ดาวหลงทราย

     “ท่านจะสามารถรักข้าได้ไหมในสักวันหนึ่งได้โปรดตอบ” ลัยลาตั้งสติถึงจะรู้สึกดีที่มีคนมาสารภาพรักให้ใจได้ตื่นเต้นแต่ลัยลาเหมือนกับม้าพยศที่ไม่ยอมสิโรราบให้กับใครง่ายๆ คำตอบที่การิมได้รับจึงเป็นอีกฝากหนึ่งของหัวใจเด็กสาว

     “การิมข้าไม่ได้คิดเรื่องของความรักหรือแต่งงานในตอนนี้และยังไม่คิดไปอีกนานขอโทษที่ไม่สามารถรับความรู้สึกของเจ้าได้” การิมยังคงไม่ยอมแพ้เขาอยากให้ลัยลาเห็นถึงความจริงใจของตนเอง

     “ท่านหญิง แม้ว่าข้าสัญญาจะมีท่านเพียงคนเดียวตลอดไปหลังจากเราแต่งงานกันท่านก็ไม่ยินยอมอย่างนั้นรึ” ลัยลามองหน้าองครักษ์หนุ่มด้วยความรู้สึกเหมือนถูกบังคับม้าพยศที่ถูกบังคับมันก็ยิ่งอยากหนีไม่อยากถูกจับ

     “ท่านหัวหน้าองครักษ์ ข้าลัยลาเด็กอายุ 14 ปี ข้าไม่พร้อมจะรักหรือแต่งงานกับใครต่อให้เจ้าสัญญาอะไรข้าก็ไม่แต่งเพราะข้าไม่ได้รู้สึกถึงความรักนั้นสักนิดเดียว” คำยืนยันหนักแน่นของลัยลาการิมไม่เพียงเรียกท่านหญิงมือหนายังจับแขนเรียวไว้มั่นไม่ให้ลัยลาเดินหนีไปไหน

     “ท่านหญิง” ลัยลาสะบัดแขนออกจากมือใหญ่ของการิมแต่ก็ไม่หลุด ด้วยความโมโหคำพูดทำร้ายจิตใจชายหนุ่มอย่างรุนแรงจึงออกมา

     “ปล่อยแขนข้าการิม เจ้าทำเกินไปแล้วข้าไม่รักเจ้า ไม่รักเจ้าไม่รู้สึกอะไรกับเจ้าสักนิดเดียวการิมปล่อย” มือของการิมตกลงข้าลำตัวทันที สายตาเศร้าทอประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด หัวใจเบาโหวงเจ็บอย่างที่ไม่เคยมาก่อน

ลัยลามองเห็นแววตาขององครักษ์หนุ่มขยับปากจะพูดบางอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจหันหลังเดินจากไปเงียบๆ