FYC! ค่ายนี้มีแต่...

FYC 2

          “จะไปกี่วันล่ะอินฮยอง?”

          เสียงของแม่ที่จู่ๆ ก็ถามขึ้นมา ทำให้ฉันที่กำลังจัดเสื้อผ้าลงกระเป๋ามีอันต้องชะงักไปเล็กน้อย...ฉันก้มลงมองเสื้อตัวโปรดของตัวเองในมือแล้วก็ได้แต่ลอบถอนใจเบาๆ

          “ยี่สิบวันค่ะแม่ เห็นครูเขาบอกว่ามันเป็นค่ายระยะยาวอ่ะค่ะ” ฉันพูดพลางเก็บพับเสื้อผ้าลงกระเป๋าต่อ

          “หืม? อะไรกัน ตั้งยี่สิบวันเลยเหรอ?”

          “ค่ะ”

          “ไม่ไปไม่ได้เหรออินฮยอง”

          น้ำเสียงแปล่งๆ นั้นที่ทำเอาฉันถึงกับชะงักไปอีกรอบ ก่อนจะหันหลังไปมองใบหน้าแม่ที่มีแต่คำว่าห่วงใยเต็มไปหมด ความห่วงใยอาลัยอาวรณ์ที่ฉันไม่เคยได้รับจากแม่มาก่อนเลย ทำไมกันนะ...ทำไมแม่ถึงได้ห่วงฉันขนาดนี้ หรือนี่อาจจะเป็นเพราะว่าฉันต้องไปเข้าค่ายเป็นเวลานาน แม่ถึงได้ไม่อยากให้ฉันไป...

          “แม่คะ...”

          “อินฮยอง แม่ไม่อยากให้ลูกไปเลย แม่ไม่อยากให้ลูกไปเข้าค่ายบ้าบออะไรนั่นเลย! ฮือ...”

          ฉันอึ้ง ร่างของฉันเซถลาเข้าอ้อมอกแม่ที่จู่ๆ ท่านก็ทิ้งตัวนั่งลงข้างฉันแล้วดึงฉันเข้าไปกอด มะ...แม่...แม่ร้องไห้เหรอ??? O_O พวกคุณเชื่อมั้ย ว่าตั้งแต่เกิดมาจนฉันโตถึงขนาดนี้แล้ว ฉันยังไม่เคยเห็นแม่ร้องไห้มาก่อนเลย ไม่เคยเลย...

          “แม่คะ...” ฉันหัวเราะเสียงแปลกๆ “ม...แม่ร้องไห้ทำไมคะ? หนูแค่ไปเข้าค่ายเองนะ ไม่ได้ไปสู้รบสักหน่อย” ฉันพยายามเปลี่ยนให้เรื่องดราม่ากลายเป็นเรื่องตลกขบขัน แต่นั่น...ก็ไม่ได้ทำให้แม่ของฉันหยุดร้องไห้ได้เลย ท่านไม่พูดอะไรอีก นอกจากร้องไห้สะอึกสะอื้น กอดฉันแน่นชนิดที่ว่าฉันแทบจะหายใจไม่ออก แต่พอฉันเห็นแม่เป็นอย่างนี้แล้ว ความคิดที่อยากจะดันตัวแม่ให้ออกห่างเล็กน้อยจึงถูกลบไปจากสมองอย่างไม่ต้องคิดให้ยุ่งยากเลย

          ถึงฉันจะไม่เข้าใจอ่ะนะ ว่าทำไมแม่จะต้องร้องไห้ เพราะแค่ฉันต้องจากบ้านไปเป็นเวลายี่สิบวัน แต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก นอกเสียจาก...อิงศีรษะกับแม่ แล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นกอดตอบด้วยความรูสึกที่แสนจะพูดยากจริงๆ

……………………………………………………….

          และแล้ว...วันที่แม่ของฉันไม่อยากให้มาถึงมากที่สุด...ก็มาถึงจนได้

          ฉันเดินลากกระเป๋าเดินทางใบสีส้มมาจนถึงหน้ารถบัสคันใหญ่สีแดง ที่มีป้ายเขียนว่า C/12 ฉันเดินเอากระเป๋าไปเก็บไว้ในตู้ที่มีกระเป๋าของพวกเพื่อนๆ วางต่อกันเป็นตั้งอย่างเป็นระเบียบ โดยมีคนขับรถคอยช่วยจัดให้อีกแรง

          ฉันเดินออกมาจากตรงนั้น กะว่าจะก้าวขึ้นไปบนรถเลย เพราะระหว่างทางฉันก็ได้กอด ได้ล่ำลาแม่มาแล้วตลอดทาง เพราะฉะนั้นแม่คงไม่มีอะไรจะพูดกับฉันแล้วกระมัง ทว่า...มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น...

          “อินฮยอง...” เสียงสั่นเครือของแม่...เรียกให้ฉันที่กำลังจะก้าวขึ้นรถไปต้องเปลี่ยนใจหันกลับไปหาท่านโดยสัญชาตญาณของความเป็นลูก

          ภาพตรงหน้าที่เห็น แทนที่แม่จะร้องไห้หน้าเบะ ชวนให้ฉันไม่อยากไปห่างกายท่าน...

          ไม่ใช่! นั่นไม่ใช่ภาพของแม่คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันในตอนนี้ แม่ของฉันในตอนนี้...กำลังยืนส่งยิ้มกว้างมาให้ เป็นรอยยิ้มที่สดใส และดูน่ารักที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา

          แม่...

          “แล้วแม่จะทำทักกางจองไว้ให้ลูกเยอะๆ เลยนะ รีบกลับมากินทักกางจองกับแม่เร็วๆ นะลูก...อินฮยอง”

          แต่สุดท้าย ยังไงแม่ก็อดน้ำตาเล็ดไม่ได้อยู่ดี ท่านหัวเราะทั้งน้ำตาที่ไหลออกมาแค่หยดเดียว มันเป็นภาพที่ทำให้ฉันคิดถึงแม่มากๆ ทั้งที่ท่านก็ยืนอยู่ตรงหน้าฉันแท้ๆ

          “ค่ะ แล้วหนูจะรีบกลับมานะคะแม่ แม่เตรียมเหมาเนื้อไก่มาทำทักกางจองไว้ให้หนูได้เลย”

          ฉันอดหัวเราะไม่ได้กับคำพูดของตัวเอง ฮ่าๆ คนบ้าอะไรจะกินทั้งหมดนั้นได้กันล่ะ? ถ้าไม่ใช่ยักษ์ ก็ต้องเป็นปีศาจจอมกินจุเท่านั้นแหละ

          ฉันมองหน้าแม่อยู่อีกสักพัก ก่อนจะตัดใจหันหลังให้ท่านแล้วรีบเดินขึ้นไปบนรถทันทีอย่างไม่รอช้า

          ฉันเดินขึ้นมานั่งลงบนเบาะที่ว่างไม่มีใครนั่งเลยสักคน โดยที่ยัยเพื่อนของฉันสองคนนั้นก็นั่งคู่กันอยู่ข้างหลัง

          คือ...ฉันก็ไม่ได้อยากจะปลีกตัวอยากจะทำตัวเองให้โดดเดี่ยวอะไรหรอกนะ แต่ว่าฉันชอบอย่างนี้อ่ะ ชอบที่จะนั่งคนเดียว นั่งทอดสายตามองไกลออกไปยังทิวทัศน์นอกรถ ชอบที่จะทำแบบนั้นพลางเสียบซาวน์เบาท์เปิดเพลงฟังเบาๆ ให้ตัวเองจมอยู่ในโลกส่วนตัว ซึ่งยาก...ที่ใครจะดึงฉันให้หลุดออกมาจากโลกนั้นได้

          “เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่งเข้าสู่โหมดเรคลูสนะอินฮยอง”

          ฉันที่กำลังจะเข้าสู่โหมด ‘เรคลูส’ อยู่พอดี มีอันต้องชะงักไปเล็กน้อย ก่อนหันหน้าไปข้างหลังที่มียัยยองแอยื่นหน้าเข้ามาใกล้ สีหน้าแปลกๆ ของมันนั้นทำให้ฉันต้องดึงซาวน์เบาท์ออกจากหูเพื่อที่จะได้ฟังมันได้ถนัดๆ

          ยองแออ้าปาเหมือนจะพูด แต่ก็ไม่ลืมที่จะเหลือบตามองไปรอบตัวเพื่อให้แน่ใจก่อนว่าถ้าพูดออกไปแล้วจะไม่มีใครได้ยิน นั่นมันถึงได้พูดจากระซิบกระซาบกับฉันราวกับว่าสิ่งที่มันจะพูดต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่ไม่สมควรจะพูดอย่างไรอย่างนั้นแหละ =O=;;

          “เมื่อกี้นะ ก่อนที่เธอจะขึ้นมาอ่ะ ฉัน...” ยองแอรีบเก็บเสียงทันทีที่มีคนเดินผ่านมาทางนี้ ยัยนั่นเหลือบตามองจนแน่ใจแล้วว่าเพื่อนคนนั้นเดินห่างไปไกลจนไม่ได้ยินบทสนทนา มันถึงได้กลับมากระซิบกระซาบกับฉันอีกครั้ง

          “คือฉันได้ยินครูอึนชิงคุยโทรศัพท์กับใครสักคนนี่ล่ะ และถ้าฉันฟังไม่ผิดนะ...เหมือนครูเขาจะพูดว่า...ฉันเกลียดตัวเองที่ช่วยอะไรเด็กไม่ได้...อะไรทำนองนี้อ่ะ คือถ้าเกิดเปลี่ยนจากฉันเป็นเธอที่ได้ยินครูเขาพูดประโยคนี้ เธอจะคิดว่ายังไง? อินฮยอง”

          สีหน้าจริงจังของยองแอ ทำให้ฉันเม้มปากคิดอะไรในใจอยู่สักครู่ ก่อนจะตอบออกไปตามที่ตัวเองคิด

          “ถ้าเป็นฉันนะ...ฉันก็คงจะคิดว่า ทำไมครูเขาถึงต้องเกลียดตัวเองที่ช่วยอะไรพวกเราไม่ได้ แล้ว...ทำไมต้องช่วย? แล้ว...ครูเขาคุยอยู่กับใคร???”

          “นั่นล่ะ เธอคิดเหมือนฉันเปี๊ยบเลย!”

          “อือ~” เสียงครางของเจบีที่เอาแต่นั่งหลับอยู่ข้างๆ ยองแอนั้น ทำให้พวกฉันสองคนถึงกับสะดุ้งเฮือก

          ตอนนี้อะไรๆ มันก็ดูน่าหวาดระแวงไปหมดโดยเฉพาะสำหรับฉันและยองแอนั้น คือฉันน่ะ...สงสัยมาตั้งแต่วันแรกที่ครูเขาพูดเรื่องนี้แล้ว จนกระทั่งยัยยองแอมาเล่าให้ฉันฟังอีก ว่าครูอึนชิงพูดประโยคอะไรแปลกๆ ออกมา และคำว่าเด็กในประโยคนั้น ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นเด็กที่ไหน...

          พวกฉันเอง...ห้อง C/12

          “อินฮยอง”

          เฮือก!!! O_O