OH! My L<3ve

9.7

เขียนโดย BamBam_loveyou

วันที่ 12 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.23 น.

  6 ตอน
  9 วิจารณ์
  8,641 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 14 มีนาคม พ.ศ. 2557 14.00 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) ความจำเสื่อม

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลนั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินกับมายมิ้นท์เพื่อนสนิทของเธอ ตอนนี้ฝันอยู่ในห้องฉุกเฉินไม่รู่ว่าจะเป็นอะไรมากหรือป่าว แต่ที่สงสัยก็คือทำมั้ยฝันถึงเกิดอุบัติเหตุได้ทั้งๆที่ผมไปส่งเธอที่บ้านแล้วด้วย แต่ชั่งเหอะตอนนี้คนที่อยู่ในห้องฉุกเฉินสำคัญกว่า ผมมาถึงที่นี้ก็ประมาณ 30 นาทีแล้ว ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีกเนี่ยจะเป็นบ้าอยู่แล้วโว้ยยย!!! 

     "พลัสเตอร์!!" ผมหันไปทางต้นเสียงที่เรียกผม นั้นคุณน้าแม่ของเหมือนฝันแล้วก็คุณอา พี่เอมิ แล้วก็พี่ธีร์(2 คนนี้พี่ของฝัน)

     "สวัสดีครับ" ผมยกมือไหว้ทุกคนที่เดินมาอยู่ตรงหน้าผม ทุกคนก็รับไหว้

     "สวัสดีค่ะ" มายมิ้นท์กล่าวคำทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ ทุกคนก็รับไหว้เธอ

     "ฝันเป็นยังไงบ้างพลัสเตอร์" คุณน้าถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

     "ตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินเลยครับ" ผมตอบ

     "แล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำมั้ยยัยตัวเล็กถึงเกิดอุบัติเหตุได้ล่ะ?" พี่เอมิเริ่มถาม

 

[Minemint side]

 

ทำไงดีเนี่ยจะตอบว่าอะไรดีล่ะไม่อยากให้รู้เลยว่าเป็นเพราะเราที่ทำให้ฝันต้องเข้าโรงพยาบาล โดนพี่ๆของเหมือนฝันเกลียดแน่ๆ

     "ว่าไงล่ะ" พี่เอมิพี่สาวของฝันถามขึ้นอีกครั้ง

     "ผมจำได้ว่ามาส่งฝันที่บ้านแล้วน่ะครับแต่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น..ผมขอโทษน่ะครับที่ดูแลฝันไม่ดีทำให้ฝันต้องเข้าโรงพยาบาล" พี่พลัสเตอร์อธิบาย

     "แล้วมายมิ้นท์ล่ะรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้น" พี่เอมิถามขึ้น ทำไงดีวะ จะตอบไงดีเนี่ย

     "คือ.."

     กึก!!

เสียงประตูเปิดออกทำให้ทำให้ทุกคนสนใจที่หมอแล้วเลิกสนใจเรา เออก็ดีเหมือนกันจะได้มีเวลาคิดว่าจะตอบออกไปยังไง

     "หมอค่ะลูกฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ" พอประตูเปิดคุณน้าก็วิ่งไปหาคุณหมอแล้วถาม

     "หัวของคนไข้กระทบอย่างหนักทำให้หัวแตกแล้วเลือดไหลออกมามากแต่ตอนนี้หมอเย็บแผลเรียบร้อยแล้วครับตอนนี้คนไข้ปลอดภัยดีครับ"

     "ขอบคุณคุณหมอมากน่ะค่ะ" คุณน้าเอยขอบคุณ

     "แต่..คนไข้จะจำได้บางส่วนน่ะครับ บางส่วนก็จำไม่ได้แต่แค่ชั่วคราวเท่านั้นครับ"

     "ห้ะ!!" ทุกคนเอยพร้อมเพียงกัน

     "แสดงว่าน้องผมความจำเสื่องหรอครับคุณหมอ" พี่ธีร์ถามขึ้น

     "ครับแต่แค่ชั่วคราวเท่านั้น"

     "แล้วความจำจะกลับมาเมื่อไหร่ครับ" พี่พลัสเตอร์ถามขึ้นตอนนี้พี่เค้าดูเครียดมากเลยน่ะ

     "ยังไม่ทราบครับแต่ก็ช่วยๆลื้อฟื้นความจำคนไข้จะได้ความจำกลับมาเร็ซๆ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนน้ะครับ" หมอพูดขึ้นก่อนจะเดินไปดูอาการของคนไข้ของห้องอื่นๆ

********************************************

ไรท์ต้องขอโทดด้วยน่ะค่ะที่มาอัพช้า

ขอบคุณทุกคนน่ะค่ะที่ติดตาม เดี๋ยงพรุ่งนี้มาอัพต่อค่ะไม่เบี้ยวแน่ๆ 

     

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา