RabbiT เหยื่อ.รัก.ร้าย

by nooonaa

Little rabbiT 11 : หวงเหยื่อ

+Big foX+

หงุดหงิด

ตอนนี้ผมเอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองกาแฟสีดำในแก้วอย่างนั้นจนมันเย็นผมก็ไม่คิดจะดื่มมัน เพราะตอนนี้ในใจผมมันรู้สึกว้าวุ่นแปลกๆ

แล้วคนที่จะทำให้ผมหายรู้สึกแบบนั้นได้ก็คงมีแค่คนเดียว ผมเลยรีบโทรเรียกเธออกมา แต่นี่ผมก็รอร่วมขั่วโมงแล้วก็ยังไม่ว่าอีกฝ่ายจะมาสักที

ผมเลยเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของตัวเองที่ถูกผมโยนลงบนโต๊ะอย่างไม่ใยดีก่อนจะกดโทรหาอีกคนทันที โดยที่เจ้าของเบอร์ที่ผมโทรไปก็ปล่อยให้ผมรอได้ไม่นาน

(จะถึงแล้วฟินย์ ฟินย์รอวิคอีกเดี๋ยวนะ)

"อืม"

ผมรับคำแค่นั้นก่อนจะตัดสายทิ้งอย่างที่ไม่เคยเป็น ธรรมดาผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งที่จะได้คุยกับอีกฝ่ายนานๆ แต่ตอนนี้ผมกลับอยากวางเพื่อที่จะได้ลองโทรหาใครอีกคนที่ผมเอาแต่โทรออกซ้ำๆจนเกือบจะครบร้อยสาย แต่มันก็ไม่มีท่าทีที่อีกฝ่ายจะรับมันสักสาย

(เลขหมายที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...)

เหี้.ยเอ๊ย! มึงจะหนีกูจริงๆรึไงวะ นี่มึงคิดจะให้กูไปจากชีวิตมึงจริงๆรึไง...ไอ้ซาร์

ทำไมมึงถึงทำแบบนี้กับกูกันวะ

"มาแล้วๆ ฟู่ รอนานมั้ย" ไม่นานร่างบางเพรียวสวยก็มานั่งหอบหายใจแรงตรงหน้าผม ผมเองพอได้ยินเสียงหวานนั้นก็ค่อยๆเงยหน้าอีกมองอีกคนทันที

สวย...ผู้หญิงที่สวยขนาดนี้จะเป็นโรคจิตแบบที่พี่บอกไปได้ยังไง เธอออกจะเพียบพร้อมในทุกด้าน และเหมาะที่จะเป็นคนดูแลชีวิตผู้ชายอย่างเรา

'ผม ผมจะ ผมจะรอวันที่พี่เลิกรักเธอ'

ตักตักๆ

อึก!

ไม่! ไม่จริง! นี่ผมเป็นอะไร ทำไมผมถึงใจเต้นแรงแบบนั้น เพียงแค่คิดถึงคำพูดน่ารักๆที่ทำให้ผมรู้สึกว่ามันไม่มีทางที่จะเลิกรักผม...ก็ทำให้ผมหลุดยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้

หรือว่านี่คือผลข้างเคียงของอาการเครียด...ต้องใช่แน่ๆ

".....ฟินย์ ฟินย์! "

"หะ เธอว่าอะไรนะ" ผมสะดุ้งตัวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายขึ้นเสียงใส่ แต่พอผมถามเธอ เธอก็ยิ้มกว้างส่งมาให้ก่อนจะเอื้อมมือมาจับหลังมือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะ

"เครียดอะไรรึป่าวฟินย์ สีหน้าดูแย่มากเลยนะ"

น่ารัก

"ป่าวหรอก ว่าแต่เธอจะทานอะไรมั้ย" ผมถามขึ้นก่อนที่เธอจะดึงมือตัวเองกลับ ผมเองก็มองการกระทำนั้นเฉยๆเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไร ทั้งๆที่เมื่อก่อน ถ้าเธอทำแบบนี้ ผมก็จะรู้สึกน้อยใจที่เธอเว้นระยะห่างระหว่างเราไว้ ทำให้ผมไม่สามารถเข้าถึงเธอได้แม้แต่นิดเดียว

ตอนนี้ผมคงกำลังจะเป็นบ้าแน่ๆ ที่ความรู้สึกของผมมันกลับตาลปัตรไปหมด

ถึงขีดสุดแล้วสินะ

"ฟินย์สั่งให้หน่อยสิ วิคขอนั่งพักเดี๋ยว" เธอยังคงช่างจ้อและขี้อ้อนได้น่ารักเหมือนเดิม มันเลยปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่าผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์เกินไป ผมเลยเรียกพนักงานมาแบ้วสั่งของโปรดเธอทันที

"สลัดทูน่ากับน้ำส้มคั้นสด"

"เท่านี้นะครับ รอสักครู่นะครับ" เมื่อพนักงานเดินห่างออกไป เสียงหวานก็เอ่ยชมผมทันที

"ฟินย์รู้ใจวิคตลอดเลย" รอยยิ้มหวานถูกส่งมาให้มากมายแต่ผมก็แค่มองมันเฉยๆ เธอเลยเลิกคิ้วเหมือนสงสัยกับท่าทีที่ต่างออกไปจากเดิมของผม ก่อนที่คำถามแรกจะถูกส่งมาให้

"เป็นอะไรรึป่าว ฟินย์เป็นแบบนี้...วิคไม่สบายใจนะ"

เธอ...สนใจความรู้สึกฉันด้วยอย่างนั้นหรอ

"พี่เฟย์กลับเมืองไทยแล้วนะ"

"จริงหรอ!" เสียงหวานดูตื่นเต้นขึ้นมาถนัดก่อนที่เธอจะระดมโทรหาบุคคลที่สามที่ผมเพิ่งเอ่ยจบไป สีหน้าเธอดูดีใจมาก มากจนผมเริ่มสับสน

ตกลงเรื่องเธอกับพี่เฟย์เป็นอย่างไงกันแน่

"วิค"

"เดี๋ยวนะฟินย์ วิคขอโทรหาพี่เฟย์ก่อน" เธอขัดให้ผมหยุดกวนเธอ ก่อนที่คิ้วเรียวจะค่อยๆขมวดเข้าหากัน ดวงตาคมโตจ้องมองหน้าจอที่ไร้การตอบรับก่อนที่ริมฝีปากแดงสดจะเม้มเข้าหากันแน่น

"ไม่ต้องโทรไปหรอก ตอนนี้พี่เฟย์อยู่กับผู้หญิงคนนั้น"

"ว่าอะไรนะ!" คราวนี้ใบหน้าสวยเฉี่ยวก็บึ้งตึงทันที แต่พอเธอเห็นว่าผมมองอยู่ เธอก็เปลี่ยนเป็นหน้าเศร้าทันที ก่อนที่ผมจะเห็นน้ำตาใสค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาสวยคมคู่นั้น

"วิคจะไม่ไหวแล้วนะฟินย์ ทำไมพี่เฟย์ถึงทำกับวิคแบบนี้"

นั่นสินะ....เพราะอะไรกัน ทำไมพี่ถึงพูดได้ชัดเจนขนาดนั้น

"แล้วที่พี่เฟย์ทำ...มันเป็นเพราะอะไรหรอวิค มันเป็นเพราะพี่เฟย์หลายใจ หรือว่าพวกเธอสองคนไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ"

"ฟินย์! ฟินย์พูดแบบนี้หมายความว่าไง! ฟินย์จะหาว่าวิคโกหกงั้นหรอ!"

