The magic magic
เขียนโดย 
aumnoi
วันที่ 28 มีนาคม พ.ศ. 2557 เวลา 19.20 น.
แก้ไขเมื่อ 21 เมษายน พ.ศ. 2557 10.21 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) วันครบรอบ...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเช้าวันรุ่งขึ้น...
"อืม...อืม.."เสียงฉันอยู่ในสภาพที่งัวเงียมากๆภาพตอนนี้ยังเบลอจนมองแทบไม่เป็น
สิ่งของเลย
"พี่คะ ตื่นเร็วค่ะวันนี้ต้องไปตลาดกันนะคะ"เสียงมิเซียแว่วมาในหูของฉัน
"วันนี้ต้องไปตลาดหรอเนี่ย.."เสียงฉันดูอ่อนแอขึ้นมาทันที
ลืมบอกไปว่า วันนี้เป็นวันอาทิตย์นี้เป็นวันครบรอบของแม่ฉันที่เสียชีวิตไปเมื่อห้าปีก่อนซึ่ง
ฉันกับมิเซียทำกันอย่างทุกปี
"พี่รู้แล้วน่า..."ฉันก็พูดอ้างไปอย่างนั้นไปทุกปี ถ้าวันไหนเป็นวันสำคัญฉันก็จะลืมไปหมด
บ้างเป็นซะส่วนใหญ่
ฉันลุกขึ้นนั่งเตียงนอนฉันแล้วจากนั้นมิเซียก็เดินไปเปิดผ้าม่านให้แสงสว่างผ่านเข้ามาที่
ห้องฉัน มันทำให้ฉันเบิกตากว้างได้ดีเลยทีเดียว
"พี่มิเรียคะ หนูขอเอาลูซิเฟอร์ไปด้วยได้ไหมคะ?"มิเซียถามฉันพลางหยิบเจ้าแมวขึ้นมา
กอด
"ก็ได้ แต่อย่าให้คนอื่นเห็นว่าไอ้เจ้านี่มันพูดได้ก็แล้วกัน"ฉันพูดพลางขยี้ตาแรงๆ
"ไม่ต้องห่วงผมหรอก ผมหน่ะสบายอยู่แล้ว"ลูซิเฟอร์พูดอวดเก่งใส่ฉัน
"งั้นฉันก็ขอให้เป็นจริงเถอะ"ฉันพูดเสียงแข็ง
ฉันลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำที่อยู่ข้างๆห้องนอนฉัน แล้วจากนั้นฉันก็ไปล้างหน้า จากนั้นฉันก็
แต่งตัวให้เหมือนกับชุดแม่บ้านธรรมดาอย่างที่คนเขาใส่กัน ฉันนั่งลงกับเตียงแล้วก็เดินมาถักเปียให้
ฉันจากมิเซียก็พูดขึ้นว่า
"พี่ว่าในอนาคตหนูจะสวยหรือขี้เหร่คะ?"มิเซียถามพลางถักเปียอย่างบรรจง
"พี่ว่ามิเซียจะต้องสวยมากแน่ๆ"ฉันพูดพลางถือกระจกมองตัวฉัน
"คุณสวยที่สุดในชีวิตผมแล้ว เพราะว่าผมรู้ว่าคุณสวยที่สุดและเก่งที่สุดในชีวิตของผม"
ลูซิเฟอร์พูดพลางยิ้มให้มิเซียเล็กน้อย
หลังจากนั้นมิเซียก็ใช้ผ้ามัดผมฉันให้สวยงาม แล้วฉันก็เดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของแม่
