อำนาจแห่งแสง...เสกรักให้หน่อย

ตอนที่ 6 หนุ่มธาตุไฟ

         ทันทีที่รู้ว่าคู่ธาตุของฉันคือผู้ชายปากร้ายที่เพิ่งเจอกันเมื่อตอนเช้าตรู่ ฉันแทบอยากเป็นลมเลยทีเดียว ก็เขาเตือนฉันไว้แล้วนี่ว่าห้ามเข้าใกล้เขาอีก แล้วฉันจะทำอย่างไงดีน่ะ

         "พี่คิมูยะนี่" โนอากล่าว ฉันรีบหันหน้าไปมองโนอาแล้วถามเขาทันที่

         "โนอา นายรู้จักเขาด้วยเหรอ"

         "อืม เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายฉันเอง" โนอาตอบ

         "อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ พี่คิมูยะออกจะฮอตที่สุดในบรรดาหนุ่มธาตุไฟเลยน่ะ" โนอาอมยิ้ม เมื่อเห็นว่าฉันกำลังทำหน้าเบื่อโลกสุดๆ

         เช้าของวันต่อมา มาสเตอร์ฮินะเข้ามาหาฉันที่ห้องพร้อมกับกล่องสีฟ้าใบใหญ่ใบหนึ่ง

         "ฉันเอาของที่จำเป็นต้องใช้มาให้น่ะ" มาสเตอร์ฮินะส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

         "อะไรเหรอค่ะ" ฉันถามพร่างเปิดกล่องออกดู แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า มาสเตอร์ฮินะหัวเราะเบาๆอย่างชอบใจ

         "มันเป็นกล่องสาระพันนึกของแม่เธอ" มาสเตอร์ฮินะปิดกล่องไว้ตามเดิม "ของทุกอย่างในนี้เคยเป็นของแม่เธอมาก่อน ตอนนี้มันเป็นของเธอแล้วจ้ะ"

         เมื่อมาสเตอร์ฮินะเปิดกล่องออกอีกครั้ง ฉันก็เห็นว่ามีของต่างๆอยู่ในกล่องเต็มไปหมด ทั้งหนังสือตำราเวทย์ เสื้อคลุม ไม้คฑา และของกระจุกกระจิกอื่นๆ ฉันหยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มตัวหนึ่งขึ้นมาดูใกล้ๆ มีสัญลักษณ์บางอย่างคล้ายกับรูปสายน้ำปักอยู่ที่อกเสื้อด้านซ้าย

         "เสื้อคลุมตัวนี้แม่ของมิโกะเคยใช้ตอนที่ยังเรียนเป็นนักเวทย์อยู่" มาสเตอร์ฮินะเข้ามาโอบบ่าฉันไว้ "ฉันหวังว่ามิโกะคงจะได้เป็นคนใช้มันต่อไปน่ะ"

         "แม่คงเป็นนักเวทย์ธาตุน้ำใช่มั้ยค่ะ" ฉันใช้มือไล้ตามลายปักสายน้ำที่อกเสื้อ

         "ใช่จ้ะ และเก่งมากด้วยน่ะ แม่ของเธอคงดีใจที่เธอได้กลับมาที่นี่" มาสเตอร์ฮินะตบบ่าฉันเบาๆก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยังหน้าประตู "ฉันเชื่อว่ามิโกะต้องเป็นนักเวทย์ได้แน่" มาสเตอร์ส่งยิ้มอันอบอุ่นให้อย่างเคยก่อนเปิดประตู

         "ขอบคุณค่ะ มาสเตอร์" ฉันส่งยิ้มให้เช่นกัน

         มาสเตอร์ฮินะเบ้ปากเล็กน้อย "ถ้าอยู่กับสองคน เรียกฉันว่าคุณน้าดีกว่าน่ะจ้ะ"

         "ขอให้สนุกกับคาบเรียนแรกน่ะ" ฉันพยักหน้ารับเล็กน้อย แล้วมาสเตอร์ฮินะก็ปิดประตูออกไป

         ฉันเดินสำรวจรอบปราสาทไปเรื่อยๆก่อนถึงชั่วโมงเรียน ปราสาทแยกออกเป็นสี่ส่วนหลักๆ โดยแบ่งตามธาตุแห่งเวทย์ทั้งสี่คือดิน น้ำ ลม และไฟ เชื่อมเข้าหากันกับตัวปราสาทใหญ่ซึ่งเป็นเสมือนอาคารเรียนหลัก ฉันเดินหาห้องเรียนตามแผนผังที่ได้จากกล่องสาระพันนึก จนกระทั่งเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งอย่างจังเพราะฉันมั่วแต่มองดูแผนผังในมือ

         "ขอโทษค่ะ ขอโทษ" ฉันรีบกล่าวขอโทษ ทั้งๆที่ตัวเองก็ล้มลงไปก้นจ่ำเบ้า

         "ฉันเตือนเธอแล้วน่ะ ว่าอย่าเข้าใกล้ฉันอีก" ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่เดินชน แทบไม่ต้องเดาเลยว่าใครที่พูดกับฉันอย่างนี้ ฉันรีบยันตัวลุกขึ้นยืนในทันที จนใบหน้าของเขาอยู่ในระยะประชิดมากทำให้ใจฉันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ

         "ไงก็หลบไปซะ เพราะฉันก็ไม่อยากเข้าใกล้นาย" ฉันตอบกลับเขาไปเสียงขุ่น

         "อวดดี" นอกจากเขาจะไม่ยอมลีกทางให้แล้วยังตะหวาดฉันเสียงเข้ม ฉันเลยไม่ยอมลีกทางไม่เช่นกัน

         "ใช่ฉันอวดดี แต่นายมันปากเสีย" ฉันตะหวาดเขากลับไปบ้างอย่างเลือกอด แล้วเอานิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าอกของเขาแรงๆ "ฉันไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหนปากร้ายเท่านายมาก่อนเลย"

         "เธอก็เป็นแค่คนที่ถูกเลือก อย่ามาอวดดีกับฉัน" ฉันกับเขามองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

         "ฉันจะหาคู่ธาตุใหม่ จะได้ไม่ต้องยุ่งกับนาย พอใจหรือยัง" ฉันพยายามสงบสติอารมณ์แล้วเดินผ่านเขาไป

         แต่จู่ๆ ฉันก็ต้องชะงัด เมื่อเขากระชากข้อมือของฉันให้ฉันต้องหันหน้ากลับไปหาเขาโดยไม่ทันตั้งตัว แล้วโลกเหมือนจะหยุดหมุนในวินาทีต่อมา เมื่อเขาประทับริมฝีปากหนาประกบปากฉัน จนใบหน้าฉันร้อนผ่าว สมองก็ว่างเปล่าในทันทีจนไม่สามารถสั่งการให้ร่างกายถอยหนีได้เลย ฉันได้แต่ยืนตัวแข็งเป็นท่อนไม้จนกระทั่งเขาถอนจูบออกไปเอง

         (จูบ แรก ของ ฉันนนนนนนนนน)

         ฉันพยายามเรียกสติกลับมาอีกครั้ง แต่ไม่ไหวจริงๆ ฉันรู้สึกชาไปหมดทั้งตัวเลย ริมฝีปากของฉันยังรู้สึกว่ามีปากของเขาประทับอยู่ตลอดเวลา

         "อย่าคิดหาคู่ธาตุใหม่เด็ดขาด เพราะเธอเป็นของฉันแล้ว มามิโกะ" เขาก้มหน้าเข้ามากระซิบใกล้ๆ ทำให้ฉันขนลุกซู่

ขยับถอยออกห่างเขาช้าๆอย่างคนไม่ค่อยได้สติ ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาอีกแล้ว

         "มามิโกะ ทางนี่"

         เมื่อเห็นว่ามีคนเรียกฉัน คิมูยะจึงเดินผ่านฉันไปเงียบๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันเห็นเขายิ้มตรงมุมปากตอนที่เขาเดินผ่านไปทำให้ใจฉันเต้นแรงเข้าไปอีก

         (ทำไมน่ะ)

         "มามิโกะ ทางนี่จ้า ทางนี่ เร็วๆเข้า"

         เสียงของคนบ้างคนช่วยเรียกสติฉันให้กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ฉันมองหาต้นเสียงนั้น ก็พบว่านัตสึกะกำลังตะโกนเรียก พร้อมทั้งโบกไม้โบกมือมาแต่ไกล ฉันจึงเดินเข้าไปหา        

         "มานานแล้วเหรอ นัตสึกะ" ฉันเอยถามเมื่อเดินเข้ามาถึงตัวนัตสึกะ

         "สักพักเอง เข้าห้องเรียนกันเถอะ" นัตสึกะเดินนำฉันเข้าไปในห้องเรียนห้องหนึ่ง ฉันนั่งคุยกับนัตสึกะได้สักพักโนอาก็เข้ามาในห้อง แล้วมานั่งใกล้ๆ

         "ไง มามิโกะ" โนอาทักทายทั้งยังส่งยิ้มให้อย่างร่าเริง