Love hazard of genius girl รักร้ายของยัยอัจฉริยะ?

 

 

 

 

 

     [Dirfful's side]

 

        มองดูนาฬิตอนนี้ก็บ่ายสองแล้วหรอ...เวลาผ่านไปเร็วเหมือนกันนะเนี่ย หลังจากที่ทุกคนทานข้าวเส็จคุณพ่อและคุณแม่ก็ขอตัวออกไปทำธุระนอกบ้าน พี่ทิซกับพี่ฮ็อกก็ไปเที่ยวชมโรงยิมของบ้านกับนอร์ฟ พี่ทิส์มขอตามพี่เจร์ฟไปดูแล็บทดลอง พี่กรีนเองก็รู้สึกว่าจะแปลกๆไปตั้งแต่ตอนคุยกับพี่การ์ฟตอนทานอาหารกันแล้วตอนนี้พี่กรีนก็ขอตามพี่การ์ฟขึ้นไปบนห้องทำงานด้วย เหลือเพียงฉันที่กำลังนั่งอยู่ในสวนผลไม้ใต้ร่มไม้ใหญ่ของบ้านเพียงคนเดียว มันทำให้ฉันรู้สึกนึกถึงความหลังขึ้นมาเลยล่ะเพราะตอนเด็กๆต้องใช้ชีวิตอยู่ในแต่บ้านและห้องเรียนฉันจึงรู้สึกว่ามันน่าเบื่อจนอยากจะอ้วกตอนนั้นฉันเดินออกมาจากห้องเรียนแล้วมานั่งเล่นแถวๆนี้ซึ่งเมื่อก่อนก็เป็นเพียงแค่ป่าลกๆที่มีต้นไม้ขึ้นมามากมายก็เท่านั้นฉันเลยคิดขึ้นได้ว่าถ้าเบื่อก็หาอะไรทำสิ และแล้วฉันก็อ้อนคุณพ่อขอให้ช่วยจัดพื้นที่ตรงนี้ให้เป็นสวนให้ฉันหน่อย ตอนแรกคุณพ่อค้านหัวชนฝาเลยล่ะแต่ก็เพราะมีคุณแม่ที่คอยสนับสนุนคุณพ่อก็เลยยอม ตอนนั้นฉันสนุกมากเลยล่ะที่ได้ปลูกผัก ผลไม้ ฉันคอยดูแลเอาใจใส่กับสวนของฉันเป็นอย่างดีจนถึงฟดูเก็บเกี่ยวตอนนั้นความรู้สึกนั้นมันวิเศษมากจริงเลยนะ...

 

 " นั่งทำอะไรอยู่น่ะ ตอนนี้แดดยังแรงอยู่เลยนะเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก " เสียงของดาร์ฟที่เรียกสติฉันกลับมาสู่ปัจจุบัน

 

 " เบื่อๆน่ะเลยอยากออกมารับแดดรับลม " ฉันพูดขึ้นด้วยสายตาที่ทอดมองออกไปไกล

 

 " งั้นหรอ แต่อีกแค่ไม่กี่อาทิตย์สวนของเธอก็จะมีผลไม้สุกเต็มต้นแล้วนะ ^^ " ดาร์ฟว่าพลางเดินเข้ามานั่งลงที่ข้างๆฉัน

 

 " นั้นสินะ ไม่รู้ว่ารอบนี้ฉันจะมีโอกาสมาเก็บผลไม้พวกนี้เองหรือป่าว " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงติดเศร้านิดๆเพราะตั้งแต่ฉันออกไปทำงานก็ไม่ค่อยได้มาที่สวนนี้เลยแต่ยังดีที่คุณพ่อบ้านยังให้คนสวนมาดูแลและคอยเก็บผลไม้ส่งไปให้ฉันบ้างในบางครั้ง

 

 " ขอโทษนะที่ทำให้เธอไม่มีโอกาสได้มาพักผ่อนอยู่ที่บ้านแบบที่ควรจะเป็นทั้งๆที่เธอเพิ่งจะได้มีโอกาสกลับมาพักร้อนแท้ๆ " ดาร์ฟพูดขึ้นเสียงเศร้า คงจะรู้สึกผิดที่โยนงานของคุณพ่อมาให้ฉัน

