ป่วนหัวใจรัก นายรุ่นพี่ตัวแสบ

-

เขียนโดย fufresh

วันที่ 29 กันยายน พ.ศ. 2556 เวลา 13.12 น.

  5 ตอน
  3 วิจารณ์
  9,963 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 กันยายน พ.ศ. 2556 17.51 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) เพื่อนกัน...ต้องงี๊

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     พวกเราไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแหละ

     ไม่ว่าจะเข้าห้องน้ำพวกเรวก็ยังไปด้วยกันเลย o[]o!!

     จึ๊ย! ได้เข้าห้องเดียวกันนะ  อย่าดิดอย่างนั้น  อย่าคิดอย่างนั้น!!!!!!

     โดยในกลุ่มฉันมีสมาชิกสุดสวยทั้งหมด เจ็ด คน ได้แก่

     ซิน   มินิ   วิวลี่   จูนิ   คิซึ   นะซึมิ  และคนสุดท้าย ฉันเอง โซ่

 

                              กริ๊งๆกริ๊งๆ

          "เย้!!! ได้กินข้าวซ่ะที เต้นจนหมดแรงหิวจะตายอยู่และ"

          "เออใช่ ไปกินข้าวกันเหอะ"

     อ้าวแล้วยัย นะซึมิ จะพูดซ่ำกับฉันทำไมฟ่ะเนีย!!!!!

 

          "อ้าวเห้ย! ไม่รีบไปกินกันรึไงฟ่ะ เดี๋ยวก็ได้ต่อคิวยาวกันพอดี"

 

     ก็บอกแล้วว่าวันนี้ เป็นวันรับน้อง ทุกคนก็เลยสนุกกันเต็มที่

     กริ๊งดังปุ๊บ ทุกคนก็วิ่งกันมา อย่างกะฝูงวัวฝูงควาย เห็นหญ่าอ่อนซ่ะยังยังงั้น

     ตอนนี้พวกเราก็เดินมาถึงที่โรงอาหารและ

 

               อุบ๊ะ!  อัยย่ะ!  กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!

 

          "ช่วยด้วย!!"

          "เฮ้ย!!! พวกเรา ยัยโซ่เป็นไรไม่รู้โว๊ย!!"

          "ไหนๆ!!  ยัยโซ่แกเป็นไร!!"

          "เจ็บตรงไหน หรือ ว่าใครทำไรแก"

 

     อู๊ย ตาย!! เพื่อนฉันมันเป็นห่วง ฉันขนาดนั้นเลยหรอเนีย

 

          "คือว่า............"

          "คือว่าอะไร"

          "คือว่า ฉันหลงทางอยู่ในใจของพี่คนนั้นว่ะแก"

          นี้คือสีหน้าของทุกคน

          "อ้าวแกเป็นไรกันว่ะ ไม่ช่วยฉันแล้วเอ่อ?"

          "ยัยโซ่แกยังจะมีหน้า มาขอความช่วยเหลือจากพวกฉันอีกหรอ!!!"

          "เออใช่ ไอ้ฉันก็คิว่าเป็นอะไรมาก เลยรีบมาดู จนต้องยอมเสียข้าวเลยเนียแกเห็นไหม"

     

     ตอนนี้ในมือของทุกคนไม่มีจานข้างเลยซ่ะกะใบ  และที่ร้าน ก็ไม่มีข้าวเหลือ

     อยู่เลยสักกะเม็ดเดียว

 

          "ok  ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ       แต่ฉันพูดจริงนะฉันหลง

          ทางอยู่ในใจของพี่เค้าจริงๆ"

          "ยัยโซ่!!!!!!!"

 

     ทุกคนพูดขึ้นมา พร้อมกัน นัดกันมาหรือไงฟ่ะเนีย

 

          "เออ ตานี้พูดจริงและ ขอโทษได้ป่ะล่ะ"

          "ถ้าไม่ได้.........."

          "เค้าจะเรียกว่าเพื่อนได้ไงฟ่ะ" ^_____^

 

     ไหงงี๊อ่ะ? เพื่อนฉันต้องไปตรวจสุขภาพจิต สักหน่อยแล้ว

     ก็ฉันไม่นึกว่าพวกมันจะให้อภัยง่ายแบบนี้     นี้หน่า  เหลือเชื่อจริงๆ

          

          "เออแล้วข้าวของพวกแกล่ะ จะเอาไง"?

          "ก็ไม่ต้องกิน"

          "ใช่ๆ ไม่ต้องกินข้าว แต่กินอย่างอื่นแทน ดิว่ะ"

     

     ยัย จูนิ กะ ยัย วิวลี่ พูดออกมาแบบง่ายๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก

     ตอนนี้พวกเราก็ไปหาอะไรกินกัน   แล้วก็พากันไปนั่งที่เก่าเจ้าเดิม

     !! ศาลา  แห่งความรักของพวกเรานั้นเอง55(จะอวก!!!)          

 

 

 

     

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา