SOTUS พี่ว้ากครับ...ผมรักพี่

 

9

____________________________________________

 

“พี่ซิก!!!!!!” ตาผมสว่างทันทีที่ร่างสูงเดินเข้ามายืนอยู่ตรงหน้า ผมลุกขึ้นยืนยืดตัวเต็มความสูง(ที่มีเพียงเท่านี้)ไปเผชิญหน้ากับอีกคนที่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระด้วยใบหน้านิ่งๆ

 

“ไม่เจอกันหลายนาทีเลยนะ คิดถึงผมไหมคุณ?” พี่ซิกถามออกมาด้วยสีหน้าออกจะกวนๆ

 

“พี่เข้ามาในห้องผมทำไม! ไม่สิ พี่เข้ามาในห้องผมได้ยังไง!?”

 

“อ้าวนี่ยังไม่รู้อีกเหรอครับ?”

 

“รู้? รู้อะไร?” ทั้งๆที่ผมยังยืนงงและถามอยู่นั้น แต่อีกฝ่ายกลับไม่สนใจท่าทีตกใจและงงงวยของผมเลย อีกทั้งยังวางของกองๆไว้ตรงหน้าประตู แล้วเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างข้างๆกับเตียงผมพร้อมกับหลับตาเหมือนจะหลับอีกด้วย

 

“เห้ย พี่ซิกตอบคำถามผมก่อนสิ!!! นี่!”

 

เบอร์โทรอื่นจะได้ยินเสียงสาย แบบๆๆว่าให้รอ แต่เบอร์นี้จะได้ยินเสียงใจบอกว่า...

 

“…” เงียบกริบ

 

ผมเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างๆเตียงพี่ซิก ที่เป็นช่องห่างระหว่างเสียงผมกับพี่ซิก ยื่นมือไปจิ้มแก้มร่างสูงเบาๆ เอาล่ะวะถ้าหลับจริงก็ไม่รู้ว่าเรา ถ้าแกล้งหลับก็ต้องตื่นมาโวยวาย แหนะๆนอกจากหล่อแล้วยังฉลาดอีกนะ ฮ่าๆๆๆ

 

ผมจิ้มเบาๆที่แก้มพี่ซิกไปทีนึงร่างสูงกลับนิ่ง ผมจึงทดลองจิ้มไปอีกที

 

นิ่ง

 

อ้าวหลับจริงเหรอ โหยเซ็งเลย ขอโทษที่รบกวนการนอนครับ บายๆ

 

ผมเดินออกมาจากห้องทิ้งให้พี่ซิกนอนไปอย่างนั้น ทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาช้าๆ เมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปหาอีกคนทันที

 

คนที่จะบอกทุกอย่างให้ผมกระจ่างได้..

 

(ฮัลโหลว่าไง ถึงหอพักหรือยัง?)

 

“พี่ไนท์ๆๆๆ พี่ไนท์บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าทำไมพี่ซิกถึงเข้ามาในห้องไนน์ได้!” ผมโวยวายออกไปทันทีที่อีกคนรับ

 

“อ้าวนี่ซิกยังไม่ได้บอกเหรอ” บอก? บอกอาร๊ายยยย มาถึงก็นอนเนี่ยนะ ถามก็ไม่ตอบ ฮึ่ย!!!

 

“ก็พี่ให้ไนน์ไปอยู่หอกับซิกไง จะได้ช่วยดูแลไนน์ให้พี่ด้วย เวลาไนน์กลับบ้านซิกจะได้มาส่งได้” พี่ไนท์บอกออกมาอย่างใจเย็น อธิบายอย่างเป็นขั้นเป็นตอน

 

“รูมเมท คือ พี่ซิก?”

 

“ใช่แล้วครับน้องรัก”

 

“โอเคบ๊ายบายครับพี่ไนท์ที่รักของไนน์” ผมกดวางสายไปอย่างนิ่งๆ พยายามสงบสติตัวเอง และเรียบเรียงเรื่องราวทั้งหมด ก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างที่ผมคิดว่าบังเอิญ แต่ทุกอย่างมันกลับกันหมด

 

พี่ซิกอยู่หอเดียวกับผม เออนี่ตอนแรกว่าบังเอิญแล้วนะ แต่ไม่เท่าไหร่

 

พี่ซิกอยู่ชั้นเดียวกับผม อันนี้ก็ว่าบังเอิญไปแล้วนะ แต่...

 

พี่ซิกอยู่ห้องเดียวกับผม นี่มันไม่ใช่บังเอิญแล้วโว้ย!!!!!!!!

 

ใครว่าผมไม่ตกใจมันไม่ใช่เลย มันเป็นอะไรที่แบบ...

 

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!

 

ไม่นะไม่ นี่ผมต้องมาอยู่กับไอ้พี่ว้ากจอมบงการนี่น่ะเหรอ ตายๆๆๆๆๆๆๆๆ ตายแนๆ ผมทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง อยากจะกลิ้งลงไปกับพื้นถ้าไม่ติดว่ามันสกปรกไปหน่อย ฮึกฮือออ

 

พี่ไนท์เคยสอนไว้ว่าถ้าเครียดให้เราคลายเครียด ผมจึงคลายเครียดในแบบของตัวเอง ที่ไม่มีใครเหมือนและไม่มีใครอยากเหมือนมั้ง ไม่รู้สินะ อาจจะมีใครอยากเหมือนก็ได้

 

ผมนั่งดูทีวีคนเดียวต่อไปเงียบๆ แหนะสงสัยล่ะสิว่าผมดูอะไร ทำไมไม่เหมือนใคร

 

“นั่งดูการ์ตูนเหมือนเด็กเลยนะคุณ” เสียงทุ้มดังขึ้นมาจากประตูห้องนอน หันไปก็เห็นซิกยืนพิงประตูอยู่อย่างเท่ๆ อย่าให้ผมทำเลย เดี๋ยวหล่อกว่าแล้วจะอิจฉาไม่อยากจะบอก ผมหันไปเบ้ปากให้ทีนึง ก่อนจะหันกลับมาสนใจกับทอมกับเจอร์รี่ ตอน แจ็คตะลุยเมืองยักษ์ ทอมกับเจอร์รี่ อาศัยอยู่ในสตอรี่บุคทาวน์ สวนสนุกในบรรยากาศเทพนิยาย จนเมื่อหนุ่มน้อยแจ็คลูกชายผู้ก่อตั้งสวนสนุกถูกเศรษฐีจอมโลภบีบให้ขายสวนสนุก ทอมกับเจอร์รี่จึงเอาวัวที่อยู่ที่นี่ไปขายแลกมากับถั่ววิเศษ สิ่งที่ตามมาคือการเดินทางไปยังดินแดนเหนือท้องฟ้าที่ปกครองโดยยักษ์จอมโหด อีกทั้งยังเป็นบ้านของดรูปี้ สไปค์ และห่านทองคำ การผจญภัยเริ่มต้นแล้ว

 

พอเห็นว่าพี่ซิกกำลังเดินมาจะนั่งลงข้างๆ ผมจึงลุกขึ้นเอากระเป๋าและของที่วางกองอยู่ไว้ตอนแรกเข้าไปเก็บในห้องทันที ทิ้งให้พี่ซิกดูการ์ตูนไปคนเดียว

 

พอเก็บของเสร็จหมดแล้ว แขวนเสื้อเก็บไว้ในตู้เป็นอย่างสุดท้าย ผมหันไปมองอีกตู้นึงของพี่ซิกที่อยู่ใกล้ๆกัน เดินไปเปิดดูก็เห็นว่าเก็บแล้ว ของทุกอย่างก็จัดเสร็จหมดแล้ว อ้าวเมื่อกี๊นอนอยู่ไม่ใช่เหรอ แล้วตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่อะ เออช่างมันเถอะ ลงไปหาอะไรกินดีกว่า

 

 

 

 

 

 

“ป้าครับ ข้าวกระเพราไก่พิเศษไข่ดาวจานนึงครับ” ผมเดินมาร้านใกล้ๆกับหอพัก ซึ่งเดินมาเลี้ยวซ้ายก็เจอเลย ไม่ใช่เจอเลยนะหมายถึงเจอร้านนี้อะ เลยนี่ต้องนั่งรถไปไกลสักหน่อย หรือไม่ถ้าช่วงนั้นมีตังก็ขึ้นเครื่องไปนะ อยากติดหรูแต่หนูไม่มีตังจ้า

 

ผมเดินไปนั่งโต๊ะในสุดของร้านซึ่งเหลืออยู่โต๊ะเดียวพอดิบพอดี สั่งอาหารที่ถูกปากคนไทยที่สุด ด้วยที่ว่ารสชาติออกแนว Hot & Spicy โดยมีป้าตอบกลับมาว่า จ้า ก็ก้มหน้าก้มตาจิ้มโทรศัพท์ต่ออย่างคนกินเหล้ากินเบียร์ เมาไง เออ เมามันส์ด้วยนะ เกร๋ๆครับ55555555555555555555555555555

 

“ป้าครับ ข้าวหมูทอดกระเทียมพริกไทยจานนึงด้วยครับ” เสียงผู้มาใหม่สั่งก่อนจะมาหยุดอยู่ที่โต๊ะซึ่งมีผมนั่งอยู่

 

“ขอนั่งด้วยนะครับ” เชิญจ้า ผมไม่ได้ตอบไปหรือแม้แต่เงยหน้ามอง เพียงแต่พยักหน้าเป็นเชิงไป คนกำลังเมาอย่าขัดครับ

 

“ไม่คิดจะคุยกับพี่หน่อยเหรอครับ” คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับผมพูดขึ้น ผมเลยจำต้องเงยหน้าละสายตาจากโทรศัพท์ตัวเองไป

 

“อะ อ้าวสวัสดีครับพี่แสนดี” ยกมือไหว้ตามธรรมเนียมคนหล่อ

 

“ครับ นึกว่าจะไม่คุยกันซะแล้ว ฮ่าๆ” ว่าพลางยกมือมาปิดปากหัวเราะเบาๆ เห้ยทำไมพี่แสนดีทำงี้วะ คนโหดอย่างพี่ทำไมน่ารักอะ ฮืออออออออ

 

“ขอโทษทีครับเพลินไปหน่อย แหะๆ”

 

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่ไนน์บ้านอยู่แถวนี้เหรอ”

 

“พอดีพึ่งย้ายมาอยู่ที่หอพักใกล้ๆนี่อะครับ พึ่งมาร้านนี้ครั้งแรกด้วย”

 

“อ่อถึงว่าทำไมพี่ถึงไม่เคยเห็นไนน์อยู่แถวนี้เลย ว่าแต่มาอยู่คนเดียวเหรอครับ?”

 

“อันที่จริง...” ไม่ทันที่ผมจะได้พูดจบจู่ๆก็มีผู้มาใหม่เดินเข้ามาในร้านพร้อมกับสั่งข้าวหมูกรอบป้าไปจานนึง ส่วนป้าก็หันมาตอบกลับว่าจ้า เหมือนเดิมเป๊ะๆ ผมจึงได้แต่อ้าปากค้างอยู่อย่างนั้น

 

เห้ยนี่ร้านแถวนี้นี่ไม่มีแล้วใช่ป่ะวะ ฮึ่ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

“อ้าวไอ้ซิก” เสียงพี่แสนดีทักกับพี่ซิกที่กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะที่เราสองคนนั่งกันอยู่อย่างสงบ

 

แต่พี่ซิกมาโลกนี้มันไม่สงบแน่ ไม่มีทางสงบด้วยเว้ย!!

 

พี่ซิกขยับเก้าอี้ออกจากใต้โต๊ะแล้วจัดแจงนั่งทันทีโดยไม่ต้องมีใครเชิญชวนข้างๆผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าบ้านพี่ไม่ค่อยเคร่งเรื่องมารยาทนะครับ

 

“มาทำไมก็ไม่รู้ เสียบรรยากาศหมด” ผมก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ในมือต่อแต่ก็ยังบ่นเบาๆ

 

ไม่ได้อ่ะ พี่มันมีพวก เกิดผมหาเรื่องไป โดนลุมกระทืบนี่ทำไง

 

“มารยาทในที่กินข้าวอะมีไหมครับคุณ” ไม่ว่าเปล่าพี่ซิกยังฉกโทรศัพท์ไปจากมือผมน่าตาเฉย เป็นพอดีกับที่ป้าจ้า เอออันที่จริงชื่อไรไม่รู้เรียกจ้าไว้ก่อนนั่นแหละ เอาข้าวมาเสิร์ฟให้พวกผมสามคนพร้อมกัน

 

นี่สั่งก่อนนะทำไมได้พร้อมวะค๊าบ

 

“เห้ยพี่ทำไมทำแบบนี้อะ”

 

“อย่าลืมนะครับผมยังเป็นพี่ว้ากของคุณอยู่ คุณต้องฟังคำสั่งของผมไม่ว่าจะในหรือนอกสถานที่”

