The magic magic
เขียนโดย 
aumnoi
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
28) จูบต่อหน้าสาธารณชน!...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พี่ก็หยุดทำอย่างนั้นแล้วน่า! พอพี่เข้าไปที่โบสถ์พยายามควบคุมสติไว้ด้วยนะ!"ฉันพูด
เสร็จก็เดินหนีพี่บัคไป
หลังจากที่พี่บัคกับบาทหลวงเดวิทต่อสู้กันดุเดือดจนเสร็จ งานก็เริ่มพอดี ฉันกับพี่บัคนั่ง
เก้าอี้ข้างหน้าสุดทางซ้าย ซึ่งตอนพี่บาทหลวงเดวิทออกมาทำพิธี เสื้อผ้าที่เคยขาดหลุดลุ่ยกับหน้า
ที่มีรอยบาดแผลได้หายไปแล้ว เขาทำพิธีไปยิ้มบางให้ฉันไปด้วยยิ่งทำให้พี่บัครู้สึกโกรธเขามาก
แต่ว่าเขาระงับไว้ทันก่อนที่จะระเบิดออกมา
"เบอรี่ เดี๋ยวพี่มานะ"พี่บัคพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกจากโบสถ์ไปเหลือแค่ฉันคนเดียว
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง...
"เฮ้อ!...ในที่สุดก็เสร็จซักที"ฉันบ่นพึมพำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่
ฉันรีบเดินออกมาจากโบสถ์เพราะกลัสว่าถ้าเจอบาทหลวงเดวิทอีก เดี๋ยวจะเกิดเรื่องอีก
ครั้งแน่ๆ ฉันออมาจากโบสถ์ก็เห็นพี่บัคยืนพิงกำแพงเหมือนกำลังรอฉันอยู่เลย
"พี่บัค ทำไมพี่ไม่อยู่ในโบสถ์หล่ะ?"ฉันถามด้วยความสงสัย
"ก็พี่เกลียดขี้หน้าไอ้หมอนั่นหน่ะสิ"พี่บัคตอบฉันอย่างเซ็งๆ พลางกอดอกแน่น
"กลับกันเถอะ"ฉันพูดเสร็จก็กำลังจะเดินกลับบ้านแต่ว่าบาทหลวงเดวิทดักรอทางออก
จากโบสถ์อยู่ แถมยังยิ้มแสยะให้พี่บัคอีก
"คุณบาทหลวงเดวิท ฉันจะกลับบ้านนะคะ"ฉันพูดขอร้องเขาแต่เหมือนว่าเขากำลังครุ่น
คิดอะไรบางอย่างแน่ๆ
"แต่ฉันไม่ให้กลับ"เขาตอบเสียงแข็ง
"หรือว่าแกอยากโดนดีอีกครั้ง!!?"เสียงพี่บัคพูดขึ้นทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อย
"พอได้แล้ว!!"ฉันพูดห้ามปรามทั้งสองคน ทำให้พวกเขาหยุดนิ่งทันที
....
....
ทั้งสองคนไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าฉันตาเป็นมัน ฉันรีบเดินออกห่างจากพวกเขา แต่ว่า
มือของใครบางคนกลับรั้งแขนฉันไว้แล้วก็ดึงฉัน ทำให้ฉันเสียการทรงตัวเลยหมุนตัวไปรอบๆทำให้
ฉันแทบจะอ้วก
"เหวอ!..."
"นี่แก!-"
พี่ยังพูดไม่จบ ทำให้สีหน้าเขาช๊อกทันที...
บาทหลวงเดวิท จูบ ฉัน!
ต่อหน้าพี่และก็ทุกคนที่เดินผ่านมาด้วย!
