สามใจหนึ่งฝัน

วันนี้อากาศดี พยัคขยับแขนเพื่อเช็คดูว่าหายเจ็บดีแล้ว วันนี้หนาวกว่าปกติเขาหยิบผ้าขาวม้าพันรอบคอสร้างความอบอุ่น สองอาทิตย์แล้วในใจเขาคิดถึงป่าใจจะขาดแต่หัวหน้าอุทธยานขอให้เขาหยุดอีกวัน

                 เดินเล่นดีที่สุด เขาขอทำตัวว่างงาน

เดินเล่นรอบๆป่า ข้างในจะเป็นยังไงนะ เขาคิดแล้วถอนหายใจ พักก็คือพัก    

               หนองน้ำใส บัวบานสีสวยและนกเดินกินปลาสีขาวช่างสบายตา เขาอยากให้มันเป็นอย่างนี้ไปตลอด เขานั่งมองอย่างสบายอารมณ์จนสะดุ้งเมื่อมีเสียงใสๆร้องทัก

                 "พี่พยัค ทำอะไรอยู่คนเดียวน่ะ"

โฉมงาม น้องสาวของเป็ดผู้ล่วงลับ เขาจำได้ว่าเป็ดมีน้องสาวสองคน กิ่งแก้ว กับโฉมงาม วันงานศพทั้งสองกอดกันร้องให้

                   สาวน้อยวัยสิบเก้า น่ารักสมวัยนั่งลงข้างๆเขาเธอวางตระกร้าใส่เห็ดที่เก็บมาจากป่าข้างๆตัวแล้วกระชับผ้าพันคอหนาๆของเธอไอค่อกแค่ก เธอมีโรคประจำตัว

                  "พี่ขอโทษนะโฉม วันนั้นพี่ช่วยเป็ดไม่ทัน"

เด็กสาวทำหน้ามู่เธอส่ายหัวเบาๆดูน่ารัก

                 "เอาอีกล่ะ เจอเขาทีไรพี่ก็เอาแต่ขอโทษ พอเถอะพี่ พี่เป็ดเขาไปสบายแล้ว แต่เรายังต้องสู้ต่อ"

                 "ฉันถามว่าพี่มาทำอะไรแถวนี้ต่างหาก"

เด็กสาวยิ้มทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ

                  "พัก เขาบอกให้พี่พัก แต่ใจมันกลับอยู่ในป่าหมด"

          ชายหนุ่มตอบตามความจริง เด็กสาวได้ยินก็ยิ้มน่ารัก

                  "เขาขอสั่งให้พักด้วยเข้าใจใหม"

พยัคมองหน้าเด็กสาว แล้วพยัคหน้า เขารู้สึกสบายใจทุกคร้งที่คุยกับโฉม เพราะโฉมคือกุลสตรี พูดเพราะ อ่อนหวาน เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กเท่าที่เขาจำได้ แต่นางร่างกายอ่อนแอ สู้แดดไม่ได้ นอกจากวันอากาศดีถึงจะเห็นเธอออกมาที่ไร่

                  เธอไอแค่กๆอีกครั้งเธอรีบปิดปากแล้วหันมายิ้มหัวเราะแหะๆ

                  "เขาไปก่อนนะ ถ้าพี่แก้วมาเจอฉันไอหนักเดี๋ยวนางมารร้ายจะเล่นงานพี่"

  พยัคหัวเราะและคิดในใจว่า พี่สาวเธอก็เป็นอย่างนั้นมาตลอด        

             เขามองหญิงร่างเล็กเดินจากไปโดยไม่รู้ว่ามีสายตาอีกคู่จับจ้องอยู่อีกฟากหนองน้ำ

               +++++++++++++++++++++

           "เอ็งไปใหนมาวะพยัค"

ไสวร้องทักเมื่อเขากลับมาถึงอุทธยาน ไสวส่ายหน้าที่เขาทำท่างงงวย

            "เอ็งจะไปใหนไม่สำคัญ แต่จะปล่อยให้คนสวยรอมันไม่ดีนะ"

             "คนสวยงั้นเหรอ"

พยัคทวนคำด้วยความงง แล้วมองตามสายตาไสวไปเขาก็เจอคำตอบ

          หมอชุติพรนั่งบนแคร่ตาเขียวปัดข้างมอเตอร์ไซค์ของเธอ

                 "มีอะไรเหรอ หมอ"

ชายหนุ่มทักด้วยความดีใจแต่สาวไม่ใจดีด้วย

                "เธอคุยกับใครที่ข้างหนองน้ำ พยัค"

หมอสีหน้าเอาเรื่องพยัคทำท่าคิดแล้วร้องอ๋อคิดออก

              "โฉมน่ะเหรอ เพื่อนผมเองน้องสาวเป็ดที่ตายไปน่ะ ผมคุยกันเรื่องเป็ด"

หมออาการอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เธอยิ้มและหัวเราะด้วยอาการเขิน

              "เหรอ ตายจริงฉันมาดูแผลเธอน่ะว่าเป็นไงบ้าง"

             "ไสวก็เจ็บนะหมอ"

ไสวยิ้มร่าโผล่มาหมอเอามือผลักกระเด็น

              "ไสวแข็งแรงหายดีแล้ว"

หมอหลับตาพูดปัดมือ ปั่บ ปั่บ พยัคเหงื่อตก

   หมอยิ้มแก้เขินเธอเดินไปที่รถเครื่อง

              "หมอจำได้ว่าลืมของที่อนามัย ขอตัวก่อนนะ"

หมอขับมอเตอร์ไซค์ออกไป ส่วนพยัคยืนนิ่ง

               "ส่อเค้ายุ่งยากแล้วสิ"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

          กลางป่าลึก ไอ้จ้อยกับไอ้มงคลสมุนคู่กายยืนคุยกับใครบางคนอยู่

               "มันรู้พ่อ มันโยนมีดของผมที่ลืมไว้ต่อหน้าเลย"

            ชายสูงสัยขยับไม้เท้า กำนันฉะนี่เอง เขาอยู่ในอาการสุขุม

             "มันกวนงานของเรามากเลยพ่อเด็กผมขอขึ้นค่าแรงอีกแล้ว"

            "ให้มัน เอาพวกมันไว้ได้ตามใบสั่งก่อนค่อยเลิกจ้างพวกมัน  ส่วนไอ้พยัคค่อยเก็บมันในป่า ถึงจะแนบเนียน"    ชายสูงสัยว่าแผนการอย่างโหดเหี้ยม

              "ได้ยินว่ามันติดพันหมอชุติพร"

ชายสูงสัยรีบหันขวับมาอย่างร้อนรน

               "อย่า ไอ้จ้อยอย่ายุ่งกับหมอถ้าเอ็งยังรักชีวิตไอ้จ้อย  เอ็งรองานใหญ่ที่จะเข้ามาดีกว่า ราคาคงสักสิบล้านเลยล่ะ"

                "สิบล้าน"

ไอ้จ้อยตาโต หัวเราะหึๆกลางป่าใหญ่

-------------------------------------------------