สลับขั้วป่วนหัวใจนายเย็นชา

                    ฉันเดินไปที่ห้องๆหนึ่งที่แสนจะคุ้นเคย ประตูสีฟ้าถูกเปิดออกไปอย่างเร่งรีบ เสียงฝีเท้าอันบอบบางของฉันเร่งก้าวไปที่เตียงเดียวขนาดพอดีกับคนหนึ่งคน ผ้าห่มสีม่วงลายการ์ตูนปิดบังร่างที่นอนแน่นิ่งกับเตียงนั่น แต่ก็ยังเผยให้เห็นผมสีม่วงอ่อนๆออกมาให้นัยต์ตาสีม่วงของฉันเห็นอยู่ดี  "นี่มาซารุ! นายจะนอนกินหนอนไปถึงเมื่อไร จะแปดโมงอยู่แล้วนะเดี๋ยวก็เข้าเรียนสายหรอก" ร่างนั่นยังคงแน่นิ่งอยู่ที่เดิม ถึงฉันจะใช้น้ำเสียงชนิดที่แก้วหนึ่งใบจะแตกก็เถอะ แต่ดูเหมือนเจ้าคนที่นอนหัวโด่อยู่บนเตียงจะไม่มีการตอบสนองใดๆเลยสักนิดเดียว

                   "มา-ซา-รุ ไอ้ขี้เซารีบตื่นขึ้นมาเดียวนี้นะ!" คราวนี้ฉันไม่ว่าปากเปล่า ฉันลงแรงตีหัวเจ้ามาซารุที่นอนสบายอยู่บนเตียงด้วยหมอนข้างสีม่วงตัวโปรดของเขา และมันก็ได้ผล มาซารุกระเด้งขึ้นอย่างแตกตื่นก่อนจะหันมามองค้อนใส่ฉันอย่างหัวเสียสุดๆ

                   "นี่เธอน่ะ ไม่มีอะไรทำแล้วหรือยังไง เธอกล้าดียังไงที่มาปลุกฉันแบบนี้" มาซารุพูดพร้อมกางมือจะตีหัวฉัน ทำเอาฉันต้องเอนหลังหลบเล็กน้อย และเมื่อเห็นว่าเขาชะงัก ฉันก็เอนตัวตรงและจ้องหน้าเขานิ่ง ทำไมฉันจะต้องโวยวายกับเรื่องนี้น่ะเหรอ ก็เพราะวันนี้ ที่โรงเรียนเซรันซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนกำลังมีการสอบวัดผลคะแนน ซึ่งถ้าหากไอ้บ้าผมม่วงที่นั่งบิดขี้เกี้ยจอยู่ตรงนี้ไม่ยอมลุกออกจากเตียงแล้วรีบแต่งตัวล่ะก็ มีหวังเขาคงจะต้องเรียนซ้ำชั้นเป็นเด็กโข่งอยู่ที่เซรันเป็นแน่ ฉันในฐานะน้องสาว เฮ้ย!ไม่ใช่สิไม่ได้เป็นสักหน่อย ถึงแม้เจ้าขี้เซาผมม่วงที่นั่งทำหน้าง้อมองฉันอยู่ตรงนี้จะเป็นพี่ชายที่แก่กว่าฉันแค่ 10 นาที ก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ยอมรับไอ้บ้านี้เป็นพี่ชายหรอกนะ เรื่องเหตุผลน่ะเหรอ อย่าให้บอกเลยน่า ก็เห็นๆกันอยู่

                  "นายไม่รู้ตัวหรือไงย่ะ ว่าวันนี้เป็นวันสอบของนายน่ะมาซารุ" มาซารุมองหน้าฉันราวกับฉันเป็นแม่ของเขา ก่อนที่ใบหน้าแสนจะเอาเรื่องแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าซีดเผือดทันที ก่อนที่ร่างบางของเขาจะทรุดตัวลงนอนที่เตียงนั่นตามเดิม ฉันรีบฉุดเขาขึ้นมาเพื่อจะลากตัวที่แสนหนักอึ้งของเขาไปห้องน้ำ แต่มันก็ไม่เป็นผล มาซารุทิ้งตัวหนักๆแนบกับเตียงไว้แน่น ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบๆคล้ายคนป่วย "มาซากิจ๋า เธอช่วยไปสอบฉันแทนทีนะ ขอร้องล่ะนะสุดสวยของพี่" อะไรของหมอนี่กันนะ จู่ๆก็มาพูดเสียงหวานๆ ถ้าเชื่อก็ตายล่ะ ฉันไม่ยอมโง่โดนนายหลอกหรอกนะ