ฉัน แล้วก็ใช้ผ้ามัดผมให้เหมือนกับสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไป แล้วจากนั้นมิเซียก็เดินไปหยิบเชือก
มามัดที่คอลูซิเฟอร์เหมือนกับสุนัขที่เจ้าของจูงมันเดิน
ฉันจูงมือมิเซียลงบันไดพร้อมกับเจ้าแมวที่กำลังเดินตามมาติดๆ แล้วคาเซียก็เดินมาหา
ฉันพอดี
"แล้วนี่พวกเธอจะไปไหนกัน?"คาเซียถามฉันพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าของเขา
"จะไปตลาดกันค่ะ แล้ววันนี้ก็เป็นวันครบรอบวันตายของแม่เราค่ะ"มิเซียตอบอย่างตื่น
เต้น
"งั้นหรอ? งั้นเดี๋ยวฉันจะเฝ้าบ้านให้เองนะ เดี๋ยวฉันจะเซอร์ไพรส์อะไรซักหน่อยตอนที่
เธอกลับมา"คาเซียพูดเสร็จก็เปิดประตูให้ฉัน
"ขอบใจนะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาแล้วก็เดินออกจากบ้านไป
ณ ตลาดปารีส
ตอนนี้ฉันเดินไปเรื่อยๆเพื่อมองหาร้านขายดอกไม้เพื่อนำมาให้แม่ฉันและก็เอาตกแต่งที่
บ้านเอง แล้วมิเซียก็พูดกับลูซิเฟอร์ว่า
"นายร้องเสียงแมวได้รึเปล่า?"มิเซียถามเจ้าแมวที่กำลังเดินอย่างมีความสุข
"ก็เป็นแมวซะอย่าง ฉันหน่ะร้องเป็นอยู่แล้ว หม่าวว~"ลูซิเฟอร์เสียงแมวออกมาเพื่อให้
มิเซียรู้ว่าเขาร้องเสียงแมวเป็น
"ฉันรู้ แต่ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่านายเป็นจริงรึเปล่า"มิเซียพูดเสร็จเธอก็จับมือฉันแน่น
"หม่าวว~"เขาทำเสียงให้เหมือนกับแมวเพื่อไม่ให้คนจับผิดสังเกตได้
แล้วจากนั้นมิเซียก็ชี้ไปที่ร้านขายดอกไม้ที่มีดอกไม้ต่างๆตั้งอยู่หน้าประตูเรียงรายเต็ม
ไปหมด
"พี่มิเรียคะ เจอแล้วค่ะ"มิเซียชี้ไปที่ร้านขายดอกไม้
ฉันมุ่งตรงไปที่ร้านขายดอกไม้แล้วก็มาถึงหน้าร้านจากนั้นฉันก็ผลักประตูและเสียงกริ่งที่
ห้อยอยู่ก็ดังขึ้น
กริ้ง!~
"สวัสดีค่ะ"ฉันทักคนในร้านดอกไม้แต่ว่ากลับไม่มีคนอยู่เลยซักคน
"สวัสดีค่ะ มีใครอยู่มั้ยคะ?"ฉันถามเพื่อความแน่ใจว่าไม่มีคนอยู่จริงๆ
ฉันเดินสำรวจที่ร้านเพื่อหาเจ้าของร้าน มิเซียเดินชมดอกไม้ที่อยู่ในร้านกับลูซิเฟอร์
อย่างมีความสุข ส่วนฉันก็มองหาคนขายดอกไม้ แต่กลับไม่มีคนอยู่เลยซักคนจนมีคนมาเปิดประตู...