 

 " ไม่เป็นไรหรอกน่า ไว้รอบหน้าก็ยังทันอยู่ดี " ฉันพูดขึ้นปลอบคนข้างๆที่ตอนนี้เอาหัวเอียงมาซบที่ไหล่ขอฉัน

 

 " แต่แค่วันเดียวที่เธอไปมหาลัยฯนั้น เธอก็ได้เพื่อนใหม่ที่สนิทกันจนถึงขนาดพามาบ้าน ฉัน..ฉันไม่น่าจะโยนงานนั้นออกไปให้เธอรับเลยจริงๆ " ดาร์ฟพูดด้วยน้ำเสียงตัดท้อเหมือนกำลังน้อยใจที่ฉันพาคนแปลกหน้าเข้ามาที่บ้าน

 

 " ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี้ ฉันเองก็รู้สึกว่ามันเริ่มจะสนุกขึ้นมาหน่อยๆแล้วล่ะการที่ได้ใช้ชีวิตร่วมกับเพื่อนๆถึงจะเป็นเพื่อนรุ่นพี่ทั้งนั้นก็เถอะนะ " ฉันพูดปลอบคนข้างๆอย่างเอาใจ

 

 " แต่ว่า...แต่ว่าฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะสูญเสียเธอไปให้กับคนอื่น ฉันไม่ชอบไม่ชอบเลยจริงๆที่มีคนนอกมายุ่งกับเธอถึงขนาดนี้ทั้งที่คนที่จะต้องคอยอยู่เคียงข้างเธอก็คือฉัน...ฉันที่เกิดมาพร้อมกับเธอและอยู่กับเธอเสมอมา...ฉัน ฉันรู้แย่มากๆเลยดิร์ฟ ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใกล้เธอ " ดาร์ฟพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่ากำลังรู้สึกน้อยใจ? ไม่สิมันมากกว่านั้นมากกว่าคำว่าน้อยใจ? แต่มันคืออะไรกันนะ พร้อมกับความรู้สึกที่โดนคนที่อยู่ข้างๆสวมกอดแน่น แน่นจนรู้สึกอึดอัด ดาร์ฟกำลังเสียใจงั้นหรอ??

 

 " ยังไงสักวันนึง...เราก็ต้องแยกจากกันอยู่ดีละนะถ้าเกิดว่าดาร์ฟมีคนอื่นที่ดาร์ฟรัก ไม่ใช่ดิร์ฟมันก็จะเปลี่ยนไป หรือถ้าดิร์ฟมีคนที่ดิร์ฟรักมันก็จะเปลี่ยนไปเหมือนกันนะ ... " ฉันพูดขึ้นพลางกอดตอบคนข้างๆอย่างอบอุ่น เรามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ เราไม่เคยมีคนอื่นมาแทรกกลางได้เลยสักครั้ง เราเป็นแฝดที่รักกันมากอยุ่ด้วยกันเกือบจะตลอดเวลา เวลาไปไหนก็จับมือกันไปไม่ยอมปล่อย ปลอบโยนกัน ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน นอนด้วยกัน เรียนด้วยกัน ทานข้าวเที่ยวเล่นด้วยกัน ทุกอย่างเราทำร่วมกันมาตลอด จนเมื่อสองปีที่แล้วที่เราถูกสั่งให้แยกกัน แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่เรามีให้กันก็ยังไม่ลดลง มันเป็นความรักของพี่น้องที่รักกันมากจนไม่อยากให้ห่างกันเลยแม้แต่นิดเดียวก็ไม่อยาก

 

 " ดาร์ฟจะไม่มีทางไปรักคนอื่นนอกจากดิร์ฟนะ เราเป็นแฝดกันเราเป็นพี่น้องกันเราก็ต้องอยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดสิ ดาร์ฟไม่ยอมให้ใครมาแย่งดิร์ฟไปหรอกนะ!! " ดาร์ฟพูด ดาร์ฟก็เป็นแบบนี้เสมอเพราะพวกเรามีกันอยู่แค่สองคน สองคนที่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันมาตั้งแต่เราเกิด สองคนงั้นหรอ??