หึ...ร้อนตัวขนาดนี้ คงไม่ต้องคิดแล้วล่ะ

"ป่าว...ฉันแค่ถาม ถ้าพวกเธอสองคนเป็นแฟนกันจริง...ทำไมคนอย่างพี่เฟย์ถึงมีผู้หญิงคนนั้นอีก"

ผู้ชายคนหนึ่งที่เหมือนพ่อคนที่สอง พร่ำสอนถึงการเป็นลูกผู้ชายตัวจริง พวกเขาจะไม่มีทางทำให้ดวงใจของเขาเจ็บหรือมัวหมอง แต่นี่...ผู้ชายคนนั้นกลับทำมันซะเอง

มันจะเป็นไปได้ยังไง...ในเมื่อผู้ชายคนนั้นก็คือพี่ชายของผมเอง

"ก็ผู้หญิงคนนั้นมันต้องการจับคนรวยๆไง มันถึงแย่งพี่เฟย์ไปจากวิค นี่อะไรกัน...ฟินย์สงสัยอะไรวิคงั้นหรอ" เธอยังคงตีหน้าเศร้าใส่ แต่ผมก็ยังนิ่งแบบเดิม นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ผมคงเชื่อทุกคำที่เธอพูด

แต่ตอนนี้....ผมกลับหาเหตุผลมาแย้งทุกอย่าง เพื่อที่จะทำให้อีกคนเป็นผู้บริสุทธิ

ทุกอย่างจริงๆที่ผมจะได้มันกลับมา

"ฉันขอถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอกำลังโกหกฉันใช่มั้ย"

ซ่า!!

เพี้ยะ!

"หยาบคายที่สุด! วิคเกลียดฟินย์แล้ว!" อยู่ๆสายน้ำก็กระเด็นซ่าใส่หน้าผมเต็มๆ ก่อนที่ฝ่ามือเล็กจะฟาดลงมาอย่างแรง เธอดูโกรธมากที่ผมถามออกไปแบบนั้น จนสามารถปล่อยคำว่าเกลียดให้กลับมากรีดลงไปในหัวใจผม

"....."

"ถ้าฟินย์จะหลงเสน่ห์นังผู้หญิงกร้านโลกคนนั้นด้วยอีกคน ก็ขออย่าได้มาคุยกับวิคอีก เพราะมันทำให้วิคเจ็บ ที่คนที่วิคไว้ใจที่สุดกำลังหักหลังวิคอีกคน"

เสียงเศร้าเอ่ยตัดพ้อต่อว่าจนหัวใจผมกระตุก ยิ่งน้ำตาสีใสไหลลงมาตามแก้มนวลก็ยิ่งทำให้ผมเริ่มทนไม่ไหว ใจมันเลยสั่งให้เดินเข้าไปใกล้แล้วคว้าร่างบางเข้าสู่อ้อมกอด

"ขอโทษวิค ฉันขอโทษ" ผมเอาแต่กล่าวคำขอโทษให้เธอแต่เสียงสะอื้นก็ยังคงดังไม่หยุด จนตอนนี้เราสองคนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของคนทั้งร้าน แต่ผมก็ไม่สน เพราะผมไม่อยากจะเห็นน้ำตาจากผู้หญิงคนนี้

"ฟินย์ใจร้าย ฟินย์ไม่รักวิคแล้วใช่มั้ย ฟินย์ถึงพูดกับวิคแบบนี้"

ไม่ได้รัก?

"ฉัน...." ทำไมล่ะ...ทำไมไม่พูด แค่บอกอีกฝ่ายออกไปว่า'รัก' เธอจะได้หยุดเสียใจสักที

"ฟินย์...ฟินย์จะทิ้งวิคไปอีกคนใช่มั้ย"

"ไม่ใช่ ฉันไม่มีทางทิ้งเธอไปหรอก" ใบหน้าสวยถอนออกจากอกผมช้าๆก่อนจะถามผมทั้งน้ำตา ผมเลยค่อยๆเกลี่ยน้ำตานั้นจนแห้งแล้วยืนยันกับเธออีกครั้ง

"เชื่อฉันนะ"

