เงารัก...อธิษฐาน[อ่านต่อจากตอนที่ 25 นะเออ]

~18~

ปกป้อง...

                “อย่าเข้าใกล้ดาว”

                ผมพูดขึ้น และกางมือขึ้นกั้นระหว่างดาวกับน้ำหวาน

                “อะไรกันซัน หวานแค่กำลังจะทักทายเพื่อนเก่าที่รักแค่นั้นเอง นึกว่าตายแล้ว แหมทำไมถึงรอดมาได้ละ เก่งจริงๆนะ แต่คราวหลัง ระวังตัวไว้ให้ดีละ อาจจะไม่รอดเหมือนคราวที่แล้วก็ได้”

                “พอได้แล้วน้ำหวานขอให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงแค่นี้เถอะ”

                “หึก็ได้ แล้วเจอกันนะดาว”

                น้ำหวานพูดจบก็เดินจากไป

                “ดาวไม่เป็นอะไรนะ”

                มีนเดินเข้ามาถามดาวด้วยความเป็นห่วง

                “พี่มีน!..มาได้ยังไงค่ะ”

                ดาวถามมีนขึ้นพร้อมขมวดคิ้วอย่างสงสัย

                “ไม่สำคัญหรอกว่ามาได้ยังไง แต่ดาวไม่เป็นไรนะ”

                “ไม่เป็นไรค่ะ แค่รู้สึกกลัวเท่านั้นเอง แต่ดาวจะเข้มแข็งค่ะสัญญา”

                “ดีมาก ผู้หญิงแบบนี้อย่าแสดงอาการกลัวให้เห็นนะ จะได้ใจ ยัยนี่แค่มองก็เห็นแล้วว่าดีแต่เปลือก”

                มีนพูดพร้อมมองตามหลังน้ำหวานไปด้วยสายตาเครียดแค้น

                ในบทโฆษณาผมต้องสวมชุดกีฬา T.G.. Sport แล้ววิ่งไปในลู่วิ่งพร้อมกับน้ำหวาน และตอนที่กำลังวิ่งอยู่ต้องหันมายิ้มให้กันอย่างแจ่มใส

                ผมฝืนใจอย่างสุดความสามารถที่จะเค้นรอยยิ้มออกมา แต่น้ำหวานสามารถยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย  จากนั้นผ่านไปได้สักพักผมกับน้ำหวานก็หยุดวิ่ง และพูดขึ้นตามบทที่กำหนด

                “T.G. Sport  ชื่อนี้สิครับที่ผมมั่นใจ”

                นี่เป็นบทพูดของผม

                “ TG. Sport ชุดกีฬาทันสมัย มั่นใจ สวมใส่สบาย Sport girl อย่างน้ำหวานขอรับรองค่ะ”

                และนี้ก็คือ บทพูดของน้ำหวาน ก็มีแค่นี้แหละครับ เพราะทางทีมงานเขาว่าผมเป็นนักกีฬาลึกลับ ไม่เปิดเผยตัวตน แต่ผมกลับยอมมาถ่ายโฆษณาให้ T.G. Sport แค่นี้ก็ได้รับความสนใจมากโขแล้วละ

                “ซันน้ำค่ะ”

                ดาวยื่นขวดน้ำให้ผมตอนพักถ่ายโฆษณา แต่หากผมไม่ทันที่ผมจะเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำจากมือของดาวด้วยความดีใจ น้ำหวานก็หยิบออกไปตัดหน้าผมก่อนแล้ว

                “ขอบใจ”

                น้ำหวานพูดขึ้นพลางยิ้มเยาะ และเดินจากไปนั่งลงบนเก้าอี้ผ้าใบอย่างมีความสุข

                ผมก็ได้แต่ยืนนิ่งค้าง แต่พอหันมามองดาวผมก็เลยตัดสินใจพูดอะไรบ้างอย่างออกไป

                “ไปนั่งตรงนั้นกันเถอะดาวรอพวกพี่ๆทีมงานเขาเก็บของกัน ซันไม่หิวน้ำหรอก ดาวน่าจะรู้ดี แค่เพียงวิ่งระยะแค่นี้เอง”

                ผมพูดพร้อมกับชี้ไปที่สแตนที่อยู่ข้างสนาม ห่างจากที่ถ่ายโฆษณา และห่างจากตรงที่น้ำหวานนั่งพอสมควร จากนั้นไม่ถึงนาทีมีนมาจากไหนก็ไม่ทราบเดินไปกระชากขวดน้ำจากมือของน้ำหวานแล้วยกเทราดใส่ศีรษะของน้ำหวานทันที และส่งผลให้น้ำหวานต้องหวีดร้องด้วยความตกใจ

ผลสรุปวันนี้เรื่องก็จบไปอย่างทุลักทุเล พอสมควร เพราะต้องแยกน้ำหวานกับมีนให้ออกห่างๆกันเข้าไว้