 

 " แต่สักวัน ดาร์ฟก็จะมีความรัก...ความรักที่แตกต่าง..แตกต่างจากความรักแบบพี่น้องหรือฝาแฝด ความรักที่เกิดขึ้นกับบคนอื่น ความรักที่จะทำให้ดาร์ฟมีความสุขกับคนอื่น " ใช่สักวันนึงมันก็ต้องมาถึงพวกเราคงอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่ได้หรอก สักวันดาร์ฟก็จะเปลี่ยนไป สักวัน??

 

 " มันจะไม่มีวันนั้นแน่ ดาร์ฟจะไม่รักใคร ดาร์ฟ... " ดาร์ฟพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก น้ำเสียงที่เหมือนจะหนักแน่น เหมือนจะหรอ?? แค่เหมือนจะสินะ....

 

 " อย่าพูดแบบนี้เลย...อนาคตมันไม่แน่นอนหรอกนะ...แต่ว่านะก่อนอนาคตจะมาถึงพวกเราก็จะรักกันและมีกันแบบนี้ไปตลอดจนกว่าจะถึงวันนั้น เพราะงั้นอย่าทำเสียงเศร้าแบบนี้เข้าใจไหม หรือว่าดาร์ฟไม่มีความสุขที่ดิร์ฟยังรักดาร์ฟอยู่แบบนี้ " ฉันพูดขึ้นเชิงแซวคนข้างกายที่ดูท่าทางจะร่าเริงขึ้น

 

 " ไม่ใช่นะ!! ยังไงดาร์ฟก็มีความสุข มีความสุขมากที่ได้เกิดมาเป็นแฝดคู่กับดิร์ฟ " แล้วคนข้างๆก็เถียงมาซะคอแถบเป็นเอ็น เอาล่ะยังไงวันนั้นก็ยังไม่มาถึง วันที่เราสองคนฝาแฝดต้องแยกจากกัน....

 

 

 

    
[Greentea's side]

 

 

 

      สวัสดีครับผม 'กรีนที' คุณยังจำหนุ่มหล่อหน้าหวานจนได้ชื่อว่าเป็นหนึ่งในเทพบุตรแห่งคณะวิศวะของมหาลัยฯ คนนี้ได้หรือป่าว ถึงผมจะนิสัยกวนๆไปนิด แต่ผมก็มีมุมน่ารักๆ เยอะมากเลยนะขอบอก และตอนนี้ผมกำลังอยู่กับชายคนนี้ คนที่ทำให้หัวใจของผมสั่นไหวตั้งแต่สบตากับเค้าครั้งแรก 'การ์ฟเฟอล์' พี่ชายคนโตเจ้าของเลือนผมสีน้ำเงินเข้มประกายม่วง ใบหน้าเรียวคมหล่อเหลา คิ้วโค้งคมมนเรียวยาวเข้ากับดวงตาสีน้ำเงินอมม่วง จมูกที่โด่งเป็นสันเข้ากับริมฝีบางเรียวบางน่าจูบนั้นทำให้ผมหลงไหลเค้ามากทีเดียว ชายที่ถึงจะอายุเท่ากันกับผมแต่กลับเหนือกว่าทั้งหุ่นทรงที่ดูกำยำปลาดเปลียวเพียงสูงกว่าผมไปมากนั้นยิ่งดูมีเสน่ห์ แต่ดวงตาคู่นั้นกับมองคนรอบข้างด้วยความนิ่งและเย็นชา ผมไปเจอเค้าได้ยังไงกันน่ะหรอ

 

