so sweet รักนะยัยเด็กนรก

There's a fire starting in my heart

(ในใจของฉันมีกองไฟกำลังลุกโชน)

<de-y>

“อะโอยโอ๊ยยย”

          ตื่นขึ้นมาก็ปวดหัวเลยแหะ ฉันเป็นอะไรเนี่ย  แล้วที่นี้ที่ไหนอีกอะ -.- 

ห้องข้าวๆ  ง๊ะดอกไม้ตรงเตียงสวยอะ  อืมถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นดอกกุหลาบ 

โอยยยให้ตายเถอะมันมีหนามTT เจ็บอะฮือๆๆๆ

“นี่ ยัยเตี้ยเธอทำอะไรน้ะ”  0.0 ลุงคนนี้ใครเนี่ย  มาหาว่าฉันเตี้ยอีกเชอะ!

“ปวดหัวอะ”  มาก็ดีแล้ว จะได้ถามอะไรสักหน่อย

“อ่าว ตื่นแล้วดีจังเลยครับ”  ใส่เสื้อคลุมขาวๆยาวๆ  ถือกระดาษเยอะๆ ต้องเป็น

หมอแน่ๆ

“จากข้อมูลคราวๆที่เราได้มาจากตัวของคนไข้  คือชื่อ ดีวายค่ะ  อายุ 19 ปี”

คนนี้ต้องเป็นพยาบาลแน่ๆเพราะตัวติดกะหมอตลอดเวลา  ฮ่าๆๆฉันเก่งใช่มั้ยล้า

“นี่เธอ จำอะไรได้บ้างใหม” ตาลุงนั่นหันมาถามฉัน แต่สายตาดุเวอร์ค้า Y0Y

“จำได้เส่”  

“ห๊ะ จริงหรอ ไหนๆจำอะไรได้บ้าง” เรื่องแค่นี้จิบๆ

“ก็จำได้ว่าเมื่อกี้ตื่นมาแล้วก็เห็นดอกไม้ตรงหัวเตียงสวยดี ก็เลยจะหยิบมาดู                               

แต่โดนหนามทิ่มอะ เนี่ยยังเจ็บอยู่เลยดูสิ” เห็นมั้ยฉันจำได้ พูดจบก็ยกนิ้วที่

โดนหนามทิ่มให้เค้าดู

“โถ ยัยเตี้ยเอ้ยช่วยได้เยอะเลยยยย -.-”  เขาทำหน้าน่ากลัวอีกแล้วง่ะ

“เค้าทำอะไรผิด T0T”

“หมอครับตกลง ดีฟายนี่ความจำเสื่อมจริงหรอครับ”  ดีวายย่ะ ชิ! ความจำสั้นจังนะ

“ครับ  แต่ก็สามารถหายเป็นปกติได้นะครับแต่อาจต้องใช้เวลานะสะกะหน่อย”

“ผมอยากตายยยยย” เห้ยๆ ใจเย็นๆสิคุณฉันแค่ความจำเสื่อมเองนะ

“คุณๆ ไอความจำเสื่อมนะน่ากลัวมากปะ” 

ฉันสะกิดถามตาแก่ใกล้ตาย  แต่คำตอบคือความเงียบ  เย้เย้ขอบคุณที่ตอบค่ะ -.-

“ไม่หรอกครับ แค่จำอะไรไม่ได้นะครับ”  ยังดีที่คุณหมอใจดีตอบกลับมา

“แล้วยัยเตี้ยนี้จะออกจากโรงบาลได้เมื่อไหร่ครับ”

“บ่ายนี้และครับ ร่างกายไม่ได้เป็นอะไรแล้วนอนพักมา 2 วันแล้วนี่นา”  อุต๊ะ

ฉันหลับมาราธอนรึนี่ พูดละเขิล

“งั้นหมอขอตัวไปตรวจคนไข้ห้องถัดไปก่อนนะครับ”  โชคดีค่ะหมอ

“แล้วจะเอาไงต่อละทีนี้”  ฮืมมม เอาไงเอาอะไรอะ??

“นึกไม่ออกเหมือนกันอะ”

“ฉันพูดคนเดียวเว้ย !!” หน้าดุอีกแล้ว แล้วทำไมต้องตะคอกด้วย คนรึหมาเนี่ย

“ถ้าออกจากโรงพยาบาลแล้วเธอจะไปไหนต่อ”  เออนั้นสิจะไปไหนต่อดีอะ ??