ฉันจะไม่มีวันหักหลังเธอ...เพราะเธอคือคนเดียวที่ฉันอยากทำทุกอย่างให้ เพื่อรอยยิ้มแห่งความสุขจะได้อยู่บนใบหน้าสวยนี้ตลอดไป

"ขอบใจนะฟินย์"

"อืม" แล้วผมก็ค่อยๆดันร่างบางออกห่างก่อนจะเกลี่ยแก้มชมพูใสนั้นเบาๆอีกครั้ง

"แล้วฟินย์ยังจะช่วยเอาพี่เฟย์กลับคืนมาให้วิคมั้ย"

นั่นสินะ....ไม่ว่ายังไง เธอก็เห็นเขาสำคัญกว่าฉันอยู่ดี

"อืม ช่วยสิ"

แต่ทำไมกันนะ...ถึงปากจะบอกว่าช่วย แต่ทำไมหัวใจกลับไม่ยอมรับที่จะช่วยด้วย

ทำไมกัน

ครืดๆๆๆ

อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ที่สั่นกับพื้นโต๊ะก็เรียกเราสองคนให้กลับมาสู่ความเป็นจริง ผมเลยเดินกลับมานั่งที่ก่อนที่จะรับสายที่โทรเข้ามานั้น

"อืม" ผมทักปลายสายด้วยเสียงห้วนๆเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนโทรมา ก่อนที่เจ้าของชื่อจะถามคำถามแปลกๆใส่

(มึงคืนดีกับเด็กมึงยัง)

หืม? เด็กอะไร

"มึงหมายถึงอะไรไอ้กวาง"

(หมายถึงเด็กที่มึงโดนมันตบไง มึงคืนดีกันยัง)

ซาร์หรอ...นี่มึงรู้เรื่องนี้ได้ไงวะ

"พูดห่าไร กูไม่รู้เรื่อง" ผมยังคงยืนยันเสียงแข็ง ไม่ยอมรับว่าผมมีเด็กแบบที่มันพูด แต่อีกฝ่ายกลับพูดสั่งผมเหมือนกับไม่เชื่อกันสักนิด

(อย่ามาโกหก กูให้เวลามึงอีกหนึ่งวัน ถ้าพวกมึงไม่คืนดีกัน กูจะจีบเด็กมึง แต่เอ...ไอ้เด็กนี่ก็สเปกกูนี่หว่า แถมน่ารักดีซะด้วย มึงว่ามะ)

อึก!

"สัดกวาง! มึงอยากตายมากใช่มั้ย!"

คำพูดของมันเล่นเอาผมจี๊ดขึ้นสมองจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ มือผมเองก็กำโทรศัพท์ไว้แน่นก่อนจะด่าอีกฝ่ายอย่างที่ไม่เคยเป็น

(หึๆ ไอ้ฟินย์...เสือหลับแบบมึงก็ใช่ว่ากูจะอ่านความคิดมึงไม่ออกนะ แต่มึงเองก็รู้นี่....ว่ากูพูดแล้ว กูทำจริง)

ติ๊ด

แล้วมันก็ตัดสายผมทิ้งไปเลยครับ แถมทิ้งคำขู่ที่เล่นเอาผมจนมุม เพราะผมนั้นเชื่อสิ่งที่ผู้ชายคนนี้พูดทุกคำ

พูดแล้ว...ทำจริง

จี๊ด!

เหี้.ย! หงุดหงิดเว้ย!

แต่มันเป็นคนที่ไม่ชอบพวกสองเพศนี่ มันคงจะขู่ผมเล่นแน่ คนอย่างไอ้กวางเกลียดอะไรแล้วไม่มีทางเข้าใกล้สิ่งนั้นแน่

'...แต่เอ...ไอ้เด็กนี่ก็สเปกกูนี่หว่า แถมน่ารักดีซะด้วย มึงว่ามะ'

สเปก!

ไอ้สัดกวาง!

พรึบ!

