ลุ้น LOVE แผนมัดใจของหนุ่มเพลย์บอย
เขียนโดย 
บัวขวัญ
วันที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.36 น.
แก้ไขเมื่อ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2556 22.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) ศัตรูป้ายแดง
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
-ศัตรูป้ายแดง-
“ยอมรับมาสิว่าเธอมันเอาตัวเข้าแลกเพื่อยกตัวเองมาเป็นหวานใจและก็เพื่อได้เรียนในมหาลัยไฮโซนี่”
หล่อนเดินจงกรมพินิจพิจารณาหุ่นสวยของช้านว่ามันน่าจับไปเด็กนางแบบดีใหม่ ล้อเล่น สายตายัยนี่พอๆกับสายตานายเปอร์เซ่จิตเสียนั้น แต่หล่อนนี้พูด มากจริงๆ อยากรู้นักกว่าเป็นใครกัน ถึงกล้ามาด่าฉันชอดๆ ฉันนี้ทำบุญด้วยสังฆทานยี่ห้อไรร้านค้าไหน ถึงได้มีคนค่อยรุ่มกระทืบฉันทุก 360 องศาขนาดนี้
“เธอจะพูดมากไปแล้วนะ ฉันไม่เคยทำเรื่องทุเรศแบบนั้นหรอ”
“เธอ”-__-*
ไมคุณนางโดนฉันเอาคืนบ้างไม่ได้หรือไง รู้จักไอ้ปิ๊งน้อยไปซะแล้วนึกว่าแน่
“ฉันว่าเราพูดดีๆไม่รู้เรื่องแล้วมั้ง”
“ไม เธอจะพูดไง”
จะตีลังกาพูดหรอแม่คูณถึงจะดีของหล่อนคนน่ะไม่ใช่ ดินน้ำมันได้จัดท่าพูดแบบโยคะขั้นเทพได้
เพี๊ย! เจ็บอีกแล้วฉัน ไอ้อาการแสบร้อนเป็นรูปฝ่ามือเรียวสวยที่ประทับตราบนแก้มสวยฉันจนดูออกแบบไม่ต้องพึ่ง Photshop เลยล่ะ
“นี้มันอะไรกัน”
“รางวัลสำหรับพวกคนหน้าด้านอย่างเธอด้วย จำใส่กะโหลกไร้สมองของเธอด้วยว่าเปอร์เซ่เป็นของฉันคนเดียว คนนอกอย่างเธอไม่มีสิทธิ์สูดดมเขา”
หล่อนเห็นแมลงวันหรือไง ฉันได้ลูบแก้มแดงหน้าเดือดเป็นแกงส้มปลาหน้าปากซอยได้แต่จ้องดกวงตาสวยกลมโตที่ดูไม่เหมาะกับคนหน้าตาดีแต่ใจร้ายอย่างหล่อนเลย เสียดายแทนสวรรค์ที่ส่งคนน่ารักๆอย่างนี้มาเกิดเป็นนางมารขนาดนางลำยองในทีวียังถอยหนี
“หยุดเดียวนี้นะ”
เจ้าชายขี้ม้าขาวมาโปรดชัดๆ นายมาทันเวลามากเลยเปอร์อีก10นาทีฉันคงมีข่าวหลุดไปว่าฆาตกรรมสาวปี1กลางมหาลัยแน่ๆ
“เปอร์ช่วยบีด้วยผู้หญิงคนนี้เขาจะทำร้ายบี” ^_T
โห้ มารยาล้านเกวียนมากเจ้ คิดเอาตัวรอดอีก -__-*
“หยุดเล่นละครได้แล้ว”
“ใช่หยุดตบตาคนอื่นซะเถิดนะ”
ห่าO_O! ฉันหรอตกลงฉันผิดหรอ
“ฉันหมายถึงเธอแหละบี”
“ใช่เธอนั้นแหละ..อ่ะห่ะห่า”
ตกใจหมดเลยนึกว่านายจะกลายร่างเป็นอสูรกายด้วยอีกคนเสียอีก
“ฉันบอกเธอไปหลายครั้งแล้วว่าถึงอย่างไรฉันก็ไม่ชอบเธอ เธอเลิกโกหกตัวเองเสียทีเถอะเลิกตอแยฉันเลิกจับฉันได้ไหม”
“แต่เราเป็นแฟนกะ”
“ฉันไม่ใช่แฟนเธอ เราไม่เคยคบกันเข้าใจไหมเราไม่เคยคบกัน”
“แต่เรารักเธอนะเปอร์”
“แต่เราไม่...”