“อ่อ ไปกะนายไง ฉันความจำเสื่อมอยู่นะ TT(ต้องทำตัวให้น่าสงสาร) ”

นอกจากสวยและยังฉลาดอีก โฮะๆๆๆ

“ถามฉันรึยังว่าอยากจะให้ไปด้วยอ่ะป่าว”  โอ๊ยยย มันทิ่มจึกๆ ที่หัวใจ ไม่รู้ละต้องไปให้ได้

“ก็ฉันนึกอะไรไม่ออกนี่ นะนะนะ ฉันขออยู่ด้วย ฉันสัญญาถ้าความจำฉันกลับมา

จะรีบไปให้พ้นหน้านายเลอt” แต่ดูจากสายตาเค้าตอนนี้ความหวังของฉันมีอยู่

ประมาณ 3.33 เปอร์เซ็นเอง โถชีวิต

“..T0T..” หน้าฉัน

“  -.-  ”  หน้าเขา

“ Y0Y ” และหน้าฉัน 

“เออๆ ก็ได้ในฐานะที่ฉันเป็นคนทำเธอความจำเสื่อมจะรับผิดชอบเอง”

หลังจากฉันนั่งบีบน้ำตาได้สักพัก เค้าก็ใจอ่อนจนได้ ฮ่าๆๆๆ เก่งช้ะ  โอ้ววว ฟินนนน่าเล่

“เย้จริงนะ โกหกบ้านไฟไหม้อะเอาสิ”

“นี่ยัยบ้า ฉันพูดจริงทำจริง”  ก็แล้วแต่เลยค่า

           หลังจากออกโรงพยาบาลฉันก็นั่งรถ  โดยมีคุณลุง เอ่อจะว่าไปเค้าก็ไม่ได้แก่ขนานนั้นแต่ที่เรียกนี่คือไม่รู้ว่าจะใช้อะไรแทนดีอะ  โอเคมาเข้าเรื่องต่อโดยมีลุงขับรถมา อยากจะบอกว่า มันเป็นอะไรที่ซิ่งมากค่ะ ฉันยังไม่อยากตายนะเว้ย

          จนแล้วจนรอดก็มาถึงบ้านของเค้าอยากปลอดภัย เห้ออ เมื่อกี้เหมือนนั่งรถแข่งค้า TT

“นี่เลิกทำหน้าอย่างงั้นและเข้าบ้านได้แล้ว ฝนจะตกแล้วเห็นมั้ยยัยเตี้ย” 

จะว่าไปบ้านเค้าก็น่าอยู่ดีนะ แต่งเป็นโทนสีขาวมองแล้วสะอาดตา  บอกได้คำเดียว  หนูช๊อบชอบ

“มานั่งตรงโซฟานี้ก่อน”

“บ้านลุงสวยจังเลย อุ๊บบบ”  ตายละเผลอหลุดปากไปจนได้  ซวยละจ้า

“เมื่อกี้เธอว่าไงนะ” นั้นไงสายตาอาฆาตมาละ

“เอ่อ คือ แบบ ก็หนูไม่รู้จะเรียกลุงเอ้ยคุณยังไงดีนี่นา”

“เออลืมแนะนำตัวไปเลย  แล้วทำไมเธอไม่ถามว่ะห้ะ” อ่าวขึ้นวงขึ้นวะหรอเห้ย

“อย่าขึ้นว่ะกะหนูสิว่ะค่ะ”   คิดว่าตัวเองพูดเป็นคนเดียวรึไง

“ยัยเตี้ยเอ้ย ฉันชื่อฟอส อายุ 25” อายุ 25 หรอเรียกไรดีละ อา ลุง น้า ป๊าเออใช่ ป๊า ดีกว่าดูไฮโซ

“อะเค งั้นหนูเรียกคุณว่าป๊าและกัน ว๊าววแลดูเก๋ไก๋”

“ไม่โว๊ยยย ฉันไม่ได้แก่ขนาดนั้น”

“โห่ ป๊าอะแค่นี้ทำไมต้องดุด้วยละY0Y”

“เลิกทำหน้าแบบนั้นสักที ฉันเห็นละอยากจะฆ่าคน”  เออโหดร้ายตลอดเลยนะ พอพูดจบป๊าก็เดินหายไปไหนไม่รู้ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว บางทีมันก็เหงานะ ..zZ