                จากที่ถ่ายโฆษนาเสร็จไปแล้วเมื่อวาน วันนี้ก็เป็นการถ่ายภาพนิ่ง  เราเลยย้ายสถานที่จากสนามกีฬาของสโมสรนักกีฬา มาเป็นในสตูดิโอ ที่มีการเซตฉาก เซตไฟพร้อมแล้ว ผมจะเปลี่ยนชุดกีฬาแล้วถ่ายไปเรื่อยๆจนหมดเซต ของชุดกีฬาชุดนี้ และน้ำหวานก็เช่นกันการถ่ายภาพก็เป็นไปอย่างราบรื่นดี ก็มีแต่เพียงน้ำหวานที่ส่งรอยยิ้ม และสายตาที่ไม่น่าไว้วางให้กับผม และดาวเป็นระยะเท่านั้น

                “เอียงตัวมาทางซ้ายนิดนึงครับ...นั้นแหละครับ ดีแล้ว

แชะ!

“คุณซันยืนใกล้ๆคุณน้ำหวานอีกนิดสิครับ”

จบคำพูดนี้ของช่างภาพผมไม่ได้เข้าไปใกล้น้ำหวานหรอกครับ แต่หากน้ำหวานเป็นฝ่ายขยับเข้ามาใกล้แล้วเอามือมาเกาะแขนผมไว้

“อ่าดีมากครับคุณน้ำหวาน”

หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์โฆษณาก็ออกฉาย เป็นไปตามที่ผมกับน้ำหวานแสดงนั้นแหละ แต่หากช่วงสุดท้ายมีข้อความปรากฏขึ้นว่า

TG SPORT จัดจำหน่ายเสื้อกีฬา ชุดกีฬา อุปกรณ์กีฬา รองเท้ากีฬา

- จำหน่ายเสื้อ กางเกงกีฬา อุปกรณ์กีฬารองเท้ากีฬา เครื่องดนตรี   - รับทำชุดทีมจากนักออกแบบมืออาชีพ และสกรีนเบอร์ฟรี    - รับทำบล็อคสกรีน สกรีนชื่อทีม โลโก้ทีม และจำหน่ายชุดกีฬายี่ห้อดังต่างๆ อาทิ

* UMBRO * DIADORA * KAPPA * LOTTO * KIKA * REUSCH * MITRE * PAN * GRANDSPORT * FBT * KRONOS * NATIONMAN * YAMAHA * DEFFO * GRAMMA * YONEX * GOSEN * BUTTERFLY * SUNFLEX * NITTAKU * และอื่นๆ *   ของแท้ 100 % *

ผมว่าตรงที่บอกว่า รับทำชุดกีฬาจากนักออกแบบมืออาชีพนี่ เฮ้อผมไม่ใช่นักออกแบบมืออาชีพสักหน่อยโยนความลำบากมาให้ผมอีกแล้ว

น้ำหวานก็คงจะไม่มาราวีดาวแล้วมั้งครับ เพราะเธอก็หายเงียบไปเลยหลังจากถ่ายภาพในวันนั้นเสร็จ เฮ้อผมรู้สึกโล่งอกขึ้นมาทันที แต่กลับมีอะไรบ้างอย่างบอกผมว่าเรื่องมันจะไม่จบแค่นี้แน่

                วันนี้เป็นวันหยุด ผมก็มาที่สโมสรนักกีฬาอีกครั้ง ก็เพราะตอนที่ผมกับดาวแยกตัวออกไปนั่งห่างๆจากกองถ่ายโฆษณา ก็มีนักกีฬาทีมชาติที่ผมคุ้นเคยดีเข้ามาท้าผม ก็คนเมื่อหลายวันก่อนที่โทรมาท้าผมแข่งแล้วสบประมาทว่าผมกลัวแพ้ ผมไม่ได้กลัวแพ้หรอกนะแต่ผมไม่อยากกลับไปวิ่งอีกแล้ว มันทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ตัวเองทำไม่ดีกับดาวเอาไว้ ผมอยากจะลบมันทิ้งไปแต่ โอเคผมลบมันทิ้งไม่ได้หรอกเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริงที่ผมจะหลีกเลี่ยงมันไปไม่ได้

                แต่ก็ขอเถอะ ณ ปัจจุบันนี้ขอให้ผมได้แก้ตัว

                “ซัน นายรู้จักฮันส์-กุนนาร์ ลิลเจนวอลล์ไหม”

                คนที่เข้ามาท้าผมแข่งหรือ จัมเปอร์พูดขึ้นพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่ได้รับเลือกเป็นนักกีฬาทีมชาติก็เพราะผมนี่แหละ ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร คิดอย่างเดียวว่าต้องคว้าเหรียญทองมาให้ได้