                   "มาซารุ ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่เลย รีบๆไปอาบน้ำแต่งตัวเลยไปก่อนที่ฉันคนนี้จะหมดความอดทน" ฉันคว้าร่างของพี่ชายตัวแสบพร้อมเขย่าตัวเขาแรงๆ แต่ก็เหมือนเดิม เจ้ามาซารุยังคงแสร้งทำเป็นป่วยตามเดิม ฉันจึงหันไปหาไม้เบสบอสที่วางติดตู้เสื้อผ้าของเขา แล้วลงมือฟาดไปที่หัวสีม่วงของเขาเต็มแรง ถึงแม้ฉันจะไม่อยากทำแบบนี้ก็เถอะ แต่ถ้ามาซารุไม่ไปสอบวันนี้ และซ้ำชั้นล่ะก็ มีหวังพ่อกับแม่ที่อยู่ฮอกไกโดได้มาลากตัวของเขากลับไปแน่ และถ้ามันเป็นแบบนั้นจริงๆล่ะก็ ตัวฉันก็จำต้องกลับไปด้วยเช่นกันเพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะฉันอยากเรียนที่โตเกียวน่ะสิและโรงเรียนที่ฉันอยู่ก็คือโรงเรียนเซรินซึ่งเป็นโรงเรียนหญิงล้วน ซึ่งพ่อกับแม่ของฉันก็อนุญาติ แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่งเลยก็คือ จะต้องให้มาซารุไปอยู่กับฉันด้วย และด้วยโรงเรียนที่ฉันอยู่เป็นโรงเรียนหญิงล้วน มาซารุจำต้องเข้าที่เซรันที่อยู่ติดกัน และไอ้โรงเรียนเฮงซวยเนี่ยแหละ ที่ทำให้เจ้ามาซารุนอนซมเพราะเกลียดการสอบแบบนี้

            นี่นายจะไม่ลุกขึ้นมาเลยหรือไงนะ

                    "นี่เธอ" มาซารุแหกปากอีกครั้ง ก่อนที่ร่างของเขาจะแน่นิ่งไป หรือว่าฉันทำรุนแรงไปหรือป่าวนะฉันว่าไม่มั้ง มันน้อยไปต่างหากสำหรับคนอย่างหมอนี่ "มา-ซา-รุ มาซารุเป็นอะไรหรือป่าวห่ะนายนะ" ไม่ว่าเรียกกี่ทีร่างของเขาก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ นี่ฉันคงทำรุนแรงไปแล้วมั้งเนี่ย อย่าตายนะมาซารุฉันขอโทษ

                    เวลาชั่งไปผ่านไปเร็วจริงๆ ฉันทะเลาะกับมาซารุมากว่าสามสิบนาทีแล้ว และตอนนี้ก็เหมือนจะสายเอามากๆสำหรับนักเรียนม.ปลายอย่างพวกเรา เคราะห์ดีที่โรงเรียนที่ฉันอยู่ปิดเทอมลงซะก่อน เพราะโรงเรียนเซรินที่ฉันอยู่ค่อนข้างจะเคร่งครัดอยู่ตลอดก็เลยสอบก่อนโรงเรียนอื่นๆจากนั้นก็จะปิดเทอมทันทีเพื่อให้นักเรียนม.ปลายปี3อย่างฉันมีเวลาอ่านหนังสือเตรียมตัวเข้ามหาลัย ซึ่งถ้าไม่เป็นเช่นนั้นล่ะก็ ปานนี่ฉันคงนั่งอ่านหนังสือกับยูโกะที่โรงเรียนแล้วล่ะ ไม่เสียเวลากับพี่ชายโง่เง่านี่หรอก

                    ตอนนี้ในหัวของฉันเผยภาพพ่อแม่ที่กำลังลากตัวมาซารุกลับไปพร้อมๆกับฉัน ซึ่งภาพแบบนั้นฉันล่ะไม่อยากจะคิดถึงมันเลยจริงๆ ฉันมองค้อนไปที่พี่ชายปัญญาทิ่มอีกครั้งก่อนจะมองตัวเองในกระจก "ฉันคงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ" เมื่อตั้งสติได้และรวบรวมความกล้ามากพอ ฉันหยิบกรรไกรสุดแสนจะคมกริบที่วางอยู่โต๊ะเครื่องแป้งของมาซารุ ก่อนลงมือตัดผมยาวสลวยสุดห่วงที่อยู่คู่กับฉันมากว่าสิบแปดปีอย่างหน้าตาเฉย ผมสีฟ้าสีเดียวกันกับมาซารุร่วงหล่นลงไปกองกับพื้นทำเอาน้ำตาฉันแทบร่วง แต่เมื่อภาพที่ฉันจินตนาการเอาไว้ทำเอาฉันจำต้องลงมือตัดต่อไป หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จสิ้น ฉันก็มาอยู่ในร่างของหนุ่มหน้าหวานมาซารุซะแล้ว เสื้อผ้าที่หลาดหลวมของเขาทำเอาฉันกังวลใจอยู่นิดหน่อยแต่ก็ไม่มากเท่าไหร่ ฉันมองตัวเองอีกครั้งในกระจกเพื่อสำรวจตัวเองว่า คล้ายกับมาซารุหรือยัง สิ่งที่ฉันกำลังทำอยู่ในตอนนี้ก็คือ การปลอมตัวเป็นพี่ชายที่แสนจะโง่ เซ่อ ซ่าแถมยังบ้าอีกต่างหาก แต่เพราะเหตุผลที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้ ก็เพื่อไม่ให้พี่ชายโง่เง่าของฉันต้องเรียนซ้ำชั้นน่ะสิ ฉันเนี่ยคงเป็นน้องสาวที่ดีสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะห่ะ (หลงตัวเองล่ะสิไม่ว่า) แต่เหตุผลจริงๆแล้วก็คือ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ต้องกลับไปยังฮอกไกโดและเรียนในโรงเรียนที่ฉันใฝ่ฝัน ฉันจึงจำต้องทำแบบนี้ และนี้ก็คือ จุดเริ่มต้นของฉันกับโรงเรียนเซรันแห่งนี้

             เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะค่ะ ยังไงก็ติดตามกันเยอะๆน้า  อิอิอิ