"อะ! ฟินย์จะไปไหนน่ะ" มือนิ่มคว้าแขนผมไว้ได้ทันเมื่ออยู่ๆผมก็ลุกออกจากโต๊ะโดยไม่ได้บอกกล่าว ผมเลยรีบบอกลาเธอแล้วเดินออกจากร้านนั้นทันที

"ฉันมีธุระ แล้วเจอกันนะ"

"หะ ฟินย์! เดี๋ยวสิ!"

จะทันมั้ย...ผมจะจัดการเรื่องทั้งหมดได้ทันรึป่าว

โอ๊ย! นี่มันบ้าอะไรกันวะเนี่ย!

ผมเหยียบคันเร่งจนมิดเท้าเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายให้เร็วที่สุด แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันช้าจนหงุดหงิดอีกรอบ เลยหยิบโทรศัพท์โทรหาอีกฝ่าย แต่ไอ้เพื่อนเลวมันกลับไม่รับสักสาย เลยยิ่งทำให้ผมร้อนใจมากขึ้น

สัดกวาง! อย่าแม้แต่จะคิดนะเว้ย ถ้ามึงทำแค่คิดถึงมัน....กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!

เอี๊ยด!

พอถึงบ้านอีกคนผมก็เห็นรถคันหรูที่คุ้นตาจอดอยู่หน้าบ้าน ผมเลยรีบจอดรถก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าบ้าน แต่เพียงแค่ผมได้ยินเสียงคุยปนเสียงหัวเราะดังลั่นบ้านหลังน่ารักนั่น มันก็ทำให้ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูรั้วพรางคิดอะไรต่อมิอะไรไปไกล ว่าเสียงคุยนั่น...มีเสียงทุ้มโหดของไอ้กวางด้วย

นี่มึงเล่นจริงหรอวะ

หึ....นี่มึงกำลังฝันกลางวันอยู่รึไง

ผมปลดล็อกประตูรั้วออกแล้วเดินเข้าไปในบ้านอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะเห็นร่างสูงใหญ่ที่คุ้นเคยกำลังนั่งใกล้กระต่ายน้อยตัวเล็กแสนซื่อของผม ถึงแม้ว่าหน้ามันจะซีดเหมือนไม่สบายแต่ก็ยังคงความน่ารักไว้อยู่ แต่ภาพนั้นมันเล่นเอาผมต้องกำหมัดแน่นโดยไม่รู้สาเหตุ ก่อนที่ดวงตาคมดุของเพื่อนรักมหาเลวจะช้อนขึ้นมองผม แล้วนั่นก็ทำให้เห็นรอยยิ้มแสยะจากมัน

มึง!

"มาแล้วหรอ..." มันลากเสียงเหมือนเยาะเย้ยก่อนที่ทุกคนในบ้านจะหันมามองผมที่ประตูกันหมด แต่ผมก็ไม่ได้สนใจสายตาตกใจของใครๆที่เห็นผมอยู่ตรงนี้ เพราะตาผมมันกำลังจับจ้องไอ้เสือโหดที่เอนตัวไปด้านหลังแล้วเอาแขนตัวเองไปพาดบนพนักโซฟาจนเหมือนกำลังโอบไหล่น้องทางอ้อม ผมเลยชายตาไปมองร่างเล็กที่กำลังก้มหน้านั่งตัวแข็ง โดยไม่คิดจะทำอะไรกลับปล่อยให้อีกคนนั่งอยู่ใกล้ๆตัวเอง แถมมันยังไม่คิดที่จะหันมามองหน้ากันสักนิดนี่อีก มันเลยยิ่งทำให้ผมรู้สึกโกรธ แต่แล้วฝ่ามือใหญ่ก็วางแหมะลงบนบ่าเล็กของน้องมันเมื่อเห็นว่าผมจ้องน้องมันอยู่

"ไอ้ สัด กวาง"