กริ้ง!~
"ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า รอนานมากมั้ยคะ?"คนขายดอกไม้พูดเมื่อฉันกำลังจะเดินไป
ที่หลังประตูร้าน
"ก็เพิ่งมาเมื่อซักครู่เองค่ะ"ฉันตอบแบบเป็นมิตร
"หรอจ้ะ! พอดีว่าพี่เพิ่งไปซื้อของกินมาหน่ะ"เธอพูดพลางวิ่งไปวางของข้างๆเคาเตอร์
แล้วจากนั้นเธอก็ทำท่าทางให้มีมารยาทอย่างที่สุด
"เอิ่ม...พวกเธอจะมาซื้ออะไรหรอจ้ะ?"เธอถามฉันที่กำลังกวาดสายตาไปรอบๆ
"มาซื้อดอกไม้ค่ะ"ฉันตอบอย่างมั่นใจ
"งั้นก็เชิญเลือกทางนั้นได้เลยจ่ะ"เธอพูดเสร็จก็ผายมือไปรอบๆห้อง
ฉันเดินเลือกดอกไม้อยู่นานเพราะว่าฉันไม่รู้จะตัดสินใจซื้อดอกไหนดีเพราะว่าแต่ละช่อ
สวยมากๆจนเลือกแทบไม่ได้
"เลือกอันไหนดีหล่ะเนี่ย..."ฉันบ่นพืมพำในลำคอ
หลังจากนั้นตาฉันก็ไปสะดุดกับช่อดอกไม้ช่อหนึ่งซึ่งดอกไม้เป็นดอกกุหลาบสีชมพูอ่อน
ปนกับดอกลินลี่สีแดงที่ห่อด้วยกระดาษสีทองมัดด้วยโบว์สีชมพูดอ่อน ฉันจึงตัดสินใจหยิบช่อ
ดอกไม้ช่อนี้ขึ้นแล้วจากนั้นฉันก็เดินไปให้เธอคนนั้นที่กำลังยืนรอฉันอยู่ที่หน้าเคาเตอร์
"ดอกไม้ช่อนี้ราคา 5 ยูโรจ้ะ"เธอพูดเสร็จฉันก็ยหยิบเงินที่อยู่ในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมา
หนึ่งแบงค์แล้วก็ยื่นให้เธอ แล้วเราก็เดินออกจากร้านเธออย่างเร่งด่วนเพราะว่าฉันอยู่ที่ร้านนี้นานมาก
ณ สุสาน
ฉันกำลังเดินไปที่หลุมศพของแม่ฉันแต่ฉันเห็นว่ามีใครบางคนนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าหลุม
ศพของแม่ฉัน
ฉันเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆเพื่อมองคนที่นั่งอยู่ตรงหลุมศพแม่ของฉัน...
ที่ไหนได้ คาเซียนั่นเอง
"นายมาได้ยังไง?"ฉันถามเขาพลางถือช่อดอกไม้แน่น
"ฉันก็เดินเล่นแถวๆนี้ก็เลยแวะมาที่หลุมศพแม่ของเธอซักหน่อย"เขาพูดพลางมองมาที่
ฉัน
"..."ฉันไม่พูดอะไรได้แต่จ้องหน้าของเขา
ฉันนั่งคุกเข่าข้างๆคาเซียแล้วจากนั้นฉันวางช่อดอกไม้เบาๆแล้วก็บอกกับแม่ว่า
"แม่คะ หนูมาหาแม่แล้วนะ แม่เป็นยังไงบ้างคะ? สบายดีรึเปล่าคะ? วันนี้มิเซียก็มาหา
คุณแม่นะและก็คาเซียเพื่อนสนิทของหนูเองค่ะ หนูรู้ค่ะว่าแม่เป็นห่วงหนู แต่ไม่ต้องห่วงหนูหรอกค่ะ
หนูดูแลตัวเองได้ค่ะ"ฉันพูดพลางมองไปที่หลุมศพของแม่ฉัน
"เธอคิดว่าแม่ของเธอจะได้ยินที่เธอพูดรึเปล่า?"เขาถามฉันพลางมองมาที่ฉัน
"ได้ยินสิ แม่ฉันคอยดูฉันอยู่หน่ะ"ฉันพูดพลางยิ้มให้เขาเล็กน้อย
ที่สิ่งที่ฉันสังเกตผิดปรกติทางด้านหลังสุดคาเซียมีผู็หญิงสามคนกำลังจ้องมองฉันอย่าง
อาฆาตยังไงก็ไม่รู้ พวกเธอคงเป็นผู้หญิงที่มีฐานะร่ำรวยอยู่พอสมควร
"เป็นอะไรรึเปล่า?"คาเซียถามฉันที่กำลังมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น
"ปะ..เปล่าหรอก ฉันแค่สังเกตว่ามีคนมองฉันอยู่ทางด้านหลังนาย"ฉันพูดเสร็จคาเซียก็
หันหลังไปแต่ว่าพวกเธอกลับหายไปแล้ว
"ไหนหรอ?ฉันไม่เห็นมีซักคนเลย"คาเซียพูดพร้อมมองไปที่ด้านหลังของเขา
"ก็...ช่างมันเถอะ"ฉันพูดตัดบทแล้วก็ลุกขึ้นยืน
ทำไมลางสังหรณ์มันกำลังบอกว่า...
มีอันตรายกำลังเกิดขึ้นกับฉัน!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