                จัมเปอร์ที่เข้ามาอยู่ในสโมสรตั้งนานแล้วไม่ได้รับเลือกเป็นนักกีฬาทีมชาติ แต่ผมเพิ่งเข้ามาอยู่ในสโมสรได้ไม่นานก็ได้รับเลือก  เขาคงจะรู้สึกเสียหน้า

                ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ปฏิเสธการที่จัมเปอร์ท้าแข่งผมมาตลอด แต่พอมาถึงตอนนี้จะปฏิเสธก็ไม่ได้ซะแล้ว

                “ที่ถามนายอย่างเป็นแบบฮัน เหรอ”

                ฮัน- กุนนาร์ ลิลเจนวอลล์ คือนักกีฬาโอลิมปิกชาวสวีเดน เขาเป็นคนแรกที่ถูกตรวจจับได้ว่าใช้สารกระตุ้นประเภทแอลกอฮอล์ชนิด เอทานอล เขาแค่ดื่มมันเข้าไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ก็สามารถตรวจจับได้จากทางลมหายใจ สารชนิดนี้จะช่วยชะลอจังหวะการเต้นของหัวใจ และลดการสั่นของกล้ามเนื้อลงได้ หรือก็คือลดอาการตื่นเต้นนั่นแหละครับ

                ผมไม่เข้าใจ จัมเปอร์ จะกล่าวถึงนักกีฬาที่ไม่มั่นใจในฝีมือตัวเอง แล้วพึ่งสารกระตุ้นคนนี้ทำไม มีเหตุผลอะไรที่ต้องกล่าวถึงเขาคนนั้น

                “ไม่ใช่อะไรหรอก ฉันก็แค่อยากแน่ใจว่านายรู้จักหมอนั่นจริงๆ  เอาละฉันไปเตรียมตัวลงแข่งก่อน นายเองก็เหมือนกัน”

                ไม่รู้ว่าจัมเปอร์อยากเอาชนะผมเพื่ออะไร อย่าลืมสิผมลาออกจากสโมสรแล้ว ตอนนี้โอกาสของเขาก็มาถึงแล้ว เพียงแค่รออีกสี่ปีข้างหน้ากีฬาโอลิมปิกก็จะมีการจัดแข่งขันขึ้นอีกครั้งเท่านั้น แต่ใครจะเป็นยังไงผมไม่สนหรอก ผมแค่วิ่งๆไปให้มันจบๆ อยากชนะผมมาก ก็จะปล่อยให้ชนะไปแล้วผมก็จะกลับคอนโดไปนอนสักที อ้อบางทีอาจจะไปเฝ้าหน้าห้องของดาวด้วยเพื่อเธอจะแวะมา

                ผมเดินเอื่อยๆ เรื่อยๆไปเข้าห้องน้ำอย่างสบายๆไม่คิดจะเตรียมตัวลงแข่งอะไรทั้งนั้น และเหลือเวลาตั้งครึ่งชั่วโมง

ก่อนสนามจะว่างให้ผมกับจัมเปอร์ลงแข่งกันได้

                ผมที่อยู่ในห้องน้ำห้องหนึ่ง หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จกำลังจะเปิดประตูออกไปก็ต้องชะงัก เพราะได้ยินฝีเท้าของคนสองคนเดินเข้ามา ผมจึงยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

                “สารอะไรนะ โคเคน กาเฟอีน อีเฟดรีน ผสมกับยาระงับปวดประเภทมอร์ฟีน ฉันจะไปหาจากที่ไหนวะ ไอ้สามอย่างหลังฉันพอหาได้ แต่ไอ้โคเคนนี่สิ ฉันไม่รู้จักกับไอ้พวกขายยานรกนั่นเลย แล้วไม่เคยคิดจะไปยุ่งเกี่ยวกับมันด้วย ฉันกลัวกรรมมันจะส่งผลให้ลูกฉันไปยุ่งกับมัน”

                “นายอย่าห่วงน่าเราแค่เอาสามอย่างหลังไปให้นายเท่านั้น ส่วนโคเคนนายบอกว่าจะหาเอง”

                “อ้าวเหรอ เฮ้อ แค่นี้ฉันก็สบายใจ ว่าแต่นายเขาจะอยากได้สารพวกนี้ไปทำไม”

                “เอาไปผสมให้คนบ้างคนดื่มน่ะ นายอย่าสนใจเลยรีบทำงานของตัวเองให้เสร็จแล้วรีบกลับกันเถอะ”

                พวกเขาสองคนเดินจากไปแล้ว แต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิมเพราะข้องใจอะไรบ้างอย่าง โคเคน กาเฟอีน อีเฟดดรีน และสุดท้ายมอร์ฟีน เอาผสมกันแล้ว หากใครบางคนที่ว่าคือผม ดื่มเข้าไปรับรองไม่ถึงชั่วโมง ผมได้ลงไปนอนสิ้นใจตายอยู่บนพื้นสนามอย่างไม่รู้สึกตัวแน่ๆ