RaJa “สยบให้...เพราะใจรัก”

• By nooonaa

ความคิดที่ 11 : ของกู!

"เดี๋ยวสิ...ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ย?"

ทานข้าวเย็นด้วยกันมั้ย นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าหายโกรธเราแล้ว

"เจ้าพูดจริงหรอ" ผมหันกลับไปมองใบหน้าหวานที่ผมเฝ้าคิดถึงตลอดสองวันสองคืน มันเจ็บมากเลยครับพอไม่ได้เจอหน้า มันอยากจะกระชากฝาพนังที่กั้นเราสองคนให้ออกไปพ้นๆ จะได้มองเห็นเจ้าถิ่นได้จากทุกที่ แต่เจ้าตัวกลับหลบอยู่แต่ในห้องไม่ยอมออกมาเลยสักย่างก้าว ผมเลยทำได้แค่มายืนแอบรออยู่อีกมุมของวัง เผื่อว่าบางทีร่างเพรียวจะออกมาให้เห็นบ้าง แต่วันนี้เจ้าอาซลานมันเข้ามาในห้องนี้นานเกินไปผมเลยต้องแอบมาดู แต่พอเห็นใบหน้าหวานนั้นดูตั้งอกตั้งใจคุยกับอาซลานผมก็ยิ่งโกรธ โกรธจนอยากจะควักปืนออกมายิงคนสนิทของตัวเองให้มันตายไปซะ

มันกล้าดียังไงมาคุยกับเจ้าถิ่นของผม ผมเองยังไม่ได้คุยเลยสักคำ ดังนั้นคนอื่นก็ห้ามคุยเหมือนกัน!

"อืม...อาซลานบอกว่ามึงไม่ได้กินข้าวเลยนี่" เสียงหวานเอ่ยกับผมเหมือนไม่อยากจะพูดด้วย แต่มันกลัยทำให้หัวใจผมเริ่มพ่องโต นี่เจ้าถิ่นเป็นห่วงผมหรอ ผมดีใจจังครับ เหมือนปฏิหารแหนะ

"เราทานร่วมกับเจ้าได้หรอ" ผมเลยถามกลับอีกครั้งเพื่อที่จะได้ตอกย้ำว่ามันเป็นเรื่องจริง แล้วผมจะได้ยิ้มออกมาได้เต็มปาก

"ถามมากวะ ไม่อยากกินก็ออกไป จะกินข้าวแล้ว แกะกะ!!" ตาเรียวสวยคู่นั้นจิกกัดผมอย่างที่ชอบทำประจำพร้อมกับคำพูดดุดันแบบเดิม แต่ว่าแค่นี่ผมก็ดีใจมากแล้ว ดีใจจริงๆที่ให้โอกาสผม ให้ผมได้คุยมันอีกครั้ง

"ทานสิทาน...อาซลาน อาซลาน" ผมรีบตะโกนเรียกอาซลานอย่างดีใจ โดยที่ยังคงจ้องมองร่างเพรียวไม่วางตา ไม่นานอาซลานก็วิ่งมาถึงผมก่อนจะรีบรับคำสั่ง

"ฝ่าบาท"

"นำอาหารมาให้เราที วันนี้เราจะทานอาหารเย็นกับเจ้าถิ่น" อ่า...หัวใจผมเต้นเร็วไปแล้ว

"ครับ" มันรีบตอบรับผมก่อนจะวิ่งออกไป ผมจึงหันไปมองที่เจ้าถิ่นใหม่ ถึงหน้าจะหงิกแต่ก็ยังน่ามองสำหรับผมเสมอ

"นั่งสิ มึงจะยืนทำบื้ออะไร" มันเขยิบให้ผมไปนั่งโซฟาข้างๆมัน ใจผมนี่เต้นไม่เป็นจังหวะเลยครับ ผมรีบเดินไปนั่งตรงนั้นแต่มันกลับเขยิบมานั่งที่เดิมพร้อมกับชี้นิ้วให้ผมไปอยู่อีกฝั่ง

"กูเปลี่ยนใจและ มึงไปนั่งนู้นไป" อะไรละ มันไกลไปนะ ตรงนั้นมันเป็นโซฟาเดี่ยวครับ ซึ่งมันก็ไกลไปอีกสองที่อะ ขอแค่นั่งใกล้ๆหน่อยไม่ได้รึไงกัน