“เพราะยัยหน้าจืดนี่ใช่ไหม”
อ้าวไงงิ้ล่ะ อุตสาห์หลบคดีแล้วนะ T_T
“เธอมันตัวซวย เธอเอาเขาไปจากฉัน เธอมัน”
“หยุดเดียวนี้ ปิ๊งเขาไม่เกี่ยว”
“เปอร์เข้าข้างมันทำไม ปกป้องมันทำไม”
“ฉันไม่เคยรักเธอ และไม่คิดจะรักด้วย”
“T_T”
แล้วฉันก็ถูกลากออกมา~~แบบไม่มีบทสนทนาเลยสักติ๊ดเดียวเลย
“นายจะพาฉันไปไหน”
ฉันโดนลากสังขารมานั่งเกาะแกะอยู่ตรงม้านั่งในยามเช้าอรุณรุ่งยามนี้
“หันหน้ามานี้”
เฮ๊ยคิดไรว่ะเนี้ย นายจะทำไรฉัน >_<
“นายจะทำไร”>_<
“เจ็บไหม”
“O_O”
“ฉันทายาให้ไหม”
“นาย...นายอย่ามาทำดร้าม่าใส่ฉันนะ”
“ฉันหวังดีจะช่วยเธอนะ”
นายมีมุมสุภาพบุรุษน้ำตาลขึ้นด้วยหรอเนี้ย>_< ไม่ไม่ไม่ ฉันต้องไม่หลงระเริงเสน่ห์หมอนี้ไม่เด็ดขาดโอ้ no >_<
“นิดเดียวเอง เดี่ยวก็หาย”
“ดื้อหรอ”
“ก็ไม่เป็นไรจริง”
“มานี้เลยยัยตัวแสบ”
“ไปไหน ไม่ไป จะได้เวลาเรียนแล้วฉันจะไปเข้าเรียนปล่อย” -_-*
นายเห็นฉันเป็นเด็ก 3-4 ขวบไงฮ่ะถึงได้มาคิดจะลากไปชำแหละที่ไหนก็ได้ ยัง ยัง ยัง -_-‘ ยังไม่หยุดโอ๊ย โห้โครตแมนพามาชมรมแพทย์สาวพราวเสน่ห์ เพื่อมาทายาหรือมาจีบสาวกันแน่ฟ่ะแม้แต่ล่ะคนสาวราวนางฟ้ามาเดินช้อปปิ้งแถวสยามแห่งโลกมนุษย์กันแน่ -_-;
“พี่เปอร์ค่าวันนี้มาทำอะไรหรอค่า”
“หรือส่าจะพานุ๊กไปดูหนัง”
“นังนุ๊กน้อยๆ พี่เปอร์เค้ามารับฉันไปกินข้าวต่างหากใช่ไหมค่ะพี่เปอร์”
ตอนเช้าเนี้ยนะแม่คูณไปทานข้าวฉันว่าคุณหล่อนจะไปทานอย่างอื่นมากกว่ามั้งแล้วถามหน่อยเถอะว่า She 3 ตัวเอ๊ย 3 คน เห็นคนเจ็บไหม คนเจ็บยื่นบวมแดงอยู่ตรงนี้ -_-*
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
