้ซื้ออะไรเลย และด้วยสายตาของพนักงานทำความสะอาดที่ยืนมองอยู่อย่างนั้นทำให้ฉันตัดสินใจพาคุโระเดินออกมาจากร้านนั้นทันที (ก่อนที่จะโดนไล่ออกมา)

"นี่...เพื่อนนายเป็นคนยังไง" 

"เขาเป็นคนเงียบเฉพาะกับคนที่ไม่สนิท ความจริงเธอพูดเก่งมากๆ ขยันมากจนน่าตกใจ บางครั้งเธอทำงานทั้งวันโดยที่ไม่พักเลยสักนิด แถมยังเป็นคนมองโลกในแง่ดีอีกด้วย" คุโระเล่าอย่างยืดยาว และฉันคิดว่าคนที่น่าอิจฉาน่าจะเป็น....

          จริงสิ ตอนที่เข้าไปในร้านฉันเห็นรูปของผู้ตายอยู่ด้วยเธอเป็นพนักงานดีเด่นติดต่อกันถึงห้าเดือนแถมยังมีหน้าตาดีมากๆ มากจนน่าอิจฉา (แต่ก็ไม่น่าถึงกับฆ่ากันเลย)

"นี่ คุโระ"

"แย่แล้วฉันกลับก่อนนะ" แล้วเขาก็วิ่งไป

"นี่ เดี๋ยวสิ" ปัดโธ่! ช่วยตอบหน่อยเถอะว่าตำรวจพบรอยนิ้วมือหรือเปล่า

          ฉันเดินกลับไปที่เกิดเหตุอีกครั้ง...

"อ้าว นัตเตอร์"

"มาทำอะไรที่นี่ อย่าบอกนะว่าช่วยคุโระเรื่องนั้น"

"ก็ใช่"

"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เมื่อกี้คุโระโทรมาบอกเรื่องลายนิ้วมืออีกไม่นานคงจับคาร้ายได้" นัตเตอร์พูดรัว "แต่ว่า..."

"มีอะไรเหรอ" น่าสงสัยจริงๆ เลยเชียว

"ช่วยไปเที่ยวด้วยกันได้มั้ย คือว่ามีบัตรสามใบน่ะ"

"อ๋อ...เหรอ"

"ไปนะ" เหมือนขอร้องฉันอยู่นะยะ "นะครับ"

"ไปก็ได้"

          หลังจากนั้น....

          หนึ่งวันต่อมา....

          ตำรวจจับตัวคนร้ายได้สำเร็จนั่นก็คือ จูน ตอนแรกก็ไม่คิดเหมือนกันว่าที่เศษแก้วที่เจอในมุมอับจะมีรอยนิ้วมือของคนร้ายด้วย ตำรวจบุกเข้าไปจับขณะทำงานเมื่อเช้าที่ผ่านมานี่เอง ตรวจพบโทรศัพท์ของผู้ตายในห้องของเธออยู่หลายเครื่อง สันนิษฐานว่า...เธอคงอิจฉาผู้ตายมากจนทำแบบนี้

"ขอบใจนะ" โอ้โชคดีที่โผล่มาแบบปกติ

"ไม่เป็นไรค่ะ"

          แล้วร่างของเธอก็หายลับไปตลอดกาล....

          ต่อไปนี้ไม่รู้ว่าจะเจอคดีแบบไหนแต่ว่า....ฉันต้องไปเที่ยวที่ไหนไม่รู้กับผู้ชายถึงสองคน ถ้าแม่กับปู่รู้มีหวังโดนบ่นหูชาแน่ (ก็ไม่ต้องไปสิยะ) เอาล่ะ...ช่างมันเถอะ!!!