เจ้าถิ่นใจร้าย

"ทำไมละ เราขอนั่งใกล้ๆเจ้าไม่ได้หรอ" แค่ได้สูดกลิ่นหอมๆจากซอกคอขาว หรือได้แตะเจ้าสักเล็กน้อยก็พอ เราขอแค่นั้นจริงๆนะ

"ไม่! กูไม่ชอบกลิ่นมึงที่นัวเนียกับผู้หญิงพวกนั้น!!" เสียงหวานดุขึ้นซะดังลั่นก่อนใบหน้าสวยยาวเรียวจะสะบัดเชิ่ดใส่ผมอย่างไม่ใยดี

อ่า...ยังโกรธอยู่หรอเนี่ย แต่คำที่พูดออกมาเหมือนมันกำลังหึงผมยังไงอย่างนั้นเลย

"เราไม่ได้ให้พวกนางอาบน้ำให้เราแล้วนะ สองวันแล้วด้วย" ผมต้องอาบเองเลยละ ทั้งๆที่ผมไม่ควรจะทำด้วยซ้ำ แต่เพราะหัวใจมันสั่งว่าไม่อยากให้เจ้าถิ่นโกรธอีก เลยต้องยอมอาบน้ำเองแต่งตัวเอง เพราะแค่นี้...ผมก็ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว

"มาบอกกูทำไม กูไม่ได้อยากรู้กิจกรรมเพลิงสวาทเริงร่าน่าสมเพชของพวกมึง!!"

โอ้...แรง!!

ด่าเป็นชุดเลยอะ ชักไม่น่ารักเลย ให้ตายเถอะ...ผมอยากได้เจ้าถิ่นน่ารักน่าฟัดคนเดิมของผมกลับคืนมา

"ก็เราไม่อยากให้เจ้าโกรธเราอีก แค่นี่เราก็คิดถึงเจ้าจะแย่อยู่แล้วเจ้าถิ่น" แต่เพียงแค่ผมเอ่ยอย่างสลดจากใจ ก็ทำให้อีกคนจ้องหน้าผมอย่างอึ้งๆ

"แล้ว แล้ว แล้วมึงจะมาคิดถึงกูทำไม ผู้หญิงมึงมีตั้งเยอะ" อ่า หน้าแดงแล้ว เขินผมอีกแล้วดูสิ ยิ่งขึ้นเสียงดังใส่ผมเท่าไหร่ก็ยิ่งน่ารัก

"ไม่รู้สิ เราแค่คิดถึงเจ้า อยากกอดเจ้า อยากหอมด้วย โอ๊ย!!" อยู่ดีๆรีโมททีวีก็ปลิวมากระแทกหัวผมอย่างจัง ก่อนเสียงด่าทอจะตามมาติดๆ

อ่า...ปาแม่นชะมัด

"หยุดพูดเลยนะมึง! พูดออกมาได้ไม่อายปาก!!!" ทำมาเป็นด่าผม แต่หน้าหวานนั้นกลับกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

"ก็เราพูดจริงๆนี่ อะๆ อย่าปามานะ" ผมรีบร้องห้ามก่อนที่ช้อนคันสวยจะปลิวมาอีกรอบ ดุจริงครับคนนี้

"หยุดพูดเลยมึง" มันชี้นิ้วห้ามใส่หน้าผมก่อนที่อาซลานจะยกถาดอาหารของผมมาวางไว้ ผมเลยเดินมานั่งจ้องหน้าอีกคนอยู่นานจนไม่ได้ทานอาหารที่อยู่ตรงหน้าเลยสักนิด ยิ่งมองก็ยิ่งหลง แล้วผมเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้สักครั้ง ผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครเลย ถึงจะแค่หลงก็ไม่เคยเกินสองวันหรือเต็มที่เมื่อผมได้หลับนอนกับเจ้าหล่อน แต่สำหรับเจ้าถิ่นมันไม่ใช่ ผมต้องการมันตลอดเวลา แล้วตอนนี้ก็ยังต้องการ หรือความรู้สึกผมตอนนี้จะไม่ใช่แค่หลง แล้วผมเป็นอะไรไป