     มันก็ต้องย้อนไปเมื่อวาน เมื่อวานที่ 'รีซายด์' หรือ 'ดิร์ฟเฟอล์' เด็กแลกเปลี่ยนจากมหาลัยฯอื่นที่เข้ามาเรียนคลาสเดียวกัน ตอนแรกผมก็คิดว่าเธอเป็นผู้ชายซ๊ะอีกก็ดูเธอออกจะหล่อเข้าขั้นบ้าแต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อรู้ความจริงว่าเธอเป็นผู้หญิงและรู้เรื่องราวเกี่ยวกับเธอพอสมควร//จากที่เธอเล่าๆมา วันนี้เธอชวนพวกเรา//กลุ่มผม มาเที่ยวที่บ้านของเธอที่ห่างไกลจากในเมืองเอามากๆ ไกลมากไกลจนใช้เวลาในการขับรถมาถึง สามชั่วโมงเศษๆ แล้วเธอก็ต้องทำให้ผมตกใจอีกครั้งเมื่อเธอเดินออกมาในสภาพที่เป็นผู้หญิงเต็มตัว?? แต่นั้นมันไม่เกี่ยวเพราะคนที่ทำให้ผมรู้สึกใจสั่นนั้นมีเพียงคนเดียว การ์ฟเฟอล์พี่ชายของเธอที่ทำให้ผมตกหลุมรักตั้งแต่เเรกเห็น แล้วตอนนี้ผมกำลังตามการ์ฟไปที่ห้องทำงานส่วนตัว =///= ส่วนตัวหรอ? หึๆ ส่วนตัว....

 

 " นายน่ะ...กำลังคิดอะไรอยู่ " เสียงของการ์ฟดังขึ้นเมื่อผมเดินมานั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขาเมื่อไม่กี่นาทีมานี้

 

 " ก็ป่าวนี้... " เพราะอายุเท่ากันเราเลยพูดคุยกันได้โดยไม่ต้องมีหางเสียงอะไรมาก

 

 " งั้นหรอ แล้วที่ขอตามขึ้นมาด้วยเนี่ยต้องการอะไรอย่างนั้นหรอ.. " การ์ฟพูดด้วยเสียงนิ่งเรียบที่ดูก็รู้ว่ามันเย็นชาขนาดไหน

 

 " ก็ป่าวหรอกแค่อยากมาดูน่ะ ก็เห็นบอกว่าตอนนี้ทำงานเกี่ยวกับการดูแลบุคคลากรวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมอยู่ที่อิตาลีอยู่ใช่ไหมล่ะ มันดูน่าสนใจดีก็เลย.... " ผมก็แถไปนั้น นั้นไม่ใช่เหตุผลจริงๆหรอก แต่เหตุผลจริงๆคืออยากอยู่ใกล้ๆเขาก็เท่านั้นเองแหละ

 

 " งั้นหรอกหรอ....ฉันคิดว่านายอยากอยู่กับฉันซะอีก " และเหมือนการ์ฟจะอ่านใจผมได้เขาพูดแทงใจผมเลยอะ ผมนี้เหวอจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว ใบหน้าของเขาที่ดูนิ่งเรีบยแต่แอบแฝงไปด้วยเลสนัยต์อะไรบ้างอย่างกับรอยยิ้มที่มุมปากนั้น ทำเอาผมพูดติดขัดขึ้นมาทันตาเลย

 

 " ฉัน...ฉะฉัน.. " เอาเข้าแล้วไงพูดไม่ออกเลย...แล้วนี้ผมจะแถยังไงดีเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย !!

 

 

 

 

 

 

 

[Hockey's side]

 

 

 

 

 

          ตอนนี้ผมกำลังนั่งพักดูเด็กน้อย นามว่า 'นอร์ฟเฟอล์' หนุ่มน้อยวัย 13 ปีที่สูงราวๆ 168 ซม.ได้ที่กำลังเล่นบาสอย่างเมามันส์อยู่กับทิซน้องสาวของผม พอทานข้าวเส็จได้สักพักเจ้าตัวน้อยก็อ้อนทิซให้มาโรงยิมใหญ่เลยล่ะ และดูเหมือนสองคนนี้จะสนิทกันเป็นพิเศษเพราะตลอดทางที่เดินมาก็คุยกันถามโน้นถามนี้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย เราเล่นได้พักใหญ่ๆแล้วผมจึงขอมานั่งดูอยู่ห่างๆเพราะเริ่มรู้สึกจุกขึ้นมานิดหน่อยเพราะดันทานมากเกินไปแต่อาหารฝีมือแม่ของดิร์ฟนี้ก็อร่อยจริงๆนะ แต่เมื่อมามองเด็กน้อยตรงหน้าผมที่เล่นมาตั้งนานแถมกินก็กินเยอะกว่าผมแต่แรงไม่ตกเลยสักนิด เด็กน้อยคนนี้มีใบหน้าติดหวานเป็นพิเศษเลยล่ะถึงจะสู้คู่แฝดอย่างดาร์ฟกับดิร์ฟไม่ได้ถ้าเอามาเทียบกันก็เถอะ

