รักหลอกๆของยัยตัวปัญหากับนายสุดป๊อบ ☺☻

“ใช่...ฉันไม่มีวันยกของที่เป็นของฉันให้เธอหรือพี่สาวเธอหลอก”ฝ้ายง้างมือจะตบฉันแต่โชคยังดีที่ คีนจับมือยัยฝ้ายแล้วโยนออกนอกห้องไป

ตุบ

“แก! คิดผิดที่ลองดีกลับฉัน!..”

“...”ฝ้ายที่ซีเวย์รักเหรอทั้งที่เธอทิ้งเขาไปแล้วยังคิดจะกลับมาหน้าด้านที่สุดเธอมันไม่ควรกลับมาที่นี่ ฉันเดินเขาไปในห้องพร้อมกับยิบกระเป๋านักเรียนเดินออกจากห้องไปสายทุกคนจับจ้องมาที่ฉันและฝ้ายที่กำลังนั่งจมดินอยู่บนพื้นนอกห้อง

“คีน...ฉันกลับบ้านก่อนนะ”

“อืม...”

“จะไปไหน หยุดเดียวนี้...ข้าม”

“...”ซีเวย์เขามาที่นี่งั้นเหรอเขากำลังยืนอยู่ข้างหลังฉันฉันควรทำยังไงดีฉันเป็นคนนอกฉันไม่ควรหันกลับไป

“หืม...ทำไมไม่หันมา”

“ฉันจำเป็นต้องหันกลับไปด้วยเหรอ?”

“ข้าม…ขอร้องมองหน้าฉันบ้างเหอะ”

“...”

“ข้าม เธอทำไมไม่คุยกับฉันเหมือนเดิมละ”

“เพราะวาฉันเกลียดนาย”

“ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉันแต่เธอทำร้ายฝ้ายใช่ไหม!..”

“ใช่ ฉันทำร้าย”

“ซี...ช่วยฝ้ายด้วย นังนั่นมันกับเพื่อนของมันผลักฝ้ายคะ”ฉันรีบวิ่งลงบันไดเชื่อมตึกชั้น3ไปยังตึก2โดยที่ไม่ฟังเสียงเรียกของใครขืนฉันอยู่ต่อน้ำตาของฉันคงต้องไหลออกมาแน่ๆ

ตอนเช้าวันนี้มันแย่มากๆเท่าที่ฉันเคยเจอมามันเจ็บที่สุดเท่าที่รู้สึกได้ตอนนี้ฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆร่างกายไม่มีแรงเดินต่อไม่ร่าเริงเหมือนอย่างที่เคยอาการแบบนี้มันเหมือนกับโดนพีบอกเลิกเลยแต่ทำไมมันเจ็บยิ่งกว่า

#สนามหลังโรงเรียน

“ข้าม”

“คีนเองเหรอ...”

“ขอโทษนะที่ไม่ใช่ไอ้หมอนั่น”

“อื้ม...เราไม่ได้คุยแบบนี้ด้วยกันมานานแค่ไหนแล้ว”

“3 อาทิตย์”คีนรีบตอบคำถามฉันทันทีเขาใส่ใจเวลาที่ของฉันมากกว่าตัวฉันเองเขาสนใจความรู้สึกของฉันมากกว่าใครเขารักเราตั้งแต่เรายังไม่รู้สึกตัวชะอีกแต่เขาเป็นเพื่อนรักของฉัน

“ขอโทษนะ”

“เราเข้าใจความรู้สึกของแก”

“น่ารักที่สุด...”

“ขอตัวกลับบ้านก่อนนะข้ามต้องรีบกลับไป...”

“ได้ ขอบคุณนะ”

หลังจากที่ผมหันหลังให้ข้ามน้ำตาของผมเริ่มซึมออกมาจากดวงตาของผมจนนองหน้าไปหมด ผมไม่อยากให้ข้ามเห็นผมแค่อยากลืมข้ามเท่านั้นแต่มันช่างลืมช้าเหลือเกินผมเคยคิดว่าผมสามารถเข้าไปอยู่ในหัวใจของข้ามได้แต่มันก็แค่เคยคิด

แค่เกลียดตัวเองที่ลืมช้า

มันลืมช้า เก่งแต่จำอะไรบ้าบอ

ยังอยู่กับคำว่าเฝ้ารอ

ยังจำว่าเคยรักใคร อยู่กับช่วงเวลา

ที่รู้ว่าเอากลับมาไม่ได้ เหมือนมันยังจำติด

คิดว่าคงลืมง่าย แต่ทำอย่างไร ก็ไม่อาจลืม

*เพลง คนลืมช้า โบว์ลิ่ง มานิดา เรืองศรี