มึง มึงเจอกูแน่

"นายกลับมาทำไม" แต่แล้วพี่เฟย์ก็รีบเดินมาหาผมก่อนจะดันให้ผมออกจากบ้านหลังนี้ พี่มันคงจะกลัวว่าผมจะกลับมาอาละวาดใส่คนในบ้านนี้อีก แต่ผมก็ขืนตัวไม่ยอมขยับจนหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่นั่งมองอยู่จะเป็นคนที่เรียกผมให้เข้ามาด้านในตามมารยาทเจ้าบ้านที่ดี

"เฟย์ ปล่อยน้องเถอะ ฟินย์...เข้ามานั่งก่อนสิ กวางเขาเอาเค้กมาให้ชิมแหนะ มาทานด้วยกันนะ แล้วเดี๋ยวพี่ไปชงกาแฟให้" เสียงหวานใสเอ่ยเชิญชวนอย่างน่ารักก่อนที่เจ้าตัวเองจะเป็นเดินมาดึงแขนให้ผมเข้าไปนั่ง ผมเลยใช้โอกาสนั้นเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆร่างเล็กที่ยังคงก้มหน้าจนคางชิดอกก่อนที่ผมจะเห็นมันเริ่มตัวสั่นเล็กน้อย

"งะ งั้น งั้น ผะ ผม ผมขอตัวก่อนนะครับ" แล้วมันก็เอ่ยปากขอตัวพร้อมกับลุกออกจากโซฟาทันทีที่ผมนั่งลง แต่พอผมเห็น...ผมก็คว้ามือมันไว้แล้วดึงให้น้องมันกลับมานั่งทีเดิมโดยที่สมองไม่ทันได้สั่ง เหมือนกับว่า...มือผมมันทำไปเอง

"อย่าเพิ่งไปสิ...จะเดินหนีกูอีกแล้วหรอ"

นี่! นี่ผมพูดอะไรออกไป!

แต่เป็นเพราะผมพูดประโยคนั้น...ใบหน้าน่ารักก็หันมามองผมเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง แค่นั้นผมก็เริ่มหายเครียดแล้วล่ะ...แค่มันยอมมองหน้าผมบ้าง

"พะ พี่ฟินย์" มันขยับปากเรียกชื่อผมเบาๆก่อนจะยอมหยุดขืนมือตัวเองให้ออกจากมือผม แล้วนั่นก็ทำให้ผมเห็นแก้มใสที่ซีดเซียวเริ่มขึ้นสีอย่างน่ารัก ผมเห็นแบบนั้นก็ต้องอมยิ้มตาม แต่อยู่ๆตามันก็เปิดโพลงเหมือนตกใจอะไรสักอย่างก่อนที่มันจะกลับไปนั่งก้มหน้าแบบเดิม

มึง...ไม่อยากเห็นหน้ากูขนาดนั้นเลยรึไง

"เฟย์...มาช่วยซีนเอาขนมมาเพิ่มหน่อยสิ" พอสิ้นเสียงนั้น...ห้องนี้ก็เหลือเพียงแค่เราสามคน ผมเลยมองผ่านน้องไปหาไอ้วายร้ายที่กำลังยิ้มกรุ่มกริ่มใส่ โดยที่ผมไม่สามารถอ่านความคิดมันได้เลย

กวาง...หนึ่งในเพื่อนรักของผม มันเป็นคนเฉยๆไม่ค่อยสนใจอะไร แต่ถ้ามันสนใจ แล้วตัดสินใจว่าจะทำ มันก็จะทำจนหมดแรง ดังนั้นกลุ่มเราจึงมีผมเป็นคนคิด ไอ้ทิวเป็นคนทำ ส่วนมัน...เป็นคนตัดสินใจและสั่งการ

และนี่คือสิ่งที่ผมกลัว...เพราะถ้ามันคิดและตัดสินใจจะทำอะไรแล้ว ผมที่ว่าเจ๋ง ก็อาจจะเป็นเพียงแค่เศษฝุ่นที่ติดตามซอกเล็บมัน