 

 ใบหน้าที่ดูละหม้ายคล้ายกับเด็กผู้หญิง เลือนผมสีแดงอ่อนๆ จนเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีชมพู ดวงตาสีแดงจืดจางนั้นก็ดูมีเสน่ห์มาก ยิ่งมองดูริมฝีปากเรียวเล็กน่ารักนั้นก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะจูบ ...เอ๊ะ!! อะไรนะ จูบหรอ..?? จูบเด็กผู้ชายเนี่ยนะ แกจะบ้าหรือไงกันเนี่ย!!

 

  " ดูหน้าแดงๆ นะครับพี่ฮ็อกไม่สบายหรือป่าว.. " เสียงเล็กๆของคนตรงหน้าผมทำให้ผมหลุดจากผวังแห่งความคิดนั้นหลุดออกมาเอียงคอถามอย่างสงสัย ...น่ารักจัง เฮ้ย!! น่ารักงั้นหรอ บ้าแกบ้าไปแล้วไอ้ฮ็อก หยุดคิด หยุดคิดเลยนะ

 

 " มะ..ไม่ได้เป็นไร " แล้วจะติดอ้างทำไมเนี่ย

 

 " ผมว่าพี่ฮ็อกนะจะไม่สบายนะครับ กลับไปพักในบ้านก่อนไหม " เจ้าตัวเล็กยังคงถามต่อ

 

 " แล้วยัยทิซไปไหนแล้วล่ะ เลิกเล่นกันแล้วหรอ " ผมเปลี่ยนประเด็นทันที จนเจ้าตัวเล็กหมุนตัวกลับพร้อมชี้ไปทางประตูบานใหญ่ด้านหลังโรงยิม

 

 " พี่ทิซบอกว่าขอไปคุยโทรศัพแปบนึง เห็นว่าแฟนโทรมาน่ะครับ^^ " เจ้าตัวเล็กหันมาพูดพร้อมกับรอยยิ้มหวานๆบนใบหน้า ยิ่งให้ผมรู้สึกว่ามันมีเสน่ห์เอามากๆเลยล่ะ มากกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำไป

 

 " งั้นหรอกหรอ... " ผมตอบกลับไปอย่างนั้นเจ้าตัวเล็กข้างหน้าก็เลยยื่นหน้ามาใกล้ผมจนผมต้องเบี่ยงหลบทันที นี่..นี่มึงจะทำอะไรห๊ะ!!!

 

 " พี่ฮ็อกจะหลบทำไมครับ...หรือว่าพี่กำลังแอบชอบผมอยู่^^ " เจ้าตัวเล็กไม่ว่าป่าวครับ มันเดินเข้ามาหาผมแล้วก้มหน้าลงมาเรื่อยๆด้วย เฮ้ย!! เดี๋ยวนี่มึงว่าอะไรนะ กูชอบมึงหรอ บ้าบ้า บ้าล่ะ กูเป็นผู้ชายนะเว้ย

 

 " พะ..พูดอะไรของนาย..ห๊ะ!! " ผมพูดติดขัดก่อนจะทำเนียนโวยวาย แต่เจ้าเด็กนี้กลับแสยะยิ้มออกมาอย่างเหนือชั้น นั้นทำให้ผมรู้ว่า ....ไอ้เด็กนี้มันจะฉลาดเกินไปจนประหมาดไม่ได้เลย....

 

 " หึ! งั้นพี่ฮ็อกก็อย่าเผลอแล้วกันนะครับ^^ "

 

 

 

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

 

 

 

 

 

 

                    เอาล่ะๆข้าน้อยจะเริ่มแล้วนะขอรับ ฮริๆ ๆ อะคริๆ