แล้วดูท่ามันจะเพิ่มขึ้นๆตลอดเวลาเลยด้วย

คงไม่ใช่ว่าความรู้สึกผมนั้นมากกว่าชอบเจ้าถิ่นหรอกนะ ถ้ามากกว่าชอบก็...รักน่ะสิ

รักงั้นหรอ จริงหรอ มันเกิดขึ้นกับผมน่ะหรอ

อ่า...แล้วมันน่าจะจริงด้วยซิ

แต่มันก็เป็นความรู้สึกเดียวกันกับ 'จัสมินทรา'คนรักคนแรกของผม เพราะผมก็ใจเต้นแรงแล้วก็มีความสุขมากๆเหมือนเวลาอยู่ใกล้เจ้าถิ่น

มันคงเป็นความรักแน่ ผมมั่นใจ

"มึงจะมองจนกูท้องเลยมั้ย!!" อืม เอาเข้าไป ขัดอารมณ์ผมได้ตลอดจริงๆ คนกำลังสร้างบรรยากาศให้มันสวยงามมีกุหลาบปลิวว่อนอยู่ แล้วนี่อะไร มาถึงก็ตัดฉึบ มันน่าตบด้วยปากผมมั้ยเนี่ย

"งั้นเราไม่มองก็ได้ เราไม่อยากให้เจ้าท้องเพราะเราไม่ได้ร่วมรักกัน"

"ไอ้เหี้.ย!!!! ปากมึงนี่นะ มันน่าซัดให้แตกมั้ย!!!!" อุ่ย....เสียวปากเลยครับ ผมรู้ว่ามันอยากทำมากด้วย แล้วผมก็คงต้องโดนแน่ ถ้ายังเอ่ยกวนต่ออีก

"เราขอโทษ.."

"เออ!!! ปากมึงนี่...แต่ช่างมันเถอะ กินข้าวซะเร็วๆ " ทำไมต้องเร็วๆด้วยละ เราอยากนั่งมองหน้าเจ้าอย่างนี้มากกว่านี่ ยิ่งได้มองทั้งคืนได้ก็ยิ่งดี แล้วคืนนี้เราจะนอนหลับสักคืน

"อร่อยมั้ย อาหารของที่นี่ถูกปากเจ้ารึป่าว"

"ก็งั้นๆ แต่ให้ดีทำอาหารไทยมากินบ้างดิ" บอกว่างั้นๆ แต่ปากนี่เคี้ยวตุ่ยๆเชียวนะ

"แล้วนอนหลับสบายมั้ย"

"ก็ดี ถามอะไรเยอะแยะวะ รำคาญ!! กูจะกินข้าว" ก็แค่อยากคุยด้วยเท่านั้นเอง ทำไมต้องดุด้วย

รำคาญเราหรอ

"อย่ามาทำหน้าหมาหงอยแบบนั้นนะไอ้ชีค เอ่อๆ ไม่รำคาญก็ได้ อยากรู้อะไรถามมาเลยมา" แค่นี่ผมก็ยิ้มแล้วครับ ในที่สุดก็เห็นใจผมสักที

"แล้วอยู่ที่นี่สะดวกสบายมั้ย อยากได้อะไรรึป่าว" มันชักสีหน้าใส่ผมนิดหน่อยแต่ก็ยังตอบผม

"เอาหนังมาดูบ้างดิ ซับอิ้งก็ได้ กูฟังภาษาบ้านมึงไม่ออก" ลืมไปเลย ส่วนมากผมก็ไม่ค่อยได้ดูทีวีสักเท่าไหร่เลยไม่ค่อยสนใจ คงจะเบื่อน่าดู

"ได้สิ เราจะหามาให้ แล้วเสื้อผ้าใส่สบายดีมั้ย"

"ก็ดี แต่คันๆวะ กูอยากได้ชุดแบบนี้กูเคยใส่อะ ชุดพื้นเมืองมึงอย่างกับชุดผู้หญิงเลย มันเป็นกระโปรงใส่แล้วกระดากใจชิบ" ขนาดนั้นเลยหรอ แต่มันก็เหมาะกับร่างบางเพรียวอย่างเจ้าดีนะ ดูน่าสัมผัสดีด้วย

"อย่างนั้นหรอ แล้วอยากได้อะไรอีกมั้ย"