"มึงคิดจะทำอะไรไอ้กวาง"

แต่ครั้งนี้ผมไม่มีทางยอมมันแน่...กูจะไม่มีทางเป็นเพียงเศษฝุ่นแน่

ผมกัดฟันถามอีกฝ่ายที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินก่อนที่จะหยิบมือมันที่วางบนไหล่น้องออกอย่างไม่เกรงกลัวอะไร มันเองก็ทำเพียงแค่ขำในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเขยิบตัวเองเข้ามาใกล้ร่างเล็กยิ่งขึ้นไปอีก

"ทำอะไร...มึงคิดว่าคนอย่างกูจะทำอะไรงั้นหรอ"

สัด! มึงอย่ามากวนตีนกูตอนนี้นะเว้ย!

"กูขอเตือน...อย่ามายุ่ง" นี่คือครั้งแรกที่ผมกัดฟันพูดใส่เพื่อนก่อนจะดึงเอวเล็กให้เข้ามาหาตัวเอง แต่ไอ้กวางกลับขำในลำคออีกครั้งก่อนจะเชยคางเรียวของน้องมันให้ไปหาตัวเอง

"น่าเสียดายจัง...มีเจ้าของแล้วหรือเนี่ย" ตาดุไล่มองใบหน้าหวานของอีกคนจนผมเห็นใบหูเล็กนั้นแดงเถือก ผมเลยปัดมือมันออกห่างก่อนจะกดหัวเล็กเข้าหาอกตัวเอง

"ไอ้กวาง!"

"หึๆ ก็ได้ๆ ในเมื่อวันนี้มันยังเป็นวันของมึง กูก็จะไม่ยุ่ง แต่ถ้าพ้นวันพรุ่งนี้ไป..."

แล้วมันลากเสียงยาวให้ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะบ้าตายในตอนนั้น ผมเลยจ้องหน้ามันเมื่อรู้สึกไม่ไหว ก่อนที่ริมฝีปากบางสีซีดจะค่อยๆขยับช้าๆเน้นทีละคำแบบไร้เสียง เหมือนอยากให้ผมรู้แค่คนเดียว

"น้อง จะ เป็น ของ กู"

อึก!

"น้องมันเป็นของกูเว้ย!" ผมสวนมันกลับในทันทีก่อนจะรู้สึกว่าร่างเล็กในอ้อมกอดของผมสะดุ้งตัวเล็กน้อย

สัด! มันเป็นเมียกู มึงไม่มีสิทธิที่จะเข้ามายุ่งกับมัน!

"คุยอะไรกันอยู่ เห้ย! แล้วนั่น!" แต่แล้วเสียงพี่เฟย์ก็ช่วยผลักความอึดอัดนี้ออกจากตรงนี้ ก่อนที่นิ้วเรียวจะชี้มาทางผมอย่างตกใจ ผมเองก็ก้มลงมองตามนิ้วนั้นก่อนจะเห็นว่าตัวเองกำลังกอดร่างเล็กอยู่ โดยที่น้องเองก็ทำเพียงแค่ซุกหน้าพร้อมกับกำเสื้อตรงหน้าอกผมแน่น

"ซาร์!" ผมเลยรีบดันน้องออกห่างเมื่อเห็นใบหน้าน่ารักของผู้หญิงคนนั้นกำลังตกใจกับสิ่งที่ผมทำ ก่อนที่ร่างบางจะวิ่งมาดึงน้องชายตัวเองออกห่างจากผมในทันที

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น!"

"เออ..."