 

พี่ซิกมันพล่ามอะไรสักอย่างที่ฟังแล้วขัดหูขัดตา ให้ตายสิโรบิ้น ให้ดิ้นสิโรเบิร์ต ให้เกิดเป็นโรบินสัน ให้ฝันเป็นโรบินฮู้ด ให้ตูดเหมือนโรโบคอปกันเลยทีเดียวนะครับ ณ จุดๆนี้

 

“คุณกินข้าวหมดแล้วผมจะให้จะคืนให้” เห้ยนี่พี่ว้ากไม่ใช่พ่อนะฮาร์ฟ ถ้าไม่เห็นเป็นรุ่นพี่นี่ยิงหัวแตกไปละ

 

“เห้ยพี่ เอาคืนมานะเว้ย!” ผมยื่นมือจะคว้าคืนแต่ก็ถูกพี่ซิกจับหัวไว้ ระยะห่างที่มีระหว่างเก้าอี้ที่ผมนั่งกับเก้าอี้ที่พี่ซิกนั่ง ทำให้ผมเอิ่ม...

 

ภาพลักษณ์ ณ จุดๆนี้ของผมคล้ายๆกับเด็กน้อยที่จะแย่งของคืนแต่ถูกพี่ชายตัวเองแกล้งผลักหัวดันให้ห่างๆไว้ มากมายเลยทีเดียวครับ...

 

พี่ไม่อายใครก็ให้ผมอายพี่แสนดีหน่อยเถ๊อออออออออ

 

“ฮึ่ย!!!!!!!” ผมสะบัดหัวออกจากมือของพี่ซิก กลับมาก้มหน้าจัดการกับข้าวกระเพราไก่พิเศษไข่ดาวตรงหน้าโดยไม่หันไปสนใจคนข้างๆที่กำลังหัวเราะกับท่าทีของผมอยู่

 

ด้ายเลยยยยยยยยยยย..

 

ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

พอทุกคนเริ่มกลับเข้าสู่ความสงบโดยมีพี่แสนดีเป็นกรรมการซึ่งนั่งเงียบอยู่ตลอดศึกวันชงอะไร เออแหละ

 

“อะนี่ ทานให้อร่อยนะครับ” ผมตักพริกน้ำปลาโดยเน้นพริกซะประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ ใส่ในจานให้พี่ซิก ราดไปทั่วหมูกรอบ ปลาราดพริกกก็ปลารอดพริกเถอะครับ นี่หมูกรอบราดพริกอะรู้จักป่ะครับ

 

พี่ซิกเงยหน้าหันมามองผมด้วยสายตาแบบว่า มึงเคยตายไหมครับ อะไรเทือกนั่น

 

“ทานเยอะๆสิครับ นี่ผมหวังดีกับรุ่นพี่เลยนะค๊าบ”

 

พี่ซิกเงียบไม่ตอบโต้อะไร หันหน้าไปจัดการตักข้าวที่พยายามเขี่ยพริกออกอยู่ตลอดเวลา ส่วนคนอย่างผมจะทำอะไรล่ะ

 

นั่งขำสิครับ

 

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

55555555555555555555555555555555555555555

ขอพื้นที่ขำอย่างเป็นระเบียบนะฮาร์ฟ คนหล่อมักจะทำอะไรที่เป็นระเบียบเรียบร้อยเสมอๆ

 

“อะนี่ ทานให้อร่อยนะครับ” ประโยคที่ออกมาจากพี่ซิกเหมือนกับประโยคเมื่อครู่ของผมเป๊ะๆ! ถ้าเป็นในคอมนี่ผมนึกว่าพี่กดก๊อปปี้วางเลยนะเนี่ย โห่ แต่อยากขำหน้าพี่ซิกแม่งต่อว่ะ หน้าเน้อนี่แดงหมดละ เชื่อละๆว่ากินไม่ได้

 

ผมก้มมองสิ่งที่พี่ซิกใส่ให้ในจานก็แทบจะร้องกรี๊ดออกมาถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชาย

 

พริกไทย!!!!!!!!!!

 

พริกไทยไงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 

ใช่! พริกไทย!!!!!!!!!!!!!!!