"อยากให้มึงหยุดพูด กูจะกินข้าว!! แม่.ง ถามอยู่ได้" นั่นไง โดนอีกแล้ว

"งั้นอีกคำถามได้มั้ย"

"อะไรเยอะแยะวะ!" อย่าทำหน้ารำคาญแบบนั้นสิ

"คืนนี้...เราขอนอนด้วยได้มั้ย" เสียวสันหลังเลยครับ ปากผมไวจริงๆ แค่มันพูดตามที่ใจผมอยากเท่านั้นเอง

อยากนอนกอดร่างหอมเนียนตรงหน้าแทบใจจะขาด

"มึงว่าอะไรนะ" แต่อีกคนกับเสียงเขียวใส่เชียว ผมเลยต้องรีบอธิบายเพื่อลดการปะทะที่พร้อมจะเกิดขึ้นได้ทุกวินาที

"เราอยากนอนกอดเจ้า...ได้มั้ย" นะ...ได้โปรดเถอะ แค่กอดก็ยังดี

"ฝันไปเถอะมึง รีบๆกินแล้วก็รีบๆไปซะ" สุดท้ายก็แห้ว นี่ไม่คิดจะใจอ่อนกับผมเลยรึไงกัน ขนาดหน้าด้านขอขนาดนี้ สักนิดก็ยังดีนะเจ้าถิ่น

เราคิดถึงเจ้ามากจริงๆ

อยากอยู่ใกล้ๆเจ้าให้นานกว่านี้

แค่ตอนกลางคืนก็ยังดี

"ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังอยู่ในเวลาส่วนตัว กรุณาอย่ารบกวนท่านเลยครับ"

"ทำไมจะไม่ได้!!! ท่านพี่ ท่านพี่ราฌา เจ้าอาซลานมันขัดใจน้อง" อยู่ดีๆเสียงเรียกผมกับเสียงห้ามปรามก็ดังลั่นวังจนคนข้างๆผมหันมามอง ไม่นานนักเจ้าของเสียงก็มาโพล่ที่หน้าห้องของเจ้าถิ่น ผมชักรู้สึกว่าความวุ่นวายเริ่มจะมาอีกแล้ว

"น้องพี่"

"ท่านพี่..." ร่างเล็กวิ่งมาหาผมอย่างไวก่อนจะกระโดดนั่งตักผมแล้วกอดคอไว้แน่น โดยไม่คิดจะแคร์สายตาใครทั้งสิ้น ผมเองก็รีบรับร่างนั้นอย่างไว้เพราะกลัวว่าจะหล่นลงไปกับพื้นก่อนที่ใบหน้าคมเล็กสวยนั้นจะกดจมูกลงมาที่แก้มผมทั้งสองข้าง

"คิดถึงท่านพี่จังเลยครับ ท่านพี่ละ คิดถึงน้องบ้างมั้ย" เสียงเล็กเจื้อยแจ้วจนผมอดยิ้มไม่ได้ ยังขี้อ้อนตลอดน้องคนนี้

"คิดถึงสิ" ผมเลยหอมแก้มใสนั้นกลับ แต่พอมองเลยไปกลับเจอใบหน้าสวยนั้นขึ้นสีแดงด้วยความโกรธอย่างไงอย่างนั้น พร้อมกับมือขาวกำลังกำช้อนไว้แน่น

นี่ผมทำอะไรผิดอีกเนี่ย

"เจ้าถิ่น..." ผมเอ่ยเรียกอีกคนอย่างรู้สึกกังวล แต่มันกลับจิกตาใส่ผมพร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น

"มันเป็นใคร!!!"

ทำไมต้องทำเสียงน่ากลัวขนาดนั้นด้วยละ

"ใครหรอครับท่านพี่" อ่า...อย่าเพิ่งมารุมผมตอนนี้สิ

"มึงเป็นใครวะ ลุกออกมาเลยนะมึง เพราะคนที่มึงนั่งตักอยู่น่ะ ของกู!!!!"

เจ้าถิ่น!!!!

**********************************************************

130527

กรีํ๊ด จัดไปให้หนักเลยเจ้าถิ่น อ้ายยยย เยี่ยม!!55555

เม้นๆเป็นกำลังใจนะคะที่รักๆจุบๆ