"หึๆ ตอนนี้มันก็ดึกมากแล้ว...ผมคงต้องลาพวกพี่ๆกลับก่อนนะครับ" มันขำหึพร้อมกับมองด้วยสายตาเยาะเย้ยใส่ผม แล้วค่อยๆหันกลับไปลาอีกคนอย่างนอบน้อม

ผมเลยมองตามร่างสูงใหญ่ที่หยิบแฟ้มเล่มหนาที่ผมเองก็คุ้นตามาก ว่าแฟ้มนั้นคือแบบชุดเจ้าสาวที่อีกคนเป็นคนวาดทั้งหมด แต่ยังไม่ทันที่ผมจะรั้งมันไว้ถาม ไอ้กวางก็เดินออกไปพร้อมกับทิ้งประโยคสุดท้ายออกมา โดยที่คนอื่นคงคิดว่ามันแค่เตือนวันนัด แต่ผมรู้ว่ามันกำลังแกล้งผมซึ่งมันก็สามารถเล่นเอาผมจุกจนแทบพูดไม่ออกเลยจริงๆ

" เออ...พี่ซีนครับ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะรีบเอาแบบชุดเจ้าสาวมาให้ดูอีกนะครับ"

แบบชุด...เจ้าสาว

นี่อย่าบอกนะว่ามันมาที่นี่เพราะเรื่องงาน...แต่ไม่ได้มาเพราะไอ้ซาร์

สัดกวาง! มึงหลอกกู!

ผมทำท่าจะวิ่งเข้าไปซัดไอ้เพื่อนเลวนั่นสักมัด แต่ก็ถูกพี่เฟย์รั้งไว้ พี่มันกดไหล่ผมให้นั่งที่เดิมในขณะที่ร่างบางกำลังจ้องมองผมอย่างสงสัย

"นายจะไปไหน นั่งคุยกับพี่ก่อน" แล้วทุกคนต่างก็กลับมานั่งที่เดิมโดยที่ไอ้ซาร์ดูเหมือนพยายามจะเดินหนีขึ้นข้างบน แต่ก็ถูกพี่สาวตัวเองรั้งไว้จนจับมานั่งตรงข้ามกับผมจนได้

ผมเลยเอาแต่มองร่างเล็กอยู่นานจนมันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง แต่มันก็รีบหลบตาผมทันทีที่เราสบตากัน ซึ่งมันเล่นเอาผมรู้สึกจี๊ดยังไงไม่รู้

มึงคิดจะหลบหน้ากูไปตลอดเลยรึไง หึ ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู

"ซาร์...ทำไมตัวสั่นแบบนี้!" มือเล็กลูบหลังน้องตัวเองอย่างตกใจ ก่อนที่ผมจะถูกเรียกด้วยคำถามจากพี่ชายแท้ๆของตัวเอง

"นายทำอะไรน้องรึป่าวฟินย์ ทำไมน้องดูกลัวนายขนาดนั้น"

กลัวผมงั้นหรอ

จิ๊!

ขัดใจชะมัด

"ป่าว" ผมตอบเสียงแข็งพรางจ้องร่างเล็กตรงหน้าเขม็ง แต่มันก็เอาแต่ก้มหน้านิ่งเหมือนรู้ว่าผมจ้องมันอยู่ พี่เฟย์ที่ดูเราอยู่นานเลยถามผมด้วยน้ำเสียงดุอีกครั้ง

"ฟินย์ นายแกล้งอะไรน้อง!"

"ผะ ผม ผมขอตัวก่อนนะครับ" แล้วมันก็ลุกออกจากโซฟาตัวนั้นแล้วทำท่าจะวิ่งขึ้นห้อง ใจผมก็สั่นทันทีที่เห็นมันจะหนีผมไปอีกครั้ง แต่โชคยังดีที่ช่วงตัวผมยาวเลยคว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทันตามที่ใจต้องการ ก่อนจะจับมันให้หันมามองหน้ากันพร้อมกับตอบคำถามที่พี่เฟย์ทิ้งไว้เมื้อกี้

"ไม่ได้แกล้ง ครั้งนี้ไม่มีการแกล้งและคำโกหก ผมแค่....อยากได้แฟนของผมคืน"

++++++++++++++++++++++++++++++++++

140224

พี่ฟินย์ พี่น่ารักจัง จุบๆ