The magic magic

              "ฮ่าๆ!ดีแล้วที่หายง่วง เออนี่! วันพรุ่งนี้เป็นวันพระเจ้าแล้วเธอจะไปที่โบสถ์รึเปล่า? พรุ่ง

นี้ฉันอยู่ที่นั่นหน่ะ"เขาถามฉันพลางบ่าฉันแรงๆ

              "ไม่รู้สิ อาจจะไปก็ได้มั้ง"ฉันพูดพลางเกาหัวตัวเองเบาๆ

              "งั้นหรอ?ถ้าเธอไปฉันก็จะรอหน้าประตูทางเข้าโบสถ์ตอนเช้านะ แล้วเจอกันวันพรุ่ง

นี้"เขาพูดเสร็จก็เดินจากไป

              ...

              ณ บ้านเบอรี่

              "กลับมาแล้วค่า..."ฉันพูดเสร็จก็เดินไปวางของที่โต๊ะกินข้าว

              "ดีเลย พรุ่งนี้เธอจะไปกับฉันรึเปล่าหล่ะ? ถ้าเธอไม่ไปเธอก็ต้องเฝ้าบ้านทั้งวันเลยนะ"

คุณยายถามฉันพลางหยิบของที่ฉันซื้อมาไว้ในตู้เก็บอาหาร

              "น่าจะไม่ไปนะคะ เพราะว่าหนูป่วยอยู่หน่ะค่ะ"ฉันพูดแก้ตัวไปอย่างนั้นที่จริงฉันไม่ได้

ป่วยหรอก ฉันแค่อยากจะไปหาบาทหลวงเดวิทก็เท่านั้นเอง

              "อืม งั้นเธอก็กินยาอะไรให้เรียบร้อยแล้วก็ไปนอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"คุณ

ยายไล่ฉันให้กลับไปนอนที่ห้อง ฉันเดินกลับเข้าห้องตังเองพร้อมกับเจ้าแบรนด์

              ฉันนอนลงกับเตียงเพราะอาการที่ยังง่วงอยู่ แต่ว่าทำไมลมมันถึงได้แรงขนาดนั้นแล้วก็

หยุดไปอย่างกระทันหันอย่างนั้นหล่ะ งงไปหมดแล้วอ่า...ช่างมันเถอะ! ฉันขอตัวนอนก่อนก็แล้วกัน

              ตอนกลางวันต่อมา...

              "เมี้ยวว"

              "หืม?...มีอะไรฮะแบรนด์?"ฉันถามมันพลางลูบหัวมันเบาๆ

              "เมี้ยว..."แบรนด์ร้องพลางเลียขนที่ลำตัว

              "นี่ฉันหลับไปนานรึเปล่าเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำ

              "..."เจ้าแบรนด์ไม่พูดอะไร ฉันกับมันเงียบกันไปซักพักจนเสียงที่ไม่พึงประสงค์ก็ร้องขึ้น

มา

              จ้อกๆ..

              จ้อกๆ..

              "แบรนด์ ฉันหิวแล้วอ่า ไปหาอะไรกินกันเถอะ"ฉันพูดชวนเจ้าแบรนด์ให้ไปด้วยกัน

              "เมี้ยววว!"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องออกมาด้วยความดีใจ

              ฉันกับแบรนด์รีบเดินไปที่ห้องครัวเพราะว่าฉันหิวมากและตอนเช้าฉันก็ไม่ได้กินอะไรเลย

ด้วยซ้ำ เจ้าแบรนด์รีบเดินตรงไปที่ห้องครัวโดยเร็ว พอฉันมาถึงคุณยายไม่ได้อยู่ที่นี่ได้แต่ทิ้งขนมปัง

หนึ่งก้อนครึ่งและก็นมหนึ่งขวดพร้อมกับกระดาษหนึ่งแผ่นที่เขียนด้วยลายมือของคุณยาย

              'เดี๋ยวยายมา พอดีว่ามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย

                                                                     จาก คุณายาย'

              "คุณยายไปไหนนะ?นายพอจะรู้บ้างมั้ย?"ฉันหันไปถามเจ้าแบรนด์พลางถือกระดาษ

แผ่นนั้นขึ้นมาอ่านอีกรอบ

              "เมี้ยว"เหมือนว่ามันจะบอกว่า'ไม่รู้'

              "ช่วยไมได้ งั้นก็กินไปก่อนก็แล้วกัน แบ่งครึ่งกัน"ฉันพูดเสร็จก็ฉีกขนมปังหักครึ่งชิ้นจน

เหลือนิดเดียว ประทังชีวิตไปก่อนก็แล้วกัน

              "เมี้ยวว"เสียงเจ้าแบรนด์ร้องเหมือนจะขอขนมปังอีก

              "ไม่มีแล้ว กินไปก่อนเถอะเดี๋ยวเราก็จะออกไปซื้อของกัน ถ้าฉันกินของคุณยายเดี๋ยว

เธอจะจับได้ซะก่อน เข้าใจมั้ย?"ฉันพูดแบบมีเหตุผลให้มันฟัง แล้วมันก็นิ่งเงียบไป

              "รีบๆกินซะนะเดี๋ยวเราจะไปเดินตลาดกันซักหน่อย"ฉันพูดเสร็จก็รีบขนมปังโดยเร็ว

              ...