 

คนไม่ได้ฟังผิดหรืออ่านผิดหรอก พริกไทยอะ พริกไทยผงด้วย! ผมแพ้พริกไทยไง แล้วดูไอ้พี่ซิกดิ ดูแม่งทำดิ

 

ผมหันไปมองขวดพริกไทยห้าบาทสิบบาทหรืออาจจะขึ้นราคาเป็นยี่สิบแล้วก็ได้ แต่ช่างเถอะตอนนี้สนใจเรื่องข้าวตรงหน้าก่อน

 

แต่เดี๋ยวนะ..

 

พี่ซิกมันรู้ได้ไงว่าผมแพ้พริกไทย!!!!

 

“อ้าวทำไมไม่กินล่ะครับ ไม่กินเจอซ่อมนะครับ” พี่ซิกพูดหน้าตาระรื่น ดูมันๆ นี่ยังมีหน้ามาขู่อีกเหรอ ห๊ะ!!!!!!!!!!!!

 

ด๊ายยยยยยยยยยยยยยย กล้าขู่ใช่ไหม?

 

ด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

 

ผมตักข้าวโดยตักติดไอ้พริกไทยที่พี่แม่งใส่มาให้ด้วย กล้าขู่ใช่ไหม กูก็กล้ากินค๊าบพี่ซิกกกกกกก

 

“ฮะ ฮะ ฮะ ฮัดชิ่ววววว” ผมจามออกมาทันทีโดยไม่ลืมยกมือขึ้นมาผิดปาก ยกแก้วน้ำขึ้นมาดูดรัวๆ อันที่จริงน้ำมันไม่ได้ช่วยอะไรหรอก แต่กลัวข้าวมันจะติดคอไงเออ ปลอดภัยไว้ก่อน รู้สึกเหมือนน้ำมูกจะไหล ไข้จะขึ้น โอ้ยไม่ไหวอะ แค่คำเดียวมาครบเกือบทุกอาการแล้ว

 

“เห้ย ซิกมึงเล่นอะไรวะ ทำไมน้องเป็นงั้นอะ” พี่แสนดีโวยขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน และจะเห็นอาการของผม ซึ่งผมเคยเห็นมันเมื่อหลายเดือนก่อนที่เกิดจากฝีมือไอ้สีไม้ที่แกล้งผม

 

“ฮัดชิ่ว!” รู้สึกหน้าเริ่มร้อนๆ ถ้าให้ส่องกระจกตอนนี้หน้าผมคงแดงมากๆแน่ๆ ผมลุกขึ้นจากโต๊ะพรวดพราดออกมาโดยไม่ลืมเอาเงินไปจ่ายให้ป้าจ้า ทิ้งให้ไอ้พี่ซิกกับพี่แสนดีนั่งอยู่อย่างนั้น

 

ผมกดลิฟขึ้นมาชั้นตัวเองอย่ารวดเร็ว วิ่งไปที่หน้าห้องตัวเอง แต่ก็น้ำตาก็แทบตกเมื่อนึกอะไรขึ้นมาได้...

 

กุญแจห้องอยู่บนโต๊ะเมื่อกี๊!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

ตายๆๆๆๆๆๆๆ

 

เอาไงอะ..

 

เอาไงดีๆ

 

“ฮัดชิ่ว!!” ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจามอย่างหนักยิ่งกว่าเดิม รู้สึกเริ่มมีอาการอื่นแฝงมาด้วย วิธีที่จะทำให้ผมหายได้อย่างรวดเร็วที่สุดนั่นก็คืออาบน้ำ แต่ห้องมันล็อคไงเอาไงดีวะๆ

 

 

“เห้ยไนน์ เป็นอะไร!!!!”

 

 

 

 

 

 TBC...

 

 

 

ฮัดชิ่วววววว! เห้ยไม่ใช่นั่นไนน์ โทษๆครับ จบไปอีกหนึ่งแชป

อยากบอกว่าแต่งไนน์ภูมิแพ้กำเริบนี่

ตอนนี้ข้าก็อยากจะถามกรรมตามสนองหรืออะไร…

ไข้แดกละครับ ฮือออออออออออออออ ภูมิแพ้เหมือนกันเป๊ะ

เสียใจด้วยข้าแพ้อากาศ เอ็งแพ้พริกไทยครัช บรัยยยยยย

เออๆพอละนี่ออกทะเลเดี๋ยวก็จมอีก เอาเป็นว่าอย่าลืมเม้นนะครับ

ซียูอะเกนเยสเทอร์เดย์ เจอปืนค๊าบ