เขาจูบฉันทำให้ตาฉันค้างทันที เขาจูบฉันอย่างร้อนแรงจนฉันแทบจะไม่มีอากาศหาย
ใจ ฉันพยายามส่งสายตาเรียกพี่บัคให้มาช่วยแต่ว่าพี่บัคกลับตาค้างเหมือนหินทันที ตอนนี้ฉันเริ่มจะ
ทรงตัวไม่อยู่แล้ว จนทำให้ฉันสลบไปและไม่ได้ยินอะไรอีกเลย...
ณ บ้านเบอรี่...
"งึมๆ.."ฉันบ่นเพราะความงัวเงียอีกครั้ง ฉันมองไปรอบๆก็เจอกับพี่บัคนอนเฝ้าฉันอยู่ซึ่ง
พี่เขานอนหลับสนิทไปแล้ว
"งานยุ่งอีกแล้วเรา..."ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแล้วเจ้าแบรนด์ก็กระโดดขึ้นมานั่งบนตัก
ทันที
"เมี้ยวว"เจ้าแบรนด์ร้องออกมาเหมือนว่ามันจะเป็นห่วงฉันมากเลย
"ไม่ต้องห่วงน่า ฉันไม่เป็นไรหรอก"ฉันพูดทำให้เจ้าแบรนด์โล่งอกทันที
"เมี้ยววว"แบรนด์ร้องออกมาพลางเลีบขนตัวเอง
"เฮ้อ..."ฉันถาอนหายใจแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียงลงไปข้างล่างเพื่อหาคุณยาย ฉันว่าเธอ
ต้องมาแล้วแน่ๆ
"ตื่นแล้วหรอ? ดีนะที่พี่บัคเขามาช่วยเธอทัน"เสียงคุณยายพูดขึ้นที่โต๊ะนั่งเล่น
"ค่ะ แล้วหนูหลับนานเท่าไหร่คะเนี่ย?"ฉันถามคุณยายพลางนั่งลงข้างๆเธอ
"ก็ประมาณวันนึงหล่ะมั้ง"คุณยายพูดอย่างไม่มั่นใจ
"ฮะ? หนูไม่ได้ป่วยนี่คะ ทำไมหนูนอนนานจัง"ฉันพูดพลางมองหน้าคุณยายอย่างจริงจัง
"แล้วฉันจะไปรู้หรอ? เธอคงหลับเพลินหล่ะมั้ง"คุณยายพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินกลับเข้า
ห้องไปแล้วเธอก็เดินกลับมาพร้อมกับสร้อยไข่มุกสีดำที่ฉันเจอพี่ตั้งแต่แรกนี่นา
"นี่มัน..."ฉันพูดลากเสียงยาว
"สร้อยนี่หน่ะ มีคนซื้อมาให้เธอ"คุณยายพูดเสียงแข็ง
"ใครซื้อให้หรอคะ?"ฉันถามคุณยาย แล้วเธอก็ยื่นสร้อยมาให้ฉันดู
"ก็ไอ้บาทหลวงเดวิทมันซื้อมาให้เธอหน่ะ ซึ่งฉันไม่อยากจะได้มันหรอกนะแต่ว่ามัน
ขอร้องมา ก็เลยต้องจำใจยอมเก็บมันมา"คุณยายพูดพลางจ้องมาที่ฉันแล้วก็นั่งลงข้างๆฉันอีกครั้ง
หนึ่ง
"ว่าแต่ มันแพงมากเลยนะคะแล้วเขาไปเอาเงินมาจากไหน?..."ฉันบ่นพึมพำพลางมอง
สร้อยไข่มุก
"ฉันะจไปรู้เรอะ ก็ลองไปถามเขาเองก็แล้วกัน"คุณยายพูดเสร็จก็เดินกลับห้องไปแล้วก็
ไม่ออกมาอีก
"เฮ้อ...นี่ฉันต้องติดหนี้เขารึเปล่าเนี่ย..."ฉันบ่นพึมพำอยู่คนเดียว
....
(ขอโทษนะคะที่แต่งสั้น เพราะว่าเราง่วงอ่ะ-3-)
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