              ณ ตลาด

              "เอาหล่ะ ทีนี้ก็ต้องไปร้าน..."ฉันพูดไปเดินไปร้านนู้นร้านนี้เพื่อตุนอาหารไว้กินเองกับ

เจ้าแบรนด์

              "เมี้ยวว"เจ้าแบรนด์ร้องเหมือนว่าอยากจะกินอาหารซะงั้น

              "เดี๋ยวสิ อย่าพึ่งใจร้อน"ฉันพูดห้ามปรามเจ้าแบรนด์ก่อนที่มันจะกระโดดงับของกินฉันไป

หมดซะก่อน

              ฉันเดินไปเรื่อยๆเหลือบไปเห็นสร้อยคอไข่มุกสีเทาดำมีมรกตสีเขียวเข้มประดับไว้รอบๆ

ไข่มุก มันช่างสวยเหลือเกิน

              "เอ่อ...ผมถามหน่อยจะได้มั้ยว่าทางไปที่..."เสียงผู้ชายร่างสูงผมสีดำเข้มสนิท ดวงตา

สีฟ้าอ่อนเหมือนท้องฟ้า สวมกระเป๋าเป้สีเทาน้ำตาลเข้ม กำลังจ้องมาที่ฉัน ซึ่งเขาก็คือ...

              "พี่บัค!"ฉันตะโกนออกมาทันทีที่ฉันเห็น..

              พี่ชาย!

              "เบอรี่!"พี่บัคพูดด้วยความตกใจที่เจอฉัน

              "พี่มาได้ไงเนี่ย!? ไหนบอกว่าจะไปอยู่ที่อังกฤษตั้งสิบปีไมไช่หรอ!?แล้วไหงกลับมาที่

นี่ซะหล่ะ!?"ฉันถามเขาด้วยความตกใจพลางจ้องหน้าเขา

              "ก็ตอนแรกจะไปแล้ว แต่ว่าทีนี้ผู้จัดการบอกว่าล้มเลิกการทำงานครั้งยิ่งใหญ่เพราะว่าที่

อังกฤษเกิดสงครามเลยทำให้ไม่าสะดวกต่อการทำงานซักเท่าไหร่ แถมพี่ยังหลงอยู่ในป่าตั้งหลาย

วัน ดีนะที่พี่เจอคนมาช่วยพี่ทัน ไม่งั้นพี่ตายคาป่านั่นแล้ว ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี่อ่ะ?"เขาพูดพลาง

มองถุงใส่อาหารที่ฉันซื้อตุนไว้เต็มไปหมด

              "ก็พอดีว่าซื้อของตุนเอาไว้หน่ะ ฉันกับแบรนด์หิวกันหน่ะก็เลยซื้อมาเยอะขนาดนี้ไง

หล่ะ"ฉันอธิบายให้พี่ฟังพลางชูถุงขึ้นทั้งสองข้างให้พี่ฉันดู

              "งั้นหรอกหรอ? เรากลับบ้านกันเถอะ"เขาพูดเสร็จก็เดินพร้อมกับฉัน แต่ว่าคนที่คุ้นเคย

ก็ได้มาอยู่ตรงหน้าฉัน

              "เจอกันอีกแล้วนะ"

              "บาทหลวงเดวิท!"ฉันตะโกนใส่เขา

              "ใครหรอเดวิท? หรือว่าแฟนเธอ?"เสียงพี่บัคถามฉันพลางทำสีหน้างงๆ

              "จะบ้าเรอะ! ฉันยังโสดอยู่นะ!"(และซิงค์ด้วย:Aumnoi)

              "แล้วเขาเป็นใคร?"พี่บัคถามฉันอีกครั้ง

              "ก็เป็นแฟนอย่างที่นายว่านั่นแหละ ฮ่าๆ"บาทหลวงเดวิทพูดพลางจับไหล่ฉันทั้งสอง

ข้าง

              "เดี๋ยวสิ! ฉันยังไม่เคยเป็นายซักหน่อย อยู่ดีๆก็มาบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย ฉันเคยบอก

นายตอนไหนไม่ทราบ!?"ฉันพูดด้วยวคามโมโหพลางงัดมือเขาออกจากไหล่

              "ปล่อยน้องสาวฉันเดี๋ยวนี้"พี่บัคพูดด้วยความโมโห

              "นายว่าไงนะ?"นี่เขาคิดจะกวนโอ๊ยพี่ฉันเรอะ! พี่ฉันเป็นแชมป์หาเรื่องตอนสมัยมัธยม

เลยนะ!

              "ฉันบอกให้ปล่อยน้องสาวฉัน"พี่บัคเริ่มจะไม่ไหวแล้ว

              "หยุดทะเลาะกันทั้งคู่เลย! คุณเดวิทปล่อยฉันเดี๋ยวนี้"ฉันสั่งให้บาทหลวงเดวิทปล่อย

ฉันแล้วเขาก็ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ

              "แค่นี้ก็หมดเรื่อง กลับกันเถอะเบอรี่"พี่บัคพูดเสร็จก็ลากฉันกลับบ้าน

              ....